ชีวิตที่พอเพียง 4357. อยู่กับผู้ป่วยโรคสมองเสื่อม (๔๔) บันทึกเดือนพฤศจิกายน ๒๕๖๕

ผมเล่าเรื่องชีวิตยามสมองเสื่อมของสาวน้อยเป็นระยะๆ (๑) (๒) (๓) (๔) (๕) (๖) (๗) (๘) (๙) (๑๐) (๑๑) (๑๒) ๑๓ ๑๔ ๑๕ ๑๖ ๑๗ (๑๘) (๑๙) (๒๐) (๒๑) (๒๒) (๒๓) (๒๔) (๒๕) (๒๖) (๒๗) ๒๘ ๒๙ ๓๐ ๓๑ ๓๒ ๓๓ ๓๔ ๓๕ (๓๖) (๓๗) (๓๘) (๓๙) (๔๐) (๔๑) (๔๒) (๔๓) เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ประสบการณ์กับท่านผู้อื่นที่ต้องเผชิญสภาพคล้ายๆ กัน ที่นับวันจะมีจำนวนมากขึ้น

บอกไม่ได้ว่าอึใส่ผ้าอ้อม

เช้าวันที่ ๑ พฤศจิกายน ๒๕๖๕ เธอตื่นตอนตี ๕ เดินออกมาที่ระเบียงบ้านที่ผมนั่งทำงานอยู่ ผมบอกว่าเพิ่มตีห้า แล้วพากลับไปขึ้นเตียงนอน แล้วผมออกไปเดินออกกำลัง

หกโมงเศษผมกลับบ้าน และเตรียมอาหารเช้าให้เธอ สักครู่เธอก็ตื่นขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ใกล้ประตู ผมได้กลิ่นอึ จึงชวนเธอเปลี่ยนผ้าอ้อม ก็พบว่ามีอึกองใหญ่ (อันเป็นผลจากการให้กินส้มสายน้ำผึ้งวันละสองสามผล) จึงจัดการเปลี่ยนผ้าอ้อมและล้างก้นให้ โดยตระหนักว่า ความสามารถในการรับรู้เรื่องอึของเธอเสื่อมลงไปแล้ว

เช้าวันที่ ๔ พฤศจิกายน เธอขอผมไปอึที่ห้องน้ำ ระหว่างเดินไปผมถอด pampers เตรียมให้ไปอึ ระหว่างนั้นเองเธอก็อึใส่ผ้าอ้อมกองหนึ่ง และออกมารดพื้นอีกนิดหนึ่ง เป็นสัญญาณว่า ความสามารถในการกลั้นอึของเธอเสื่อมลงเรื่อยๆ แต่วันนี้ยังดีที่เธอบอกได้

เรื่องอึใส่ผ้าอ้อมโดยไม่บอกนี้ เกิดขึ้นอีกหลายครั้ง บางครั้งเธอจัดการเองได้ในระดับหนึ่ง โดยไม่บอกเรา

Care Giver มาแล้ว ๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๕

ลูกสาวเป็นเพื่อนกันกับเจ้าของโรงเรียนอนันตรักษ์การบริบาล หัวหิน ฝึกพนักงานผู้ช่วยดูแลผู้สูงอายุ หลักสูตร ๓ เดือน เขาช่วยส่งนักเรียนที่เรียนภาคทฤษฎีแล้ว ๓ เดือน มาฝึกงาน โดยเราต้องจ่ายเดือนละ ๑๕,๐๐๐ บาท จ่ายให้นักเรียน ๑๐,๐๐๐ บาท ให้โรงเรียน ๕,๐๐๐ บาท ได้นักเรียนชื่อแบม (ลักษมี สารา) อายุ ๑๙ ปี ตัวโตแข็งแรง สูง ๑๗๒ ซ.ม. น้ำหนัก ๗๖ กิโลกรัม ตกลงกันว่า ลอง ๑ เดือน ว่าจะอยู่ได้ไหม ลูกสาวคนโตเป็นผู้จัดการทางฝ่ายเรา ในการสื่อสารกับทางโรงเรียน ที่เจ้าของเป็นเพื่อนกันกับลูกสาวนคนที่ ๒ เด็กมีแม่อายุ ๓๙ เป็นห่วงลูกสาวมาก ว่าจะปลอดภัยจากผู้ชายหรือไม่ เราให้แบม นอนในห้องที่บ้านลูกสาว เป็นห้องนอนคนเดียว มีห้องน้ำในตัว

เด็กมาได้ป้าแป๋ม แม่บ้านของลูกสาว เป็นครูฝึก เริ่มตั้งแต่คุณยายตื่น ช่วยล้างหน้าให้ ใส่ฟันปลอม เปลี่ยน pampers ทำผม พาเดินออกไปที่ระเบียงบ้าน ให้ดื่มน้ำเย็น กินอาหารเช้า กินยา วัดความดันโลหิตและจดใส่กระดาษ ชวนดูทีวี ให้อาหารว่าง (มักเป็นผลไม้) อาหารเที่ยง อาหารเย็น พาไปเดินออกกำลังตอนเย็น อาบน้ำ แปรงฟัน แต่งชุดนอน แล้วพาไปดูทีวี หลังจากนั้นผมป้อนยาค่ำ และพาเข้านอน

ไล่ care giver

เมื่ออยู่สองคนกับแบม เธอคงเกิดความรู้สึกไม่ไว้ใจ จึงออกปากไล่ สภาพนี้เกิดในวันที่ ๑๓ พฤศจิกายน โดยเธอมาบอกกับผมว่า คนนี้เป็นใครก็ไม่รู้ ไม่ให้มา ผมต้องให้แบมหลบไปสักครู่ เมื่อมีกิจกรรมกินอาหารเย็นก็มาช่วยป้อนตามปกติ เธอก็ลืมเรื่องไล่ไปแล้ว

สภาพนี้เกิดซ้ำในวันที่ ๑๔ และ ๑๕ ในวันที่ ๑๕ เกิดตอนผมไม่อยู่ แป๋ม (แม่บ้านของลูกสาว) ต้องมาแนะนำ ว่าตัวเขาเองก็โดนไล่บ่อยๆ วิธีแก้คือหลบไปเสีย อีกพักใหญ่ๆ ค่อยมาให้บริการ

ความเอื้อเฟื้อต่อสามี

น้องสะใภ้คนเล็ก (พญ. สุภาพร พานิช) อยู่ที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี สั่งผลไม้ต่างประเทศคุณภาพสูงมาให้พี่อมรา เธอชอบมาก เพราะมันอร่อยและสดจริงๆ

เช้าวันที่ ๒๕ พฤศจิกายน ๒๕๖๕ หลังจากกินอาหารเช้าตามปกติแล้ว ผมก็เสิร์พ Dole’s Premium Cherries จากชิลี พร้อมกับบอกว่า “เซี้ยงส่งมาให้” เธอกินด้วยความเอร็ดอร่อย

ผมแว่บเข้าครัว ไปเอาอาหารเช้าของตนเองมากิน พอออกมาที่ระเบียง ก็เห็นว่าเธอแบ่งเชอร์รี่ออกเป็น ๒ ส่วน ส่วนหนึ่งเอามาวางตรงที่ผมนั่ง ผมถามว่าให้ใคร คำตอบคือ “ให้พ่อ”

แม้สมองจะเสื่อม ความรักและอาทรต่อสามีไม่เสื่อมคลาย

นั่งแช่อึอยู่ครึ่งวัน

วันเสาร์ที่ ๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๕ เธออยู่กับผมสองคน ลูกสาวคนหนึ่งไปทำงาน อีกคนหนึ่งไปสวนที่อ่างทองกับแม่บ้าน วันนี้ช่วงเช้าผมมี ๒ ประชุม ออนไลน์ เริ่ม ๘.๓๐ น. และเอาเข้าจริงก็มี line call หารือเรื่องด่วนอีกหนึ่งเรื่อง ซ้อนกับการประชุม

ที่จริงตอนเธอตื่นนอนแล้วออกมานั่งที่ระเบียง ลูกสาวเข้าไปที่ห้องนอน ก็ร้องบอกพ่อว่ามีกองอึเรี่ยราดที่พื้นห้องนอนหลายกอง โดยเขาต้องรีบไปทำงาน ผมบอกว่าเดี๋ยวพ่อจัดการ แล้วก็จัดการจนเรียบร้อย

จนราวๆ ๑๑ น. ระหว่างการประชุมออนไลน์ ผมนึกขึ้นได้ว่า ยังไม่ได้เปลี่ยนผ้าอ้อมตอนเช้า จึงเลี่ยงจากการประชุมมาดูแลเธอ จึงพบว่าในผ้าอ้อมมีอึกองโตอยู่ แสดงว่า ลูกสาวกับผมเข้าใจผิดว่า เธอเข้าไปอึในห้องน้ำแล้ว จริงๆ แล้วเธออึใส่ผ้าอ้อมโดยไม่รู้ตัว และไม่รู้สึกผิดปกติ

การเปลี่ยนผ้าอ้อมและล้างก้นให้ไม่ใช่งานยุ่งยาก แต่ที่เสียใจคือ ผมเผลอปล่อยให้เธอนั่งอยู่บนกองอึอยู่ครึ่งวัน

วิจารณ์ พานิช

๓๐ พ.ย. ๖๕