"คนขายของเก่า สองเท้าก้าวเดิน
ช่างดูเพลิดเพลิน ชีวิตของฉัน
ไม่รีบไม่ร้อน ย่อหย่อน เท่าทัน
เพื่อโลกสุขสันต์ ตัวฉันเปรมปรีดิ์
จะมีใครรู้ ชีวิตแสนเศร้า
ยามเจ็บ ยามเหงา ยามเศร้าโศกมี
เก็บขวดไปขาย รายได้พอมี
หาคนอารี ชี้ทางแบ่งปัน
คนขายของเก่า ใครเล่าจะรู้
ชีิวิตเพื่ออยู่ เพื่อสู้โลกนั้น
รายได้พอมี บางทีบางครั้ง
ไม่พอประทัง เก็บผักหญ้ากิน
ช่างดูเรียบง่าย แต่ไม่อดสู
บทเรียนคือครู ชีวิตโผผิน
อย่าเพิ่งท้อใจ อาลัยชีวิน
ชีวิตมิสิ้น ต้องดิ้นต้องเดิน..."