เมื่อวานมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย...
เืพื่อนข้าพเจ้าโกรธข้าพเจ้าทั้งๆ ที่ไม่ทราบสาเหตุ ข้าพเจ้าเห็นผิดปกติตอนโทรไปหาเลยสอบถามดู ระยะแรกก็ไม่ค่อยจะคุย ปฏิเสธ จนข้าพเจ้าต้องพูดว่า "ถ้าเราเป็นเพื่อนกันจริง มีอะไรก็ต้องบอกกัน นายไม่พูดเราก็ไม่รู้หรอก" เพื่อนข้าพเจ้าถึงยอมพูด เขาพูดระบายเกี่ยวกับสิ่งที่เขาหวังในตัวข้าพเจ้า แล้วไม่ได้ดั่งหวัง....ข้าพเจ้าเข้าใจความรู้สึกเขาดี..คนเราหวังมากก็เป็นทุกข์ แต่ในความหวังเขา มองเขาในแง่ดีนั่นคือความปรารถนาดีที่เพื่อนคนหนึ่งพึงมีให้แก่เพื่อน เพียงแต่ไม่กล้าบอกตรงๆ ไม่กล้าพูด เพราะเกรงใจเพื่อนจะเสียความรู้สึก
...เมื่อเขาพูดเสร็จ ข้าพเจ้าขอบใจเขาและบอกว่าจะทำตามที่เขาพูดในส่วนที่ทำได้ก่อนนะ..นั่นสร้างรอยยิ้มและการยอมรับให้แก่เพื่อนข้าพเจ้าและตัวข้าพเ้จ้าก็อิ่มเอบใจ
..ข้าพเจ้าบอกกับเขาไปว่า "จริงๆ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ อึดอัดใจ ก็พูดกันตรงๆ ไปเลยนะ มีอะไรก็พูดเลย ดีไม่ดีอย่างไรก็ว่ากันไปเลย สำหรับเพื่อนรับฟังเสมอ"
ไม่มีความเห็น