จิตที่ยังไม่เคยฝึกมาเลย ย่อมชอบต่อการอยู่กับอารมณ์ที่เป็นอดีตและอนาคต ซึ่งอารมณ์ที่เป็นอดีตและอนาคตนี่แหละที่ทำให้เกิดความชอบและไม่ชอบ ดัง นั้น การฝึกจิตให้อยู่กับปัจจุบันอยู่กับอิริยาบถน้อยใหญ่ กำลังทำอะไรก็รู้ตัวว่าทำอะไรตามไปกับอิริยาบถนั้นๆ ถ้ามีความคิดให้ทำความรู้สึกไว้ที่ใจ เมื่อฝึกจิตให้มีสติอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับกายและใจ ความชอบไม่ชอบจะเข้ามาไม่ได้ เพราะใจถึงแม้จะมี ธรรมชาติคือคิดแล้ว แต่ก็สามารถคิดได้ทีละอย่างไม่สามารถคิดพร้อมกันหลายๆเรื่องได้ ดังนั้น เมื่อคิดถึงเรื่องอดีตหรือเรื่องอนาคตเสียแล้วจึงไม่สามารถจะมาอยู่กับ ปัจจุบันได้

เมื่อวานผ่านไปแล้วไม่เคยหวนกลับมา พรุ่งนี้ยังมาไม่ถึง ดังนั้น ทั่งสองอย่างนี้จึงไม่ใช่ของจริง เป็นความมืดบอด ห้องที่มืดไม่เปิดไฟเรายังหยิบของผิดได้ ดังนั้นหัวใจที่คล่องตัวลื่นตกอยู่ในความมืดบอดตลอดเวลาย่อมตัดสินใจผิดพลาด นำความเดือดร้อนมาให้เราอยู่เรื่อย ห้องมืดเรายังสามารถเปิดไฟได้ ทำไมหัวใจที่มืดนั้นเราจะไม่สามารถนำแสงสว่างเข้าไปได้ และแสงสว่างดังกล่าวนี้คือตัวปัญญานั่นเอง

สำหรับปัญญานี้ไม่ใช่ปัญญาที่ได้เพียงจากการอ่าน การฟัง หรือการคิดพิจารณาเท่านั้น แต่หมายถึงปัญญาที่สามารถทำการขัดเกลากิเลส ที่เรียกว่าภาวนามยปัญญา

ที่มา สมถะและวิปัสสนากรรมฐาน (ตอนที่ 2)

อาจารย์ไตรพิตรา วิสิษฐยุทธศาสตร์

นับถอยหลังเหลือเวลาอีก 20 วัน กับการทำข้อสอบ QE ต้องรวบรวมสติ สมาธิและปัญญาอย่างมากมาย ขอให้ผ่านพ้นไปได้อย่างงดงาม

ปลุกตัวเองด้วยเพลง happiness is here and now http://www.gotoknow.org/blogs/posts/473070  

และโปรแกรม mindfulclock ทุก 1 ชั่วโมง ให้เสียงระฆังกังวาลใจ 

รวบรวมสติที่ฟุ้งกับมาสู่ข้อสอบตรงหน้า...My QE