เพื่อนข้าพเจ้าให้ข้อคิดในการมอง..จากเรื่องเล่าของข้าพเจ้าในการทำโครงการ ซึ่งการยอมรับ ที่ให้ได้มุมมองหลายหลาก

เพราะคนทั่วไปมองแค่ ภายนอกคือ การก้มหัว อ่อนน้อม ยอมรับ หรือทำตามเท่านั้น

   แ่ต่ยังมีการกระทำเพื่อส่วนรวม... นั่นคือการยอม ยอมทำเพื่อท่าน และเพื่อคนอื่นๆ

   ข้าพเจ้า "ยอม" ทำโครงการเพื่อเพื่อนๆ ในหน่วยงานที่ให้ประโยชน์ในหลายด้านและมีประโยชน์ต่อภาพลักษณ์หน่วยงานและผู้บริหารรวมถึงบุคคลในหน่วยงานโดยตรง

       ที่ถ้าท่านมองเพียงภายนอกจะมองไม่เห็น....เท่านั้น             

เวลาที่ข้าพเจ้าอยู่กับเพื่อนของข้าพเจ้าหรือคนที่ข้าพเจ้ารู้จัก

....ข้าพเจ้าจะเดินไปร่วมกันกับเขา... ทำตัวให้กลมกลืน เนียนตามไปกับเขา

    ไม่เด่นกว่า .... ยอมรับฟังความคิดเห็น และให้เกียรติแก่เขาด้วยการมองเขาในแง่ดี

        ...และกระทำตามโดยไม่แตกต่างกัน...

แต่ข้าพเจ้าเองก็ไม่สามารถสนองต่อความต้องการของเพื่อนได้ทั้งหมดในมุมมองต่างกัน

...ข้าพเจ้าเลือกที่จะ เป็นตัวของตัวเอง ในมุมมองสร้างสรรค์ของข้าพเจ้าโดยไม่กระทบหรือเบียดเบียนผู้อื่นผู้ใดในเวลาดังกล่าวเท่านั้น......

เมื่อเราให้สิ่งดีๆ กับเขา.....

     "คุณค่า" จะอยู่กับเราตลอดไป......

ข้าพเจ้าเคยบอกกับตนเอง ข้าพเจ้าไม่ได้มีหน้าที่เพื่อ เปลี่ยนแปลง

    แต่ข้าพเจ้ามีหน้าที่ เพียงแค่ ปรับปรุง ให้มันดีขึ้นโดยยึดแบบเดิมในทางใหม่ ต่างหาก....

เมื่อวานนี้ เขียนโครงการเพื่อเสนอที่ประชุมพิจารณาฯ เสียเกือบตีสาม.....

  รู้สึกดีใจและพอใจ กับโครงการที่เขียนขึ้นเอง...เพราะถึงแม้มติที่ประชุมจะเป็นอย่างไร

   แต่เราได้ใช้สิทธิที่ถูกต้องของคณะกรรมการในการประชุม นั่นคือการนำเสนอกิจกรรมผ่านความเห็นชอบของที่ประชุมฯ

   ถึงแม้เรื่องการเขียนโครงการนี้ ดูจะใหม่สำหรับเรา . แต่เราก็ทำจนเป็นผลสำเร็จจนได้..

วันนี้เลยมาลุยปรับปรุงบอร์ดโครงสร้างหน่วยงานเตรียมรับประกันคุณภาพต่อ..

11. ข้าพเจ้าได้สำรวจตนเองพบว่า..

• การไม่พูด ดีกว่าการพูด ในบางครั้ง พูดก็ดีกว่าไม่พูด แล้วแต่กาลเทศะ
• การรู้แต่ไม่พูด ดีกว่า รู้แล้วพูดไป
• แต่การวิตกสงสัย ความไม่เชื่อมั่นและมั่นใจเป็นปัจจัยทำให้ขาดความเชื่อมั่น ในสิ่งที่ได้รู้ว่าถูกต้องหรือไม่
• เพื่อนข้าพเจ้าบอกว่า นั่นแหละก็ไม่ควรพูดเพราะพูดไปยิ่งไม่รู้จริงยิ่งไม่ควรพูด มันไม่ดีกับตัวเราและคนฟังคนอื่นก็อย่าพูดเลย
• ทำให้ข้าพเจ้าคิดได้ว่า ข้าพเจ้าควรฟังมากกว่าพูด

    คืนนี้ ต้องไปนั่ง Mix แผนการจัดการความรู้และพัฒนาุบุคลากรให้เสร็จ เพื่อจะนำเสนอในเรื่องสมรรถนะของงานธุรการ ซึ่งเป็นงานในฐานะคณะกรรมการฯ...

    วันนี้คอมพิวเตอร์เสีย ขึ้น Bad Clustor มาตลอด ได้ขอคำแนะนำจากพี่ไพร เจ้าหน้าที่คอมฯ ถึงวิธีการดูอาการได้ความรู้ว่า อาการมีหลายสาเหตุ ส่วนมากจะแบ่งเป็น Software กับ Hardware ขึ้นอยู่อาการ ซึ่งเราได้บอกปัญหาว่าน่าจะเป็นที่ไวรัสคอมพิวเตอร์ และพี่ได้แนะให้ Format แบบ Full (โดยทั่วไปคือแบบ Quick) เต็มช่วยแก้ปัญหา Bad Clustor ได้ ซึ่งก่อน Format ต้อง Backup งานไว้ก่อนเืพื่อไม่ให้ข้อมูลที่สำคัญสูญหาย 

   วันนี้เราเลยได้เรียนรู้การซ่อมบำรุงคอมพิวเตอร์ด้วยตนเอง ในส่วน Installation โดยมานั่ง Format และลงโปรแกรมใหม่ ซึ่งกว่าจะเสร็จก็เย็นน่ะ..

   นึกถึงเรื่องนี้ ทำให้นึกถึงเพื่อนอีกท่านหนึ่ง คนนี้ชอบพูด ชอบวิจารณ์..ข้าพเจ้าว่าดี คือ จริงใจและเปิดเผย....

     แต่เมื่อมันมากเิกินไป จากคำว่า "วิจารณ์ แนะนำ" จนกลายเป็น "บงการ" เพื่อให้ได้ตามใจเขา  นั่นคือ ไม่เปิดโอกาสให้ข้าพเจ้าคิดพูดเลย...จนพักหลังข้าพเจ้าบอกกับเขาว่า "ใจเย็นหน่อยสิ" เขาถึงหยุด ข้าพเจ้าจึงคุยกับเขาว่า "ที่ผ่านมาเราเข้าใจนะว่านายหวังดีกับเรา แต่อารมณ์นายกับอารมณ์เราตอนนี้ต่างกัน"

    ข้าพเจ้าเข้าใจในความหวังดีของเขา แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนรีบร้อน ต้องได้ ต้องเสร็จ จนลืมนึกถึงภาวะทางอารมณ์จิตใจ และการปรับตัวของข้าพเจ้าในขณะนั้น

    ข้าพเจ้ามองเขาในแง่ดี และมองเห็นความจริงใจของเขา และพูดอธิบายความรู้สึกของข้าพเจ้าให้เขาซึ่งเขาเองตอนแรกก็ไม่ยอมรับ ตอนหลังก็เริ่มยอมรับนั่นเอง

เมื่อวานมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย...

   เืพื่อนข้าพเจ้าโกรธข้าพเจ้าทั้งๆ ที่ไม่ทราบสาเหตุ ข้าพเจ้าเห็นผิดปกติตอนโทรไปหาเลยสอบถามดู ระยะแรกก็ไม่ค่อยจะคุย ปฏิเสธ จนข้าพเจ้าต้องพูดว่า "ถ้าเราเป็นเพื่อนกันจริง มีอะไรก็ต้องบอกกัน นายไม่พูดเราก็ไม่รู้หรอก" เพื่อนข้าพเจ้าถึงยอมพูด เขาพูดระบายเกี่ยวกับสิ่งที่เขาหวังในตัวข้าพเจ้า แล้วไม่ได้ดั่งหวัง....ข้าพเจ้าเข้าใจความรู้สึกเขาดี..คนเราหวังมากก็เป็นทุกข์ แต่ในความหวังเขา มองเขาในแง่ดีนั่นคือความปรารถนาดีที่เพื่อนคนหนึ่งพึงมีให้แก่เพื่อน เพียงแต่ไม่กล้าบอกตรงๆ ไม่กล้าพูด เพราะเกรงใจเพื่อนจะเสียความรู้สึก

...เมื่อเขาพูดเสร็จ ข้าพเจ้าขอบใจเขาและบอกว่าจะทำตามที่เขาพูดในส่วนที่ทำได้ก่อนนะ..นั่นสร้างรอยยิ้มและการยอมรับให้แก่เพื่อนข้าพเจ้าและตัวข้าพเ้จ้าก็อิ่มเอบใจ

..ข้าพเจ้าบอกกับเขาไปว่า "จริงๆ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ อึดอัดใจ ก็พูดกันตรงๆ ไปเลยนะ มีอะไรก็พูดเลย ดีไม่ดีอย่างไรก็ว่ากันไปเลย สำหรับเพื่อนรับฟังเสมอ"

    เมื่อวานได้พูดคุยกับเพื่อนที่งานวิเคราะห์แผนฯ ซึ่งได้ขอร้องให้เพื่อนที่เกี่ยวกับแผนงาน ช่วยสอนเรื่องเกี่ยวกับแผนยุทธศาสตร์ ซึ่งเพื่อนรับปากจะสอนให้เมื่อมีเวลาว่าง โดยบอกว่า "จะต้องรู้ก่อนว่าถึงความหมาย ประโยชน์  ความสำคัญของแผนยุทธศาสตร์ และรวมถึงขั้นตอนกระบวนการ ที่เกี่ยวข้อง"ส่วนเรื่องช่วยงานนั้น เขาจะดูงานให้ถ้าพอช่วยได้ก็จะให้ช่วย

    วันก่อนเหมือนกัน ได้พูดคุยกับเพื่อนที่งานวิเคราะห์แผนฯ ในส่วนงานงบประมาณ ซึ่งได้สอบถามแกมข้อร้องว่า "ถ้ามีอะไรที่ผมช่วยทำได้ก็บอกเลยนะครับ ผมยินดีจะช่วย" พี่เขาแค่รับปากแล้วเงียบไป... วันนี้จะถามดูใหม่อีกครั้ง ...

@58353 ขอบคุณน้องซิลเวียสำหรับสาระดีๆ นะครับ ผมทานกาแฟทุกวัน มีอาการหัวใจเ้ต้นแรงเหมือนกัน บางวันก็ใจสั่น ได้ความรู้จากน้อง สงสัยต้องหยุดทานไปสักพัก

@58329 สาธุขอรับพระคุณเจ้า

๐ ด้วยลมคลื่น กลืนเปลี่ยนไป ใจสะท้าน
จิตคิดพาล พาดพัด ตัดนิสัย
จึงร้องกู่ กึกก้อง คนองใจ
ประกาศไป ได้ยินดี ที่พัฒนา

๐ ถึงเปลี่ยนแปลง ช้าไป ให้เร็วบ้าง
และควรสร้าง แรงจูงใจ ให้ใฝ่หา
เร็วมากนัก พักเสียก่อน ผ่อนอุรา
เดินก้าวไป ใฝ่พัฒนา น่าชื่นชม

๐ ถึงเหตุบ้านการเมือง เรื่องของท่าน
เพราะฉันนั้น เอาแต่งาน ผสานผสม
งานต้องเดิน ก้าวนำพา น่านิยม
ด้วยชื่มชม กับผลงาน สำราญใจ

10. ข้าพเจ้าสำรวจตนเองพบว่า

• เวลาที่ข้าพเจ้าถ่ายรูป ในมุมตรงทางเดียว ทำให้ข้าพเจ้าได้ภาพด้านเดียว
• แต่ถ้า้ข้าพเจ้าเปลี่ยนไปถ่ายมุมเอียงข้างบ้าง หรือมุมอื่น จะทำให้ข้าพเจ้าได้ภาพที่หลากหลายมุมมอง
• สิ่งที่เกิดขึ้นคือความแปลกใหม่ที่พบเห็น นั่นคือ คุณค่าทางจิตใจที่เกิดจากการมองภาพถ่ายนั้น
• กระจกเงาจึงสะท้อนให้ข้าพเจ้าเห็นมุมมองที่แตกต่างกันออกไปในหลายๆ ด้าน และหลายมุมมอง
• ความคิดที่สร้างสรรค์ในสิ่งที่พบเห็น ต่อสิ่งกระทบ ต่อสิ่้งเร้าต่างๆ จะเป็นคุณค่าที่ยิ่งใหญ่ที่จะอยู่ในจิตใจต่อตนเองและผู้อื่นไปอีกนาน...

@58287 น้องพอลล่า น่ากินจังเลยครับ หุหุ

9. ข้าพเจ้าสำรวจตนเองพบว่า

• เวลาที่มีเรื่องๆ หนึ่งที่ข้าพเจ้ารู้ว่า มันไม่ดี จริตของข้าพเจ้าจะเริ่มวิตกกังวล ยังความคิดให้ฟุ้งซ่านโดยทันที
• แต่เมื่อข้าพเจ้าไม่คิด จริตของข้าพเจ้าจะปกติ ความฟุ้งซ่านในใจจะไม่บังเกิด ข้าพเจ้ามีสติระลึกได้ แต่ไม่ับังเกิดไฟในการทำงาน ทำให้ข้าพเจ้าทำแบบไม่ถูกกระตุ้นจากสิ่งเร้า ส่งผลให้การทำงานข้าพเจ้าเป็นไปแบบไม่รีบร้อนหรือรีบเร่ง
• แต่เมื่อข้าพเจ้าคิดสร้างสรรค์ มองมันในแง่ที่ยังมีประโยชน์อยู่บ้าง ข้าพเจ้าจะเกิดแรงกระตุ้นหรือกำลังใจที่จะทำสิ่งนั้นส่งผลให้การทำงานข้าพเจ้าเป็นไปแบบรีบเร่งเพื่อให้สำเร็จ
• ข้าพเจ้าเคยมองว่า ถ้าคนเราเผชิญกับอุปสรรคที่เป็นจุดอ่อนของตน จะมี 2 ทางเลือกคือ ก้าวหนี กับ ก้าวเดินต่อไป
• ข้าพเจ้าเลือกที่จะก้าวเดินต่อไปเพื่อให้สำเร็จผ่านพ้นอุปสรรคดังกล่าวไปด้วยดี

8. ข้าพเจ้าสำรวจตนเองพบว่า

• ข้าพเจ้ารู้สึกยินดีเมื่อได้รับข้อมูลจากคนที่มีความเห็นไปทางเดียวกัน
• ข้าพเจ้าไม่สนใจว่า ข้อมูลน่าเชื่อถือได้เพียงใดและถูกต้องหรือไม่ ?
• ข้าพเจ้ารู้สึกผิดที่คิดเช่นนั้น เพียงความหลงผิดในตัวผู้ให้ข้อมูลเพียงคนเดียวเท่านั้น ซึ่งยังมีคนอื่นอีกหลายคนที่มีความเห็นแตกต่างและเห็นด้วยกับข้าพเจ้าเพียงแต่ข้าพเจ้าไม่เปิดใจที่จะยอมรับรู้รับฟังเท่านั้น
• เพื่อนข้าพเจ้าบอกว่าข้าพเจ้า "หูเบาและไม่มีเหตุผล" เพราะการเชื่อถือข้อมูลเพียงคนเดียวและทางเดียว เปิดทิฐิของตนและปิดกั้นมุมมองที่สร้างสรรค์ไป
• ข้าพเจ้าคิดว่า การหักล้างทางความคิดด้วยการสืบหาข้อมูลเฉพาะคนที่ไม่เปิดกว้างและเป็นธรรม นำมาให้มิตรภาพที่ดีสั้นลงและยากจะประสาน และก่อให้เกิดความเสียหายกับองค์กรในภาพรวมอย่างไม่รู้ตัวเลยทีเดียว

7. ข้าพเจ้าสำรวจตนเองพบว่า

• ความเข้าใจ เกิดจากการเรียนรู้ศึกษาของตนเอง
• การเข้าถึง เกิดจากความใส่ใจของตนเอง
• ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะอ่าน ด้วยความใส่ใจ ข้าพเจ้าได้พัฒนาความคิด และมุมมอง และข้าพเจ้าได้รับประโยชน์จากการพัฒนานั้น
• การพัฒนาที่ได้ประโยชน์มากที่สุดคือ การพัฒนาที่ทั้งตนเองและผู้อื่น ต่างได้ประโยชน์ร่วมกันและเท่าเทียมกัน

6. ข้าพเจ้าสำรวจตนเองพบว่า

• ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเลือกทำงานเป็นทีมงาน ข้าพเจ้าจะเลือกจะสมานฉันท์ คือยอมรับในมุมมองที่แตกต่าง แต่ไม่แข่งขันภายในทีม
• ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าเลือก ทำงานเป็นคู่(Buddy) ข้าพเจ้าจะเลือกจะสมานฉันท์ คือยอมรับในมุมมองที่แตกต่าง แต่ไม่แข่งขันภายในคู่ของตนเอง
• แต่บางครั้งที่ข้าพเจ้าเลือกการแข่งขันสังเกตว่าการแข่งขันยิ่งสูง ยิ่งทำให้ใจเกิดช่องว่างเกิดความต่างในจิตใจมากขึ้นเท่านั้น ซึ่งช่องว่างนี้จะแปรเปลี่ยนต่อเมื่อมองในมุมกลับหรือมุมที่สร้างสรรค์ เท่านั้น

5. ข้าพเจ้าสำรวจตนเองพบว่า

• ในทุกครั้ง ที่ข้าพเจ้าคิดว่าตนเองฉลาด นั่นคือข้าพเจ้ากำลังเดินเข้าสู่ความหลงในตัวตนของตนเอง (จิตขึ้นสู่บน)
• และในบางครั้งที่ข้าพเจ้าคิดว่าตนเองโง่ นั่นคือข้าพเจ้ากำลังเดินเข้าสู่ความหลงในตัวตนของตนเองอีกเช่นกัน (จิตดิ่งสู่ล่าง)
• แต่เมื่อข้าพเจ้าไม่คิดว่าตนเองโง่หรือฉลาด ข้าพเจ้าจะมีสติ ระลึกได้ นั่นคือ ข้าพเจ้าอยู่กับตนเองในปัจจุบันนั่นเอง (จิตที่อยู่ตรงกลาง)

4.ข้าพเจ้าสำรวจตนเองพบว่า

• ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าคิดเอา ตนเองเป็นที่ตั้ง เมื่อตนเองถูกกระทบจากสิ่งเร้า ตนเองจะรู้สึกถึงอาการต่างๆ เช่น เศร้า เสียใจ ทุกข์ สุข รัก โกรธ เกลียด แค้น พยาบาท ฯลฯ
• แต่บางครั้งที่ข้าพเจ้าเอา ใจเป็นที่ตั้ง เมื่อตนเองถูกกระทบจากสิ่งเร้า แต่ใจไม่รู้สึกเช่นนั้น ทำให้เกิดระลึกได้ นึกได้ถึงเหตุและผล ปัจจัยต่าง มองถึงข้อดี ข้อเสีย ที่เกิดจากตนเองต่อตนเอง ตนเองต่อสิ่งกระทบ และตนเองต่อผู้อื่น ได้ดี
• ข้าพเจ้าถูกเพื่อนมักพูดเสมอว่า "เข้าใจยาก" เพราะเขาไม่สนใจ ใส่ใจเพราะเข้าไม่ถึงข้าพเจ้านั่นเอง 
• แต่คนสนใจ และใส่ใจข้าพเจ้า มักจะรู้ถึงความรู้สึกนึกคิดของข้าพเจ้าได้เป็นอย่างดี

งาน 5 งาน แบ่งเป็น 5 กลุ่ม และเกิดกลุ่มเพื่อแข่งขันกัน แตกเป็นกลุ่มข้ามสายงานได้ 2 กลุ่ม แต่ยังมีอีกกลุ่มที่ไม่ร่วมกับใครและอยู่ตรงกลาง หนึ่งในนั้นคือข้าพเจ้า

กลุ่มที่ข้ามสายงานทั้ง 2 กลุ่ม ต้องการตัวข้าพเจ้าไปร่วมกลุ่มด้วย

เมื่อข้าพเจ้าอยู่ตรงกลาง ได้มองเห็น จุดแข็ง จุดอ่อน โอกาสและอุปสรรคของทั้ง 2 กลุ่ม

เพื่อนข้าพเจ้าบอกว่า "เก่ง อย่าคิดมาก ไปเล่นกับเขาเถอะ" ข้าพเจ้าบอกกับเขาว่า "ข้าพเ้จ้าไม่คิดมาก และเป็นมิตรกับทั้งสองกลุ่ม และขออยู่ขอทำในสิ่งที่มีสิ่งที่เป็นตรงกลาง ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร ข้าพเจ้ายินดีช่วยทุกคน เพราะข้าพเจ้าเลือกและชอบการพัฒนา"

@58233 น้องซิลเวียครับ พี่ติดตามอ่าน ชอบในแนวคิดเรื่องบริหารของน้องมากครับ

3. ข้าพเจ้าสำรวจตนเองพบว่า

• ธรรมชาติในการเปลี่ยนแปลงของข้าพเจ้า มีความยืดหยุ่นมากพอสมควร ขึ้นอยู่กับการมองโลกที่สร้างสรรค์ในแง่ดีคือการพัฒนา
• ข้าพเจ้าไม่มองให้แตกต่าง ไม่คิด ไม่ทุกข์ ดำเนินการตามทางปฏิบัติด้วยความเชื่อมั่น และศรัทธา
• แต่ข้าพเจ้ามองถึงผลสำเร็จคือการพัฒนาที่จะเกิดขึ้นต่อตนเองและส่วนรวมบนความถูกต้อง ชัดเจน
• เพื่อนข้าพเจ้าบอกกับข้าพเจ้า... "เก่ง เธอคิดในแง่ดีเกินไปหรือเปล่า เธอยังไม่ได้รู้จักเขาดีพอ?"
• ถ้าข้าพเจ้าคิดในแง่ร้าย ก็จะเกิดความระแวงสงสัย ไม่รู้ ไม่คิด ไม่ทุกข์ เท่านั้นเอง