เวลาลูกโกหก คนเป็นพ่อแม่รู้สึกอย่างไร ?
       ถ้าเป็นพ่อแม่ที่ใกล้ชิดกับลูก ดิฉันเชื่อว่า เวลาลูกโกหก หรือมีท่าทีปิดบัง คนเป็นพ่อแม่มักจะรับรู้ หรือจับโกหกได้
       
       แล้วเวลาจับโกหกลูกได้ พ่อแม่ทำอย่างไร ?ดิฉันเป็นคนหนึ่งล่ะที่ไม่ชอบคนโกหกเอามากๆ แม้บางคราตัวเองก็เคยโกหก แต่การโกหกแต่ละครั้ง ส่วนใหญ่จะเป็นการเลี่ยงที่จะไม่พูดถึงเรื่องนั้นๆ เลยมากกว่า ที่จะโกหกหน้าตาย หรือโกหกต่อไปเรื่อยๆ หรือไม่รู้สึกอะไรเวลาโกหก
       
       คนที่ไม่ค่อยพูดโกหก เวลาโกหกแต่ละครั้งก็มักจะมีอาการอย่างใดอย่างหนึ่ง หรือไม่ก็ต้องมีอาการผิดบาปในจิตใจบ้าง ก็ยังพอทำเนา คือยังรู้จักผิดชอบชั่วดี ไม่ถึงขนาดหน้าตาย และโกหกเป็นตุ๊เป็นตะต่อไปเรื่อยๆ
       
       ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา พบเห็นข่าวคราวเกี่ยวกับเรื่องคนโกหก คนสร้างเรื่อง หรือคนลวงโลกได้อย่างไม่น่าเชื่อ และไม่คิดว่าจะเป็นเอาได้มากถึงขนาดนี้
       
       ไล่เรียงมาตั้งแต่ประเด็นผู้หญิงชื่อ “ แนน” ที่บอกว่าตัวเองท้อง และก็ออกมาแฉในหนังสือของตัวเองว่าได้เคยนอนกับผู้ชายมามากมาย ประหนึ่งภาคภูมิใจ จนกลายเป็นข่าวคาวๆ ไปทั่ว และเธอก็โกหกต่อมาเรื่อยๆ ว่าท้องจนกระทั่งคลอดลูกออกมา ถึงขนาดตั้งชื่อลูกอีกต่างหาก แต่เอาเข้าจริงพอโดนกดดันมากๆ ปรากฏว่าเธอออกมายอมรับว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ และออกมาร้องห่มร้องไห้ขอโทษขอโพยต่อหน้าสื่อมวลชน
       
       บางคนสมน้ำหน้า บางคนก่นด่า บางคนบอกว่ารู้ว่าโกหกตั้งแต่แรก บางคนเห็นใจ และฯลฯ
       
       แต่ท่ามกลางความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นอย่างสุดจะพรรณนา....ผู้หญิงคนนี้รู้ตัวหรือไม่ว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างปัญหาให้กับเด็กและเยาวชนอย่างมาก
       
       ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราก็เคยมีตัวอย่าง เจ้าหญิงเบนโล ที่ออกมาโกหกว่าไม่ได้ท้อง แต่ท้ายสุดความจริงก็คือความจริง ที่สุดเธอก็ต้องออกมาแถลงข่าวขอโทษทั้งน้ำตาและยอมรับว่าท้องจริง
       
       ปัญหาเรื่องการโกหกเป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้ในสังคมยุคปัจจุบัน บางคนก็มี “ความจำเป็น” ที่ต้องโกหก เพียงแต่คำว่า “ความจำเป็น” ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
       
       ความจำเป็นในการปกปิดเรื่องบางอย่าง เพราะเหตุการณ์บังคับอาจจะเป็นเรื่องสุขภาพของพ่อแม่ ที่คนเป็นลูกไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจ หรือเป็นเรื่องที่หากพูดความจริงอาจเป็นภัยต่อผู้อื่น
       
       แต่กรณีเหล่านี้ ไม่ใช่ เพราะ “ความจำเป็น” ในแบบที่ว่า เพราะเธอทั้งสองต่างก็ทำเพื่อตัวเอง ทำเพราะมีเป้าหมายส่วนตัว
       
       จริงอยู่ว่าสุดท้ายสังคมก็ลงโทษคนเหล่านี้ไปเอง คนในวงการที่เธอต้องเข้าไปเกี่ยวข้องก็ไม่อยากให้งาน หรือลงโทษอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่จริงหรือไม่...สุดท้ายเรื่องเหล่านี้ก็ค่อยๆ เลือนหายไป
       
       โดยหารู้ไม่ว่าพฤติกรรมเหล่านี้ ได้ส่งผลกระทบต่อเด็กและเยาวชนไปเรียบร้อยแล้ว เด็กและเยาวชนได้เห็นการโกหก การสร้างเรื่อง การกุเป็นเรื่องเป็นราว และเป็นข่าว แต่ไหง...ส่งผลให้หนังสือของเธอขายดีได้ล่ะ
       
       คำถามที่ตามมาชนิดไม่น่าเชื่อและน่าตกใจยิ่งนัก ก็คือช่วงระยะเวลาของการโกหกตลอดเวลา เธอรู้สึกอย่างไร มีมโนสำนึกหรือไม่..!!
       
       เหตุการณ์ทำนองนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ด้วยเป้าหมายคือผลประโยชน์ส่วนตน พอเกิดปัญหา ก็ออกมาร้องไห้ทำนองขอโทษ และบอกว่ามีความจำเป็นต้องโกหก
       
       นี่ยังไม่นับรวมเหตุการณ์ลวงโลกของผู้ชายคนหนึ่งที่ยอมตัดนิ้วตัวเอง เพื่อเคลมประกันหวังจะได้เงิน หรือกรณีที่ผู้หญิงคนหนึ่งวางแผนฆ่าสามีตัวเอง เพื่อหวังเอาเงินประกันภัย
       
       หรือแม้แต่เหตุการณ์ของ คุณหมอประกิตเผ่า ที่สังคมเคลือบแคลงว่าในที่สุดแล้วใครคือจอมสร้างเรื่องได้เป็นเรื่องเป็นราว เวลาให้สัมภาษณ์สื่อก็สามารถพูดได้เป็นเรื่องเป็นราว โดยไม่รู้สึกว่าตัวเองได้ปั้นเรื่องอยู่ หรือพูดเรื่องไม่จริงอยู่ สร้างความงุนงงให้กับสังคมยิ่งนัก
       
       คำถามที่เกิดตามมาก็คือ แล้วเรื่องไหนจริง เรื่องไหนลวง นับวันยิ่งทวีจำนวนและความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
       
       ที่สำคัญเป็นการลวงโลกที่ “เนียน”ขึ้นเรื่อยๆ เป็นอาการเนียนที่ว่าเมื่อโกหกแล้วต้องโกหกให้ถึงที่สุด โกหกไปให้สุดทาง จนกว่าจะจนตรอก ประเภทถามหามโนสำนึกส่วนตัวเหมือนในอดีตคงยากเต็มทีในยุคสมัยนี้
       
       แล้วลองคิดดูว่าหากเด็กและเยาวชนต้องเติบโตขึ้นมาในสภาพสังคมที่นับวันทวีความรุนแรง “เรื่องลวงโลก” ได้อย่างร้ายกาจ และไร้ยางอาย
       
       เด็กๆ ต้องซึมซับสิ่งเหล่านี้ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว ทั้งที่เต็มใจและไม่เต็มใจ เพียงเพราะเห็นว่าไม่เห็นเป็นไร เพราะบางทีโกหกบางเรื่องแล้วดัง โกหกบางเรื่องแล้วรวย สุดท้ายถ้าถูกจับได้ก็ร้องไห้ขอโทษละกัน
       
       ความเปราะบางต่อเด็กและเยาวชนมักจะถูกมองข้ามอยู่เสมอๆ
       
       จริงอยู่คนเป็นพ่อแม่สามารถอธิบายให้ลูกได้รู้ว่าสิ่งที่ดีและไม่ดีเป็นอย่างไร แต่ประเด็นก็คือ ถ้าเด็กที่ไม่ได้ใกล้ชิดกับพ่อแม่ เด็กที่พ่อแม่แยกทาง และเด็กที่ไม่มีคนคอยอบรมสั่งสอน เด็กและเยาวชนเหล่านี้จะซึมซับพฤติกรรมลวงโลกนี้มากน้อยแค่ไหน
       
       ทุกวันนี้อะไรเรื่องจริงอะไรเรื่องลวงก็เหนื่อยอยู่แล้วในการอบรมสั่งสอนลูกหลาน นี่ยังไม่นับผู้หลักผู้ใหญ่ในบ้านเมืองที่ยังมีตัวอย่างของพฤติกรรมลวงโลก และโกหกอยู่ทุกวี่วันให้เห็นกันถ้วนทั่วเกลื่อนเมือง
       
       อะไรคือเรื่องจริงอะไรคือเรื่องลวง...กำลังกลายเป็นปัญหาสังคมต่อเด็กและเยาวชนที่รุนแรงอย่างร้ายกาจและคาดไม่ถึงทีเดียว