มันไม่เป็นเช่นในสมัยเก่า
ข้าเคยเอาทุกอย่างมาสร้างสรรค์
วรรควลีดีงามถ้อยจำนรรจ์
ในวงวรรณสั่งสมอุดมการณ์”
| อนุทิน ... ๒๓๔๐ |
...
เสียงเพลงแว่วผ่านไม่หวานตรงไหน
อุปสรรคมากมายที่ต้องสู้
ความกริ่งเกรงมากมายที่คอยดู
เราจะสู้หรือไม่สู้คงรู้กัน
...
| อนุทิน ... ๒๓๔๑ |
พักหลัง ๆ นี่จะไม่ชอบ "คุมสอบ" เพราะความเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมการแต่งกายและไม่รับผิดชอบของนักศึกษาที่สักแต่ว่ามาเรียน แต่ไม่เคยคิดถึงอะไรมากกว่าหายใจไปวัน ๆ
จะให้ว่าอีกด้่านหนึ่งคือ ครูไม่สอน สอนแต่เนื้อหา แต่ "คน" ไม่สอนและก็ไม่ทำอะไรเหมือนกัน
สังคมมันจะอยู่ไ่ม่ได้ จะมีคนที่เห็นแต่ตัวเองเข้าระบบสังคม และในที่สุดสังคมก็พัง เพราะทุกคนมัวแต่ทำเพื่อตัวเองเท่านั้น
เพื่อนบอกว่า ให้ปล่อย ๆ ไป ไม่ต้องสนใจมัน ตัวมันเอง ทำตัวเอง
แต่เราเป็น "ครู" เราควรคิดเช่นนั้นใช่หรือไม่ครับ ผมตั้งคำถามไว้แบบนี้
หรือเราควรคิดว่า เราทำ แต่คนอื่นไม่ทำ แล้วเราจะทำไปทำไมดีครับ
ฉันอยากให้ผู้อ่านเห็นว่า พยาบาลก็เหมือน เมล็ดข้าวเปลือก ที่ไม่ว่าจะตกที่ไหน จะเป็นห้องคลอด ห้องผ่าตัด ห้องฉุกเนหรืออยู่ตามสถานีอนามัยก็ตาม ต้องงอกมาเป็นต้นข้าวอยู่ดี ส่วนเมล็ดข้าวเปลือกที่ถูกระเทาะเปลือกออกจะมีสีขาวไม่ว่าจะถูกห่อหุ้มด้วยสีอะไรก็ตามละยังมีประโยชน์คือรับประทานและบำรุงร่างกายได้จริงๆ
เปรียบคนเราไม่ว่าจะมีอะไรมาห่อหุ้มอยู่ก็ตามแต่ เมื่อได้ค้นพบความเป็นมนุษย์ที่แท้จริงของตนเองแล้ว ก็ย่อมจะเปล่งศักยภาพของตนเองออกมาได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดเช่นกัน ....พี่หยดน้ำ เพ็ญลักขณา ขำเลิศ พยาบาลไร้หมวก
วันนี้ตื่นขึ้นมาปวดหัวมาก กินยาหลังอาหารแล้วตอนนี้ก็ยังปวดอยู่ เลยต้องเฝ้าดูเวทนานี้ไป
| อนุทิน ... ๒๓๓๙ |
เขียนบันทึกมาจากผลการสอบปลายภาคที่ต้องการ
เหนื่อยนะ แต่ก็น่าภูมิใจ
22-02-55