เรื่องของใจ ที่คนเรา ใส่ ให้กับงาน

น้อง ออต ได้ไปขอไว้ท้าย บันทึกนี้ ของผมว่า ให้ช่วยไปตอบข้อสงสัยให้หน่อย ที่ Blog ของเขา ผมเลยรีบตามไปดูประสาพี่ๆ น้องๆ ผู้มีใจคล้ายๆกัน เขียนอะไรไปตามใจนึก แม้มันอาจไม่ได้ตอบคำถามได้ตรงจุด แต่ก็เป็นความเชื่อ และความรู้สึกของผม ที่มีมายาวนาน

ข้อความที่ไป Post ไว้ มีดังนี้ ...

พี่ครูอึ่งยังไม่มา "น้องครู Handy" จะขอว่า ขัดตาทัพไปพลางๆ ดังนี้

การ มีใจ หรือ ใส่ใจ กับสิ่งที่กระทำนั้น มีได้หลายระดับจริงๆ และนั่นคือเหตุผลที่ทำให้เรามีระดับของ ความจริงจัง ที่ให้กับเรื่องต่างๆ ไม่เท่ากัน
เมื่อเรา มีใจ ให้กับเรื่องใดก็แปลว่ามีความ รัก-พอใจ ในเรื่องนั้น หรือการกระทำอย่างนั้น
ทำไมถึง รัก-พอใจ .. ก็เพราะเรา เห็นประโยชน์หรือ คุณค่า ของมันนั่นเอง รัก-พอใจ ในการกระทำ คือ ฉันทะ
ตามความคิดของพี่ ฉันทะ มีทั้ง แท้ และ เทียม
รัก-พอใจ อันเกิดจากเครื่องล่อตื้นๆ เช่นขยันเรียนเพื่อเกรดสูงๆ - ได้เกียรตินิยม หรือทำงานวิจัยเพราะอยากได้ รศ. เอาสื่อสวยๆ สนุกๆมาล่อ ให้เด็กอยากเข้ามาเรียน ฯลฯ ทั้งหมดนี้ล้วนแล้วแต่เป็น ฉันทะเทียม ทั้งนั้นครับ ทำเพื่อสนองกิเลสเป็นหลัก พอได้รับสิ่งที่เป็นเครื่องล่อ ความ รัก-พอใจ ที่เคยมีก็มอดดับลง เข็นเท่าไรก็ไม่ไป
รัก-พอใจ อันเกิดจากเห็นคุณค่าอย่างแท้จริงของสิ่งที่ทำ เห็นชัดว่าผลจากการกระทำนั้น จะเป็นประโยชน์เกื้อกูลทั้งตนเองและผู้อื่น .. ตนเอง เป็นเรื่องเล็ก เพราะมีคนเดียว ส่วนเพื่อคนอื่นนั้น เรื่องใหญ่ เพราะมีอยู่มาก จึงไม่แปลกที่เห็นคนไม่น้อย ทำอะไรอย่างมุ่งมั่น ต่อเนื่องแบบไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ก็เห็นว่าผู้อื่นจะได้ประโยชน์นั่นเอง .. แล้วคนทำก็เป็นสุข .. สุขจากการให้ ไม่ใช่การรับ สรุปก็คือทำไปด้วยใจที่ "รักผู้อื่น" นั่นเอง จะโดยรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม นั่นแหละ "ฉันทะแท้" ที่ผมพูดถึง
ถ้าไม่มีตัว"ฉันทะแท้" นี้ นักศึกษา ว่าที่ครูพันธุ์ใหม่ 21 คน ไม่มีทางได้พบ ท่านทั้งหลาย ในเครือข่ายเฮฮาศาสตร์ ที่กระเสือก กระสน ดิ้นรน เดินทางมาสวนป่าในระหว่าง 15-17 มีค. ที่ผ่านมาเป็นแน่นอน
มีอีก แต่เอาไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า .. เทะ แค นะ.. ตัวเอง.

บันทึกดังกล่าวเกิดจาก " พี่ครูอึ่ง " เป็นต้นเหตุ และได้มีหลายท่านมาละเลงความคิดเห็น ล้วนน่าสนใจครับ โดยเฉพาะ ความคิดเห็นที่ 5 ของ พี่ครูอึ่ง ครับ ผมว่า สุดยอด ครบถ้วน สมบูรณ์มากเลย ... ตามไปดูได้เดี๋ยวนี้ ที่ บันทึกนี้ ครับ

Handy