ตั้งใจไว้แต่แรกว่า จะไม่ร่วมเขียนบันทึกเรื่อง "โรงเรียนแห่งความสุข"...

แต่มาเปลี่ยนใจเอาโค้งสุดท้ายใกล้หมดเขต เพราะรู้สึกว่า จะยังไม่เห็น "โรงเรียนแห่งความสุข" ใน "มุมมองของผู้ผลิตครู"

"ไอดิน-กลิ่นไม้" เองเคยมีสถานภาพที่เรียกว่า "ครูของครู" มากว่า 35 ปี จึงตัดสินใจร่วมเขียนบันทึกใน Theme "โรงเรียนแห่งความสุข" ภายใต้ชื่อ "โรงเรียนแห่งความสุข : สุขในวันนี้ และสุขในวันข้างหน้า" โดยมีกรอบแนวคิดที่เน้นไปที่ "การทำหน้าที่ของครูให้ครบถ้วนตาม "TEACHER MODEL" คือ การนำเอาตัวอักษรแต่ละตัวที่ประกอบกันเป็นคำว่า "TEACHER" มาแจกแจงหน้าที่ของครู ซึ่งเคยมีแนวคิดทางตะวันตกที่แจกแจงไว้ แต่นั่นเป็นการแจกแจงให้ครบถ้วน ตามบทบาทหน้าที่ของครูโดยรวม สำหรับการแจกแจงของ "ไอดิน-กลิ่นไม้" จะมุ่งเน้นไปที่หน้าที่ที่เกี่ยวข้องกับ "ปฏิสัมพันธ์ (Interaction) ระหว่างครูอาจารย์กับผู้เรียน" ซึ่งจะเสริมสร้างให้โรงเรียน (หรือสถานศึกษาที่เรียกชื่อเป็นอย่างอื่น) ให้เป็น "โรงเรียนแห่งความสุข" 

ตั้งใจไว้ว่า จะลงบันทึกภายในวันนี้ ถ้าการใช้ Internet ที่ฟาร์มไอดิน-กลิ่นไม้ จะพอถูลู่ถูกังทำได้ แล้วพบกันนะคะ

ขอเชิญชวน "ชาว GotoKnow" ร่วมต้อนรับสมาชิกใหม่ “คุณ yanyong-p”

ในบันทึกเรื่อง “เพราะเหตุใด ใครๆ จึงรัก GotoKnow” (http://www.gotoknow.org/posts/537245) “ไอดิน-กลิ่นไม้” ได้รับดอกไม้จากสมาชิกใหม่ และได้กล่าวต้อนรับความว่า “ยินดีมากค่ะ ที่ได้ต้อนรับ "คุณ Yanyong-P" สมาชิกใหม่หมาดๆ 3 วัน "ไอดิน-กลิ่นไม้" ขอเป็นตัวแทน "ชุมชน GotoKnow" ให้การต้อนรับ ด้วยดอกไม้ "ฟาร์มไอดิน-กลิ่นไม้" โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ดอกรักแรกพบสีแดง" ที่เพิ่งปลูก (มีสีส้ม สีชมพู และสีเหลืองอยู่แล้วค่ะ)…

"ไอดิน-กลิ่นไม้" ขออนุญาตแนะนำให้ชุมชน GotoKnow รู้จัก "คุณ yanyong-p" นะคะ ท่านให้ข้อมูลในประวัติว่า "เกิด พศ 2506 และเติบโตที่ สมุทรสาคร การศึกษา ประถมต้น รร สวัสดิ์วิทยา ประถมปลาย รร เอกชัย มัธยม รร สวนกุหลาบวิทยาลัย อุดมศึกษา วิศวกรรมศาสตร์บัณฑิต (โยธา) จุฬาฯ หลังสำเร็จการศึกษาในปี 2527 ดำเนินธุรกิจครอบครัวด้านการประมงต่อเนื่องจนหยุดประมาณปี 2550 สถานภาพ ครองชีวิตคู่ร่วมกับคุณพึงใจ มีบุตรชาย 2
หญิง 1 (บุณยฤทธิ์ ทำงานที่ กฟผ, วรงกฎ ปี 4 วิศวฯจุฬาฯ , จุฑาทิป ปี 1 ทันตฯจุฬาฯ ) ขอออกตัวนิดหนึ่งว่า เพิ่งหัดใช้คอมฯได้ไม่นาน และ เข้าสังคมออนไลน์เดือน มิ ย นี้เอง ถ้ามีอะไรผิดพลาด หรือ บาดหมางใจ โปรดแจ้งให้ทราบด้วย"

"ไอดิน-กลิ่นไม้" ได้กล่าวกับคุณยรรยงว่า "ขอเรียนให้คุณ Yanyong-P ทราบด้วยความสบายใจว่า ชุมชน GotoKnow ของเรา มีแต่ความเป็นมิตร ความเอื้ออาทรและความปรารถนาดีต่อกันค่ะ พวกเราหวังว่า จะได้อ่านงานเขียนของ "คุณ Yanyong-P" ในเร็วๆ นี้นะคะ ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามามอบดอกไม้ให้กำลังใจแก่ "ไอดิน-กลิ่นไม้"

และท่านได้เข้าไปตอบรับการต้อนรับความว่า "สวัสดีครับอาจารย์ และฝากผ่านความเคารพมาถึงสมาชิกทุกท่านด้วยครับ ผมเป็นสมาชิกใหม่ คิดว่าตัวเองโชคดีมากได้มาเจอ G2K เหมือนเป็นสังคมในอุดมคติเลยครับ แหล่งรวมปัญญาชนผู้สละเวลา มอบวิทยาทานแก่คนทั่วไป แลกเปลี่ยนความรู้ ความคิดเห็นแก่กัน แม้เห็นต่างก็โต้แย้งกันแบบผู้เจริญ บันทึกของอาจารย์ ครอบคลุมเนื้อความที่ผมรู้สึกได้เกินร้อย เพราะมีด้านที่ผมมองไม่เห็นมาพรรณาเป็นวิชาการที่อ่านง่าย หวังลึกๆว่าวันหน้าจะมีความสามารถเขียนบันทึกมาแบ่งปันกับท่านบัวเหนือน้ำทั้งหลายได้บ้าง เชื่อมั่นว่า ณ ที่นี้ Gotoknow บัณฑิตจะพาไปหาผล"

และไอดินฯ ได้กล่าวกับคุณยรรยงล่าสุดความว่า "สวัสดีค่ะ "คุณ yanyong-p" ดีใจจังค่ะ ที่ "คุณ yanyong-p" เข้ามาตอบการต้อนรับอย่างรวดเร็ว ตอนนี้คุณก็เป็น "ชาว GotoKnow" แบบเต็มตัวแล้วนะคะ

"ไอดิน-กลิ่นไม้" เขียนอนุทินน้อยมาก จะเขียนก็ต่อเมื่อมีแรงบันดาลใจจริงๆ ครั้งนี้ มีแรงบันดาลใจจากถ้อยคำของคุณยรรยงที่กล่าวรับการต้อนรับ จึงคิดจะไปเขียนอนุทินให้ชาว GotoKnow รับทราบอย่างกว้างขวางขึ้น ว่า เราได้สมาชิกใหม่ที่มองภาพ "ชุมชน GotoKnow" ได้อย่างถูกต้อง ชัดเจน ครอบคลุม และงดงาม ตลอดจนมีศักยภาพสูงทั้งด้านความคิดและความสามารถทางภาษา ที่จะเข้ามาสร้างความแข็งแกร่งให้กับ "ชุมชน GotoKnow" อีกท่านแล้ว

         เมื่อเย็นวานนี้ ยายไอดินได้โทรฯ คุยกับน้องชายคนเล็ก (อายุห่างกันประมาณ 4 ปี) ซึ่งเป็นครูสอนวิชาสังคมศึกษาในโรงเรียนมัธยมฯ แห่งหนึ่งใน จ.ยโสธร น้องเพิ่งสูญเสียภรรยาคู่ชีวิตได้สองเดือนเศษ น้องบอกว่ากำลังจะทานข้าว...คนเดียว...เวทนาน้องนัก...ภรรยาที่ตรวจสุขภาพอยู่ทุกปี พอตรวจพบโรคร้ายก็รักษาอยู่เพียงประมาณ 6 เดือนก็เสียชีวิต...ลูกชายคนโตที่แต่งงานแล้ว (ป้าๆ ช่วยจัดงานให้โดยที่แม่ไม่ได้ไปร่วมเพราะความเจ็บป่วย) เป็นครูอยู่ที่ กทม. ลูกสาวคนเล็กเรียนแพทย์ปี 2 ที่ม.อุบลฯ

          น้องจาระไนว่าทานข้าวกับอะไรบ้าง...บอกว่าอร่อย กำลังจะไปตักข้าวจานที่สอง...ถ้าน้องสะใภ้ยังอยู่น้องยิ่งจะอร่อยมากกว่านี้ เพราะมีคนรู้ใจเป็นเพื่อนพูดคุย น้องชายเป็นคนที่รักและผูกพันกับภรรยามาก (ยายไอดินเคยมีสภาพเช่นนี้มาตั้งแต่ปี 2527) ...ถึงจะเวทนาน้องแต่ก็เบาใจที่น้องคงเริ่มปรับตัวปรับใจได้...น้องยังเล่าให้ฟังว่า ที่เรียนปริญญาโทกับโครงการความร่วมมือระหว่างสพฐ.กับ ม.รามคำแหง ผ่านหมดแล้วทั้งงาน IS (Independent Study)  สอบประมวลผล และสอบภาษาอังกฤษ จะรับปริญญาในเดือนมีนาคมปี 2556 เพื่อนๆ ที่เรียนในสาขาเดียวกันและสาขาอื่นๆ ยังไม่จบเป็นจำนวนมาก ส่วนใหญ่ไม่ผ่านงาน IS และต้องไปดำเนินการต่อที่กทม. ...ดีใจที่น้องทำได้สำเร็จทั้งที่การส่งงาน IS และสอบอยู่ในช่วงงานศพภรรยาเป็นต้นมา ยายไอดินบอกว่า จะไปให้กำลังใจน้องในวันรับปริญญา และได้สอบถามถึงการจัดงานบุญ 100 วัน น้องบอกว่าจะจัดในวันอาทิตย์ที่ 2 ธันวาคม 2555    

            เช้านี้...ยายไอดินลุกมาตอบขอบคุณผู้ให้ดอกไม้ในบันทึกของตนเอง เข้าไปอ่าน ให้ดอกไม้/และเขียนความเห็นในงานเขียนของท่านต่างๆ ประมาณ 6-7 ท่าน แล้วรวบรวมบันทึกเกี่ยวกับวิธีเพาะเห็ดที่ "คุณคนถางทางแนะนำไว้ใน 4 บันทึก ได้แก่

1) วิธีเพาะเห็ดแบบรวดเร็วและประหยัดแรงงาน : http://www.gotoknow.org/blogs/posts/507274
2) วิธีเพาะเห็ดให้ได้กำไรสุทธิไร่ละ ๑๕ ล้านบาท (ตอน ๒) : http://www.gotoknow.org/blogs/posts/507416

3) ปลูกเห็ดแบบห้อยกิ่งไม้ด้วยระบบน้ำหยด : http://www.gotoknow.org/blogs/posts/507498

4) ปลูกเห็ดแบบริมหาด : http://www.gotoknow.org/blogs/posts/507499

            ท่านเป็นนักคิดนอกกรอบ (Lateral Thinker) ซึ่งยายไอดินสนใจความคิดเกี่ยวกับการเพาะเห็ดของท่าน หลังจากทุกอย่างเข้าที่เข้าทางจะทดลองนำแนวคิดของท่านไปทดลองทำดู...และคงได้เขียนบันทึกในเรื่องนี้

            จริงๆ แล้ว ตามกำหนดการเดิมนั้น วันนี้ยายไอดินจะอยู่ที่สิงห์บุรีตามกิจกรรมทัศนศึกษาจ.อ่างทอง สิงห์บุรี ลพบุรี 10-14 พฤศจิกายน 2555 ซึ่งเพื่อนที่เกษียณในปี 2553 แต่ยังอยู่ทำงานให้กับคณะต่อเป็นคนจัด และชวนยายไอดินเข้าร่วมในช่วงทัวร์ยุโรป แต่ช่วงก่อนเดินทาง จนถึงเช้าวันเดินทาง ยายไอดินมีอาการคล้ายอาการของโรคกระเพาะซึ่งเจ็บปวดทรมานมากจึงไม่กล้าเดินทาง เลยต้องฝากจดหมายขอโทษและชี้แจงปัญหาให้พ่อใหญ่สอนำไปแจ้งเพื่อน พร้อมนำกล้วยน้ำว้า 1 เครือไปฝากให้รับประทานกันบนรถ (ใช้รถของบริษัทนำเที่ยวในการเดินทาง)

ความสุขในเดือนธันวาคม 2555

"เดือนธันวาคม"  แหล่งข่าวระบุว่า เป็นเดือนที่ ดัชนีความสุขของคนไทยมีค่าสูงสุด

"วันพ่อแห่งชาติ"  วันที่ 5 ธันวาคม ของทุกปี เป็นเหตุปัจจัยของความสุขที่สำคัญที่สุด (ภาพเหตุการณ์ในวันที่ 5 ธันวาคม ที่ผ่านมาเมื่อวานนี้ คงเป็นเครื่องบ่งชี้ความสุขของคนไทย โดยไม่จำเป็นต้องอธิบายขยายความ) นอกจากนั้นก็จะมีวันส่งท้ายปีเก่า และอื่นๆ

ผู้เขียนเอง เป็นคนที่เกิดในช่วงปลายของเดือนธันวาคม มีความสุขอะไรบ้างในเดือนนี้ ของปีนี้

วันที่ 1 ธันวาคม สุขที่ได้เดินทางไปพบปะและพักกับครอบครัวของพี่สาวคนโต ที่ จ.ยโสธร พร้อมด้วยนำของฝากจากยุโรปไปมอบให้

วันที่ 2 ธันวาคม (กิจกรรมเยอะมาก เริ่มจาก 04.00-22.00 น.) สุขที่ได้ไปช่วยงานบุญ 100 วัน น้องสะใภ้ที่ อ.ค้อวัง ได้เห็นต้นมะกอกสูงใหญ่และลูกหล่นเกลื่อนพื้น ได้เห็นทุ่งนาและบัวแดงริมทาง ได้ขับรถพาพี่สาวทั้งสองคนไปทำบุญที่วัดพระพุทธบาทยโสธร อ.มหาชนะชัย ได้ขับรถรับส่งพี่สาวคนโตที่ จ.ยโสธร และพี่สาวคนติดกันที่ จ.อุบลฯ ได้มอบของฝากจากยุโรปให้น้องชายคนเล็ก และมอบสมุด 30 เล่มพร้อม ส.ค.ส.ปฏิทินปี 2556 (ทำเอง) ให้น้องชายนำไปเป็นของรางวัลในกิจกรรมวันพ่อแห่งชาติ (น้องเป็นครูสอนสังคมศึกษาในโรงเรียนมัธยมศึกษา จ.ยโสธร) และสุขที่ได้ฟังการสนทนาธรรมทางโทรศัพท์เป็นเวลาประมาณ 1 ชั่วโมงจากลูกสาวคนโตซึ่งเป็นนักปฏิบัติธรรมคนหนึ่ง

วันที่ 3 ธันวาคม สุขที่ได้ปลูกและดูแลต้นไม้ พืชผักที่บ้านเรือนขวัญ

วันที่ 4 ธันวาคม สุขที่ได้เดินทางเข้าฟาร์มไอดิน-กลิ่นไม้ และสุขที่ทราบว่า ลูกสาวได้เดินทางไปจับจองที่นั่งที่บริเวณลานพระบรมมหาราชวังตั้งแต่เวลาประมาณ 23.00 น. เพื่อรอแสดงความจงรักภักดีต่อพ่อหลวงในวันรุ่งขึ้น วันที่ 5 ธันวาคม

วันที่ 5 ธันวาคมสุขที่ได้ดูแลต้นไม้ใบหญ้าที่ฟาร์ม ปิติสุขที่ได้รับชมการถ่ายทอดงานพระราชพิธีวันพ่อแห่งชาติ และได้เห็นพสกนิกรจำนวนมากมายมหาศาล ที่ได้แสดงออกถึงความสำนึกในพระมากรุณาธิคุณของพ่อหลวงของชาติ

วันที่ 6 ธันวาคม สุขที่ได้อ่านบันทึกใน ฺBlog "รักในหลวง" ของอาจารย์ Wasawat Deemarn ซึ่งเป็นบันทึกที่แทนใจยายไอดินได้เป็นอย่างดี

สุขที่ได้รู้จักสมาชิก GotoKnow ที่เพิ่งเป็นสมาชิกเมื่อ 1 ธันวาคม 2555 คุณครูวิทวัส อันตาผล จากตำบลบ่อแสน อำเภอทับปุด จังหวัดพังงา ที่จบการศึกษาระดับปริญญาตรี ในสาขาวิชาภาษาอังกฤษ จากคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต  ที่มีรางวัลและความภาคภูมิใจ ได้แก่

2554 นักศึกษารางวัลพระราชทาน (ชมเชยระดับภาคใต้) /สำนักงานคณะกรรมการการอุดมศึกษา

2554 ผู้นำนักศึกษาดีเด่น 2554 /รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ

2554 นายกสโมสรนักศึกษา คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏภูเก็ต

2552 ยุวชนประชาธิปไตย เครือข่ายแห่งรัฐสภา

2551 สภาเด็กและเยาวชนจังหวัดพังงา

เป็นเรื่องแปลกที่ตอนเย็นวันที่ 5 ธันวาคม ที่ยายไอดินขับรถเข้าเมือง ได้รับฟังรายการวิทยุสภา สนทนาสัมภาษณ์ ตัวแทนเยาวชนจากสภาเด็กและเยาวชนจังหวัดสมุทรสงครามหรือสมุทรสาครไม่แน่ใจ

ดูจากบันทึกล่าสุดของคุณวิทวัสแล้ว บ่งชี้ว่า ประเทศไทยจะมีคุณครูน้ำดีที่จะทำหน้าที่วิศวกรสังคมได้อย่างมีคุณภาพ อีกคนหนึ่ง เป็นความหวังของประเทศไทย ที่ทำให้ยายไอดินครูเกษียณได้สุขใจในวันนี้ วันที่ 6 ธันวาคม

        ค่ำนี้ ได้อ่านอนุทินของน้องสุภัทรา เล่าถึงอาการหอบที่เนื่องมาจากหวัดของคุณแม่ของเธอ ทำให้ได้ความรู้ว่า อาการหอบสืบเนื่องมาจากการเป็นหวัด

       ย้อนกลับมาดูตัวเอง ซึ่งได้รับเชื้อหวัดมาจากลูกสาวตอนที่ไปเกาหลี สองวันแรกไม่เป็นอะไร วันที่สามเริ่มมีอาการจามและน้ำมูกไหลไม่หยุดจนต้องขอยาลดน้ำมูกจากลูกมากิน (ปกติเวลาป่วยจะไม่กินยา/หาหมอ ปล่อยให้หายเอง) อาการแสดงออกมากในวันที่จะเดินทางกลับ  ตอนกลับถึงกทม.วันที่ 29 พ.ค.มีอาการหายใจหอบ ซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่ก็เคยเป็นไข้หวัด และยิ่งตอนที่เดินจากจุดเช็คอินที่สนามบินสุวรรณภูมิไปรอขึ้นเครื่องกลับอุบลฯ ในวันที่ 30 ซึ่งต้องเดินไกลมาก ก็ยิ่งหอบมาก กลับถึงอุบลฯ ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะแค่เดินไม่กี่เมตรก็หอบเลยนอนอย่างเดียว ช่วงบ่ายแก่ๆ ตื่นขึ้นมาพบว่าอาการหอบหายแล้ว เลยไปตลาดซื้อกับข้าวมากิน หลังจากที่ไม่ได้กินมาตั้งแต่เที่ยงวันที่ 30

       ช่วงนี้เดินทางบ่อยมาก ในรอบสองสัปดาห์ขึ้นเครื่อง 8 เที่ยว และใช้แรงเดินขึ้นเขาทั้งตอนที่ไปเที่ยวเชียงใหม่และเที่ยวเกาหลี กลางคืนก็นอนน้อยร่างกายเลยอ่อนแอสู้กับโรคไม่ไหว ถ้าอยู่ที่ฟาร์มไอดินฯ หรือบ้านเรือนขวัญ ในแต่ละมื้ออาหารจะทานพืชผักสมุนไพร 80 % ทานโปรตีน 20 % ทำให้พร้อมสู้โรค แต่อยู่ที่เกาหลี 4 วันเต็มๆ อาหารเป็นเนื้อสัตว์ 85 % ผัก 15 % ร่างกายคงจะปรับตัวไม่ได้

       คืนนี้ก็คงจะต้องนอนน้อย เพราะมีงานค้างที่ไม่มีแรงทำส่งในวันที่ 30 ตามที่แจ้งคณะไว้ และพรุ่งนี้ก็เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียน ซึ่งเริ่มด้วยการประชุมของมหาวิทยาลัยในภาคเช้า และเริ่มการเรียนการสอนในภาคบ่าย 

• จากวันที่ 22-26 สิงหาคม 2555 คงต้องขับรถอุบลฯ-ยโสธร และยโสธร-อุบลฯ ตามลำพัง เป็นว่าเล่น เพราะต้องเดินทางไปช่วยงานฌาปนกิจศพน้องสะใภ้ที่ อ.เมือง ยโสธร และกลับไปทำงานที่อุบลฯ
• สายๆ วันนี้ขับรถจากยโสธรมาอุบลฯ ช่วงอำเภอเขื่องใน-อุบลฯ รู้สึกง่วงแต่ก็พักไม่ได้ พยายามฝืนเพราะมีงานด่วนรออยู่ที่มหาวิทยาลัย มีอาการเกือบหลับในไป 3 ครั้ง รถแฉลบออกทางขวานิดๆ แต่ก็รู้สึกตัว (ที่ยังกล้าขับอยู่ก็เพราะรถวิ่งทางเดียว ไม่มีรถสวนเลยไม่เกรงว่าจะสร้างปัญหาให้รถสวน และก็คิดว่าไม่น่าจะสร้างปัญหาให้รถที่ขับตามหลังมา เพราะมีสองเลน เราเองขับเร็วเลยวิ่งเลนขวา ถ้ามีรถที่ขับตามหลังมาใกล้ๆ และขับเร็วก็จะหลีกทางให้ โดยให้สัญญาณแล้วเปลี่ยนไปขับเลนซ้าย
• ตอนที่รถทำท่าแฉลบทั้ง 3 ครั้งจะอยู่ในช่วงที่วิ่งเลนขวาและไม่มีรถตามมาใกล้ๆ  ทั้ง 3 ครั้งรถทำท่าจะแฉลบลงร่องที่กั้นระหว่างถนนอีกด้าน ถ้ามีปัญหาจริงก็คงเป็นอันตรายกับตนเอง ไม่เป็นอันตรายกับคนอื่น แต่ก็โล่งอกที่ถึงเป้าหมายโดยปลอดภัย
• คืนนี้ก็คงต้องนอนน้อย เพราะต้องพิมพ์เอกสารประวัติ และจัดทำไฟล์ภาพส่งงานประชาสัมพันธ์เช้าพรุ่งนี้ เพื่อจัดทำหนังสือเกษียณอายุราชการ และตรวจงานวิชาจิตวิทยาสำหรับครู ซึ่งมีตารางสอนพรุ่งนี้ 08.00-11.20 น.  ตอนบ่ายต้องทำเรื่องเบิกค่าวัสดุฝึก ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่คณะให้ทำเรื่องเบิก แล้วเย็นๆ ก็ต้องขับรถไปยโสธรอีก เที่ยวนี้ดีหน่อยจะมีคนนั่งไปเป็นเพื่อน

• เช้านี้ ตื่นขึ้นมา (04.30 น.) และเริ่มกิจกรรมประจำวันด้วยการติดตามนักศึกษาที่อยู่ในกระบวนการพัฒนาทักษะการอ่าน การคิดวิเคราะห์สังเคราะห์ และเขียนสื่อความ ผ่าน Weblog "GotoKnow.org" เช่นเคย แต่กว่าจะ เข้าถึง (Access) ได้ก็ใช้เวลานานมาก...เมื่อวานก็เพิ่งไปจ่ายค่าบริการ Internet ผ่าน Aircard มานี่นา ปัญหาอะไรอีกล่ะ...
• ติดตามนักศึกษาแล้วก็มาเขียนอนุทิน ที่ไม่ได้เขียนมานานแล้ว แต่เขียนเสร็จก็เกิดจัดเก็บข้อมูลไม่ได้หลายครั้ง...ทำไงดีล่ะ...ถอยเพื่อตั้งหลัก กลับไปต่อ 'net ใหม่ ลองดูซิจะแก้ปัญหาได้ไหม ถ้าได้ก็จะได้พบเนื้อหาที่ต้องการสื่อ ดังนี้ นะคะ
• สิ่งที่ทำให้เหนื่อยใจก็คือ ปัญหานักศึกษาที่ไม่ยอมแก้ไขในข้อผิดพลาดซึ่งเกิดจากปัญหาการอ่าน ที่เข้ามาอ่านแต่กลับไม่อ่านทั้งหมด ทำให้ไม่ได้รับรู้ข้อผิดพลาดของตน ทั้งที่อาจารย์ได้ชี้ให้เห็นเป็นรายบุคคล อย่าว่าแต่จะ "เรียนรู้จากข้อผิดพลาดของคนอื่น" เลย
• แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาบ้างก็คือ "การที่สามารถทำในสิ่งที่ทำได้ยากยิ่งคือ การเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดของคน" คือการทำให้นักศึกษาสาขาวิศวกรรมเครือข่าย นรากร พิสิษพุทธิธาดา หันมารักภาษาไทย ภูมิใจในภาษาของชาติ และสัญญาว่า จะรักและใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง ดังที่เขาได้แสดงความเห็นในบันทึกเรื่อง "ภาษาไทย...ภาษาชาติฯ" ความว่า "ในเรื่องภาษาไทย ผมก็ไม่ค่อยใส่ใจมากเท่าไหร่นัก แต่พอมาอ่านบันทึกของอาจารย์ มันทำให้ผมภูมิใจที่เรามีภาษาไทยเป็นภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ของความเป็นไทย ทำให้ผมรู้สึกรักในภาษาไทยมากขึ้น ผมจะรักษาและใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง ขอขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ ครับ"

ประสบการณ์และความรู้สึกนึกคิดจากการไปสนทนากับชาวต่างชาติ

   การสนทนากับชาวต่างชาติ

  จากที่ดิฉันได้ไปสนทนากับชาวต่างชาติที่ประเพณีงานแห่เทียนเข้าพรรษาที่ทุ่งศรีเมือง จ.อุบลราชธานี ในวันที่ 2 สิงหาคม 2555 เวลา 17.00 น. ดิฉันมีความตื่นเต้นมากๆที่ได้ไปพูดคุยกับชาวต่างชาติ และได้รู้ว่าเขามาจากประเทศไหน มาที่อุบลครั้งที่เท่าไหร่ และประทับใจอะไรในงานครั้งนี้ ดิฉันได้ไปสนทนากับชาวต่างชาติแล้วมีความรู้สึกว่าได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆที่ยังไม่เคยรู้และประทับใจกับการไปสนทนาในครั้งนี้มาก และอยากให้มีการจัดกิจกรรมนอกห้องเรียนแบบนี้อีก

ประสบการณ์และความรู้สึกนึกคิดจากการไปสนทนากับชาวต่างชาติ

          ในวันพฤหัสบดี ที่ 2 เดือน สิงหาคม พุทธศักราช 2555 เวลา 17.00 น. ณ บริเวณหน้าลานศาลหลักเมือง จังหวัดอุบลราชธานี ข้าพเจ้ากับเพื่อนอีก 3 คน ก็ได้ร่วมทำกิจกรรมดีๆ ที่ทาง อ.ผศ. วิไล แพงศรี ได้มอบหมาย คือ กิจกรรมสนทนากับชาวต่างชาติที่ได้มาร่วมชมงานประเพณีแห่เทียนพรรษา จังหวัดอุบลราชธานี ประจำปี 2555 ก่อนจะทำการสนทนากับชาวต่างชาติข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้นมาก และกลุ่มของข้าพเจ้าก็มีความกล้าๆ กลัวๆ ที่จะสนทนากับชาวต่างชาติ กลัวจะสนทนาไม่รู้เรื่อง  และแล้วกลุ่มของข้าพเจ้าก็ได้รวบรวมความกล้านานพอสมควร กว่าจะได้สนทนากับชาวต่างชาติ ซึ่งชาวต่างชาติท่านนี้ มีภรรยาเป็นคนไทยด้วย  ซึ่งกลุ่มของข้าพเจ้าก็ได้สนทนาเกี่ยวกับข้อมูลพื้นฐาน ได้แก่

1.What  your name ?

2.Where  are you from ?

3.Have you ever been to Ubonratchathani ?

4.Who you you come  travel with ? 

5.Why do you like  ubonratchathani ?

             ชาวต่างชาติท่านนี้ชื่อ เบน  มาจากประเทศเบลเยียม และมาจังหวัดอุบลราชธานีเป็นครั้งแรก มาเที่ยวกับภรรยาที่น่ารักอีกด้วย ชอบจังหวัดอุบลราชธานีเพราะเป็นเมืองที่น่าอยู่ บรรยากาศดี  ชอบประเพณีแห่เทียนของชาวจังหวัดอุบลราชธานีเพราะมีความสวยงามและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และสิ่งที่ชอบมากที่สุดคือ การใช้ชีวิตที่เรียบง่ายของชาวจังหวัดอุบลราชธานี

             จากการที่ได้สนทนากับชาวต่างชาติแล้ว ก็รู้สึกดีใจและประทับใจมากเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้สนทนากับชาวต่างชาติ การพูดคุยในครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้ามีความกล้าที่จะสนทนาหรือพูดคุยกับชาวต่างชาติมากยิ่งขึ้น การที่จะสนทนากับชาวต่างชาตินั้นไม่ใช่เรื่องยากอย่างที่คิด ขอแค่เรามีความกล้าและความมั่นใจว่าเราสามารถทำได้ และการสนทนาในครั้งนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี

             ขอขอบพระคุณ อ.ผศ. วิไล แพงศรี มากๆนะคะ ที่มอบโอกาสดีๆ และกิจกรรมดีๆ ให้กับกลุ่มของข้าพเจ้าได้ร่วมกันทำในครั้งนี้

ประสบการณ์และความรู้สึกนึกคิดจากการไปสนทนากับชาวต่างชาติ

     วันที่ 1 สิงหาคม พ.ศ. 2555 เวลา 19.00 น. ที่ผ่านมา ข้าพเจ้าได้นัดเจอกับเพื่อนๆ 3 คน ณ ที่พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งมีการจัดงานแห่เทียนพรรษาประจำปีของจังหวัดอุบลราชธานี จัดขึ้นระหว่างวันที่ 20 กรกฎาคม – 5 สิงหาคม 2555  ที่ทุ่งศรีเมือง  จังหวัดอุบลราชธานี   ซึ่งเป็นประเพณีประจำจังหวัดอุบลราชธานี  จัดทำขึ้นเพื่อเป็นการแสดงศิลปะการแกะสลักเทียนและวัฒนธรรมการแห่เทียนที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของชาวจังหวัดอุบลราชธานี  เพื่อที่จะได้เป็นการเผยแพร่วัฒนธรรมสืบเนื่องต่อไป

     เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ข้าพเจ้าและเพื่อนๆก็รวมตัวกันได้สักที พวกข้าพเจ้าก็พากันเดินดูผลงานของชาวต่างชาติที่ได้แกะสลักเทียนไว้อย่างสวยงาม พอดูผลงานของพวกเขาเสร็จแล้ว ก็พากันนั่งรอเพื่อที่จะสัมภาษณ์เจ้าของผลงาน นั่งรอสักพักเจ้าของผลงานประจำชาติต่างๆก็มายืนประจำอยู่ที่ผลงานของตน พวกข้าพเจ้าและเพื่อนๆ ก็พากันเดินไปสัมภาษณ์ชาวประเทศเนปาล ซึ่งเป็นบุคคลหนึ่งที่ได้มาร่วมแกะสลักเทียน สุดท้ายข้าพเจ้าและเพื่อนๆก็ไม่ได้สัมภาษณ์บุคคลนั้น เพราะพวกข้าพเจ้าและเพื่อนเตรียมความพร้อมช้ามาก จึงทำให้ชาวประเทศเนปาล กลับที่พักก่อน อุปสรรคนี้แสนจะลำบากมากแต่พวกข้าพเจ้าและเพื่อนๆ ก็ไม่ท้อเดินหานักท่องเที่ยวที่มาเที่ยว พิพิธภัณฑสถานแห่งนี้ต่อไป

     จนกระทั่งไปเจอชาวต่างชาติผู้หญิงเธอสวยและน่ารักมาก เธอชื่อ ไจแอน เธอมาจากประเทศอเมริกัน เธอไม่เคยมาอุบลราชธานีเลย เธอมาเป็นครั้งแรก ซึ่งพี่ชายของเธอมีภรรยาอยู่ที่นี้ เธอไม่รังเกียจพวกข้าพเจ้าและเพื่อนๆเลยที่ไปสัมภาษณ์เธอ เธอเป็นกันเองมากคุยสนุก จึงทำให้การสัมภาษณ์เป็นไปอย่างราบรื่น

     กิจกรรมการไปสนทนากับชาวต่างชาติที่ อาจารย์วิไล แพงศรี ได้ให้ข้าพเจ้าและเพื่อนๆได้ทำ เป็นกิจกรรมที่ดีมาก เป็นการสร้างความกล้า ที่จะพูดภาษาอังกฤษกับชาวต่างชาติ และก็เป็นการสร้างทักษะภาษาอังกฤษของข้าพเจ้าเพิ่มมากยิ่งขึ้น 

ประสบการณ์สนทนากับชาวต่างชาติ    

   วันที่ 2 สิงหาคม พ.ศ. 2555 เวลา 13.30 น  เป็นอีกวันหนึ่งที่ผมได้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ใหม่ๆที่น่าตื่นเต้น ที่จังหวัดอุบลราชธานีอยู่ในช่วงงาน The Wax festival ubon  ผมได้เรียนวิชาพฤติกรรมมนุษย์การพัฒนาตน  

อาจารย์ผู้สอนท่าน ผศ. วิไล  แพงศรี  สั่งให้แต่ละกลุ่มไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติเพื่อเป็นการพัฒนาตนทางด้านทักษะด้านภาษาต่างประเทศ  ซึ่งทำให้ผมตื่นเต้นมากที่จะได้นำวิชาที่เรียนมาไปใช้กับชาวต่างชาติจริงๆสักที  และต้องเตรียมตัวอย่างมากเพราะกลัวว่าจะพูดผิดหลักภาษา และ กลัวฝรั่งจะไม่เข้าใจที่เราพูด พอถึงวันที่ไปสัมภาษณ์จริงๆ ก็ได้รู้สึกว่าฝรั่งเขาใจดีมาก พยายามที่จะฟังเราพูดและใส่ใจการสัมภาษณ์ของเรา   

ชาวต่างชาติที่ผมได้สัมภาษณ์ ชื่อ Maric .  he very  friendly. comes from Australia. "ไม่รู้เป็นไรนะพอเอ่ยชื่อประเทศนี้ขึ้นมาผมนึกถึงจิงโจ้ตลอดเลยตั้งแต่เด็กแล้ว"

แล้วที่ผมภูมิใจในฐานะที่เป็นคนไทยหลังจากที่ได้ยินว่า 

Maric บอกว่าเขารักเมืองไทย เมืองไทยเป็นเมืองที่สวยงามมีวัฒนธรรมที่งดงามคนไทยนิสัยดี และที่สำคัญเขาก็มีภรรยาเป็นคนไทย