บันทึกที่ ๑ บันทึกที่ ๒ บันทึกที่ ๓ บันทึกที่ ๔ บันทึกที่ ๕ บันทึกที่ ๖ บันทึกที่ ๗ บันทึกที่ ๘ บันทึกที่ ๙ บันทึกที่ ๑๐ บันทึกที่ ๑๑ บันทึกที่ ๑๒
บ่ายวันที่ ๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๒ ผมไปร่วมประชุมระดมความคิด เพื่อพัฒนาข้อเสนอโครงการพัฒนาครูและโรงเรียนเพื่อยกระดับคุณภาพการศึกษาอย่างต่อเนื่อง ที่ กสศ. ต่อเนื่องจากโครงการ sQip (๑) ที่กำลังจะจบโครงการ มีการพูดกันว่า นี่คือโครงการ sQip 2 แต่ผมค้าน
เพราะว่าคุณหมอสุภกรบอกว่า กสศ. มีหน้าที่ตาม พรบ. ในการสนับสนุนการพัฒนาสถาบันต้นแบบในการผลิตและพัฒนาครู และต้องการใช้โครงการนี้ในการพัฒนาสถาบันต้นแบบดังกล่าว
ผมถามว่า “ต้นแบบ” แปลว่าอะไร หากเป็นต้นแบบโดยผลิตและพัฒนาครูตามที่ทำในโครงการ sQip จะเป็นการผลิตและพัฒนาครูแห่งศตวรรษที่ ๒๐ ไม่ใช่ครูแห่งศตวรรษที่ ๒๑ เพราะว่าวิธีจัดการเรียนการสอนในโรงเรียน sQip ยังเป็นการสอนในรูปแบบเก่าๆ ที่เป็น 20th Century pedagogy ไม่ใช่ 21stCentury pedagogy โดยที่ กสศ. มี 21st Century pedagogy อยู่ในมือแล้ว จากการร่วม “โครงการพัฒนาเครื่องมือและประเมินทักษะความคิดสร้างสรรค์และความคิดวิเคราะห์ในชั้นเรียน” กับ OECD (๒)
และผมตีความว่า วิธีการจัดการเรียนการสอน และการฝึกครูในโครงการดังกล่าว เป็นการพัฒนาครูและพัฒนาห้องเรียนแห่งศตวรรษที่ ๒๑
โชคดีที่คุณภูษิมา ภิญโญสินวัฒน์ แห่ง TDRI ซึ่งเรียนจบครุศาสตร์ และไปเป็นครู ๑ ปี บอกว่าสิ่งที่เรียนมาใช้ประโยชน์ในห้องเรียนได้น้อยมาก เพราะสิ่งที่เรียนเป็นทฤษฎี ที่เอาไปปฏิบัติจริงได้น้อย ส่วนที่เป็นทักษะห้องเรียนได้รับการฝึกน้อยมาก
ผศ. ดร. พิศมัย รัตนโรจน์สกุล อาจารย์คณะศึกษาศาสตร์ มศว. เสนอว่า ควรหาทางพัฒนาใน ๑๐ สถาบันที่จะได้รับการคัดเลือกเข้าร่วมโครงการผลิตครูเพื่อสอนเด็กด้อยโอกาส (๓) (๔) เป็นสถาบันต้นแบบในการผลิตและพัฒนาครู
ผมเสนอว่า กสศ. น่าจะจัดการประชุมปฏิบัติการวิธีจัดการเรียนการสอนตามแนวที่ กสศ. เคยจัดแก่ครูใน “โครงการพัฒนาเครื่องมือและประเมินทักษะความคิดสร้างสรรค์และความคิดวิเคราะห์ในชั้นเรียน” กับ OECD (๒) แก่ทีมคณะศึกษาศาสตร์/ครุศาสตร์ที่สมัครเข้ามารับการคัดเลือกเข้าสู่โครงการพัฒนาสถาบันต้นแบบในการผลิตและพัฒนาครู ตามด้วยการที่ทีมดังกล่าวเขียนโครงการดำเนินการเสนอต่อ กสศ. เพื่อรับการคัดเลือกเพิ่มอีก ๒ - ๓ คณะ
วิจารณ์ พานิช
๕ ก.พ. ๖๒
ไม่มีความเห็น