นึกถึงเรื่องนี้ ทำให้นึกถึงเพื่อนอีกท่านหนึ่ง คนนี้ชอบพูด ชอบวิจารณ์..ข้าพเจ้าว่าดี คือ จริงใจและเปิดเผย....
แต่เมื่อมันมากเิกินไป จากคำว่า "วิจารณ์ แนะนำ" จนกลายเป็น "บงการ" เพื่อให้ได้ตามใจเขา นั่นคือ ไม่เปิดโอกาสให้ข้าพเจ้าคิดพูดเลย...จนพักหลังข้าพเจ้าบอกกับเขาว่า "ใจเย็นหน่อยสิ" เขาถึงหยุด ข้าพเจ้าจึงคุยกับเขาว่า "ที่ผ่านมาเราเข้าใจนะว่านายหวังดีกับเรา แต่อารมณ์นายกับอารมณ์เราตอนนี้ต่างกัน"
ข้าพเจ้าเข้าใจในความหวังดีของเขา แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนรีบร้อน ต้องได้ ต้องเสร็จ จนลืมนึกถึงภาวะทางอารมณ์จิตใจ และการปรับตัวของข้าพเจ้าในขณะนั้น
ข้าพเจ้ามองเขาในแง่ดี และมองเห็นความจริงใจของเขา และพูดอธิบายความรู้สึกของข้าพเจ้าให้เขาซึ่งเขาเองตอนแรกก็ไม่ยอมรับ ตอนหลังก็เริ่มยอมรับนั่นเอง
ไม่มีความเห็น