เธอนั้นมีแต่ให้ (เนื่องในโอกาสบันทึกได้ 200 บันทึก)
บันทึกนี้เป็นบันทึกลำดับที่ 200 ของดิฉัน ซึ่งดิฉันเคยตั้งใจว่า เรื่องที่เขียนน่าจะเป็นเรื่องที่มีความหมายกับดิฉันมากๆ ด้วยความที่คิด คิด คิด ค้น ค้น ค้นหาว่าจะเขียนเรื่องอะไรดี ประจวบกับช่วงนั้นก็มีอะไรบางอย่างมารบกวนจิตใจทำให้รู้สึกท้อแท้กับการเขียนบันทึก พร้อมทั้งถูกทับโถมด้วยงานสอน งานบริหารต่างๆ จึงทำให้ดิฉันห่างหายจากการบันทึกไปตั้งแต่วันที่ 25 มิถุนายน จนถึงวันนี้ 18 กรกฎาคม 50 เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนค่ะ แต่ในระหว่างนั้นดิฉันก็ยังวนเวียนอ่านและคอมเมนต์บันทึกของเพื่อนๆ บ้างเป็นครั้งคราวด้วยความคิดถึง
เมื่อร้างราจากการบันทึก สิ่งหนึ่งที่ค้นพบคือ การจะมาเริ่มบันทึกอีกครั้ง ต้องใช้แรงผลักดันค่อนข้างมาก แม้จะมีข้อมูล หรือเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น และน่าจะนำมาบันทึก ก็ยังไม่มีพลังพอที่จะผลักดันให้ดิฉันลุกขึ้นมาเขียนบันทึก
ท่านคงจะสงสัยแล้วนะค่ะว่า ... อะไรเป็นสิ่งผลักดันให้ดิฉันเกิดพลังมานั่งเขียนบันทึกอีกครั้งนี้ได้ ...
มีแรงผลักดัน ที่เป็นพลังกำลังใจให้ดิฉันอยู่หลายอย่างค่ะ ดิฉันขอเล่าตามลำดับพลังที่ให้ดิฉันดังนี้ค่ะ
สิ่งแรกความน่ารักและน้ำใจของเพื่อนๆ ณ ที่แห่งนี้ค่ะ … ไม่ว่าจะเป็นการฝากข้อความ ฝากความคิดถึง การถามถึงข่าวคราว การโทรถามข่าว การส่งหนังสือ การส่งการ์ดเป็นกำลังใจ การส่งการ์ดน่ารัก การปลอบใจ การให้กำลังใจ การให้ข้อแนะนำ การพบกัน การช่วยเหลือกัน และอีกมากมาย เหล่านี้คือ สิ่งที่ดิฉันได้รับ ซึ่งเป็นพลังให้ดิฉัน ค่ะ...
สิ่งที่สอง ดิฉันไม่ต้องการจะร้างราห่างหายจากเพื่อนๆ ที่ดิฉันได้พบและผูกพันจากสังคมแห่งการเรียนรู้ที่นี่ค่ะ ... ดิฉันเคยเขียนบ่อยๆ ในบันทึกทั้งของตัวเอง และการแสดงข้อคิดเห็นในบันทึกของเพื่อนๆ ว่า ... การจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างกันและกัน ไม่ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ประเภทใดระดับใดให้อยู่ยั่งยืนยงนั้น... สิ่งหนึ่งที่สำคัญคือ ... การย้ำเตือนความสัมพันธ์... หากขาดการติดต่อ ห่างหาย ก็จะทำให้ความสัมพันธ์ห่างหายไปด้วย...
สิ่งที่สาม ดิฉันมีข้อมูล มีวัตถุดิบ มีเหตุการณ์ที่อยากจะเล่าสู่กันฟัง มากขึ้น จึงทำให้อยากจะบันทึก จนกลายเป็นอีกหนึ่งแรงผลักดันค่ะ…
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"> ท่านละค่ะ มีแรงผลักดันอะไรบ้างในการเขียนบันทึกอย่างต่อเนื่องค่ะ</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">
</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
ความเห็น (23)
เรียนท่านอาจารย์แป๋ว
ผมเป็นกำลังใจให้นะครับ
แรงผลักดันหนึ่งของผมคือ ได้อ่านความรู้สึก ความรู้จากผู้อื่น และคนอื่นรู้เรื่องของเราครับ
กัมปนาท จากใจทีม QA_KM_MSU
สวัสดีครับ
ผมเห็นพลังของอาจารย์paew ผ่านงานเขียนบันทึกมากมายและต่อเนื่อง ผมชื่นชมอยู่ในใจครับ แต่ยังไม่เคยได้แวะทักทาย ถือโอกาสนี้เลยแล้วกันครับผม
สำหรับผมแรงผลักดันให้เขียนบันทึกของผม ง่ายๆ คือ ผมอยากให้ผู้อื่นสัมผัสเกร็ดเล็กๆน้อยๆที่ผมสัมผัสมาในชีวิตประจำวัน ทั้งเรื่องงานและเรื่องทั่วๆไป ซึ่งมีทั้งความสุขใจที่ได้พบเจอและข้อคิดที่ผมได้เผชิญจากเหตุการณ์ต่างๆ
อาจารย์ paewที่เคารพ
- คนเขียน ยามห่างหายก็ยังคิดถึง แม้ไม่มีช่วงเวลาเหมาะที่จะเข้ามาเขียนบันทึก
- คนอ่าน ไม่คนเขียนจะไม่เข้ามาเขียนแต่คนอ่านยังเฝ้ารอการกลับมานะครับ
- บางครั้งกลับไปอ่านบันทึกเก่า ๆเพื่อเก็บมิตรภาพดีดี
ขอต้อนรับค่ะ คิดถึง และสงสัยเหมือนกันว่าอาจารย์คงงานเยอะแน่ๆเลย ตามเปิดอ่านบันทึกเก่าๆเสมอ ค่ะ เป็นกำลังใจนะคะ
ผมก็มี 3 ข้อแบบที่อาจารย์มี และแถมอีกข้อว่า ...
เพราะผมไม่รู้ว่า วันพรุ่งนี้จะมีให้ผมอีกหรือไม่
จึงพยายามเขียนบันทึกให้บ่อยขึ้น .. บันทึกด้วยใจที่หวังประโยชน์ให้ใครต่อใคร ตามสติปัญญาและ กำลังที่มีครับ ..
- ขอต้อนรับกลับบ้าน G2K ค่ะ
- แวะมาหลายหนก็ยังคงบินไปกลับหนานหนิงไม่มาเสียที
- บันทึกของอาจารย์มีสาระดีๆมากมายเลยค่ะ
- แถมบอกเล่าความรู้สึกได้ดี - -
- มีภาพดอกไม้สวยๆให้ชื่นใจ จนกลายเป็นสัญญลักษณ์ของอาจารย์
- เป็นกำลังใจให้ตลอดค่ะ สู้ๆๆๆ
แหะๆๆ เราหายไปเป็นเดือนพร้อมๆกันเลยนิ... ป้าเจี๊ยบก็เพิ่งโผล่มาเหมือนกันค่ะ มัวไปอยู่ที่ learners โน่นแน่น ชั่วโมงสอนแยะมากก....
กลับมาเขียนก็เพราะคิดถึงเพื่อนๆ อย่างคุณแป๋วนี่แหละค่ะ เพราะบันทึกก็คล้ายๆ เป็นของฝากของขวัญที่ป้าเจี๊ยบอยากมอบให้เพื่อนๆ ..จะส่งสตังค์ไปให้ก็มีไม่พอแจก ฮิๆๆ
ปล. งานบ้านครูบาฯที่เคยบอกไว้ยังคงจัดอยู่หรือเปล่าคะ? ป้าเจี๊ยบอยากไป จะได้เจอคุณแป๋ว
กำลังใจและความมุ่งมั่นครับ เป็นพลังใจที่ผลักดันให้ชีวิตดำเนินไปอย่างมีเป้าหมาย
ชีวิตที่ดำเนินไปมีสองรูปแบบ
อย่างแรก ดำเนินไปอย่างมีพลังและมีเป้าหมาย
อย่างที่สองปล่อยให้ชีวิตดำเนินไปเอง ตามยถากรรม
สำหรับ หนูแป๋วอยู่อย่างแรกครับผม :)
สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะคุณแจ๊ค
ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับกำลังที่มีให้เสมอ "แรงผลักดันหนึ่งของผมคือ ได้อ่านความรู้สึก ความรู้จากผู้อื่น และคนอื่นรู้เรื่องของเราครับ" เห็นด้วยมากเลยค่ะ เพราะพี่ก็มีความสนุก และเกิดแนวคิดต่างๆ รวมทั้งได้เรียนรู้เมื่อเข้าไปอ่านบันทึกของท่านอื่นเช่นกันค่ะ
สวัสดีค่ะคุณสีทันดร
ขอบคุณมากค่ะ ที่เป็นกำลังใจมากเลยค่ะ ยินดีมากค่ะที่แวะเวียนมาทักทายค่ะ
"ผมอยากให้ผู้อื่นสัมผัสเกร็ดเล็กๆน้อยๆที่ผมสัมผัสมาในชีวิตประจำวัน ทั้งเรื่องงานและเรื่องทั่วๆไป ซึ่งมีทั้งความสุขใจที่ได้พบเจอและข้อคิดที่ผมได้เผชิญจากเหตุการณ์ต่างๆ"
เป็นการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ ที่ชาวเราได้ประโยชน์มากๆค่ะ ส่วนนี้ก็เป็นอีกส่วนหนึ่งที่ทำให้เราชอบที่จะเข้ามาอยู่ในบล็อกเป็นเวลานานๆ เพราะต้องการอ่านบันทึกของสมาชิก G2K ค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.น้องออต ... สบายดีนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ใช่เลยค่ะ แม้ยามที่เราห่างหายไป แต่เราก็ยังคงคิดถึงเสมอค่ะ และเมื่อมีโอกาสเข้ามาเราก็จะตามอ่าน แล้วเราก็จะได้รับอะไรหลายๆอย่างจากการตามอ่านของเรานะค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณใบบุญ
ขอบคุณค่ะมากค่ะ แม้เราจะอยู่ใน มข ด้วยกัน แต่เราก็ไม่ค่อยได้พบกันเลยเนาะ ช่วงนี้ภารกิจเยอะมาก เลยไม่ค่อยได้บันทึก แต่ก็เข้ามาอ่านเสมอๆเช่นกันค่ะ...เป็นกำลังใจให้คุณใบบุญเช่นกันค่ะ
Konban wa Handy sensei...Ogenki desu ka.
"เพราะผมไม่รู้ว่า วันพรุ่งนี้จะมีให้ผมอีกหรือไม่"
อาจารย์ขาอย่าพูดอย่างนี้ซิค่ะ ... แต่จะว่าไปก็คิดอย่างนี้เช่นกันค่ะอาจารย์...สู้ๆๆ ค่ะ
สวัสดีจ้ะ น้อง ... ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณที่เป็นกำลังใจ รวมทั้งส่งแรงและพลังผลักดันมาเสมอๆ นะค่ะ ... สู้ๆๆๆ ค่ะ
สวัสดีค่ะ ป้าเจี๊ยบขา
ขอบคุณป้าเจี๊ยบมากค่ะ พอเปิดเทอม เราก็เริ่มหายไปพร้อมๆ กัน เวลามาเราก็มาพร้อมๆใจ อย่างนี้ แสดงว่าเราน่าจะได้ไปบ้านครูบาพร้อมๆกันนะค่ะ...เมื่อวานโทรคุยกับ อ.ขจิต แล้วค่ะ ... อ.ขจิต บอกว่า ยืนยัน การจัดงานเช่นเดิมค่ะ ...ตามโปรแกรมเดิมค่ะ ... มีสมาชิกหลายท่านจะพาครอบครัวมาด้วยค่ะ ... ป้าเจี๊ยบพาน้องแพร น้องแพทริคมาด้วยได้เลยค่ะ
บันทึกของป้าเจี๊ยบเป็นของขวัญที่มีค่ามากๆค่ะ...ทั้งอิ่ม ทั้งสวย ทั้งอร่อย ทั้งอบอุ่น อบอวลไปด้วยความรักของครอบครอบ ฯลฯ.....
สวัสดีค่ะอาจารย์
กำลังใจและความมุ่งมั่นครับ เป็นพลังใจที่ผลักดันให้ชีวิตดำเนินไปอย่างมีเป้าหมาย
ขอบพระคุณมากค่ะ อาจารย์ ... เป็นข้อคิด และแนวทางในการดำเนินชีวิตที่จะทำให้เราอยู่ในโลกนี้อย่างมีความหมาย... และอยากที่จะอยู่ต่อไปค่ะ ... ขอบพระคุณค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.ต้อม ... อ.ต้อมสบายดีนะค่ะ
น้ำมิตร น้ำใจ เนื้อเรื่อง เนื้อความ เนื้อหา สุข ทุกข์ เรื่องเล่า เรื่องน่ารู้ แบ่งปัน สรรค์หามาฝาก ความอยาก ความชอบ ความรัก ....ฯลฯ ล้วนแต่เป็นกำลังใจที่ดีครับ ... ขอบคุณ อ.ต้อม มากค่ะ ทุกๆอย่างล้วนเป็นกำลังใจที่ดีค่ะ
สวัสดีค่ะพี่sasinanda
ขอบพระคุณมากค่ะ ... ก่อนหน้านี้แป๋วก็มีความตั้งใจ ที่จะเป็นผู้ให้กำลังใจสมาชิกที่เข้ามาใหม่ๆค่ะ ... เพราะเมื่อแรกเข้ามาก็ได้รับกำลังใจ ... แต่เมื่อพบกับสถานการณ์ เหตุการณ์ งาน ภารกิจ (ยุ่งเหยิง) กำทำให้ห่างหายไป ... ครั้นจะบันทึกใหม่ก็คราวนี้แหละค่ะ ต้องการกำลังใจค่ะ ... ซึ่งก็ได้รับกำลังใจอย่างเต็มที่จากพี่sasinanda และเพื่อนๆสมาชิกเสมอค่ะ ...
เห็นด้วยกับพี่มากๆ ค่ะ เรื่องอารมณ์ที่จะเขียนค่ะ บางทีไม่มีอารมณ์ แล้วเค้นจะเขียนนี่รู้สึก เขียนแล้วไม่ได้อารมณ์ เขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียนเป็นนานเลยค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
- ถ้าอาจารย์เว้นวรรค
- ความรู้สึกพวกเรา
- ก็จะเหมือนเพลงที่เขาร้องเล่นๆ
- หากแมว ขาดหนู แล้วแมวจะรู้สึก อิอิ..
สวัสดีครับ
วันก่อนเข้าไปทักในบันทึกเดิม, เพราะคิดถึง นะครับ
บันทึก 200 .... ผมเองก็ผ่านพ้นตรงนั้นมาแล้ว และเคยมีความรู้สึกเดียวกับที่อาจารย์พบเจอ คือ ...
เมื่อร้างราจากการบันทึก สิ่งหนึ่งที่ค้นพบคือ การจะมาเริ่มบันทึกอีกครั้ง ต้องใช้แรงผลักดันค่อนข้างมาก แม้จะมีข้อมูล หรือเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น และน่าจะนำมาบันทึก ก็ยังไม่มีพลังพอที่จะผลักดันให้ดิฉันลุกขึ้นมาเขียนบันทึก
- มาขำๆๆความคิดเห็นพ่อข้างบน
- ถามว่าอะไรเป็นสิ่งที่ผลักดนให้เขียนบันทึก
- บอกได้เลยว่าพี่ๆๆน้องๆๆใน gotoknow
- และคิดก่อนเขียนว่าผู้อ่านสามารถนำเอาไปใช้ประโยชน์อะไรได้บ้างครับ
- ขอบคุณครับผม
ขอบพระคุณค่ะ แล้วตกลงใครเป็นแมว ใครเป็นหนูค่ะ ... เพลงนี้เป็นเพลงวัยรุ่นใช่มั้ยค่ะ...ยิ้ม ยิ้ม
ไปอ่านแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ ... คิดถึงเช่นกันค่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยค่ะ ที่หายไป คิดถึงเข้าไปอ่านอยู่เรื่อยๆค่ะ แต่ไม่ได้แสดงตน หรือฝากรอยค่ะ ....
อ.ขจิตทราบมั้ยค่ะว่าใครเป็นแมว ใครเป็นหนู พี่ยังไม่เคยฟังเพลงนี้เลย สงสัยเป็นเพลงวัยรุ่นแน่ๆ ค่ะ ... ขอบคุณมากค่ะ สำหรับข้อคิดเห็น พี่กะว่าจะรวบรวมไปนำเสนอที่งานสัมมนา ที่เชียงใหม่เดือนหน้านะค่ะเนี่ย
อ่านแล้วเข้าใจอาจารย์ แป๋วมากๆ เลย ว่าทำไม จากไป ก็ต้องกลับมาบันทึกใหม่
ที่เจอเหตุผลเองคือ
หายไปสักช่วง พอเข้ามาบันทึก ได้รับความเห็นมากมาย จากเพื่อนๆ ใน G2N รวมทั้ง อ แป๋วด้วย มีความสุข และชื่นใจจังเลยค่ะ
ข้อสำคัญบันทึกใช้ทบทวนอดีตที่สำคัญได้ดีมากเลยค่ะ นึกอะไร ใดๆ ไม่ออก ก็ เปิดที่เคยเขียน เอาไว้ดูรายละเอียด จำแค่หลักใหญ่ๆได้ และจำได้ว่าเคยบันทึก เท่านั้นพอ ลงสมุด แล้ว ก็ มักหาไม่เจอ
เมื่อวันพฤหัส คุยให้ทีมฟังเรื่องระบบการตรวจผู้ป่วยที่ไมอามี่ ก็ เปิด บล็อก เอารูปให้ดูทันที ทันใจ ทันการ เข้าใจทันควันเลย
ที่สำคัญ ไม่ต้องมีคอม อุ้มไปมาก็ยังสามารถทำงานได้ ตอนอยู่ต่างประเทศ คอมเจ้ง อาศัย G2K นี่แหละค่ะ เอามาดึงภาพ ดึงรูปในอัลบั้มมาตัดต่อ ดึงข้อมูลพอช่วยให้รอดชีวิตมาได้
สรุปคือ หยุดบันทึกไม่ได้แล้วค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณหมอ
จริงๆ อย่างที่คุณหมอว่าเลยค่ะ ว่า "ข้อสำคัญบันทึกใช้ทบทวนอดีตที่สำคัญได้ดีมากเลยค่ะ นึกอะไร ใดๆ ไม่ออก ก็ เปิดที่เคยเขียน เอาไว้ดูรายละเอียด" เพราะตอนนี้ก็ได้ใช้บันทึกนี่แหละค่ะมาจัดทำข่าวรายเดือนของหน่วยงานค่ะ ... ถ้าไม่มีบันทึกในนี้กว่าจะมีเขียนก็ลืมรายละเอียดไปแล้วค่ะ....
ฉะนั้น ต้องพยายามไม่หยุดการบันทึกค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะ
สวัสดีค่ะ อ.แป๋ว
ความจริงหนูก็ติดตามอ่านบล็อกของอาจารย์อยู่เรื่อย ๆ นะคะแต่ไม่ได้อ่านประจำ เพราะการเขียนเล่าเรื่องของอาจารย์สนุกดีเหมือนมีชีวิตเหมือนเราได้ไปอยู่ร่วมในเหตุการณ์ด้วย บางเรื่องอ่านไปก็ยิ้มไปขำไปอยู่คนเดียว และยิ่งอ่านหัวข้อนี้ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมีกำลังใจที่จะทำอะไร และก้าวต่อไปข้างหน้าอีกเยอะจากที่คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ในที่ที่คนอื่นมองไม่เห็นคุณค่า และเหยียย่ำความรู้สึกเราอยู่ตลอดเวลาก็ทำให้คิดได้ว่าการทำอะไรก็ต้องขึ้นอยู่กับ "ความจริงใจ และความตั้งใจ" เท่านั้น เราถึงจะผ่านช่วงเวลาที่หดหู่และท้อใจไปได้ ซึ่งก็ขอขอบคุณอาจารย์เป็นอย่างมากที่ได้เขียนเล่าถึงความอ่อนล้าและความเหน็ดเหนื่อยของอาจารย์มาให้อ่านและอาจารย์ก็พร้อมจะสู้กับมันไปพร้อม ๆ กันโดยไม่ยอมแพ้ค่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ที่ได้มีโอกาสอ่านบทความดี ๆ พร้อมแง่คิดและกำลังใจของทุกคนชาวบล็อกทุกคนค่ะ
สวัสดีจ้ะก้อยจัง
ขอบคุณมากค่ะ สำหรับการติดตามอ่าน และการเขียนให้ข้อคิดเห็นที่เป็นกำลังอย่างมากในการทำงาน เห็นด้วยกับก้อยจังค่ะ ว่า "ความจริงใจ และความตั้งใจ" ที่จะทำให้เราฝ่าฟันและผ่านพ้นอุปสรรคไปได้ อย่าให้คำพูดราคาถูกๆ มามีผลต่อความคิดและหัวใจที่มีคุณค่าของเราค่ะ สู้ๆๆๆค่ะ
It's me......Fa
อืม.....อ่านแล้วรู้สึกว่าน่าสงสาร
อยู่ด้วยกันทุกวัน แต่ก็คุยกันนิดเดียว ไม่รู้เลยว่าเธอมีปัญหาอะไรในชีวิตบ้าง......
หนูถามตัวเองว่า...ทำไมแม่ยังเขียนบันทึกอยู่ ทั้งๆที่งานยุ่ง กลับบ้าน 4-5 ทุ่มบ่อยๆ และมีคนคัดค้านว่าเสียเวลา ไม่น่าเขียน...
ได้คำตอบว่า... นี่เป็นอีกสังคม เป็นสังคมที่ทุกคนได้แสดงความรู้สึกดีๆ ได้ give and take. และได้รู้สึกว่ามีคนที่ keep in touch เราอยู่ตลอดเวลา และคนเหล่านี้สักวันก็จะให้อะไรเรา และเราก็จะให้อะไรเขาคืน เป็นความรู้สึกดีๆและการช่วยเหลือที่ไม่มีที่สิ้นสุด เป็นกำลังใจให้เธอมีความสุขกับชีวิตอีกหนึ่งกำลังใจ
แต่ว่า...ก็ไม่ได้ว่าคนที่คัดค้านแม่ผิด
ทุกคนมีเหตุผล... เพียงแต่ว่า จะเข้าใจอีกคนได้แค่ไหน จะมองให้กว้างแค่ไหน ถ้าเดินทางสายกลางๆได้ก็ดี ถ้าไม่ได้...ก็ช่างมันเถอะ ก็คิดว่าทำดีที่สุดแล้ว
อยากให้ทุกคน ถอยออกมา มองดูข้างๆและข้างหลังบ้าง ว่ามีอะไรอยู่ อาจจะเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นก็ได้
หนู...ไม่มีอะไรที่อยากให้แม่ทำมากขึ้นหรือน้อยลง แค่นี้แม่ก็เป็นแม่ที่น่ารักมากแล้ว
ดูแลตัวเองนะ ระวังยุงกัด ระวังไข้เลือดออกกำลังระบาด
รักแม่ที่สุดในโลก
- สวัสดีค่ะ อ.แป๋ว ..
อ่านความรู้สึกของน้องข้างบน .. น่ารักค่ะ ^_^
เข้ามาที่ G2K ด้วยความบังเอิญแท้ ๆ ไปโผล่ที่ blog ของคุณอร (( bright lily )) ก็เลยหยุดอ่าน ไหน ๆ ก็เข้ามาแล้วนี่เนอะ อ่านแล้ว รู้สึกดีค่ะ วันนั้นจำได้ว่าใช้เวลาตลอดบ่ายนั่งอ่านทุกบันทึกของคุณอรจนจบ แล้วก็เจอคุณศศินันท์เข้าไปตอบ ก็ตามอ่านของคุณศศินันท์อีก ก็รู้สึกดี มีแต่เรื่องราวดี ๆ บทความดี ๆ และคุณศศินันท์สามารถตอบทุกคำถาม สามารถอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ได้ดี ก็เลยชักจะสนใจ G2K ขึ้นมา ลองสมัครดู แต่ ณ ช่วงนั้นคอมพ์โดนไวรัสเลยไม่สามารถสมัครได้ จนผ่านไปเกือบครึ่งเดือนถึงจะได้เข้ามาสมัครเขียน blog
เคยสมัคร blog ของพันทิพ แต่เขียนไปแค่หน้าแรก แล้วไม่รู้จะแต่ง blog ยังไง และสมาชิกเยอะมาก ต้อมกลัวคนเยอะ พอมาที่นี่..ด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าสมาชิกมีไม่ถึง 100 ก็ตอนนั้นเปิดดูอะไรไม่เป็นนี่นา เพิ่งรู้ตอนหลังนี่เองว่า โอ้โห สมาชิกชาว blog มีเยอะมาก
เคยลิงค์ blog ของตัวเองให้พี่นักเขียนคนโปรดอ่าน เธอขำ..ต้อมรู้ไหม G2K น่ะ มีแต่นักวิชาการ ต้อมจะไปเขียนบทกวีท่ากลางนักวิชาการหรือจ๊ะ? โอ้!! น่ากลัว ก็หนูไม่รู้นี่ ไม่เคยเข้าไปอ่าน profile ของใคร ๆ นี่นา
แต่สรุปแล้ว .. ต้อมว่าที่นี่มีมิตรภาพดี ๆ อบอุ่น จริงใจ เปี่ยมไปด้วยน้ำใจไมตรี ที่สามารถผลิบานเจริญเติบโตไปได้อย่างงดงามในวันข้างหน้า ทุกคนมีวุฒิภาวะที่ดี ทั้งวัยวุฒิและคุณวุฒิ ที่นี่เปรียบเป็นเสมือนขุมทรัพย์ทางปัญญา และอะไรอีกมากมาย เป็นอีกหนึ่งสังคมดี ๆ ที่เกิดขึ้นจริงและเริ่มต้นในโลกไซเบอร์
ต้อมเป็นคนที่เคยไม่เชื่อว่าเราจะหา " มิตรภาพดี ๆ " ได้จากโลกไซเบอร์ ที่ว่ากันว่าเป็นอะไรที่เลื่อนลอยและเปราะบาง แต่เมื่อก้าวเข้ามาสู่โลกไซเบอร์ก็ได้เรียนรู้อะไรเยอะแยะ ไม่ว่าจะสังคมไหนก็ล้วนแต่มีสิ่งที่ดีและไม่มี มีมืด มีสว่าง หลาย ๆ ครั้งก็รู้สึกแย่กับสิ่งที่ได้รับจากผู้คนที่เริ่มต้นฐานมิตรภาพจากโลกอินเตอร์เน็ต แต่มาคิดดูอีกทีหรืออาจจะหลาย ๆที สิ่งเหล่านี้เราเลือกได้ นี่เนอะ ก็ถือเสียว่าเราได้เรียนรู้
แรงผลักดันที่พอจะนึกออก (( คือเป็นคนขี้ลืมระดับเว่อร์ )) ก็คือ .. ความอยากจะเขียน ค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณ It's me......Fa
ขอบใจมาก ที่ชมว่าแม่น่ารัก ... รักลูกที่สุดในโลก
สัวสดีค่ะน้องเนปาลี
น้องข้างบนนี่คือลูกสาวพี่เองค่ะ เธอคิดยังไงไม่ทราบมาให้กำลังใจแม่
ฟังเรื่องราวของน้องเนปาลีที่จับพลัดจับพลูเข้ามาใน G2K ...ค่ะ น่าเขียนเป็นบันทึกลงในบันทึกน้องเนปาลีนะค่ะ คนเข้ามาอ่านจะได้เข้าใจว่า G2K เป็นอย่างไรค่ะ ... มิตรภาพดีๆเกิดขึ้นแล้วที่นี่ค่ะ
อ่านข้อความของคุณเนปาลีแล้วก็นึกถึงตัวเองว่า เอ...เราเข้ามาที่นี่ได้ยังไงหว่า แล้วก็มานึกออกว่า เคยเข้ามาเมื่อนานมาแล้วเพื่ออ่านเรื่องเกี่ยวกับการเกษตร เศรษฐกิจพอเพียง และโรงเรียนชาวนา เพราะสนใจมากๆ แล้วก็ทำลิงค์ไว้ พอมาอ่านอีกทีก็อยากมีตัวตนมีรูปโชว์กับเขาบ้างก็เลยตัดสินใจสร้างบล็อกของตัวเอง เคยทำที่อื่นไว้เป็น profile แต่ขี้เกียจอัพแล้วเพราะมีแต่เด็กๆ ไม่ค่อยมีสาระอะไร
ชอบ G2K เพราะมีความรู้ ความรัก ความอบอุ่น และความเอื้ออาทรต่อกัน ทุกคนเปิดเผยตัวจริงไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ กล้าเขียนกล้ารับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองเขียน กล้าแสดงความคิดเห็นโดยไม่ต้องเกรงใจแต่ให้เกียรติ ทำยากนะคะ แต่คิดว่าแบบนี้ดีกว่ามัวเกรงใจกัน เออออห่อหมก ไม่แสดงความคิดเห็นออกมาตรงๆ อย่างนี้อาจกลายเป็นการไม่ให้เกียรติกันก็ได้ค่ะ
Good night & see you soon ka