อย่าเอา ใจเรา ไปกระทบ ใคร

  แล้วเราจะไม่เจ็บใจ  เมื่อมีใคร มากระทบเรา

สันติ คือ มีสติ...

   มีสติ แล้วจึงมีความสุข...

        สันติสุข คือ มีสติ และ มีความสุข คือ สงบอย่างสร้างสรรค์ นั่นเอง

มีคนบอกว่า ลองมองดูตนเอง วันนี้ฉันมี สติ คือ รู้ตนเองแล้ว มีความสุขหรือยัง ?

      ถ้ายัง ก็เพิ่ม การคิดดี ทำดี เข้าไป คือ สร้างสรรค์สิ่งดี

          เมื่อสร้างสรรค์แล้วใจจะเกิดความสุข นั่นคือ สติมา ปัญญาเกิด

             ที่คิดไม่ดี ฟุ้งซ่าน วิตกกังวล เดี๋ยวมันก็สงบเอง...

• เพราะเรา "เปิดใจ" เราจะได้ "ความหลากหลาย" เข้ามาเติมแต่งชีวิตให้มีสีสัน
• มีอรรถรส มากกว่ามองมุมเดียวด้านเดียว
• แต่การเปิดใจเพื่อสร้างปฏิสัมพันธ์ไม่ใช่กระทำเพียงด้านเดียว แต่หากเป็นทั้งสองด้านด้วยกัน
• ไม่ใช่ให้คนหนึ่งคนใดวิ่งเข้ามาหา แต่เป็นการยอมรับซึ่งกันและกัน
• เพียงเพราะว่า "ปรบมือข้างเดียว มันคงไม่ดัง"

คุยกับพี่กะปุ๋ม ในบันทึก ได้โปรด

• ถึงความเข้าใจของผมในเรื่องราวพี่อาจารย์กะปุ๋มท่านถ่ายทอด ผมเองอาจจะเข้าใจไม่ถูกต้องเท่าไหร่
• แต่คุณค่าที่ได้พูดคุยกับท่าน ผมถือว่า ดีมากทีเดียว
• ความหลงทำให้คนมองว่าสิ่งที่เห็นสิ่งที่พบนั้นจริงเสมอ แท้จริงแล้ว ใจเราที่หลงเข้าไปมองด้วยรูปภายนอก หากมองให้ใคร่ครวญ อาจเป็นทั้งเหมือน (ทำให้เหมือนจริง) หรือแตกต่าง (อาจเป็นของจริง) ก็ได้
• ในบางครั้ง "ธรรมชาติ" ก็สรรสร้าง "บางสิ่งบางอย่าง" เพื่อหลอกตาหลอกใจเราเสมอทุกครั้งที่เราเดินก้าวไปหามัน
• ขอบพระคุณพี่กะปุ๋มมากๆ ครับ

บันทึก เพลงของเพื่อน : ป่ารักดิน

• สะดุดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดควันปกคลุมในจังหวัดเชียงราย..ทำให้มีผู้คนล้มป่วยด้วยโรคทางเดินหายใจและโรคระบบหายใจ สาเหตุหลักมาจากไฟป่า ทั้งจากธรรมชาติและที่มนุษย์กระทำขึ้นเพียงเพื่อดำรงชีวิตเกษตรกรรม หรือ...
  เลยมาสะดุดกับความคิดความเห็นของท่านอาจารย์ มาตายี..
  เพื่อเงิน....หรือ เพราะความไม่เข้าใจไม่เห็นความสำคัญ หรือ คิดไม่ออก ?
• ประเด็นใหญ่คือ การส่งเสริมความเข้าใจน่าจะเป็นสิ่งสำคัญ หาแนวทางร่วมกัน
  เพราะสิ่งนี้เป็นธรรมดาของวิถีชีวิตที่สืบทอดมานาน...
• การปรับปรุง เปลี่ยนแปลง หรือพัฒนา โดยกระทบกระเทือนกับการทำมาหาหรือเปลี่ยนวิถีชีวิต ถึงแม้สำคัญแต่ก็ไม่เท่ากับชีวิตความเป็นอยู่ได้..ฉะนั้นการเข้าใจวิถีชีวิตและความเป็นอยู่ก็สำคัญ..
• แต่ในขณะนี้แม้จะเปลี่ยนแปลงไป เราก็สร้างทดแทนขึ้นมาใหม่ได้..สำคัญกว่า
• ถ้าจะทำแบบ น้ำซึมบ่อทราย ก็จะช้าเกินแก้...
• น่าคิดเหมือนกัน   

บันทึกเพิ่มพลังแห่งชีวิต

เป็นข้อคิดที่ได้จากการอ่านหนังสือ ชีวิตที่สร้างสรรค์ สดใสและสุขสันต์ ที่รวบรวมจากการเทศนาธรรมโปรดสาธุชนพุทธบริษัทที่มาฟังธรรม ท่านพระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตโต)

พูดถึงเรื่อง อิทธิบาท 4 ทำให้ใจนึกถึง PDCA

1. ใจใฝ่ปรารถนา (ฉันทะ)  ---> มองเห็นถึงการวางแผน คือต้องเริ่มทำด้วยใจ (Plan)
2. มุ่งมั่นเพียรพยายาม (วิริยะ) ---> มองเห็นถึง การลงมือปฏิบัติ (Do)
3. แน่วแน่ที่จะทำให้สำเร็จ (จิตตะ) ---> มองเห็นถึง การตรวจสอบ ทุกรายละเอียด (Check)
4. ไตร่ตรองพิจารณา (วิมังสา)  --> มองเห็นถึง การปรับปรุง พัฒนาให้ดีขึ้นอย่างต่อเนื่อง (Act)

การเป็น "ผู้นำ" (Leader) ต้องเป็นได้ทั้ง "การนำ" และ "การประสาน"

ถ้าผู้ำนำ ไม่ ประสาน  การทำงานไม่เป็นทีม นำคนเดียว ทำคนเดียว งานก็เดินไปได้ช้า

แต่ถ้าผู้นำ รู้้ ประสาน การทำงานจะสัมฤทธิผลอย่างรวดเร็ว....

การมอบสิ่งดีๆ ถึงแม้ว่าเพีัยงเล็กน้อยก็ตาม แต่อาจจะยิ่งใหญ๋สำหรับผู้รับเสมอ

ดังเช่นบันทึก คำเพี้ยน ความหมายเปลี่ยนไป เป็นการขอบพระคุณต่อครูอี๊ด กัลยาณมิตรท่านหนึ่งใน G2K ถึงแม้จะเพียงบอกเล่าในคำที่ผิดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่อาจเป็นข้อคิดให้เห็นถึงคุณค่าของภาษาไทย และการสื่อความหมายให้ถูกต้อง ตามอักขระ วรรณยุกต์ ที่ให้ประโยชน์ต่อผมเองมากมาย ให้เกิดความรอบคอบและใส่ใจต่อการสื่อความหมาย และคำในภาษาไทยที่นำมาใ้ช้ในการร่างบันทึก จดหมาย หรือเขียนรายงานการประชุมได้อีกด้วยครับ

ขอบพระคุณครูอี๊ดจากใจจริงครับ

@60071 สาธุครับ พระปลัด เห็นจริงดั่งที่พระอาจารย์กล่าวครับ

@59670 อาจารย์ธรรมทิพย์ครับ เป็นบทกลอนที่ไพเราะ มีความหมายที่ดีมากๆ ครับ

บันทึก แด่คนดีที่จากไป

เป็นบันทึีกที่ต้องการสื่อให้เห็นถึงความรักสัมพันธ์ที่ดีระหว่าง หัวหน้ากับลูกน้อง ทั้งในขณะที่ยังเป็นลูกน้องอยู่หรือไม่ก็ตาม ที่ความสัมพันธ์นี้ก็ไ่ม่เคยเปลี่ยนไป...

เป็นมุมสะท้อนให้เห็นถึง ตัวอย่างที่ดีที่ควรนำมายึดถือเป็นแบบอย่าง แม้ท่านจะล่วงลับแต่คุณความดีของท่านก็ยังคงอยู่ในใจต่อไปนานเท่านาน...ดั่งกลอนที่ว่า

อันดีชั่วตัวตายเมื่อภายหลัง   ชื่อก็ยังยืนอยู่ไม่รู้หาย

เรื่องราวของการสูญเสีย ผอ.วี ทำให้ผมมานึกเตือนตัวเอง ไม่ให้ประมาทในกาีรทั้งปวง

• ไม่ประมาทในการทำงาน  คือ รอบคอบ ปฏิบัติงานให้ดีที่สุด
• ไม่ประมาทในสุขภาพ  คือ การดูแลรักษาสุขภาพอยู่เสมอ
• ไม่ประมาทใ้นการใช้จ่าย คือ ความพอเพียง พอดี พอประมาณ
• ไม่ประมาทในภัยวัฎฎะแห่งชีวิต คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ความไม่เที่ยงทั้งหลาย
• ไม่ประมาทในธรรม คือ ไม่ยึดติดในอวิชชาเสมือนกิเลส หมั่นปฏิบัติธรรมมากขึ้นกว่าเดิม
• ไม่ประมาทในกาล คือ ทำวันนี้ให้ดีที่สุด

   การสูญเสียของท่าน เกิดธรรมแก่ผม ที่เตือนให้ดำรงชีิวิตของผมอยู่ด้วยความไม่ประมาท ทั้งปวง ในก้าวแรกนั้นคือ ไม่ประมาทในจิตใจ มีสติ ระลึกได้ตลอดเวลานั่นเอง

แต่งบทกลอนเพื่อไว้อาลัย ผอ.วีระศักดิ์ หรือ อาจารย์วี ต่อการจากไปของท่านด้วยโรคมะเร็งใน คนดีของจันทร์

ทำให้นึกถึงความประทับใจที่มีให้แก่ท่าน เมื่อครั้งยังอยู่กิจการนักศึกษา ท่านเป็นนักคิด นักประสาน และผู้นำของกองกิจการนักศึกษา เกิดโครงการ/กิจกรรมดีๆ มากมาย...

    ครั้งหลังสุดที่ได้เจอท่าน ผมยกมือไหว้ท่าน ท่านได้ถามผมว่าทำงานที่ไหน ? พอผมบอกว่าทำงานที่หน่วยงานนี้ ท่านก็ตบบ่าผม แล้วพูดคำว่า "ดีแล้ว ดีแล้ว เก่งทำงานที่นั่น ดีแล้ว" ผมรู้ได้ถึงความปลื้มใจและประทับใจ ถึงแม้ห่างจากท่านแต่ท่านยังได้แซวผมเล่นทุกครั้งที่ได้เจอผมด้วยความคุ้นเคย ท่านยังเหมือนเดิม ไม่ได้ถือตัวแต่อย่างใด..

     ขอให้วิญญาณท่านสู่สุคติภพที่ดีครับ

@59511 ผมอ่านหนังสือเจอว่าความหลงมีรากเหง้าเกิดจาก ราคะ โทสะ

หลงในความไม่เที่ยง ว่าเป็นความเที่ยง  ความเที่ยงว่าเป็นความไม่เที่ยง

หลงในทุกข์ว่าเป็นสุข  หลงในความสุขว่าเป็นทุกข์

หลงในความไม่มีตัวตนว่ามีตัวตน และหลงในความมีตัวตนว่าไม่มีตัวตน

หลงในอวิชชาคือความไม่รู้ ว่าเป็นความรู้ และความรู้ว่าเป็นอวิชชาคือความไม่รู้

ข้าพเจ้าได้เขียนบันทึกถึงการเรียนรู้และพัฒนาตนเอง

   ในเวลาที่เจอกับเหตุการณ์ที่ทำให้การดำเนินงานสะดุด ทำให้เกิดอารมณ์หงุดหงิด และวิตกกังวล เพราะจุดประสงค์คือต้องการทำงานให้เสร็จตามกำหนด ...

    การควบคุมอารมณ์ เป็นสิ่งที่สำคัญอย่างหนึ่ง ข้าพเจ้าได้เรียนรู้ที่จะควบคุมอารมณ์จากสถานการณ์จริง โดยการคิดบวกเอาไว้ ว่า ไม่เป็นไร ไม่มีปัญหา เราทำได้ ถึงจะมันจะ Error ก็เป็นเรื่องปกติของมัน...

   เมื่อเผชิญกับสถานการณ์วิกฤต การมองในแง่ดี หรือคิดบวก อาจจะช่วยให้เราพ้นจากภาวะวิกฤตนั้นได้ การหยุด แล้วมองตามความเป็นจริง อาจทำให้เราเจอกับปัญหาที่ขวางหน้า ดังนั้น หากเราคิดบวกก็จะมองเห็นทางออกของปัญหาดังกล่าวได้ดีเช่นกัน

เขียนเล่าเรื่อง กำลังใจจากกัลยาณมิตร

    ต้องการสะท้อนถึงมุมมองที่ดี ถึงพี่ติ๋ม.. กัลยาณมิตรท่านหนึ่งถึงแม้จะอยู่ต่างมหาวิทยาลัยกัน แต่ก็ผูกพันธ์กับในฐานะเพื่อนร่วมงานและเจ้านายเก่ามาก่อนซึ่งได้ช่วยแนะนำให้คำปรึกษาแก่ข้าพเจ้ามาโดยตลอด..ทุกครั้งเมื่อข้าพเจ้ามีปัญหา

    ข้าพเจ้าถ่ายทอดคำสอนดีๆ และความรู้สึกประทับใจต่อกัลยาณมิตรท่านนี้ เฉกเช่นกัลยาณมิตรที่รักทุกคนใน G2K ที่ถึงแม้จะไม่เคยเห็นหน้ากัน แต่ข้าพเจ้ายังให้ความรัก และเคารพนับถือและระลึกถึง อยู่ไม่เสื่อมคลาย...เช่นกัน 

นำเรื่องราวที่เคยบันทึกมาเขียน รักใดไหนเท่ากตัญญู

     เป็นบันทึีกที่อยากให้ผู้อ่าน เห็นถึงมุมมองที่ผู้เป็นบุตรควรกตัญญูต่อบิดามารดา เป็นเรื่องที่ดีและสำคัญสำหรับบุตร เพราะเหมือนชีวิตที่หลายๆ คน เคยคิดเคยใฝ่ฝันว่า จะต้องเป็นโน่น เป็นนี่ เป็นธรรมดา ซึ่งผมเองก็ยังฝันอยากเป็นโน่นอยากเป็นนี่ แต่เมื่อผมมองตนเองพบว่า ผมเองยังมีความกลัวที่ยังเป็นพันธะทางใจอยู่ หากเราปลดจากความกลัวได้ ทำให้เรากล้าที่จะแสดงความคิดเห็น กล้าที่จะมุ่งมั่นทำงานในหน้าที่ของตนให้ดีที่สุด เพื่อหาเิงินช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ เพราะอนาคตเราบอกไม่ได้ว่าท่านหรือเราจะอยู่ได้นานแค่ไหน แต่เพียงอยากบอกวันนี้ว่า ผมรักพ่อ รักแม่ของผมมาก ถึงวันนี้ว่าสิ่งที่แล้วมา ผมจะพ่ายแพ้ต่อความกลัวของตัวเองก็ตาม แต่วันนี้ ผมก็ยังกลัวอยู่แต่ยังมีสติใช้เหตุและผลกำกับ จะลดความกลัวเป็นความกล้าเพื่อที่เผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัวเพื่อให้งานสำเร็จ นั่นคือ ถึงจะพ่ายแพ้แต่ก็ชนะด้วยใจของตนเอง....

วันนี้เกิดความเครียดและมีอาการวิงเวียน โดยไม่ทราบสาเหตุ...

ปวดศีรษะมาก จนต้องก้มหัวลงไปนอนสักพัก...

นึกถึงคนพูดของน้องพอลล่าที่เคยโพสต์ว่า "หายใจเข้าสบาย หายใจออกสบาย"

เลยลองค่อยๆ ผ่อนลมหายใจเข้า-ออก ชั่วขณะ...... จนเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ

     จึงพบสาเหตุว่า การที่เราอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หรือเพ่งหน้าจอคอมพิวเตอร์นานๆ อาจทำให้เราเกิดอาการดังกล่าวได้ ....

   และผมรู้สึกว่าได้พักสักนิดออกไปยืดเส้นยืดสาย ไม่ไปเพ่ิงนานเกินไป ผ่อนคลายความเมื่อยล้าบ้าง..จะทำให้ผมรู้สึกสดชื่นขึ้น.....

เหมือนที่เคยได้ฟังมาว่า "เพราะไม่มีใคร รู้ตัวเราได้ดี มากกว่าตนเอง" คงจริง

วันนี้ แต่เช้านั่งอ่านบทความ .. พอสายจึงพิมพ์งานสรุปเรื่อง

แปลกใจตัวเองเหมือนกัน คิดไว้ว่าจะพิมพ์... สักพักไม่ถึง นาทีก็ลืมที่คิดว่าจะพิมพ์ไว้เสียแล้ว

ไปถามคนที่บ้านว่าเป็นอะไรไป...ปวดหัวอย่างมาก...จำอะไรไม่ได้เลย

วันหลังคงนึกอะไรต้องจดบันทึกไว้ คงจะดีที่สุด

ความรัก...

   ถ้าคุณไม่เข้าใจเขา... คุณจะไม่มีวันรู้ถึงความรู้สึกส่วนลึกในจิตใจเขาได้เลย

   ถ้าคุณไม่เข้าถึงเขา....คุณจะได้คำตอบเพียงแค่ ใช่ไม่ใช่ ดีไม่ดี เท่านั้น

   ถ้าคุณไม่เข้าใจและไม่เข้าถึง..นั่นคือ คุณยากที่จะรู้สึกถึงคุณค่าของคำว่า "รัก"

สิ่งที่น่าคิด....

         ตัวเราเองทำอะไรไว้ ให้อะไรไป กับตนเอง เพื่อตนเอง....

         ตัวเราเองทำอะไรไว้ ให้อะไรไป เพื่อคนอื่น....       

         ตัวเราเองทำอะไรไว้ ให้อะไรไป เพื่อส่วนรวม....     

สิ่งที่ไม่น่าคิด

         ตัวคนอื่น ทำอะไรไว้ ให้อะไรไป กับตัวเขาเอง เพื่อตัวเขาเอง....

         ตัวคนอื่น ทำอะไรไว้ ให้อะไรไป กับตัวเราเอง เพื่อตัวเราเอง....       

         ตัวคนอื่น ทำอะไรไว้ ให้อะไรไป เพื่อส่วนรวม....     

งานทุกงานล้วนมีค่า คนทุกคน ล้วนมีค่าทั้งสิ้น...
หากพบข้อดีของแต่ละงาน จะพบข้อดีหรือจุดเด่นของแต่ละคน...
  ซึ่งจะนำพาไปสู่การพัฒนาองค์กรบรรลุตามเป้าหมายที่กำหนดไว้ได้
    และท่านจะพบว่า แรงแห่งการพัฒนาเพียงแค่ค้นพบและนำไปใช้ จะนำพาสู่กระบวนการขับเคลื่อนที่มีพลังมหาศาล
     นั่นคือคำตอบแห่งความสัมพันธ์ของ "คน" และ "งาน" นั่นเอง
 

เป็นธรรมดา...

  ถ้าท่านได้ลูกน้องที่ กล้าคิด กล้าทำ กล้าพูด ส่งผลให้เกิดแรงกระตุ้นในการพัฒนา..
และเป็นธรรมดาอีกเช่นกัน...

   ที่อาจทำให้ท่านเกิดความหวาดระแวงกับลูกน้องดังกล่าว

    คิดบวกเอาไว้และดึงเอาความสามารถของเขาเอาออกมาใช้เพื่อประโยชน์ของเรา เป็นวิธีการที่ดีที่สุด ถ้าท่านเห็นถึงประโยชน์ของเขา
    นั่นคือ วิสัยทัศน์และมุมมองของท่าน ต้องปรับให้ตรงต่อการกระบวนการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง (PDCA) นั่นเอง
    การมองต่างกัน ค่าต่างกัน แต่มองหลายๆ มุม ทำให้เห็นคุณค่าของคนมากขึ้นนั่นเอง 

เพื่อนคนหนึ่งให้ข้อคิดข้าพเจ้าว่า

จะไปเก่งมาจากที่ไหนก็ตาม ... เมื่อมาอยู่ที่ใหม่แล้ว ต้องปรับตัว เขาชอบแบบไหนต้องไปตามเขา เขาเก่งหรือไม่เก่ง ก็ต้องตามเขาไป

เพื่อนคนหนึ่งให้ข้อคิดข้าพเจ้าว่า

ไม่จำเป็นต้องเก่งหรอก ขอแค่ทำงานได้ก็พอ

เพื่อนคนสุดท้ายให้ข้อคิดข้าพเจ้าว่า

ไม่จำเป็นต้องตามใคร ถ้าเราเจ๋งจริง เก่งจริง ก็ต้องทำให้ได้ แต่อย่าไปมองข้ามหรือดูถูกคนอื่น ว่าไม่เก่ง ไม่รู้ ก็พอ

     ข้าพเจ้าเลือกเป็นตัวของตัวเอง ไม่เชื่อใคร แต่ทำข้อคิดของเพื่อน 3 คน มาประยุกต์ใช้ในการพัฒนาตนเอง ...เท่านั้น

12. ข้าพเจ้าสำรวจตนเอง พบว่า

การพัฒนาอยู่ที่ "ใจ" อยู่ที่ตัวเรา

ถ้าเราหยุดเดิน ในขณะที่คนอื่นเดินต่อไป เราจะไปไม่ถึงจุดหมาย และก้าวตามไม่ทัน

..แต่ถ้าเราเลือกที่จะเดินไป เร็วหรือ ช้า สักวันมันก็ต้องสำเร็จ..เพราะเรามีจุดมุ่งหมายรวมถึงความมุ่งมั่นที่จะไป

...เหมือนที่เรานั่งทำงานอยู่ประจำ นั่นคือการพัฒนาัตัวเรา พัฒนาความคิดของเรา และอุปสรรคในงานทำให้เราแก้ไขปรับปรุงให้งานสำเร็จ นั่นคือการพัฒนางานของเรานั่นเอง