http://gotoknow.org/blog/mrschuai/100359

เม้ง สมพร ช่วยอารีย์

วาทะ หนุ่มไฟแรง ชื่อ เม้ง 

...ปากกาหัวใจเขียน  ชื่อครูไว้บูชา...อยากฟังเพลงนี้จัง...

• ขอบคุณมากๆ เลยครับ ผมชอบมากๆ เลยครับ
• นี่หล่ะครับ ผมว่านิยามครูที่ดี บทความนี้ก็คงอยู่ในหัวจิตหัวใจคุณครูทุกคนครับ
• ให้เด็กท่องให้ได้ทุกคนก็ดีครับ แล้วลองดูว่า เด็กขาดอะไรจากเพลงนี้บ้าง แล้วให้เด็กทวง เช่น  คุณครูครับ ผมยังไม่ได้เป็นนักสร้างเลย
• คุณครูครับ ผมยังอายอยู่เลยครับ สร้างคนกล้า
• อะไรทำนองนี้ น่าสนใจครับ ผมจะท่องบทนี้ให้ได้เช่นกันครับ
• ขอบคุณมากๆ นะครับ แล้วต้องทบทวนตัวเองอีกหนักๆ เลยครับ เหมือนว่าตัวผมขาดไปก็หลายข้อเหมือนกันครับ ขอบคุณมากๆ นะครับผม
• โชคดีและสนุกในการทำงานนะครับ

บันทึก...บันดาล ผ่านคำกลอน

augustman

 บันทึกสะท้อนบางอย่างน่าสนใจ

คัดลอกมาจาก   http://gotoknow.org/blog/august82/100389

ปากรักชาติ เหลือล้ำ น้ำลายไหล
ชุดประชา-ธิปไตย ใส่บังหน้า
พฤติกรรม รู้เช่น เห็นกันมา
พล่อยวาจา พลิกผัน ชั่ววันคืน

ดังคำกล่าว "ฝนตก ขี้หมูไหล
คนเช่นไร รวมตัว" หัวเหม็นหืน
ดุจหนอนหลง รสคูถ ดูดกินกลืน
ยากจะตื่น พบแสงธรรม อันอำไพ

คลั่งประชา-ธิปไตย ไปกกกอด
ปากพูดฉอด อุดมการณ์ พานสงสัย
นักวิชา-การกาง เข้าทางใคร
ทบทวนใหม่ เลิกคิด "ติดตำรา"

ความสับสน ทั้งมวล ควรสังเกต
สืบสาวเหตุ สู่ผล พึงค้นหา
จักเห็นใคร ชั่ว-ดี ที่ผ่านมา
ลด"อัตตา" จักเห็น ความเป็นธรรม๚

ดอกไม้ทะเล เมื่อ พฤ. 24 พฤษภาคม 2550 @ 12:17 [269873]

http://gotoknow.org/blog/mrschuai/97689

วาทะเด็ด จิตสำนึกดี แค่คิดเยี่ยม

จากทั้งหมดที่พยายามกล่าวมาข้างต้น  แม้ว่า   การฝึกทักษะรู้เท่าทันการสื่อสาร อาจเป็นสิ่งจำเป็น  แต่   การฝึกคนให้มีจิตใจที่ดีงามโดยเนื้อแท้ เป็นสิ่งที่จำเป็นที่สุด 
           คนที่มีจิตใจดีงามนั้น  จะใช้ทักษะการรู้เท่าทันการสื่อสาร  ให้เกิดคุณทั้งแก่ตนเองและผู้อื่นด้วย 
           งานของครู คือ การทำงานส่งไม้ต่อมือกันไปเพื่อฝึก เพื่อสร้างคน  ผลสำเร็จที่เกิดขึ้นในตัวศิษย์ มิได้เกิดจากใครคนใดคนหนึ่งเพียงคนเดียว
            แต่เป็นผลสืบเนื่องจากการส่งไม้ต่อมือกันของครู
            และเมื่อคนหนึ่งคน...สามารถเป็นคนดีโดยเนื้อแท้ได้นั้น     .....ครูทุกคน ก็จะเป็นเพียงคนๆหนึ่งในเส้นทางของการสร้างคนดี..........
           แม้ครูจะมิใช่ ”ผู้เป็นที่หนึ่ง” เหนือผู้ที่เป็นคนดีเหล่านั้น 
          ....แต่ความน่าชื่นใจก็อยู่ที่ว่า ”ครู” ได้ เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการสร้างคนดี ด้วยเช่นกัน.....

ดอกไม้ทะเล เมื่อ พฤ. 24 พฤษภาคม 2550 @ 12:17 [269873]

http://gotoknow.org/blog/mrschuai/97689

ดอกไม้งาม ในทะเลลึก

 " เด็กตัวแสบพวกนี้มีศักยภาพด้านอื่น ๆ อีกเยอะ "
            แปลว่า มนุษย์ทุกคนมีศักยภาพ (คือความสามารถที่จะพัฒนาได้สูงสุด)  และมนุษย์ทุกมีความแตกต่างเฉพาะตัว  ไม่มีใครเหมือนใครได้  และมนุษย์ที่เรียกว่า เด็กแสบ  ก็มีศักยภาพเฉพาะของเขา
           ถามว่า ใคร ต้องหาให้เจอ 
           ถ้าเราเชื่อตรงกันว่าพ่อแม่  คือผู้นำเสนอ"ลูก"แก่โลกนี้   และ "นำเสนอโลก" แก่ลูก
           พ่อแม่  คือมนุษย์ชุดแรก  ที่ต้องหาศักยภาพของลูกให้เจอ  เจอในแบบที่ลูกเป็น  ไม่ใช่เจอในแบบที่พ่อแม่อยากให้เป็น
           ครู คือมนุษย์ชุดที่สอง  ที่คงต้องทำงานหนักกว่ามนุษย์ชุดแรก  เพราะเป็นอาชีพ(คือรับเงินเขามาและสัญญาว่าจะทำงานนี้)  และเป็นวิชาชีพ (คือเชี่ยวชาญเฉพาะ  เป็นคุณสมบัติภาคบังคับ)  ถ้าคนที่ เชี่ยวชาญ  ไม่ทำ  แล้วใครจะทำ  จะทิ้งภาระให้คนไม่เชี่ยวชาญมะงุมมะงาหราทำไปหรือ ? 
            และสุดท้าย  คือ ตัวของเด็กเอง  เขาต้องเพียรพยายามเรียนรู้ที่จะหาตัวเองให้เจอ  หาศักยภาพของตัวเองให้เจอ  หาความถนัดของตัวเองให้เจอ หา"หัวใจ"ของตัวเองให้เจอ  โดยไม่ต้องเสียเวลากล่าวโทษใคร 
           ในโลก(ที่บางครั้งก็ออกจะโหดร้าย)ใบนี้  เด็กต้อง รู้จักที่จะเรียนรู้  รู้จักที่จะเข้มแข็ง  รู้จักที่จะสู้  (และรู้จักถอยให้เป็น  เผ่นให้พ้น ในบางสถานการณ์ด้วย  : )  )
           เรา(ระบบ  ซึ่งมีครูเป็นส่วนหนึ่งของระบบ)พรากเด็กมาจากครอบครัว  เอาเขามาขังไว้ในรั้วโรงเรียน  สอน "วิชาความรู้" ให้แก่เขา  แต่พอเขาออกไปอยู่โลกข้างนอกนั่น  สิ่งที่เขาต้องใช้จริงๆ  คือวิชาชีวิต  และวิชาชีวิตก็ไม่ใช่ "วิชาสำเร็จรูป"  และไม่มีวันจะเป็นวิชาสำเร็จรูปไปได้เลย   

กระเป๋านักเรียน : ต้นเหตุเด็กไทยโครงสร้างเพี้ยน

นาย ณรงค์ เพ็ชรเส้ง

 ข้อความดีๆมาจาก  http://gotoknow.org/blog/education--for-all/97848

น่าห่วงครับ

 ดังนั้น อยากให้ ศธ.และโรงเรียนทุกโรงในสนใจปัญหาโครงสร้างร่างกายเด็กให้มาก ถ้ายังไม่ช่วยกันการกดทับลงไปสู่กระดูกสันหลังของเด็ก หมอนรองกระดูกจะเกิดปัญหา และถ้าเมื่อไหล่หมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทเด็กจะทุกข์ทรมานมาก อาจจะส่งผลในขณะที่กำลังเรียนอยู่หรือมีอายุมากขึ้น เป็นการสั่งสมมาจากการใช้โครงสร้างทางร่างกายแบบผิดๆ ตั้งแต่วัยเด็กหรือวัยเรียนแทบทั้งสิ้น ทุกวันนี้เราจึงเห็นคนเดินไหล่เอียงมากขึ้น โดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้มาก่อน
       
       สำหรับวิธีการทดสอบและสังเกตเด็กๆ เกี่ยวกับโครงสร้างร่างกายวิธีง่ายๆ ก็คือให้เด็กยืนตรงจากนั้นให้เขายกขาข้างหนึ่งขึ้น และให้ยืนบนขาที่ถนัดที่สุด ต้องทรงตัวให้อยู่นิ่งๆ จากนั้นให้เด็กหลับตา พร้อมกับนับ 1-10 ให้ได้ ถ้ายืนได้แสดงว่าสภาวะจิตของเด็กคนนั้นปรับสมดุลตัวเองได้ แต่บางคนทรงตัวไม่ได้ ต้องช่วยปรับการใช้โครงสร้างที่ถูกให้เด็กๆ ทันที ด้วยการแก้ปัญหาเส้นด้วยการนวด จากนั้นต้องสอนวิธีบริหารร่างกาย ยืดเหยียดกล้ามเนื้อ ซึ่งการบริหารร่างกายด้วยโยคะควรคู่กับไทเก๊กจะเป็นแนวทางที่ดีที่สุด และต้องปรับวิถีชีวิตในการใช้โครงสร้างของร่างกายให้ถูกต้องด้วย มิฉะนั้นคุณภาพชีวิตในอนาคตของเด็กไทยจะแย่ลงๆ

 กระเป๋านักเรียน : ต้นเหตุเด็กไทยโครงสร้างเพี้ยน

นาย ณรงค์ เพ็ชรเส้ง

น่าห่วงครับ

http://gotoknow.org/blog/education--for-all/97848

"ดังนั้นเด็กๆ ไม่ควรแบกของหนักเกิน 10% ของน้ำหนักตัว และถ้าแบกน้ำหนักเกิน 20% ถือว่าอยู่ในภาวะวิกฤติ ซึ่งจากการสำรวจพบว่าเด็กชั้น ป.1-3 แบกน้ำหนักเกินกว่า 10% ของน้ำหนักตัวเกินกว่า 90% ของเด็ก จัดเป็นกลุ่มที่มีความเสี่ยง นอกจากนี้การแบกกระเป๋าที่ผิดวิธี เช่น แบกด้วยไหล่ข้างเดียว แบกต่ำกว่าเอว มีโอกาสทำให้บาดเจ็บเพิ่มขึ้น รวมทั้งกระเป๋าล้อลากก็มีโอกาสที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุเพิ่มขึ้น เช่น การขึ้นรถเมล์ การขึ้นบันได ได้เช่นกัน" รศ.นพ.อดิศักดิ์ กล่าว

"บางโรงเรียนเอกชนใช้กระเป๋าเป็นเครื่องมือบังคับให้ต้องจ่ายค่าเทอม ถ้าไม่จ่ายจะไม่ให้กระเป๋าใบใหม่ ทำให้เด็กรู้สึกไม่ดี บีบให้ผู้ปกครองต้องหาเงินมาจ่ายค่าเทอม ทั้งที่บางครั้งเงินก็ต้องหมุน อาจจะจ่ายพร้อมกันไม่ได้" สุชาติกล่าวทิ้งท้าย

 http://gotoknow.org/blog/sangtien/96697

อาจารย์ แสงเทียน อยู่เถา
สำนักงานวิจัยเอกชน นครศรีธรรมราช

 บทความของสาวน่ารัก น่ารัก  จาก  http://gotoknow.org/blog/ocsckku/100629

พิชชา
ศูนย์บริการวิชาการ

รศ.อำนวย คำตื้อ  ผอ.ศูนย์บริการวิชาการ   นำทีมเข้าศึกษาพื้นที่และหาความต้องการของชุมชน(Needs Assessment) โดยวิเคราะห์ชุมชนด้วยหลักอริยสัจ 4 ได้แก่

• ทุกข์ คือปัญหาที่เกิดขึ้นในชุมชน

• สมุทัย คือสาเหตุแห่งปัญหา

• มรรค คือ หนทางหรือวิธีการที่จะไปสู่การดับทุกข์หรือแก้ปัญหานั้น

• ภาพ : ทีมงานที่เข้าไปสอบถามความต้องการจากชาวบ้าน

  

           ชุมชนที่เข้าดำเนินการที่ได้แก่ ต.นาอ้อ จ.เลย เมื่อวันที่ 14 พ.ค.50  ต.ยางคำ จ.ขอนแก่น เมื่อวันที่ 18 พ.ค.50  และ อ.พระยืน จังหวัดขอนแก่น เมื่อวันที่ 23 พ.ค. 50 

 http://gotoknow.org/blog/pundalert/100675  

เป็นครูโรงเรียนมัธยมมา 13  ปี  ปัจจุบันลาศึกษาต่อเป็นเวลา 2 ปี เพื่อพัฒนาตัวเองและนำความรู้ไปช่วยเหลือสังคมเท่าที่จะทำได้

นาง พันดา เลิศปัญญา
สพท.บร.1

นักศึกษาปริญาโท_วิทยาลัยตาปี

สบายสบาย

" ของคนในบ้านแกเอง แกยังขโมยได้ต่อไปแกจะทำชั่วอะไรอีก แกน่าจะโดนตีให้ตาย ไอ้หัวขโมย"คืนนั้น ฉันกับแม่กอดน้องชายของฉันไว้ หลังของน้องมีแผลเต็มไปหมดแต่เขาไม่ได้ร้องไห้แม้แต่น้อยกลางดึกคืนนั้น ฉันนอนร้องไห้เสียงดัง และนานมากน้องเอามือเล็กๆ ของเขามาปิดปากฉัน ยังไงฉันก็อดที่จะเกลียดตัวเองไม่ได้แล้วพูดว่า" พี่ ครับ ไม่ต้องร้องไห้นะมันผ่านไปแล้ว"แต่เหมือนกับว่าเหตุการณ์มันเพิ่งเกิดเมื่อวานนี้เอง ฉันไม่อาจลืมคำพูดของน้องชายตอนที่เขาปกป้องฉันได้เลย

 เมื่อตอนที่น้องชายของฉันใกล้จบ ม.ต้น เขาได้รับการตอบรับจาก ม.ปลาย ว่าเขาสอบได้ ในขณะที่ฉันซึ่งใกล้จบ ม.ปลายก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัยของจังหวัดเช่นกัน คืนนั้น พ่อได้นั่งสูบบุหรี่อยู่ที่สวนหลังบ้าน ฉันแอบได้ยินพ่อพูดว่า " ลูกเราทั้งคู่เรียนดี เรียนดีมากนะ" แม่ซึ่งนั่งเช็ดน้ำตาอยู่ข้างๆ พ่อ ได้พูดว่า"แล้วเราจะส่งเสียลูกทั้งคู่ได้อย่างไร ในเมื่อเราก็ไม่ค่อยมีเงิน"

ทันใดนั้น น้องชายของฉันได้เดินเข้าไปหาพ่อ แล้วพูดว่า”ผมไม่ต้องการเรียนต่อผมอ่านหนังสือมามากพอแล้ว" >พ่อเหวี่ยงมือตบลงที่แก้มของน้องของฉันฉาดใหญ่ "ทำไมถึงคิดโง่ๆอย่างนี้ ต่อให้พ่อต้องไปเป็นขอทานข้างถนน พ่อก็จะส่งแกทั้งคู่เรียนจนจบให้ได้"

" พี่ครับ การจะเข้ามหาวิทยาลัยได้ ไม่ใช่ง่ายๆ นะ....ผมจะไปหางานทำ แล้วจะส่งเงินมาให้พี่"

ฉันนั่งอยู่บนเตียง อ่านข้อความของน้องชายด้วยน้ำตานองหน้า ....ฉันร้องไห้จนเสียงแหบแห้ง ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 17ปี ส่วนฉันอายุ20 ปี.ด้วยเงินที่พ่อยืมมาจากคนในหมู่บ้าน รวมกับเงินที่น้องชายของฉันได้รับเป็นค่าจ้างมาจากการทำงานเป็นกรรมกร ่ ไซท์ก่อสร้าง .... ฉันจึงสามารถเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้จนถึงปี 3

วันหนึ่งขณะที่ฉันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องพักเพื่อนร่วมห้องของฉันได้เข้ามาบอกว่า "มีชาวบ้านมาหาเธอ อยู่ข้างนอกแน่ะ"ทำไมชาวบ้านถึงมาหาฉันล่ะ ???ฉันเดินออกไปแล้วมองเห็นน้องชายของฉันยืนอยู่ตัวของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นปูนและทรายจากงานก่อสร้าง ... ฉันถามเขาว่า "ทำไมไม่บอกเพื่อนพี่ไปว่าเป็นน้องชายพี่ล่ะ"น้องชายของฉันตอบยิ้มๆ ว่า "ก็ดูผมสิสกปรกมอมแมมออกอย่างนี้ ขืนบอกว่าเป็นน้องพี่ เพื่อนๆก้อได้หัวเราะเยาะพี่กันพอดี"

จากนั้น น้องของฉันได้ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกงเป็นกิ๊บหนีบผมรูปผีเสื้อ . เขาติดกิ๊บให้ฉัน แล้วพูดว่า "ผมเห็นสาวๆในเมืองเค้าติดกัน ผมเลยอยากให้พี่ติดบ้าง"ฉันหมดเรี่ยวแรงลงในทันใดดึงน้องชายเข้ามาสวมกอดและร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าเป็นเวลานาน

ยังมีต่อ

ต่อจากบทความที่แล้ว

หลังจากนั้น ฉันก็ได้แต่งงานและย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองหลายครั้งที่สามีของฉันชักชวนให้พ่อแม่ของฉันย้ายเข้ามาอยู่ในเมือง ด้วยกัน..แต่ท่านทั้งสองก็ปฏิเสธ ท่านบอกว่า ท่านเคยย้ายออกจากหมู่บ้านครั้งหนึ่ง แต่เมื่อออกไปแล้ว ท่านไม่รู้จะทำอะไรดี จึงได้ย้ายกลับเข้ามาใช้ชีวิตในหมู่บ้านตามเดิม

น้องชายของฉันก็ไม่เห็นด้วยกับการที่จะให้เขาและพ่อแม่ย้ายออก เขาบอกกับฉันว่า "พี่คอยอยู่ดูแลพ่อและแม่ของสามีพี่ทางนั้นเถอะ ผมจะดูแลพ่อและแม่ทางนี้เอง" สามีฉันได้ขึ้นเป็นประธานของบริษัทของครอบครัวเราทั้งคู่อยากให้น้องชายของฉันเข้ามารับตำแหน่งผู้จัดการบริษัท ... แต่น้องชายของฉันก็ไม่รับตำแหน่งนี้ เขาขอเข้าทำงานในตำแหน่งพนักงานธรรมดา วันหนึ่ง น้องชายของฉันต้องปีนบันไดขึ้นไปซ่อมสายเคเบิลและตกลงมาเพราะโดนไฟ เขาถูกรีบหามส่งโรงพยาบาล ฉันและสามีรีบไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล น้องชายของฉันขาหักต้องเข้าเฝือกที่ขา... ฉันโกรธมาก จึงตวาดน้องไปว่า " ทำไมถึงไม่ยอมรับตำแหน่งผู้จัดการ หา!!!ถ้าเป็นผู้จัดการก็จะได้ไม่ต้องมาทำงานเสี่ยงๆ อย่างนี้ ดูตัวเองซิเจ็บเจียนตายอยู่แล้ว ทำไมถึงไม่ยอมฟังพี่บ้าง"คำตอบจากปากน้องของฉันรวมถึงสีหน้าเคร่งเครียดยังยืนยันความคิดเดิมของเขา "พี่ลองคิดถึงพี่เขยสิครับ พี่เขยเพิ่งจะได้เป็นประธาน ส่วนผมมันการศึกษาต่ำ ถ้าผมได้เป็นผู้จัดการ คงจะมีเสียงนินทาว่าร้ายเต็มไปหมด" น้ำตาปริ่มดวงตาของฉันรวมทั้งสามีของฉันด้วย ..ฉันบอกกับน้องว่า "แต่ที่เธอไม่ได้เรียนต่อก็เพราะพี่..." "ทำไมต้องพูดถึงเรื่องที่ผ่านไปแล้วด้วยล่ะครับ" น้องชายของฉันจับมือฉันไว้ ตอนนั้นน้องของฉันอายุ 26 ปี ส่วนฉันอายุ 29 ปี...เมื่อน้องชายของฉันอายุได้ 30 ปี เขาได้แต่งงานกับสาวชาวนาในหมู่บ้านเดียวกัน ในงานแต่งงาน ประธานในงานได้ถามน้องชายของฉันว่า " ใครคือคนที่คุณรักที่สุดในชีวิตนี้"น้องชายของฉันตอบอย่างไม่ลังเล "พี่สาวของผมครับ"..และเขาก็เล่าเรื่องราวที่แม้แต่ฉันยังจำไม่ได้ "ตอนผมอยู่โรงเรียนประถม โรงเรียนอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง เราสองคนพี่น้องต้องใช้เวลาถึง 2 ชม. เพื่อเดินไปเรียน และเดินกลับบ้าน วันหนึ่งผมทำถุงมือหายไปข้างหนึ่งพี่สาวผมจึงได้ให้ถุงมือของเธอข้างหนึ่ง และเธอก็ใส่ถุงมือเพียงข้างเดียวเดินเป็นระยะทางไกลเมื่อเรากลับถึงบ้านมือเธอบวมแดงเพราะอากาศหนาว เธอไม่สามารถจับช้อนทานข้าวได้ด้วยซ้ำ .... นับจากวันนั้น ผมสาบานกับตัวเอง ว่าตลอดชีวิตของผม ผมจะดูแลพี่สาวของผมให้ดีและจะทำดีกับเธอ" เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั่ว สายตาทุกคู่ของแขกเหรื่อหันมาจับจ้องที่ฉัน คำพูดจากปากฉันออกมาอย่างยากลำบาก ... "ในโลกใบนี้ คนเดียวที่ฉันรู้สึกขอบคุณที่สุด คือน้องชายของฉันค่ะ"ในวาระที่มีความสุขที่สุดเช่นนี้ น้ำตาได้รินไหลออกมาจากสองตาของฉันอีกครั้ง...จงรักและห่วงใยคนที่คุณรักในทุกๆ วันในชีวิตของคุณและเขา คุณอาจจะคิดว่าสิ่งที่คุณทำให้ใครสักคนเป็นเพียงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แต่สำหรับคนคนนั้นอาจจะมีความหมายมากอย่างคาดไม่ถึง.. หรือแม้คนที่คุณไม่รู้จัก ก็ตาม ไม่ว่าเขาคนนั้นจะคือ พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ คนรัก เพื่อน  

บทความตัดลอกมาจาก  http://gotoknow.org/blog/sabab/100690

ช่วยกันอ่านแล้วพิจารณาด้วยครับ

ขอตัดมาเน้นอีกครั้งครับ

จงรักและห่วงใยคนที่คุณรักในทุกๆ วันในชีวิตของคุณและเขา คุณอาจจะคิดว่าสิ่งที่คุณทำให้ใครสักคนเป็นเพียงสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แต่สำหรับคนคนนั้นอาจจะมีความหมายมากอย่างคาดไม่ถึง.. หรือแม้คนที่คุณไม่รู้จัก ก็ตาม ไม่ว่าเขาคนนั้นจะคือ พ่อ แม่ พี่ น้อง ญาติ คนรัก เพื่อน  

ขอบคุณมากๆครับ

 จาก 

คนไร้กรอบ
อริยชน
http://gotoknow.org/blog/ariyachon/100774 

พักสายตา

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด
ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด
ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด
ดาวน์โหลด
ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด
ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

วันนี้ขอเอาจดหมายของลูกถึงพ่อมาลง ความรู้สึกไม่อาจบรรยายได้ ขอโทษครับ

http://gotoknow.org/blog/knowtogo12345/100030
ฮาโหล  ๆ ๆ ป๊า

พอบลูอ่านสิ่งที่ป๊าบันทึกไว้ บลูก็เข้าใจว่าส่งที่ป๊าจต้องการสื่อให้ลูกคืออะไร

บลูยอมรับและเคารพในสิ่งที่ป๊าสอน และบอกเสมอและบลูก็ไม่เคยบอกว่าสิ่งที่ป๊าสอนผิด บลูเชื่อเสมอว่า ทุกคนมีความเชื่อเป็นของตัวเอง มีหลักของตัวเองในการดำเนินชีวิต การที่เราจะรับหลักการของใครซักคนมา บลูมองว่า มันเป็นเรื่องดีที่จะได้เปิดมุมมองใหม่ ๆ ไม่ใช่จมอยู่แค่กับหลักการของตัวเอง แล้วบอกตัวเองว่าสิ่งที่ฉันคิดถูกต้องที่สุด บางครั้งมุมมองของคนกวาดขยะ อาจทำให้นักวิชาการอึ้งไปเลยก็เป็นได้

สิ่งที่บลูอยากจะเพิ่มเติมให้ป๊าคือ สังคมทุกวันนี้เรียกได้ว่า เป็นสังคมของการเอาตัวรอด มนุษย์ทุกวันนี้มีชีวิตเพื่อเอาตัวรอด ทุกสิ่งที่เรากระทำเพื่อการเอาตัวรอดทั้งนั้น มันถึงไม่แปลกอย่างที่ป๊าบอกมา

แต่สิ่งหนึ่งที่บลูอยากจะบอกคือ ถ้าหากเราพยายามซ่อมแซมมัน มันก็จะกลับมาเสียอีก และทุกครั้งที่มันเสีย เราก็จะซ่อม เป็นวงจรอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ และก็ไม่มีวันจบสิ้น สิ่งที่จะทำได้คือ อย่าไปซ่อมมัน มองเข้าไปในมัน ในสิ่งนั้น มองว่าที่มันเสียเพราะอะไร จับมันให้ได้ แล้วกำจัดมันทิ้งไปซะ รับรองได้ว่า มันจะไม่มีวันกลับมาเสียได้อีก

สำหรับบทความที่ป๊าเขียน บลูดีใจที่ป๊าเป็นห่วงบลู และบลูอยากจะบอกป๊าว่า ทุกสิ่งที่บลูพูดและบลูทำให้ป๊า ก็เกิดมาจากความรู้สึกเดียวกันกับป๊า ที่ป๊าพยายามทำทุกสิ่งให้บลู มันมาจากความรู้สึกรัก และ เป็นห่วง อยากให้ป๊าเข้าใจแค่ว่า ลูกรักป๊ามาก และลูกก็รับรู้ได้ว่าป๊ารักลูกมากเช่นกัน และลูกของป๊าคนนี้ก็ไม่อยากให้อะไรมาขวางกันความรักระหว่างเรา มันจะเป็นความรักที่ เต็ม 100% บลูอยากให้ป๊าอนุญาติ ที่จะให้บลูได้รักป๊าอย่างเต็มที่ และบลูก็พร้อมที่จะให้ป๊ารักบลูได้อย่างเต็มที่เช่นกัน

รักป๊าน่ะค่ะ ^____^

ลูกบลู

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

ดาวน์โหลด

http://gotoknow.org/blog/dream-farm/93754

อ.ลูกหว้า เมื่อ ศ. 16 มี.ค. 2550 @ 00:04 [194579]

จาก http://gotoknow.org/blog/mrschuai/99502

ย่ามแดง เมื่อ ศ. 16 มี.ค. 2550 @ 15:15

หนุ่มเมืองตำน้ำกิน บินหาฝันในแดนใต้ จาก http://gotoknow.org/blog/mrschuai/84318

ชล บุนนาค เมื่อ ศ. 16 มี.ค. 2550 @ 17:05

คนทำกิจกรรม ที่ไม่ธรรมดา อีกคนครับ จาก http://gotoknow.org/blog/mrschuai/84318

ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ เมื่อ พฤ. 22 มี.ค. 2550 @ 04:32

หากผมถามท่านครูกลับครับ หากผมให้ท่านครูมองว่า ต้นถั่วนั่น คือนักวิจัยไทย แล้วแสงนั่นท่านครูจะเทียบให้เป็นอะไรครับ

แสงรึ ไม่ทราบว่าจะถูกหรือผิดนะ แสงน่าจะเป็นชุดความรู้ งานวิจัยต้องเล่นกับความรู้หลายชุดมันถึงจะเจ๋ง

เม็ดถั่วที่ไม่มีน้ำ  ไม่มีแสง ในที่สุดมันก็จะเป็นถั่วเน่า สูญเสียอัตราความงอก ก็เหมือนนักศึกษาที่เรียนเล่นๆจะเอาแต่กระดาษ อย่างที่อาจารย์จันทรัตน์บ่นๆๆๆๆ

สมัยพุทธกาลได้วางรากฐานเรื่องนี้ไว้อย่างดี

• ให้คนอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตน
• ในช่วงเข้าพรรษายังไม่ให้ออกไปเดินย่ำเยียบจุลินทรีย์
• ถ้าสังคมอยู่ภายใต้ความตระหนักถึงสิทธิหน้าที่ของสรรพสิ่งบนโลก เราแทบจะเตะต้องต้นไม้ไม่ได้เลย
• เอ็ง! เอาสิทธิอะไรมาโค่นข้าว่ะไอ้มนุษย์บ้า
• เอ็ง!รู้จักข้าน้อยไป ต่อไปนี้พวกเอ็งจงรับบาปกรรมที่เอ็งกระทำกับข้า
• ความแห้งแล้งจะมาเยือนเอ็ง แผดเผาจนเอ็งสะดุ้งทั้งวันและคืน
• อุทกภัยจะมาท่วมไร่นาเอ็ง.!
• แผ่นดินไหว วาตะภัย สึนามิ จะมาคร่าชีวิตพวกเอ็ง
• โรคร้ายต่างๆจะมาแทรกอยู่ในเซลย์ของเอ็ง
• เอ็ง! จะต้องหาเงินง๊อกๆมาแก้ไขความผิดปกติที่เกิดจากความผิดพลาดของเอ็ง
• เมื่อน้ำมันใต้ดินลดลง รายจ่ายเอ็งจะเพิ่มขึ้น
• เอ็ง! ต้องจ่ายค่าโง่จนหัวโตแน่
• เอ็งหนีไม่พ้นหรอก แม้แต่จะหนีไปดาวดางอื่น เพราะไปไหนเอ็งพกเอาความโง่ไปด้วย
• กิเลศ+ความโง่ จะฆ่าพวกเอ็งทุกคนที่ละน้อย
• แม้แต่เจ้าเม้ง!ลูกหลานเอ็งก็หมดโอกากาสที่จะมาแก้ไขปัญหานี้
• เพราะพวกเอ็งทั้งโลกรมปู้ยี้ปู้ยำข้า คนนิดหน่อยๆจะมาแก้ระบบทำไม่ได้ พระพุทธองค์ยังยกธงขาวมาแล้ว ไอ้พวกดอกบัวดอกที่5 อย่างหนาตราช้างมีอยู่ค่อนครึ่งโลก มันขยายพันธุ์โง่ ตั้งวิชาโง่ๆขึ้นมาเรียน วิชาทำลายล้างโรคทั้งนั้น ไปเจาะดูเถิด ชีวะ เคมี ฟิสิกส์ ฯลฯ มันเป็นวิชาพวกบาป
• วิชาความรู้ที่อยู่ในธรรมชาติมันไม่รู้ไม่เรียน เข้าไม่ถึง
• อยากรู้ใช่ไหม
• หาผ้าขาว ดอกไม้ไปกราบคนที่ชื่อท่าทราย ให้ช่วยอธิบายว่าจะเรียนวิชานี้อย่างไร?
• พูดไปมันก็กระเทือนซางคน เอ็ง!ก็มาย้ำให้พูดให้แสดงความเห็น
• บังเอิญว่าเพิ่งเปิดวิชามั่นใส้ศาสตร์ เลยอาศัยช่องโหว่ตรงนี้มาตอบเจ้าไงเจ้าเม๊งเอ๊ย อย่านึกว่าที่คิดไว้จะได้ทำ หรือทำได้ ต้องปรับโจทย์เสียใหม่ สงครมความคิด แม้แต่ท่านบรมศาสดายังต้านไม่อยู่
• ศีล สมาธิ ปัญญา หรือจะสู้ไวอะกร้าได้
• ฮะๆๆ ข้าไปละเม้ง ขืนอยู่นานเดี๋ยวรับบาทาเป็นอาหารเช้า

ปราชญ์ชาวบ้านจากบ้านตำน้ำกิน จาก http://gotoknow.org/blog/mrschuai/84318

บางทราย (คนเข็นครก ขึ้นภูเขา) เมื่อ ส. 17 มี.ค. 2550 @ 22:19

ปราชญ์ผู้ทำหน้าที่เข็นครกขึ้นภูเขา ในดงหลวง จาก http://gotoknow.org/blog/mrschuai/84318

เพชรเม็ดงามเริ่มทอแสง

http://gotoknow.org/blog/engreader/100815

สิริพร กุ่ยกระโทก

ครู...ที่ปฏิบัติการ   มีการจัดการ   มีการทำแผน  แต่ขาดความเป็นมืออาชีพ ...ยังคงแต่มีอาชีพเป็นครู  

อยากให้ครูปรับเปลี่ยน  พฤติกรรมในบางเรื่อง...ดังคำคมว่า...อย่าทำตัวเป็น...ชาล้นถ้วย  ควรจะพัฒนาตนเองตลอดเวลาในทุกๆด้านของพฤติกรรม    ยังคงที่จะปรับเปลี่ยนพฤติกรรมความเป็นมืออาชีพเสมอ  

ทำไมครูอ้อยถึงพูดถึง  มีอาชีพเป็นครู...ใครจะว่าใครได้  เรื่องนี้  ตัวเองถึงจะรู้ตัวเองดีกว่าใครว่า  จะจัดตนเองเข้าไปอยู่ในพวกใด  หากแบ่งเป็น 2 ค่าย  คือ  ค่ายมืออาชีพ  กับค่ายมีอาชีพเป็นครู   

การศึกษาจะพัฒนาไปไม่ได้เลยฉันใด  หากครู..ยังไม่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมในเรื่องพัฒนาตนเอง..ฉันนั้น 

ทำไมครูอ้อยถึงพูดถึง  มีอาชีพเป็นครู...ใครจะว่าใครได้  เรื่องนี้  ตัวเองถึงจะรู้ตัวเองดีกว่าใครว่า  จะจัดตนเองเข้าไปอยู่ในพวกใด  หากแบ่งเป็น 2 ค่าย  คือ  ค่ายมืออาชีพ  กับค่ายมีอาชีพเป็นครู   

การศึกษาจะพัฒนาไปไม่ได้เลยฉันใด  หากครู..ยังไม่ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมในเรื่องพัฒนาตนเอง..ฉันนั้น 

ดอกไม้หน้าบ้านผมเองครับ จาก  http://gotoknow.org/blog/mrschuai/84476

 
สิริพร กุ่ยกระโทก
แม่พิมพ์ของชาติอีกท่านหนึ่งครับ

• หากโรงเรียน...เหมือนบ้าน  หลังที่สองของพวกเขา   เชื่อได้เลยว่า    นักเรียนจะเรียนรู้อย่างมีความสุข  
• จาก บทความ บ้านหลังที่สองของนักเรียน http://gotoknow.org/blog/seminar/94260

สิทธิรักษ์  

(แพนด้าผู้เกิดมาเพื่อค้นหาตะกอนการศึกษา)

วันนี้อากาศร้อนมาก ไมได้ไปไหนอยากเข้ามาทักทายลูกๆ  ป๊าได้บันทึกไปก่อนหน้านี้ คิดว่าขาดอะไรๆ อีกเยอะ   รวบรวมสติอารมณ์ได้ก็เลยมาบันทึกต่อ

• ที่ว่าทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นย่อมมีสาเหตุของมัน  มันเกิดขึ้น ด้วยตัวของมันเองไม่ได้ 
• ทุกข์สิ่งทุกอย่างในโลก มันเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลงตลอดเวลาไม่มีอะไรที่หยุดนิ่ง  แต่อยู่ภายใต้กฏของมัน
• คนดี อาจกลายเป็นคนเลวในวันหนึ่ง
• คนเลว อาจกลายเป็นคนดีในวันหนี่ง
• คนรวยอาจกลายเป็นคนจนในวันหนึ่ง
• คนจนอาจกลายเป็นคนรวยมหาศาลในวันหนึ่ง
• คนฉลาด อาจกลายเป็นคนโง่ในวันหนึ่ง
• คนที่ดูโง่ อาจกลายเป็นคนฉลาดมากๆในวันหนึ่ง                           

           ที่บันทึกมานี้อาจจะทำความกระจ่างไม่ได้  ก็เพราะลูกๆจะต้องปรับระบบการรับรู้เพิ่มขึ้น มีอารมณ์การรับรู้มากขึ้น  จัดแนวการรับรู้มากขึ้น  วิธีคิดจำเป็นจริงๆ  ในการรับรู้   ในเวลาต่อไปป๊าคงได้ขยายความอีก

 บทความดีๆ จาก บล็อกภูมิคุ้มกัน (รู้ที่จะไป) http://gotoknow.org/blog/knowtogo12345/100030

ปล. ขออนุญาตตรงนี้เลยนะครับ (ตอนนี้เนทหลุดครับ)

 บล๊อกเกอร์เด่น วาระดี  วิสัยทัศน์เยี่ยม

http://gotoknow.org/blog/knowtogo12345/100030

ดอกไม้ทะเล เมื่อ อ. 05 มิ.ย. 2550 @ 07:55 [282819]

  ครึ่งชีวิตแรกสำหรับการเรียนรู้ว่าพ่อแม่รักลูกแค่ไหน   ผ่านการแสดงออกที่ลูกๆต้องเรียนรู้ที่จะทำความเข้าใจ  และบางครั้งก็อาจไม่เข้าใจ....ทั้งนี้ โดยไม่มีคำอธิบายจากพ่อแม่  ว่าที่ทำไปอย่างนั้นเพราะรัก  และห่วงใยอย่างสุดซึ้ง

          ครึ่งชีวิตหลังสำหรับการเรียนรู้ว่าทุกคนในครอบครัว รักกันมากแค่ไหน  เพราะอาจถึงวันหนึ่งที่ลูกจะต้องจากบ้านไปแสนไกล  ไปในที่ๆพ่อแม่ตามไปปกป้องดูแลไม่ได้  ได้แต่ส่งความรักความห่วงใยอย่างมหาศาลไปถึงลูก  และตั้งตารอคอยวันที่ลูกจะกลับมา

 ดิฉันก็รู้สึกเองโดยความเป็นลูกว่าคนสองคนที่เรารักมากที่สุดในชีวิตคือพ่อกับแม่  เพียงแต่สิ่งที่เราทำให้พ่อกับแม่  คงเทียบกันไม่ได้กับสิ่งที่พ่อกับแม่ทำให้เรามาตลอดชีวิต

การรู้ว่า "รัก" นั้นสำคัญยิ่งนะคะ  

                      และ    "การบอกให้รู้ว่ารัก"  นั้น ยิ่งสำคัญ

            เพราะจะทำให้ทุกคนในครอบครัว "รับรู้" ได้ถึงความรักใคร่ผูกพันอย่างลึกซึ้งด้วยความรักที่แท้จริง และจะยิ่งทำให้เห็นคุณค่าของความรักนับเท่าทวีคูณ

                            น้องบลูบอกให้ป๊ารู้ว่าลูก "รัก"       

                        ......ได้อย่างน่ารักจังเลยนะคะ  : )

ข้อความดีๆจากคนดีๆ

อุทัย อาวรณ์
ศูนย์พันธุวิศวกรรมและเทคโนโลยีชีวภาพแห่งชาติ

http://gotoknow.org/blog/ethics-natural/100898 

 http://gotoknow.org/blog/shongmon/100949

นาย ณรงค์ เพ็ชรเส้ง
ร.ร.อนุบาลนครศรีธรรมราช "ณ นครอุทิศ"

คำถามที่เกิดตามมาก็คือ แล้วเรื่องไหนจริง เรื่องไหนลวง นับวันยิ่งทวีจำนวนและความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
       
       ที่สำคัญเป็นการลวงโลกที่ “เนียน”ขึ้นเรื่อยๆ เป็นอาการเนียนที่ว่าเมื่อโกหกแล้วต้องโกหกให้ถึงที่สุด โกหกไปให้สุดทาง จนกว่าจะจนตรอก ประเภทถามหามโนสำนึกส่วนตัวเหมือนในอดีตคงยากเต็มทีในยุคสมัยนี้
       
       แล้วลองคิดดูว่าหากเด็กและเยาวชนต้องเติบโตขึ้นมาในสภาพสังคมที่นับวันทวีความรุนแรง “เรื่องลวงโลก” ได้อย่างร้ายกาจ และไร้ยางอาย
       
       เด็กๆ ต้องซึมซับสิ่งเหล่านี้ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว ทั้งที่เต็มใจและไม่เต็มใจ เพียงเพราะเห็นว่าไม่เห็นเป็นไร เพราะบางทีโกหกบางเรื่องแล้วดัง โกหกบางเรื่องแล้วรวย สุดท้ายถ้าถูกจับได้ก็ร้องไห้ขอโทษละกัน
       
       ความเปราะบางต่อเด็กและเยาวชนมักจะถูกมองข้ามอยู่เสมอๆ
       
       จริงอยู่คนเป็นพ่อแม่สามารถอธิบายให้ลูกได้รู้ว่าสิ่งที่ดีและไม่ดีเป็นอย่างไร แต่ประเด็นก็คือ ถ้าเด็กที่ไม่ได้ใกล้ชิดกับพ่อแม่ เด็กที่พ่อแม่แยกทาง และเด็กที่ไม่มีคนคอยอบรมสั่งสอน เด็กและเยาวชนเหล่านี้จะซึมซับพฤติกรรมลวงโลกนี้มากน้อยแค่ไหน
       
       ทุกวันนี้อะไรเรื่องจริงอะไรเรื่องลวงก็เหนื่อยอยู่แล้วในการอบรมสั่งสอนลูกหลาน นี่ยังไม่นับผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองที่ยังมีตัวอย่างของพฤติกรรมลวงโลก และโกหกอยู่ทุกวี่วันให้เห็นกันถ้วนทั่วเกลื่อนเมือง
       
       อะไรคือเรื่องจริงอะไรคือเรื่องลวง...กำลังกลายเป็นปัญหาสังคมต่อเด็กและเยาวชนที่รุนแรงอย่างร้ายกาจและคาดไม่ถึงทีเดียว

เบิร์ด เมื่อ อ. 05 มิ.ย. 2550 @ 12:42 [283003]

อีกอย่างคือปัจจัยต่างๆที่เกี่ยวข้องจะมีทั้งสิ่งที่ควบคุมได้คือทรัพยากรที่กำหนดและสิ่งที่ควบคุมไม่ได้เช่นลม มุมตกกระทบ ฯลฯ ก็เหมือนเหตุการณ์ในชีวิตจริงของเราเช่นเดียวกัน..มีเหตุการณ์หลายๆอย่างที่เราอาจคาดไม่ถึงเข้ามาส่งผลต่อเด็กๆ ซึ่งสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเด็กๆเค้าสามารถที่จะอยู่รอดได้ด้วยตัวเขาเองหรือไม่ ?  จากภูมิคุ้มกันที่เราให้กับเขาอาจเป็นการควบคุมปัจจัยที่ควบคุมได้ในระดับหนึ่ง..แต่ตัวเด็กเองก็ต้องเติบโตด้วยตนเองเช่นเดียวกัน การคุ้มครองจึงต้องคู่กับการกระตุ้นให้เติบโต งอกงามจากต้นกล้าเป็นต้นไม้ใหญ่...ที่สามารถยืนหยัดท้าแดดลมฝนได้...และถ้าเกิดความผิดพลาดที่ทำให้ไข่แตกก็ไม่ควรโทษว่ากันและกันเพราะสามารถเกิดได้จากหลายสาเหตุ จึงควรหาสาเหตุร่วมกันมากกว่า

นักจิตวิทยา รู้รอบด้าน  เก่งสิบทิศ จาก  http://gotoknow.org/blog/mrschuai/98988

พักอารมณ์  http://gotoknow.org/blog/saisunee-de/100865

จอมยุทธ์แม่ลูกอ่อน
มหาวิทยาลัยนเรศวร

สิริพร กุ่ยกระโทก

http://gotoknow.org/blog/engreader/100815

 ท่าน ครูบาฯ ปรัชญาชาวบ้าน http://gotoknow.org/blog/sutthinun/100830

ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์

เพชรเม็ดงามเริ่มทอแสง

http://gotoknow.org/blog/engreader/100815

สิริพร กุ่ยกระโทก เมื่อ พ. 06 มิ.ย. 2550 @ 02:03 [283672]

สวัสดีค่ะพี่ชาย...พิสูจน์

• งานของครู  มากมาย  อักโขนัก  
• ในลิ้นชัก  นอกหน้า  มหาศาล 
• ทั้งงานสอน  งานจร  งานไหว้วาน 
• ผู้บริหาร  ฝากงาน  ไว้ครบครัน
• เพื่อพิสูจน์ ความดี  และความเก่ง 
• ต้องรีบเร่ง  เพ่งพินิจ  คิดสร้างสรรค์ 
• อะไรดี  อะไรเด่น  ไม่ว่ากัน 
• สารพัน   จะเร่งเร้า  เศร้าจริงเรา

***ครูอ้อย***

 http://gotoknow.org/blog/mrschuai/101237

  คนหนุ่มไฟแรง  เม้ง สมพร ช่วยอารีย์

   การทำดี พูดดี คิดดี เป็นการให้พรตนเองอย่างประเสริฐดีกว่าพรใดๆ ทั้งหมด

          การทำชั่ว พูดชั่ว คิดชั่ว เป็นการสาปแช่งตนเองอย่างร้ายกาจ  ร้ายกว่าคำสาปแช่งใดๆ ทั้งหมด

          สวรรค์ก็ดี นรกก็ดี เราเป็นผู้สร้างเอง ใครไม่ได้สร้างให้

         การสร้างความดี เป็นการสร้างสวรรค์ การสร้างความชั่วเป็นการสร้างนรก

         เด็กๆ ที่ทำความดี ยังดีกว่าคนแก่ที่ทำความชั่ว

         ผีมันเข้าคนที่ไม่รู้จักผี คนที่รู้จักผี ผีมันเข้าไม่ได้  ผีคือความชั่ว เช่นนี้เป็นต้น

 คนไทยไม่เคยเป็นรองใครในโลก

โสทร             http://gotoknow.org/blog/agri-nature/101003

 มีอะไรสวยๆเพลินๆเยี่ยมๆ มาดู

pinkyannie    http://gotoknow.org/blog/Greece

พระอาทิตย์ตกดิน เมื่อมองจากหน้าผาบนเกาะ สีของท้องฟ้าจะเปลี่ยนตามมุมของดวงอาทิตย์ และตามสภาพอากาศ บางทีก็มีชมพู ชมพูอมม่วง ส้มชมพู แดง ทอง สวยจนพูดไม่ออกเลยค่ะ

Church of Santorini

ยิ่งเริ่มจะเย็น จะมีมวลเมฆลอยเข้ามา ทำให้เป็นบรรยากาศที่ดูเหมือนอยู่ที่ไหนซักแห่งที่ทำให้ลืมโลกความเป็นจริงชั่วคราว

Island of Lava

ภูเขาไฟ ซึ่งเป็นเกาะแยกออกไป สามารถนั่งเรือโบราณซึ่งมีใบเรือใหญ่ๆเหมือนในตำนานกรีก ไปเที่ยวได้ค่ะ

  ล่องลอยในท้องนภา ล้าลาลา

ความแตกต่างกับทะเลที่อื่นก็คือ เป็นวิวที่มองจากหน้าผา มวลเมฆและสภาพอากาศทำให้สีของท้องฟ้าเปลี่ยนไปได้หลากหลาย น่าอัศจรรย์มาก และมองไปทางไหนก็สวย ไม่มีอะไรที่ดูไม่เข้ากันเลย บ้านเรือนและสิ่งก่อสร้างสวยงาม กลมกลืน ไม่ได้มีสิ่งตกแต่งที่เกินความจำเป็น สวย สะอาดตา เรียบง่ายแต่ก็มีเสน่ห์ เป็นตัวของตัวเองจนน่าจดจำ

 http://gotoknow.org/blog/wijcha/101251

small man
โรงเรียนวัดวิเวกวราราม

ภูมิคุ้มกันจากป๊า แพนด้าถึงน้องบลู

จาก http://gotoknow.org/blog/knowtogo12345/100030

สิทธิรักษ์ เมื่อ พ. 06 มิ.ย. 2550 @ 12:06 [283918]

http://gotoknow.org/blog/NumtarnMT/101238

นางสาว สุวดี มีมาก
คณะสหเวชศาสตร์ มหาวิทยาลัย

รวมตะกอนเดิมที่น่าสนใจไม่ล้าสมัย

เบิร์ด

ได้ตั้งคำถาม ในhttp://gotoknow.org/blog/beutifulmemories/95065

• ความอนาถาทางการศึกษา..การศึกษาเชิงพาณิชย์..การที่ไม่เกิดความรู้แบบสังเคราะห์แต่ชอบจำมาเป็นดุ้นๆ..การวิจัยเป็นส่วนๆที่ไม่เคยได้นำมาใช้จริงเท่าไหร่..ความรู้ดีๆสงวนไว้สำหรับผู้ที่จ่ายได้เท่านั้น..ความน่าอนาถทางการศึกษาแบบนี้ เราจะทำอย่างไรดีล่ะคะ..เพื่อให้ไทยไม่ขาดต้นทุนทางการศึกษา ?

 ครูอ้อยที่น่ารัก  เพชรเม็ดงาม ใน G2K

สิริพร กุ่ยกระโทก

ครูอ้อยเก็บข้อความบางตอนที่ประทับใจ....พลังนี้จะช่วยให้เราสามารถดึงเอาศักยภาพที่ตัวเรามาใช้ได้อย่างไร้ขีดจำกัด ...ส่งผลให้เราประสบความสำเร็จ มีความสุข และมีควาบสงบในจิตใจ

ครูอ้อยมีความคิดว่า....คนส่วนใหญ่นั้นมักไม่ได้อยู่กับ “ปัจจุบัน” แต่จะจมปลักอยู่กับความคิดในแง่ลบหรือเรื่องในอดีตอันขมขื่น เสียเป็นส่วนใหญ่

หรือในทางกลับกัน เรามักจะเหม่อลอย เพ้อฝัน หรือวิตกกังวลไปกับเรื่องในอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

ซึ่งการวกวนอยู่กับความคิดทั้งสองประเภทนี้ ก่อให้เกิดโทษต่าง ๆ มากมาย...ครูอ้อยก็ยังเป็นอย่างที่กล่าวมา 

http://gotoknow.org/blog/engreader/98191

จอมยุทธสาว ผู้ไม่กลัวฟ้าดิน

เบิร์ด เมื่อ พ. 23 พฤษภาคม 2550 @ 20:41 [269286]

" ผู้ใดหว่านเมล็ดพันธุ์ของความรัก..ผู้นั้นย่อมได้รับความสุข ".

.ศีลธรรมของเยาวชนคือสันติภาพของโลก..สิ่งที่เราควรให้ความสำคัญคือ " ความดี "..และ " ปัญญา " ..มากกว่า " ความรู้ " นะคะ

สติปัญญาอาจเป็นมูลฐานของความสำเร็จ...และอาจมีบางคนถือเป็นเงื่อนไขอันจำเป็น..แต่ " จิตใจ " ต่างหากคือตัวชี้ขาดว่าเขาผู้นั้นสมควรแก่ความสำเร็จระดับใด...

http://gotoknow.org/blog/beautifulmemories/97293

 http://gotoknow.org/blog/pitch/78800

พิชญ์ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง

สำหรับตัวดิฉันยึดคติที่ว่า  ยอมรับในตัวตนของเขา และทำให้เขารู้ในตัวตนของเรา ต่างคนต่างยอมรับซึ่งกันและกัน  แล้วชีวิตการทำงานก็จะมีความสุข ทั้งหัวหน้า ลูกน้อง เพื่อนร่วมงาน

 http://gotoknow.org/blog/katibook/101314

Kati

คติ มุธุขันธ์ : แนะนำ  

หนังสือรวบรวมบทความ

ในแต่ละห้วงเวลา ของ ศ.นิธิ เอียวศรีวงศ์

ผ่านมุมมอง แนวคิด และทิศทาง

นำเสนอเรื่องราวต่อคนไทย และประเทศไทย   

พุทธที่ไม่ไสยศาสตร์เป็นแนวคิดที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ในสมัยต้นรัตนโกสินทร์ เมื่อร้อยกว่าปีมานี้เอง นี่เป็นการปฏิเสธการมองว่าพุทธศาสนาดำรงอยู่อย่างอิสระและมีความบริสุทธิ์ผุดผ่อง อีกทั้งเปิดมุมมองใหม่ในการศึกษาความเชื่อต่างๆ อย่างจริงจังและปราศจากอคติ จุดเด่นของงานเขียนของอาจารย์นิธิ คือมองเห็นมิติทางด้านวัฒนธรรมของปัญหาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นปัญหาทาสังคม เศรษฐกิจ หรือการเมือง และด้วยความเป็นนักประวัติศาสตร์ที่อ่านหลักฐานและวิเคราะห์อะไรต่อมิอะไรได้อย่างแตกฉาน มีส่วนทำให้การวิเคราะห์ของท่านมีความน่าเชื่อถือ

วัฒนธรรม กับ อำนาจ – คำอธิบายของนิธิก็คือ อำนาจในสังคมไทยไม่ได้มีแบบเดียว แต่มีอยู่สองแบบ คือ “อำนาจ” กับ “อิทธิพล” – อำนาจเกิดจากกฎหมายและรัฐธรรมนูญ อิทธิพลเกิดจากวัฒนธรรม (มักเรียกกันว่า อำนาจแบบระบบอุปถัมภ์) อิทธิพลเป็นอำนาจแบบ “เป็นที่รู้กัน” แต่ไม่มีการจารึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร

  

รัฐธรรมนูญที่เรารู้จักกันนั้น จึงเป็นเพียงสิ่งที่รองรับอำนาจแบบแรก มีกำเนิดจากความคิดประชาธิปไตยแบบตะวันตก และการตื่นตัวเรื่องสิทธิเสรีภาพของคนชั้นกลาง ในขณะที่อิทธิมีรากเหง้าทางวัฒนธรรมที่เก่าแก่และฝังลึกมากกว่า

 

  

คนไทยรู้ดีว่าอำนาจที่มีมากเกินไป มักสร้างความเดือดร้อนให้ตน แต่แทนที่จะหวังพึ่งอำนาจ (เช่น ต่อสู้ด้วยวิถีทางกฎหมาย หรือเรียกร้องสิทธิผ่านอำนาจของรัฐธรรมนูญ) แต่เพียงอย่างเดียว เขากลับชอบใช้วิธีหนีไปพึ่งพิงอิทธิพล

 

  

ดังนั้น ในขณะที่นักวิชาการคนอื่นๆ มองอิทธิพลว่า งมงาย ล้าสมัย หรือน่ารังเกียจ นิธิกลับมองว่ามันเป็นรูปแบบการต่อรองกับอำนาจ และเรียกกลวิธีนี้ว่า “ภูมิปัญญา” – การแบ่งแยกสิ่งที่อยู่ “ข้างใน” ออกจาก “ข้างนอก” วัฒนธรรม เป็นสิ่งที่นิธิสนใจมาก ท่านอยู่ในกลุ่มเดียวกับนักคิดของไทย ที่เชื่อว่าความเปลี่ยนแปลงทางสังคม เกิดจากปัจจัยภายในมากกว่าภายนอก อย่างไรก็ตาม แต่เดิมนั้น การศึกษา “ปัจจัยภายใน” มักมองว่าวัฒนธรรมไทยเป็นสิ่งที่หยุดนิ่ง เส้นแบ่งจึงตายตัวและไม่เปลี่ยนแปลง อาจารย์นิธิต่างกับนักคิดคนอื่นๆ ตรงที่สามารถจัดความสัมพันธ์ขององค์ประกอบทางวัฒนธรรมและลากเส้นแบ่งใน – นอกเสียใหม่

วัฒนธรรมกับความรู้ – จุดเด่นของอาจารย์นิธิ คือไม่ได้วิเคราะห์เพียงระบบการศึกษา หรือเนื้อหาหลักสูตร ท่านเริ่มการวิเคราะห์จากการตั้งคำถามพื้นฐานที่สุด นั่นคือคำถามที่ว่าความรู้คืออะไร ความรู้นั้น อาจารย์นิธิให้คำจำกัดความว่า คือความสามารถในการเชื่อมโยงหรือหาความสัมพันธ์ระหว่างสิ่งต่างๆ ไม่ใช่แต่ท่องว่าสิ่งนั้นๆ มีคุณสมบัติอย่างไร หรือแย่กว่านั้นก็คือไม่อาจบอกได้ว่ามันจะเกี่ยวข้องกับชีวิตเราอย่างไร

จินตนาการสำคัญกว่าความรู้  -  วัฒนธรรมสำคัญกว่าความรู้

ดอกไม้ทะเล เมื่อ พ. 06 มิ.ย. 2550 @ 23:24 [284528]

ขอบพระคุณมากค่ะ คุณkati 
ดิฉันจะไปหาดูที่ร้านหนังสือ  พลาดเล่มนี้ไปได้อย่างไรก็ไม่ทราบ .....    เมื่อได้มาแล้ว  ดิฉันก็ว่าจะเปิดอ่านเรื่อง "ครู"  เป็นเรื่องแรกอะค่ะ  : )

 ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ ปรัชญาชาวบ้าน

http://gotoknow.org/blog/sutthinun/101335

มหาชีวาลัยอีสาน  พัฒนาบูรณาการศาสตร์

ถ้าเรามองเห็นค่าในตัวคน คุณค่าของความเป็นญาติก็จะค่อยๆโผล่ออกมา คนเมืองกรุงเสียอีกหาญาติอย่างคนต่างจังหวัดไม่ค่อยได้ เพราะสังคมกรุงเทพมีข้อจำกัดมากมาย ต่างคนต่างทำงานลุกลี้ลุกลน สนใจแต่เรื่องตัวเองมากกว่าเรื่องของส่วนรวม กว่าจะไปมาหาสู่กันได้ หรือวิธีการพบปะกันก็จะเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง เรื่องนี้ไม่ว่ากัน เพราะเห็นใจในสภาพแวดล้อมที่รัดรึง จึงพบกันแบบทางการเสียมากกว่า การที่จะพบกันแบบทางใจ คงจะยากและมีน้อย เว้นที่แต่เขาจะเป็นเครือญาติแบบชาวบล็อก เขาอาจจะมีวาสนาพอที่จะสัมผัสน้ำใจของญาติมิตรได้บ้าง   

ดาวน์โหลด  http://gotoknow.org/file/c4hnews/view/4323

 http://gotoknow.org/blog/sweet-home/101675

mr. สุมิตรชัย คำเขาแดง สถานีอนามัยบ้านหนองแปน ขอนแก่น

 บ้าน งาน ชีวิต

การเริ่มจัดการบ้าน ( Make your home ) ต้องเริ่มจากวินัยและการปลูกฝังพฤติกรรมด้านการรักความสะอาดครับ

                วินัยคือความเป็นระเบียบเรียบร้อยที่มีระบบ มีรอบเวลา

                พฤติกรรมรักความสะอาดคือ การให้คุณค่าของร่างกายตนเอง เพราะร่างกายของคนเรามีข้อจำกัดในการรับสิ่งสกปรกและเป็นพิษ

                การจัดการงาน ( Make your office ) ก็ต้องเริ่มจากวินัย และการปลูกฝังพฤติกรรมด้านการรักความสะอาดครับ

                 การจัดการชีวิต ( Make your life styl )ก็ต้องเริ่มจากวินัย และการปลูกฝังพฤติกรรมด้านการรักความสะอาดเช่นกันครับ 

 http://gotoknow.org/blog/Kulkanit3/101606

อ.ลูกหว้า
ภาควิชาเศรษฐศาสตร์ คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลสงคราม พิษณุโลก

พระพุทธเจ้าทรงให้แนวทางสำหรับคู่รักหรือสามีภรรยาว่าจะต้องปฏิบัติตามหลักการ “4ส” ดังนี้ 

1. มีศรัทธาสมกัน

2. มีศีลสมกัน  

3. มีจาคะสมกัน 

4. มีปัญญาสมกัน 

MR.BHUDIT EKATHAT
None Organization
http://gotoknow.org/blog/politic/101708

หลักของการบริหารประเทศให้ประชาชนมีสุข คือ เอาความต้องการของประชาชนเป็นหลัก   จะคิดอะไร   จะปฎิบัติอะไร  ต้องมีพื้นฐานความต้องการของประชาชน

ท่านอารีย์ ไม่มีสิทธิ์คว่ำข้อเสนอ  และ ท่านไพบูลย์  ไม่มีสิทธิ์ในการนำเสนอเพื่อยัดเยียด    

http://gotoknow.org/blog/random/101896

Conductor เมื่อ ส. 09 มิ.ย. 2550 @ 02:15 [286713]

เห็นด้วยเรื่องข้อสังเกตเกี่ยวกับความไม่ค่อยกล้าถามครับ

ถ้าบริษัทที่ร่ำรวยในตลาดหลักทรัพย์ แบ่งเศษเงินมาเจือจานการศึกษาบ้างก็ดีนะครับ คิดเป็นค่าใช้จ่ายได้และหักภาษีได้สองเท่า

เช่นบริจาค 10 ล้าน เป็นค่าใช้จ่ายได้ 100% จะจ่ายภาษีน้อยลง 3 ล้าน และเรียกคืนได้ตอนสิ้นปีอีก 3 ล้าน เหลือออกเอง 4 ล้าน -- กลายเป็นบริษัทออก 40% รัฐสมทบ 60% บริษัทเลือกได้ว่าจะช่วยที่ไหน แต่ต้องแบก cashflow นิดหน่อยครับ

ดอกไม้ทะเล เมื่อ ศ. 08 มิ.ย. 2550 @ 23:18 [286596]

http://gotoknow.org/blog/littlething/97845

การสนทนาแบบไม่ใคร่สุนทรีย์นี่เข้าใจเลยอะค่ะ  สนุกเทียว  อิอิ    เวลาสื่อสาร  โดยธรรมชาติการเรียนรู้ของมนุษย์ เราจะพอเข้าใจได้ว่าคู่สนทนามีบุคลิกลักษณะอย่างไร  และมีกระบวนการคิด  ทัศนคติ  วัฒนธรรม  ค่านิยม ภูมิหลัง และกรอบอ้างอิงเบื้องหลังอย่างไร  เท่าที่เขานำเสนอตัวตนที่พ้นน้ำให้เราเห็น