ประวัติย่อ

มีความภูมิใจที่ได้เกิดมาเป็นลูกหลานชาวนาของ  ตาทวดผิว  ยายทวดทิพย์  เกตุวัง ตาทวดและยายทวดเป็นชาวนา  ให้กำเนิดยายเชื้อและพี่ ๆ น้อง ๆ  ได้ ๑๐  คน  [ ตาทวดและยายทวดเก่งมาก ๆ ทำได้ยังไงเลี้ยงลูก ๆ มาได้ตั้งหลายคน....เสียดายที่เหลนเก๋เกิดไม่ทันเห็นตาทวดและยายทวด ]   ยายเชื้อแต่งงานกับตาเจียกมีลูกชาย  ๓ คน  ลูกสาว ๓ คน  แม่ของฉันเป็นน้องนุชสุดท้อง  มีปู่ปารับราชการทหาร (เรือ)  ย่าพยอมเป็นชาวสวน  ปู่กับย่าอยู่ที่สัตหีบ  ท่านให้กำเนิดลูกสาว  ๑  คน  ลูกชาย ๓ คน  พ่อจ๋าฉันเป็นลูกชายคนสุดท้อง

ฉันเป็นลูกครึ่งระหว่างสิงห์บุรีกะชลบุรี  แม่จ๋าเป็นสาวใจเด็ดเมืองสิงห์ มาพบรักแท้ กับพ่อจ๋าหนุ่มลูกน้ำเค็ม  ตวามรักมาบรรจบพบกันพิกัดกลาง ๆ ที่เมืองสมุทรปราการนี่เอง  จำไม่ได้ซะแล้วว่าพ่อจ๋าเจอแม่จ๋าที่ไหน

และแล้วทั้งคู่ก็ตกลงแต่งงานมีลูกเป็นของตัวเอง  ๒ คน  เป็นผู้หญิงทั้งคู่ค่ะ 

วันที่  ๑  สิงหาคม ของทุกปี เป็นวันที่ฉันภูมิใจ๊....ภูมิใจ  เพราะจะได้พุงกางกับกับข้าวฝีมือพ่อจ๋า เป็นวันพิเศษอีกหนึ่งวันของครอบครัวทั้งพ่อจ๋าและฉัน    ฉันอายุห่างจากพี่สาวได้ห้าปี  เคยคิดว่าไม่น่าจะมีพี่อย่างมัน  ดูเหมือนจะเป็นช่องว่างระหว่างวัยมาตั้งแต่เด็ก ๆ เพราะฉันโดนแม่ตีประจำอย่างที่ไม่รู้สาเหตุและรู้สาเหตุ  แต่ดูเหมือนคุงพี่มันไม่เคยโดนเลย  เป็นไปได้ไง ???  หรือว่าแม่จ๋ารักลูกไม่เท่ากัน  ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง ^^"  ไม่หรอกค่ะ  พี่สาวของฉันไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เด็ก ๆ เป็นโรคโลหิตจาง ตอนเด็ก ๆ คุงพี่มันแค่สำออยเล็กน้อยถึงปานกลางก็เท่านั้นเอง  อิ๊ อิ๊  ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ถึงแม้ตอนนี้จะดูถึก  บึกบึนก็ตาม

มีพ่อจ๋าเป็นแรงบันดาลใจทำให้ประกอบอาชีพมัคคุเทศก์ได้หลายปี  มีชีวิตการทำงานที่ได้ค้นหาประสบการณ์  แลกเปลี่ยนทัศนคติจากหลายอาชีพ การแก้ปัญหาเฉพาะหน้า  การวางแผนอย่างเป็นระบบ  และการใช้จิตวิทยาอยู่ทุกทริปการเดินทาง เป็นการเดินทางของชีวิตที่ได้ประสบการณ์ดี ๆ มากมายทั้งสองข้างทาง  จนกระทั่งแรงบันดาลใจของฉันจากไป  ประจวบกับกรรมที่ทำมาในชาติภพก่อนที่ทำให้เกือบถึงชีวิต  จนได้ตระหนักคุณค่าของการมีชีวิตอยู่  ได้เห็นได้เข้าใจความรักที่แท้จริง  รักที่ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ของแม่จ๋า  ได้เห็นสายตาที่ปริ่มน้ำตาของแม่  นั่งมองดูฉันอยู่เป็นวัน ๆ ฉันจึงเห็นแรงบันดาลใจต่อมาที่ฉันจะต้องทำเพื่อคนที่รักฉันมากที่สุด รอต่อไปในวันพรุ่งนี้ไม่ได้อีกแล้ว  " ต้องทำให้ท่านได้ประจักษ์รักของเรา " เพราะฉันไม่เหลือใครอีกแล้วที่จะรักฉันอย่างไม่มีเงื่อนไข  ฉันเหลือแม่จ๋าเพียงคนเดียวที่จะได้ชื่นชมและภาคภูมิใจในตัวฉัน  

จนในที่สุดความมุ่งมั่น  บากบั่น  พากเพียร  อดทน  ก็นำทางให้ฉันได้เข้าใจความรู้สึกของแม่จ๋าอย่างถ่องแท้  ว่าท่านภาคภูมิใจในวิชาชีพของท่านมากแค่ไหน แม่...ที่เคยเป็นแม่ครูของลูกศิษย์นับเท่าไหร่ก็นับไม่ถ้วนสักที

ฉันรู้สึกโชคดีหลายอย่าง 

          ๑.ฉันได้ทำหน้าที่ของลูกโดยสมบูรณ์  ที่ได้ทำให้แม่จ๋าภูมิใจในขณะที่ท่านยังมีชีวิตอยู่  ได้เห็นสายตาของท่านที่ทอดมองฉันยามไปทำงานอย่างสุขใจ  ได้เห็นรอยยิ้มพิมพ์ใจของแม่จ๋า  ได้เห็นแม่ทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อยแม้กับข้าวจะไม่มีพระกระโดดกำแพง  นกกระจอกเทศเจี๋ยนน้ำแดง  ^^"  แต่กับข้าวที่ได้กินกันไปคุยกันไปได้เห็นลูก ๆ ครบหน้า เถียงกันมั่ง  เย้ากันมั่ง  แหย่กันมั่งระหว่างกินข้าวเพียงบางมื้อก็ออกรสชาติไม่เบา ได้เห็นแม่นอนหลับพักผ่อนเต็มตา  ไม่ต้องนั่งรอฉันกลับบ้านไม่เป็นเวลาเหมือนเมื่อก่อน  ได้ไปวัดกับแม่  ได้มีเวลาดูแลแม่เหมือนที่แม่ดูแลฉันตอนเด็ก ๆ 

          ๒.ฉันได้ทำงานที่มีคุณค่าต่อผู้อื่น  เป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น  และได้เป็นข้าของพระราชา  ข้าที่ต้องทำประโยชน์ต่อผู้อื่นเยี่ยงพระองค์

          ๓.ฉันรู้สึกเอมใจทุกวันต่อการได้เป็นผู้ให้  แม้จะไม่ได้ตักบาตร  ไม่ได้กวาดวัด  ไม่ได้สวดมนต์ทำสมาธิ

          ๔.ฉันได้เห็นคุณค่าของเงินมากกว่าเมื่อก่อน  ทำให้มีความรอบคอบและวางแผนอย่างจริงจังกับชีวิต 

          ปัจจุบันฉันมีแม่จ๋าและพี่สาวเป็นครอบครัวของตัวเองค่ะ  (@^_______^@)