หายหน้า-หายตาไปตั้งนาน....กลับมาประจำการ ณ ที่เดิม อีกครั้ง....

วางภายนอก ว่างภายใน.....

ที่สุดแห่งการพบ.....มีการพลัดพราก...เป็นที่สุด

หยุดการแสวงภายนอก....เดินทางอริยะมรรคค้นหาธาตุภายใน...

เหยียบแผ่นดิน...แดนดอกบัว...เพื่อทำหน้าที่ลูกที่ดี...

สวดมนต์ไหว้พระเสร็จ...เดินภาวนา...รุ้สึกว่าจะฟุ้งซ่านมากกว่าเดิม...อารมณ์หนออารมณ์...ใจมันไม่ใช่ของเราจริงๆ บังคับก็ไม่ได้ ควบคุมก็ทำได้ยาก

กาลเวลามันผ่านไปล่วงไป มันไม่ได้ผ่านไปเปล่า มันเอาอายุวัยของเราไปด้วย....

หยุดแสวงหา...เพราะคิดว่าตนได้พบคำตอบแล้ว..

...เมื่อสัตว์ มีความใคร่ในกามอยู่, ถ้ากามนั้น สำเร็จแก่เขาคือเขาได้ตามปรารถนาแล้ว, เขา ย่อมมีปีติในใจโดยแท้. เมื่อสัตว์ ผู้มีความพอใจ กำลังใคร่ในกามอยู่, ถ้ากามนั้น สูญหายไป, เขา ย่อมเดือดร้อน เหมือนถูกแทงด้วยศร ฉะนั้น.ผู้ใด เว้นขาดจากกาม ด้วยความเห็น ว่า เป็นดุจหัวงู ผู้นั้นเป็นคนมีสติ ล่วงพ้นตัณหาอันส่ายไปในโลกนี้เสียได้.ผู้ใด เข้าไปผูกใจอยู่ในที่นา ที่สวน เงิน โค ม้า ทาสชายและสตรี พวกพ้อง และกามทั้งหลายอื่นๆเป็นอันมาก..กิเลสมารย่อมครอบงำบุคคลผู้นั้นได้, อันตรายรอบด้าน ย่อมย่ำยีบุคคลผู้นั้น; เพราะเหตุนั้น ความทุกข์ ย่อมติดตามเขา เหมือนน้ำไหลเข้าสู่เรืออันแตกแล้ว ฉะนั้น.เพราะฉะนั้น บุคคล ควรเป็นผู้มีสติ ทุกเมื่อ, พึงเว้นขาดจากกาม, ละกามแล้ว พึงข้ามโอฆะเสียได้ ดุจบุคคลอุดยาเรือดีแล้วก็พึงข้ามไปถึงฝั่งโน้น (นิพพาน) ได้ ฉะนั้นแล...

ร่างกายเรานี้มันก็คือธาตุ 4 ดิน น้ำ ไฟ ลม เมื่อมันยังมีชีวิตอยู่ มันก็เป็นรูปเป็นร่าง เดินเหินไปมาได้ ทำอะไรได้ เมื่อมันตายลงไปแล้วมันก็กลับไปสู่ที่เก่าของมันคือ ดิน น้ำ ลม ไฟ ไหนเล่า สัตว์ บุคคล ตัวตน เราเขามีที่ไหน...

ไม่มีโคน ปลายก็ไม่มี มีปลายก็ต้องมีโคน มีแต่ปลาย โคนไม่มีก็ไม่ได้ มันเป็นอย่างนั้น...

.สิ่งที่เกิดขึ้นนั่นแหละ ของตายทั้งนั้น เขาไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของใคร ไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นของเรา ลูกหลานเราอุแว๊ ๆ ๆ ดีอกดีใจเป็นผู้ชาย อุแว๊ ๆ ๆ เป็นผู้หญิงน่ารักดีอกดีใจ ไม่คิดว่าของตายมันได้เกิดขึ้นแล้ว ของตายเขาเกิด ของตายจะเป็นลูกเรายังไงจะเป็นหลานเรายังไง สมมุติว่าเป็นคนสมมุติเป็นสัตว์สมมุติเป็นต้นไม้ต้นหญ้าอะไร ก็คือของเกิดมาแล้วต้องตายทั้งนั้น ของเกิดขึ้นมาต้องตายทั้งนั้น...

กิเลสรบกวนอยู่ตลอดเวลา เลยหาความสุขไม่ได้ ตั้งแต่ตื่นเช้ายันค่ำ จนกระทั่งถึงเวลานอน หาวความสุขไม่ได้จากการดีดดิ้นของกิเลส หาไปเท่าไหร่จนกระทั่งวันเกิดถึงวันตายก็เจอแต่สิ่งที่ผิดหวัง และเต็มไปด้วยกองทุกข์ตลอดไป ....

คนเราใหญ่แต่กาย...ใหญ่แต่ชาติ ใหญ่แต่ชื่อ ใหญ่แต่ยศ ใหญ่แต่ความสำคัญตน แต่ความรู้ความฉลาดที่จะทำให้ตนร่มเย็นเป็นสุขทั้งกาย ใจ โดยถูกทาง ตลอดทั้งผู้อื่นให้ได้รับความร่มเย็นเป็นสุขด้วย นั่นไม่ค่อยเจริญเติบโต ด้วยและไม่สนใจบำรุงให้ใหญ่โตอีกด้วย จึงเกิดความเดือดร้อนกันอยู่ทุกหน ทุกแห่ง โดยไม่เลือกเพศ วัย และชาติชั้นวรรณะอะไรเลย...

.หลายคนยังเห็นคำสอนของ พระผู้มีพระภาคเจ้าว่า เป็นสิ่งที่ยาก หรือเป็นสิ่งที่ไกลตัว เกินไป ทำให้มีน้อยคนนักที่จะหันมาใส่ใจศึกษาคำสอนของ พระผู้มีพระภาคเจ้าอย่างจริงจัง ทั้งๆ ที่พระองค์ได้ตรัสไว้ แล้วว่า คำสอนที่พระองค์ตรัสสอนทั้งหมดนั้น บริสุทธิ์ บริบูรณ์แล้วสิ้นเชิง อีกทั้งคำสอนนั้น ยังเป็นสิ่งที่เรียกว่า “อกาลิโก” คือใช้ได้ไปตลอด ไม่มีคำว่าเก่าหรือล้าสมัย และใช้ได้กับบุคคลทุกคน อันจะเห็นได้จากในสมัยพุทธกาล ที่พุทธบริษัท ๔ ทั้งหลายนั้น มีคนจากหลายชาติและวรรณะนอกจากนี้พระองค์ยังได้ตรัสอีกว่า บุคคลที่ท่านตรัสสอนนั้นมีตั้งแต่ พรหม เทวดา ภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา ไปจน ถึงปุถุชนคนธรรมดาทั่วไป และทุกคนนั้น เมื่อนำาคำสอนของพระองค์ไปปฏิบัติแล้ว ก็สามารถแก้ทุกข์หรือดับทุกข์ให้กับ ตนเองได้ทั้งสิ้น

ดีใด..ไม่มีโทษ .ดีนั้น..ชื่อว่าดีเลิศ...ได้สมบัติทั้งปวง ...ไม่ยอดเท่าได้ตน...เพราะตนเป็นสมบัติของสิ่งทั้งปวง...

...ร่างกายนี้เหมือนเรือนซึ่งสร้างด้วยโครงกระดูก มีหนังและเลือดเป็นเครื่องฉาบทา ที่มองเห็นเปล่งปลั่งผุดผาดนั้น เป็นเพียงผิวหนังเท่านั้น เหมือนมองเห็นความงามแห่งหีบศพอันวิจิตรตระการตา ผู้ไม่รู้ก็ติดในหีบนั้น แต่ผู้รู้เมื่อทราบว่าเป็นหีบศพ แม้ภายนอกจะวิจิตรตระการตาเพียงไร ก็หาพอใจยินดีไม่ เพราะทราบชัดว่าภายในแห่งหีบอันสวยงามนั้น มีสิ่งปฏิกูลพึงรังเกียจ....

เบื้องล่างแต่ปลายเท้าขึ้นมา...เบื้องบนแต่เส้นผมลงไป...เต็มไปด้วยของไม่สะอาดมีประการต่าง ๆ

หลักธรรม...หลักปฏิบัติ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปไหน พระธรรมยังคงเส้นคงวาหนาแน่นอยู่สม่ำเสมอ ทั้งในอดีตกาล ปัจจุบันกาลและอนาคตกาล ธรรมคงทรงธรรมไม่จำกัดกาล ผู้ใดปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ปฏิบัติชอบยิ่ง ประพฤติตามธรรมอยู่ ธรรมนั้นย่อมอำนวยผลอันพึงพอใจให้เสมอ ตามกำลังความสามารถแห่งตนที่บากบั่นมุ่งมั่น

มนุษย์ทั้งหลาย..จงดูกายเปลื่อยเน่านี้เถิด มันอาดูร ไม่สะอาด มีสิ่งสกปรกไหลเข้าออกอยู่เสมอ ถึงกระนั้น...ก็ตาม มันยังเป็นที่น่าพอใจปรารถนายิ่งนัก ของผู้ไม่รู้ความจริงข้อนี้..

ไม่มีใครทำให้เรายอมแ้พ้หรือท้อแท้ได้หรอกนะ....ถ้าเราไม่ยอม...

พร้อมหรือยัง...กะการเริ่มต้นใหม่...อีกครั้ง...และอีกครั้ง

.....ในทุกๆ โลกธาตุนั้น หมู่สัตว์ผู้มีตัณหาเป็นเครื่องผูก มีอวิชชาเป็นเครื่องกางกั้น ได้ เวียนว่ายไปในกระแสแห่ง “ทุกข์” ไม่อาจที่จะพ้นได้ซึ่ง อบาย ทุคติ วินิบาต จนกว่าจะได้รู้ และกระทำให้แจ้งได้ ซึ่งอริยสัจสี่ (ความรู้อันเป็นทางหลุดพ้น) การเวียนว่ายในลักษณะนี้ มิใช่การเวียนว่ายของจิต หรือวิญญาณ หากแต่เป็นการเวียนวนแห่งความซ้ำไปซ้ำมาของ การเกิดดับในรูปแบบและมิติต่างๆ กัน ตามแต่ลักษณะความหลากหลายของอุปาทานโดย สิ่งที่เกิดดับนี้ ล้วนแต่เป็นสภาพของทุกขัง.....

เพราะตัดอาลัยในกามไม่ได้...เราจึงต้องทนทุกข์ทรมา่นตลอดอนันตกาล

ดูก่อน อนุวัฒน์ ..! หนทางมีอยู่ ปฏิปทามีอยู่ ซึ่งผู้ปฏิบัติตามแล้ว จักรู้ได้เอง จักเห็นได้เอง....