บันทึกที่ ๑ บันทึกที่ ๒ บันทึกที่ ๓ บันทึกที่ ๔ บันทึกที่ ๕
บันทึกที่ ๖ บันทึกที่ ๗ บันทึกที่ ๘ บันทึกที่ ๙ บันทึกที่ ๑๐
บันทึกที่ ๑๑ บันทึกที่ ๑๒ บันทึกที่ ๑๓ บันทึกที่ ๑๔ บันทึกที่ ๑๕
บันทึกที่ ๑๖ บันทึกที่ ๑๗ บันทึกที่ ๑๘ บันทึกที่ ๑๙ บันทึกที่ ๒๐
บันทึกที่ ๒๑ ตอนที่ ๒๒ ตอนที่ ๒๓ ตอนที่ ๒๔ ตอนที่ ๒๕
บันทึก โรงเรียนพัฒนาตนเอง ตอนที่ ๑ (๑) ในบันทึกนั้น ได้ระบุเป้าหมายใหญ่ตามการตีความของผม คือเพื่อให้คนไทยเชื่อถือคุณภาพของโรงเรียนใกล้บ้าน เพราะมีการพัฒนาคุณภาพของโรงเรียนในประเทศไทยจนมีคุณภาพใกล้เคียงกัน ไม่ว่าโรงเรียนนั้นจะตั้งอยู่ที่ใด โดย “โครงการพัฒนาครูและโรงเรียน เพื่อยกระดับคุณภาพการศึกษาอย่างต่อเนื่อง” จะเป็นเสมือนเรือธง นำการเปลี่ยนแปลงในการจัดการโรงเรียนขนาดกลางและโรงเรียนขยายโอกาส ๘,๐๐๐ โรงเรียน ไปสู่สภาพโรงเรียนคุณภาพสูง
การประชุมที่ผมไปร่วมในวันที่ ๔, ๗, และ ๑๑ มิถุนายน ๒๕๖๒ เป็นข้อมูลให้ผมนำมา “เคี้ยวเอื้อง” หรือทำ reflection นำไปสู่การเขียนบันทึกนี้
ข้อสะท้อนคิดจากการประชุมเมื่อวันที่ ๔ อยู่ใน บันทึกที่ ๒๖ และข้อสะท้อนคิดจากการประชุมวันที่ ๗ อยู่ในบันทึกที่ ๒๗
รศ. ดร. ไมตรี อินทร์ประสิทธิ์ ให้ความเห็นว่า จุดแตกหักสู่ความสำเร็จอยู่ที่ micro world ในห้องเรียน ซึ่งหมายถึงรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่เป็นปฏิสัมพันธ์ระหว่างครูกับนักเรียน ทำให้ผมนึกถึงบันทึกชุด สอนเข้ม เพื่อศิษย์ขาดแคลนที่ผมกำลังทยอยเอาลงบล็อก ในขณะนี้ (๒) ที่ลงรายละเอียดวิธีการอย่างดีมาก
วิจารณ์ พานิช
๑๐ มิ.ย. ๖๒
ไม่มีความเห็น