นับตั้งแต่เดินตามครูบาเมื่อครั้งมาเยือนเชียงใหม่
ก็ตั้งใจอยากไปเรียนรู้กับครูบาถึงสวนป่า..มหาชีวาลัยอีสาน
โอกาสมาถึง..เมื่อได้เห็นเรื่องราวในบล็อก บอกว่าจะมีนักศึกษาครูพันธุ์ใหม่ไปเยือนบ้านครูบา
ในช่วงเวลาที่สามารถจะสับหลีกการงานของตัวเองได้
จึงเที่ยวไปชักชวนเพื่อนรัก และคุณครูในโรงเรียนให้เดินทางไปร่วมกัน
ต่อเมื่อตัดสินใจแน่วแน่จึงเขียนไปขออนุญาตครูบา ขอมาเรียนรู้ บอกไปด้วยว่า ถ้ามีอะไรจะให้ทำก็ยินดี
ในระหว่างเตรียมการเดินทาง มีเรื่องราวให้ปรับแผน ปรับใจ ทั้งเรื่องเวลาและเพื่อนร่วมทาง
จนกระทั่งลงตัวจนเกินคาด
เป็นการเดินทาง ด้วยความวางใจและพร้อมจะรับกับแบบฝึกหัดใหม่ๆ ในชีวิต
วางใจในแผนที่และข้อมูลในการเดินทาง
วางใจในมิตรไมตรี
วางใจในความตั้งใจอันดีที่จะแลกเปลี่ยนแบ่งปัน
เป็นการเดินทางที่เปี่ยมด้วยความสุข ระคนตื่นเต้นที่จะได้พบปะผู้คนที่เชื่อว่ามีใจให้แก่กัน
เป็นการเดินทางที่ผู้ร่วมทางทุกคนภูมิใจกับความสำเร็จเล็กๆน้อยๆ ด้วยสามารถถึงที่หมายได้โดยไม่หลงทาง..
น้องสายลม อักษรสุนทรีย์ เข้ามาต้อนรับและพาไปพบกับครูบา
ซึ่งนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เพียงลำพังในห้องโถงใหญ่
เมื่อเข้าไปกราบสวัสดี ฉันสัมผัสได้ถึงความปีติยินดีอย่างยิ่งที่ได้พบกัน
เป็นการต้อนรับที่มีค่ายิ่งกว่ารูปแบบที่เป็นทางการใดๆ
และนับจากนั้น..ประสบการณ์ที่มีค่าก็หลั่งไหลเข้ามาตลอดระยะเวลาที่อยู่ที่สวนป่า..
ได้พบกับอาจารย์ Handy ผู้ซึ่งทุ่มเทใจในการผลักดันให้ลูกศิษย์ได้คิดและทำในสิ่งที่ดี
คณาจารย์ของคุณครูพันธุ์ใหม่ที่คอยดูแลให้ลูกศิษย์เรียนรู้อยู่ห่างๆ
ดร.แสวง รวยสูงเนิน ที่ฉันคารวะในความเป็นผู้รู้ และทุ่มเทตนเองในการศึกษาเพื่อให้รู้
ครูวุฒิ..ผอ.โรงเรียนที่ฉันประทับใจและใคร่ติดตามในความกล้าที่จะสร้างสรรค์การเรียนรู้แก่ศิษย์
ดร.ศักดิ์พงศ์ ผอ.เม็กดำ ที่ยินดีเดินทางไปกลับระหว่างสวนป่า ไม่ว่าจะดึกดื่นเพียงใด
พร้อมสไตล์การให้ประสบการณ์แบบชกหมัดตรงเป้า
ได้พบกับคุณหมอคนชอบวิ่งและครอบครัว ที่ให้ประสบการณ์การเรียนรู้เพื่อเป็นกระบวนกร
และได้เห็นพลังในการพยายามเชื่อมโยงผู้คนให้เรียนรู้ร่วมกัน
อ.ขจิต ผู้ใช้ความสามารถอันแพรวพราวในการประสานไมตรีกับผู้คน
น้องออต น้องสายลมและครูน้อย ที่คอยดูแลประสานงานทุกสิ่งให้ดำเนินไปอย่างดี
ได้เรียนรู้จากแม่หวี น้องออย น้องเทพ น้องโต้งและทีมงาน ถึงการเป็นผู้อยู่เบื้องหลังอันยิ่งใหญ่
ได้พบกับพ่อไล ผู้มีหัวใจที่กล้าแกร่ง..ผู้ซึ่ง “ไม่มีสิ่งใดที่ตาไลทำไม่ได้”
และเจ้าของวาทะ “ต้องขยัน แต่ไม่ทำจนตัวตาย”
ได้เห็นหัวใจที่เปี่ยมด้วยพลังของน้องนักศึกษา 21 คน ที่ชวนให้มีความหวังต่ออนาคตเบื้องหน้า
และ..ได้เรียนรู้จาก พ่อครูบาสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์ ผู้เปี่ยมด้วยความรัก ความเมตตา
เป็นช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้อย่างมีความสุข..
ตื่นหู ตื่นตา ตื่นใจ กับเรื่องราวที่ได้รับรู้ผ่านวงสนทนาที่มีทั้งข้อเห็นพ้องและเห็นต่าง
สนุกกับการหาที่ทางในการเรียนรู้ ด้วยไร้การผูกมัดด้วยเงื่อนไข ให้ต้องทำ หรือต้องไม่ทำ
อยากเรียนอะไร เรียนกับใคร ด้วยวิธีใด..ได้ทั้งสิ้น
จึงเป็นแบบทดสอบใจ..ให้รู้จักอิสระ และ อ่อนน้อมต่อการเรียนรู้ทุกรูปแบบ
สนุกกับการสังเกต ขบคิด ใคร่ครวญเรื่องราวที่ได้รับทั้งด้วยตนเอง
และด้วยการแลกเปลี่ยนทัศนะกับผู้ร่วมทาง
เป็นสุขกับความงดงามที่ปรากฏอยู่ในสายสัมพันธ์ ความเอื้อเฟื้อ เกื้อกูลกัน ฉันญาติมิตร
คารวะในจิตใจอันยิ่งใหญ่ของครูบา แม่หวี น้องออย
ที่สละความเป็นส่วนตนให้แก่ผู้คนหลากหลายได้เข้ามาเรียนรู้อย่างไม่มีเขา ไม่มีเรา
เมื่อกลับจากสวนป่า..จึงมีถ้อยคำนำชีวิตมากมายที่ได้รับ..
เศรษฐกิจพอพียง ต้องอยู่ที่หัวใจที่พอเพียง สติที่พอเพียง ความเข้าใจที่พอเพียง..
สร้างชุดความรู้ของเราเอง.. สร้างสังคมแห่งการเรียนรู้เอง..
ความรู้เผชิญหน้า..ความรู้เฉพาะหน้า..
วางความคิดให้ถูก เพื่อนำไปสู่การเรียนรู้..
ใช้อุบายให้เกิดความอยากรู้
ไม่มีเส้นทางเดียวในชีวิต..ไม่มีเส้นทางเดียวในการศึกษา..
สอนนักเรียนให้เป็น “ผู้เรียน”
ครูต้องเป็น”เพื่อนที่ยิ่งกว่าเพื่อน”
และอื่นๆ อีกมากมาย..
ตลอดการเดินทางกลับ จึงเป็นช่วงเวลาแห่งการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างผู้ร่วมทาง
ซึ่งต่างได้รับประสบการณ์อันมีค่า ด้วยที่ทางแห่งการเรียนรู้ที่แตกต่างกัน
เรื่องราวการเรียนรู้จากมหาชีวาลัยอีสานจึงไม่อาจจบลงได้ ด้วยมีอีกมากมายที่อยากเรียนรู้
มหาชีวาลัยอีสาน ไม่เพียงแต่สอนให้จำ แต่กลับทำให้ดู
ทั้งเชื่อมโยง ถ่ายทอดความรู้ ผ่านสายใยความสัมพันธ์ที่ถักทอกันเป็นวงกว้าง..จากหนึ่ง..เป็นสอง..
สอง.เป็นสี่..และอีกต่อๆ ไป..
ขอบพระคุณพ่อครูบาสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์และทุกท่านที่เอื้อเฟื้อให้ได้รับประสบการณ์อันมีค่านี้
ขอบคุณเพื่อนสร้อย ครูอาราม ครูเอ้ ครูอาจารี ที่ร่วมเดินทางและมีความสุขในการเรียนรู้ร่วมกัน
Website ที่เกี่ยวข้อง
http://gotoknow.org/blog/sutthinun/171021
ครูพันธุ์ใหม่ มหาวิทยาลัยราชภัฏจันทรเกษม บุกอีสาน!
http://gotoknow.org/blog/sutthinun/171035
ลำพูนเชียงใหม่บุกอีสาน
http://gotoknow.org/blog/sutthinun/171080
วิชาครู วิชาคน วิชาใคร?
http://gotoknow.org/blog/sutthinun/171148
ครูเก๋าส์ สู่ครูเก่ง รุ่นลูกรุ่นหลาน
http://gotoknow.org/blog/sutthinun/171182
จันทรเกษมโภชนา
http://gotoknow.org/blog/sutthinun/171227
ลาแล้วแก้วตา
http://gotoknow.org/blog/sawaengkku/171336
บทเรียนของการร่วมอภิปราย ใน “ทีม” ต่างมุมมอง [R]
http://gotoknow.org/blog/bridge/171551
พูดไปก็เท่านั้น..ลงมือทำเลยดีกว่า: สรุปบทเรียน การไปเรียนรู้โครงการอบรมครูพันธุ์ใหม่ที่มหาชีวาลัยอิสาน
http://gotoknow.org/blog/yahoo/171443?page=2
มหาชีวาลัยอีสาน: ถึงเวลาจะน้อยนิดแต่ความตั้งใจไม่สูญเปล่า
http://gotoknow.org/blog/thaiphon/172225
ตีความ คุณภาพของใจ ถ้อยคำของครูอึ่ง
http://gotoknow.org/blog/handyman/172451
เรื่องของใจ ที่คนเรา ใส่ ให้กับงาน
คุณอึ่งค่ะ
ฟังด้วยหู ดูด้วยตา สัมผัสด้วยใจ ที่มหาชีวาลัยอิสาน
โอกาสหน้าเราจะมีโอกาส ฟังด้วยหู ดูด้วยตา สัมผัสด้วยใจ ที่มหาชีวาลัยอิสาน กันนะค่ะ
คิดถึง ฝากอดอุ่น ๆ มาด้วยนะค่ะ
ประมวลคิด ประมวลการ ผ่านความหลัง
เหมือนฉุดรั้งวันเก่ามาเล่าขาน
บอกให้รู้ดูให้เห็นเป็นตำนาน
เป็นคำหวานคำคมชมชื่นเอย
ตามครูบาฯ มาติดติด ด้วยคิดถึง
ยังซาบซึ้ง ซ่านใจ ใช่ไหลหลง
ทุกวจี ที่สื่อสร้าง อย่างบรรจง
จะยังคง ค่าคุณ หนุนความดี.
สวัสดีค่ะครูพี่อึ่ง
สวนป่าฯ อยู่ไม่ไกล...แต่ยังไปไม่ถึงค่ะ..
ได้แต่เฝ้าติดตามอ่านบันทึกไปพลางๆ
:)
อ.อึ่งครับ
3. ครูบา สุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์
ขอบพระคุณค่ะครูบา
ขอบพระคุณค่ะ อาจารย์ หายเหนื่อยแล้วนะคะ
8. ครูวุฒิ
^__^
รูปที่มีครูบากับต้นสักนั้นคือ ต้นสักที่ใหญ่ที่สุดในอิสาน??
...
คราวหน้าถ้าจะไปขอดูโปรแกรมก่อนนะคะ...
^_^
สวัสดีครับ
ตามมาจากบันทึกของพ่อครูบาฯครับ พอผมอ่านถึงประโยคนี้
"ไม่มีเส้นทางเดียวในชีวิต ไม่มีเส้นทางเดียวในการศึกษา..." เกิดปีติ ขนลุกซู่เลยครับ
โอ้โห มาเต็มกำลังเลยครับ
ทำให้จิตนาการต่างๆ มองเห็นความก้าวหน้าในมุมชุมชน
ถ้ามีการต่อยอดไปเรื่อยๆ บ้านเมืองยังมีความหวังครับ
เมื่อกลับจากสวนป่า..จึงมีถ้อยคำนำชีวิตมากมายที่ได้รับ..
เศรษฐกิจพอพียง ต้องอยู่ที่หัวใจที่พอเพียง สติที่พอเพียง ความเข้าใจที่พอเพียง..
สร้างชุดความรู้ของเราเอง.. สร้างสังคมแห่งการเรียนรู้เอง..
ความรู้เผชิญหน้า..ความรู้เฉพาะหน้า..
วางความคิดให้ถูก เพื่อนำไปสู่การเรียนรู้..
ใช้อุบายให้เกิดความอยากรู้
ไม่มีเส้นทางเดียวในชีวิต..ไม่มีเส้นทางเดียวในการศึกษา..
สอนนักเรียนให้เป็น “ผู้เรียน”
ครูต้องเป็น”เพื่อนที่ยิ่งกว่าเพื่อน”
และอื่นๆ อีกมากมาย..
ติดตรึงใจมากครับ ผมขอนำไปรวมครับ
จะรอต้อนรับน้า..
สวัสดีค่ะพี่อึ่งขา
หวังว่าคงมีโอกาสไปสัมผัสบรรยากาศที่มหาชีวาลัยอีสานที่เต็มไปด้วยมวลกัลยาณมิตรเช่นนี้บ้างค่ะ เคยไปสองครั้งก่อนที่จะรู้จักกับโกทูโนว์
เป็นการรวมตัวของผู้ที่มีความสุขในการเรียนรู้และแบ่งปันความรู้รวมทั้งสร้างความรู้สึกดีๆต่อกัน อย่างยากที่จะหาได้ในสังคมยุคนี้นะคะ
รู้สึกดีใจและขอขอบพระคุณคุณครูใหญ่เป็นอย่างมาก ที่ให้โอกาสได้ไปดูงานและเปิดโลกทัศน์ที่แสนจะล้ำค่าค่ะ