ชีวิตที่พอเพียง 3673. อยู่กับผู้ป่วยโรคสมองเสื่อม (๑๒) บันทึกเดือนมีนาคม ๒๕๖๓

ชีวิตที่พอเพียง 3673.  อยู่กับผู้ป่วยโรคสมองเสื่อม  (๑๒) บันทึกเดือนมีนาคม ๒๕๖๓  

ผมเล่าเรื่องชีวิตยามสมองเสื่อมของสาวน้อยเป็นระยะๆ(๑) (๒) (๓)  (๔)  (๕)  (๖)   (๗)   (๘)   (๙)   (๑๐)   (๑๑)  เพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้ประสบการณ์กับท่านผู้อื่นที่ต้องเผชิญสภาพคล้ายๆกัน ที่นับวันจะมีจำนวนมากขึ้น  

ช่วงเดือนมีนาคม๒๕๖๓ ไม่แตกต่างจากเดือนมกราคมและกุมภาพันธ์    คืออารมณ์ดี แม้กิ๊กจะไม่หายไป   แต่สังเกตว่าการเดินจะช้าลงและก้าวสั้นลง    รวมทั้งการพูดก็นึกคำไม่ออกบ่อยขึ้น    และความจำระยะสั้นไม่ดี   เช่นค่ำวันหนึ่งเธอเดินมาถามผมว่าเธอกินข้าวเย็นหรือยัง    ผมตอบว่ากินแล้ว พร้อมกับผมตอนห้าโมงครึ่ง    เธอหัวเราะตนเอง    แต่อีกครึ่งชั่วโมงก็มาถามอีก

สายๆวันเดียวกัน แป๋มเอาทุเรียน (ของโปรด) ที่แกะแล้วหนึ่งลูกที่ต้องซื้อจากจันทบุรีมาให้ เธอกินทันทีครึ่งหนึ่ง   เก็บไว้ให้ผมครึ่งหนึ่ง    ผมเอาไปเข้าตู้เย็นไว้   อีกสองชั่วโมงต่อมาก็เอามากิน และแบ่งให้เธอครึ่งหนึ่ง    เธอก็กินอีก เข้าใจว่าคงลืมไปแล้วว่าเธอกินส่วนแบ่งของตนเองไปแล้ว  

คืนวันนั้นเธอฉี่ตอนกลางคืน และอึออกมาด้วย   และลืมจัดการเอาไปเท    สายๆผมได้กลิ่น จึงรู้ว่าบางคืนเธอฉี่และมีอึออกมาด้วย โดยไม่รู้ตัว  

หูตึงขึ้น

วันที่นายกประยุทธประกาศภาวะฉุกเฉิน    เราเปิดทีวีฟังในระดับเสียงธรรมดา    เธอถามว่าได้ยินกันหรือ   เมื่อเราบอกว่าได้ยินดี   เธอก็หัวเราะ พูดว่าหูของเธอตึงมากขึ้น

วันรุ่งขึ้นเธอเปิดทีวีดังลั่น  

กิ๊กยังอยู่

เช้าวันที่๓๐ มีนาคม ผมกำลังเตรียมประชุมคณะกรรมการมูลนิธิ HITAP ทาง Zoom   เธอเดินหน้าบึ้งมาหา ถามว่าเอากระติกน้ำสีชมพูไปให้กิ๊กหรือเปล่า    เธอหาไม่พบ    ผมเดินเข้าไปในครัว    หยิบเอามาให้ เธอหัวเราะ     

 

เดือนมีนาคม๒๕๖๓ เป็นเดือนที่ต้องระงับการใช้ชีวิตนอกบ้าน ป้องกันการติดเชื้อโควิด ๑๙    เธอบ่นนิดหน่อยว่าเบื่อ

วิจารณ์ พานิช

๓๑ มี.ค. ๖๓