"อยากเก็บงานเขียนดีๆ ไว้อ่าน และบอกผ่านไปยังผู้ที่สนใจ"
หลังจากที่ผู้เขียนได้อ่านบันทึกของ "คุณสามสัก" เรื่อง "๔๖.ปู....นางฟ้าผู้อารี หรือนักฆ่านัยตาหวาน ????" ที่สร้างในวันที่ 9 กันยายน 2555 (http://www.gotoknow.org/blogs/posts/501708) ผู้เขียนได้แสดงความเห็นไว้ ดังนี้
• อ่านบันทึกนี้ในเวลาที่ควรนอน ตอนเกือบตีสองหลังตรวจงานนักศึกษา
ชอบบันทึกนี้มากๆ เลยค่ะ
อ่านแล้วได้ความรู้ว่า ต้นที่ขึ้นเยอะมากที่ฟาร์มไอดิน-กลิ่นไม้และถอนทิ้งประจำเรียกว่า "ต้นสาบแมว" เคยถ่ายรูปตอนที่เขาขึ้นเต็มสวนกล้วยและออกดอกเต็มสวยเหมือนกันค่ะ
ได้รู้จัก "แมงมุมปู (Flower Crab Spider)" ซึ่งรู้สึกว่าจะไม่พบแถวฟาร์มไอดินฯ และได้เรียนรู้เกี่ยวกับการหาอาหารของแมงมุมดังกล่าว
ได้เรียนรู้ว่า คุณสามสักมีความรู้เกี่ยวกับแมลงศัตรูพืชเป็นอย่างดี เป็นคนละเอียดอ่อน ช่างคิด และมีความคิดลึกซึ้ง จะเห็นได้จากการนำวิถีชีวิตของสัตว์มาเปรียบเทียบกับคนไทย ที่อยากให้คนไทยทั้งประเทศได้อ่านอย่างมีสติตระหนักรู้ จะได้ไม่หลงระเริงดังเช่นผึ้งที่หลงใหลในความงามและน้ำหวานของดอกสาบแมว
"คุณสามสัก" ทิ้งท้ายในบันทึกดังกล่าว ไว้ดังนี้
เฮ้อ..ช่างแสนเวทนาแมงมุมปูวัยเด็กและสงสารผึ้งตัวนั้นจริงๆ.......พอๆ กับการสงสารตัวเอง สงสารอนาคตของลูกหลานไทย .. ที่ถูกภาครัฐ กำลังเพาะบ่มพฤติกรรม "รอแลกแจกแถม อย่างไม่เห็นคุณค่า...ถูกหลอนให้หลงใหลได้ปลื้มกับความสุข ความสบายภายใต้นโยบายประชานิยมที่ขาดความสมเหตุสมผลที่ดี ฟุ้งเฟ้อ ฟุ่มเฟือยเกินความจำเป็น มากยิ่งขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการพัฒนาทางการเมืองและทางเศรษฐกิจของประเทศในระยะยาว..เพราะรายได้ของประเทศ ได้ถูกนำเอามาใช้เพื่อเอาอกเอาใจประชาชน ให้ได้มาซึ่งคะแนนเสียง..จนกระเป๋าของชาติฉีกขาดอย่างต่อเนื่องยาวนาน ..
เมื่อไม่มีก็ต้องกู้ ..หนี้เก่าเมื่อปี ๒๕๕๔ จำนวน ๔.๒๘ ล้านล้านบาท มาปีนี้ คงมีหนี้สะสมไม่น้อยกว่า ๕ ล้านล้านบาท.. ในขณะที่ทรัพยากรชาติ ก็ถูกล้าง ถูกผลาญ..ควบคู่ไปกับการเพิ่มขึ้นของหนี้สินภาคครัวเรือน จาก ๘ หมื่นบาทเศษ เป็น ๑๓๖,๕๖๒ บาทต่อครัวเรือน ในเวลาเพียงไม่กี่ปี..
คนไทย จึงไม่ต่างกับผึ้งที่ถูกหลอนให้หลงระเริงกับความหวานและความสวยงามของดอกสาบแมว.รอเวลาที่จะถึงกาลเสื่อมถอย..แตกดับ...
ในขณะที่ลาว พม่า เวียตนาม (เวียดนาม).. ซุ่มซ่อนลับคมเขี้ยวทางปัญญาให้แก่พลเมือง ให้รู้จักตนเองและก้าวเท่าทันโลกอย่างมั่นคง..พร้อมที่จะแซงพี่ไทย..ที่หลงระเริงความหวาน จนจะเป็นโรคเบาหวาน..ได้อย่างไม่ยากเย็น...
ถ้อยคำทิ้งท้ายของ "คุณสามสัก" ดังที่ยกมา ตรงใจผู้เขียนยิ่งนัก ที่รู้สึกนึกคิดเยี่ยงเดียวกัน ด้วยความห่วงใยใน "หายนะของชาติ" แต่ไม่อาจเขียนออกมาเป็นถ้อยคำ เมื่อได้พบกับงานเขียน "ค่าล้ำ" จึงขอนำมาบอกต่อ ขอให้คนไทยได้นำมาคิดไตร่ตรองกันดู จะปล่อยให้บ้านเมืองก้าวไปสู่หายนะเช่นนี้หรือไฉน...
ประสบการณ์และความรู้สึกจากการไปสนทนากับชาวต่างชาติ
เรื่องเกิดวันอาทิตย์ ที่ 5 สิงหาคม 2555 เวลาประมาณ 18.00 น. ครับ รวมกลุ่มกันได้ก็มุ่งหน้าไปที่ทุ่งศรีเมืองครับ ตอนนั้นตัดสินใจเป็นไงเป็นกันเราจะต้องกล้า เราต้องหน้าด้านและแล้วก็เจอกับชาวต่างชาติ...
อะไรจะขยันขนาดนั้น...ความรู้สึกทั้งกล้าๆกลัวๆครับแต่ก็เพราะมีเพื่อนๆในกลุ่มที่คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันครับ(น่ารักกันทุกคนเลย)...สนุกครับอย่างน้อยเขาก็พอจะฟังเราออกบ้างหรือปล่าว แต่ยังไงก็คุ้มค่ามากครับกับประสบการณ์ในครั้งนี้
ประสบการณ์และความรู้สึกนึกคิดจากการไปสนทนากับชาวต่างชาติ
วันพฤหัสบดี ที่ 2 สิงหาคม 2555 ที่ผ่านมา ข้าพเจ้ากับเพื่อนๆอีก 7 คน ก็ได้นัดหมายกันไปทำกิจกรรมสนทนากับชาวต่างชาติ เวลา 18.00 น.ในงานประเพณีแห่เทียนพรรษา โดยในงานนั้นจะมีงานปั้นและแกะสลักเทียนนานาชาติ ซึ่งจัดเป็นครั้งที่ 7 แล้ว จะจัดขึ้นระหว่างวันที่ 20 กรกฎาคม – 5 สิงหาคม 2555 ที่ทุ่งศรีเมือง จังหวัดอุบลราชธานี ซึ่งเป็นประเพณีประจำจังหวัดอุบลราชธานี จัดทำขึ้นเพื่อเป็นการแสดงศิลปะการแกะสลักเทียนและวัฒนธรรมการแห่เทียนที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของชาวจังหวัดอุบลราชธานี เพื่อที่จะได้เป็นการเผยแพร่วัฒนธรรมที่มีความงดงามล่ำค่าไว้สืบเนื่องต่อกันไปสู่รุ่นลูก รุ่นหลาน เมื่อข้าพเจ้าได้รู้ว่าจะได้ไปทำกิจกรรมสนทนากับชาวต่างชาตินี้ ข้าพเจ้าก็รู้สึกตื่นเต้นและตระหนักถึงความสำคัญของการเป็นเยาวชนคนอุบลราชธานีมากขึ้น เพราะการทำกิจกรรมนี้ก็เท่ากับว่าเราต้องไปเผยแพร่ศิลปะและวัฒนธรรมของเราด้วย ยิ่งทำให้ข้าพเจ้ากดดันมากขึ้นเพราะกลัวว่าจะทำไม่ได้ แต่ว่าในลึกๆของก้นบึ้งของหัวใจของข้าพเจ้าได้สั่งออกมาว่าจะต้องทำให้ได้ และต้องทำให้ได้ดีที่สุดด้วย เมื่อเป็นคำสั่งแล้วก็ทำให้ข้าพเจ้าต้องสู้ต่อไปเพื่อจะได้พบเจอกับความสำเร็จ พอถึง เวลา 18.00 น. พวกเราก็รวมตัวกันได้แล้วจากนั้นก็พากันเดินไปทักทายและสนทนากับชาวต่างชาติ
ในขณะที่ข้าพเจ้ากับเพื่อนๆ เดินหานักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่จะสนทนาด้วยนั้น ก็มีอุปสรรคมากเหลือเกิน เพราะเดินไปหาใครก็บอกว่ารีบๆๆบ้าง ไม่สะดวกบ้าง และอื่นๆ อีกต่างนานา ข้าพเจ้ากับเพื่อนๆ ก็ได้แต่น้อยใจ และคิดตั้งคำถามว่าเพราะอะไร ถึงได้มีอุปสรรคมากเหลือเกิน เพราะถามไปแล้ว 3-4 คน แต่ก็ยังไม่มีใครสามารถสนทนาได้เลย จากนั้นก็เดินไปเรื่อยๆ ก็ได้เจอกับชาวต่างชาติคนที่ 5 เธอเป็นผู้หญิง ที่น่ารักมากในสายตาของข้าพเจ้าและน่าจะเป็นคนใจดี ก็เลยคิดว่าคนนี้น่าจะสามารถสนทนากับกลุ่มของข้าพเจ้าได้ ก็เลยเดินไปหา ความรู้สึกตอนนั้นทั้งตื่นเต้นและเป็นกล้าๆกลัวๆ ที่จะสนทนากับเธอ "จะทำยังไงกันดีนะ" พูดกับเพื่อนๆ ข้าพเจ้าก็เลยตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปถามเธอ ข้าพเจ้าคิดอยู่ในใจว่า อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด แล้วพอเดินไปถึงเห็นเธอยืนอยู่กับคนไทย ก็เลยเข้าไปพูดคุยกับคนไทยนั้นก่อน จากนั้นคนไทยคนนั้นก็ได้สนทนากับเธอ แล้วเธอก็เลยมองมาที่พวกเรา ต่อจากนั้นพวกเราจึงได้สนทนากับเธอ และได้ขออนุญาตในการสนทนาเธอ เธอก็อนุญาตให้สนทนากับเธอได้เป็นไปอย่างที่ข้าพเจ้าคิดไว้ไม่มีผิดว่าเธอจะเป็นคนที่ใจดี หลังจากนั้นข้าพเจ้ากับเพื่อนๆ ยิ่งพากันตื่นเต้นมากขึ้นกว่าที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ เพราะตอนนี้ได้อยู่และพูดคุยใกล้ๆกันกับชาวต่างชาติ บทสนทนาของกลุ่มพวกเราก็เป็นประโยคที่พื้นฐานทั่วไป เช่น
ขณะที่เราทำการสนทนานั้นก็ได้มีการบันทึกวิดีโอไว้ ความรู้สึกตอนที่บันทึกก็เป็นอีกสถานการณ์หนึ่งของพวกเราที่มีความรู้สึกตื่นเต้น และกังวลมาก แต่ก็คิดอยู่ในใจตลอดเวลาว่าจะต้องทำให้ได้ หลังจากที่ทำการบันทึกวิดีโอเสร็จแล้ว พวกเราก็ได้ร่วมกันถ่ายภาพกับเธอคนนั้น ซึ่งเป็นภาพที่น่าประทับใจมากอีกรูปหนึ่ง เพราะกว่าจะได้มาก็ต้องฝ่าฟันกับอุปสรรคต่างๆมากมาย
หลังจากที่ได้ไปทำกิจกรรมสนทนากับชาวต่างชาติครั้งนี้ ข้าพเจ้ากับเพื่อนๆก็ได้คำตอบที่น่าประทับใจมากจากเธอ คือ เธอชื่อ Diana. Washington-DC. America. เธอเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยน เธอพักอยู่ที่อำนาจเจริญ และเธอบอกว่าเธอชอบศิลปะการแกะสลักเทียนและประเพณีการแห่เทียนของชาวจังหวัดอุบลราชธานีมาก เพราะเป็นงานที่ยิ่งใหญ่ตระการตาและสวยงามมาก โดยการไปสนทนาครั้งนี้ก็ทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกภาคภูมิใจมากที่ได้เกิดเป็นคนไทย และคนจังหวัดอุบลราชธานีที่ได้เห็นประเพณีอันสวยงามและล่ำค่านี้ ซึ่งขณะนั้นก็ทำให้ข้าพเจ้าหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งเลย เพราะอย่างน้อยเราก็เป็นส่วนหนึ่งของเยาวชนที่ตระหนักและให้ความสำคัญกับประเพณีประจำจังหวัดอุบลราชธานี และจากที่ตื่นเต้นและกลัวๆนั้นก็หายไปหมดเลย ทำให้การสนทนาครั้งนี้ของกลุ่มข้าพเจ้าผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ขอขอบคุณ ผศ. วิไล แพงศรี มากนะค่ะที่ได้ให้ข้าพเจ้ากับเพื่อนๆ ได้ทำกิจกรรมดีดีนี้คะ
ข้อมูอภาพจาก @Chadarutalbum : Thursday 2th August 2012
ประสบการณ์และความรู้สึกนึกคิดจากการไปสนทนากับชาวต่างชาติ
ในวันพฤหัสบดี ที่ 2 เดือน สิงหาคม พุทธศักราช 2555 เวลา 17.00 น. ณ บริเวณหน้าลานศาลหลักเมือง จังหวัดอุบลราชธานี ข้าพเจ้ากับเพื่อนอีก 3 คน ก็ได้ร่วมทำกิจกรรมดีๆ ที่ทาง อ.ผศ. วิไล แพงศรี ได้มอบหมาย คือ กิจกรรมสนทนากับชาวต่างชาติที่ได้มาร่วมชมงานประเพณีแห่เทียนพรรษา จังหวัดอุบลราชธานี ประจำปี 2555 ก่อนจะทำการสนทนากับชาวต่างชาติข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้นมาก และกลุ่มของข้าพเจ้าก็มีความกล้าๆ กลัวๆ ที่จะสนทนากับชาวต่างชาติ กลัวจะสนทนาไม่รู้เรื่อง และแล้วกลุ่มของข้าพเจ้าก็ได้รวบรวมความกล้านานพอสมควร กว่าจะได้สนทนากับชาวต่างชาติ ซึ่งชาวต่างชาติท่านนี้ มีภรรยาเป็นคนไทยด้วย ซึ่งกลุ่มของข้าพเจ้าก็ได้สนทนาเกี่ยวกับข้อมูลพื้นฐาน ได้แก่
1.What your name ?
2.Where are you from ?
3.Have you ever been to Ubonratchathani ?
4.Who you you come travel with ?
5.Why do you like ubonratchathani ?
ชาวต่างชาติท่านนี้ชื่อ เบน มาจากประเทศเบลเยียม และมาจังหวัดอุบลราชธานีเป็นครั้งแรก มาเที่ยวกับภรรยาที่น่ารักอีกด้วย ชอบจังหวัดอุบลราชธานีเพราะเป็นเมืองที่น่าอยู่ บรรยากาศดี ชอบประเพณีแห่เทียนของชาวจังหวัดอุบลราชธานีเพราะมีความสวยงามและมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และสิ่งที่ชอบมากที่สุดคือ การใช้ชีวิตที่เรียบง่ายของชาวจังหวัดอุบลราชธานี
จากการที่ได้สนทนากับชาวต่างชาติแล้ว ก็รู้สึกดีใจและประทับใจมากเพราะเป็นครั้งแรกที่ได้สนทนากับชาวต่างชาติ การพูดคุยในครั้งนี้ทำให้ข้าพเจ้ามีความกล้าที่จะสนทนาหรือพูดคุยกับชาวต่างชาติมากยิ่งขึ้น การที่จะสนทนากับชาวต่างชาตินั้นไม่ใช่เรื่องยากอย่างที่คิด ขอแค่เรามีความกล้าและความมั่นใจว่าเราสามารถทำได้ และการสนทนาในครั้งนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดี
ขอขอบพระคุณ อ.ผศ. วิไล แพงศรี มากๆนะคะ ที่มอบโอกาสดีๆ และกิจกรรมดีๆ ให้กับกลุ่มของข้าพเจ้าได้ร่วมกันทำในครั้งนี้