เอาอีกแล้วจ้า บันทึกฉันหายไปไหนอีกแล้ว ยังไม่จบเลย ไม่เป็นไร เอาใหม่ๆ

แพ้ ชนะ ไม่สำคัญ

ถ้าลูกทำดี ลูกก็มีความสุข...

- ผมสอนหนังสือครั้งแรกเมื่ออายุ ๑๕ ปี แต่แปลก...กับหัวข้อ "การศึกษาไทยในปี 2020" เป็นสิ่งที่ผมมองไม่ออกและเขียนไม่ได้เลย(ทั้งที่อยากจะมีส่วนร่วมแสดงความเห็นด้วยซ้ำ) นั้นเพราะเหตุว่า ผมไม่ได้ติดตามความก้าวหน้าของโลกเลย ข้อคิดสำหรับผมคือ อย่าเอาแต่สอนหนังสืออย่างเดียว ดูโลกบ้าง

- วันหนึ่งนำพานักศึกษาเอกสังคมศึกษาไปดูความก้าวหน้าของมหาวิทยาลัยใหญ่ๆ หนึ่งในนั้นคือมหิดล ศาลายา หากเทียบก็น่าจะได้กับการที่มหิดลคือเมืองหลวง แต่มรภ.คือบ้านนอก ผมหัวเราะในใจเมื่อนักศึกษาแสดงความรู้สึกออกหน้าออกตาตื่นตาตื่นใจกับการได้เห็นห้องสมุดของมหิดล(เหมือนบ้านนอกเข้ากรุง)(หมายเหตุ ผมก็บ้านนอกครับ) พวกเราถูกปรามจากเจ้าหน้าที่ เพราะเราไม่เงียบกริบ ถ่ายรูปด้วย(ห้องสมุดกลายเป็นที่ท่องเที่ยวไปแล้ว) ผมรู้ว่าเราขาดทักษะบางอย่าง

- วันเดียวกัน นำพานักศึกษาไปวัดพระปฐมเจดีย์ เขาเห็นพระเณรเรียนหนังสือภายในบริเวณพระปฐมเจดีย์(ทางเดินรอบพระปฐมเจดีย์) ซึ่งไม่มีอุปกรณ์ใดๆเลยนอกจาก นักเรียน(พระเณร) ครู(พระ) ช็อก และกระดานดำเก่าๆ นักศึกษาถามว่า พระเณรจะเรียนกันรู้เรื่องหรือ?(เพราะไม่เห็นมีเครื่องฉายข้ามศีรษะ แผ่นใส DVD ฯลฯ) 

๐ คิดมากทุกข์มากขึ้น .......... ตามมา

ดีแต่บ่ถือสา ........................... เท่านั้น

สรรเสริญรึนินทา ................. คุณโทษ

ใครรึจะกันกั้น ....................... กับถ้อยคำคน