สวัสดีครับ
    วันนี้มีเรื่องค้างคา อยากเขียนเยอะมาก ทั้งจากงาน เข้าค่าย ที่ มหาชีวาลัยอิสาน และ งานอบรมครู ที่ รร.เศรษฐบุตรบำเพ็ญ ทั้งประเภทคุณขอมา และที่อยากนำเสนอเอง เช่นคำขอของ น้องครูวุฒิ และข้อแนะนำของ ลุงเอก เป็นต้น ..

    แต่วินาทีนี้จะขอลัดคิวอีกครั้ง โดยจะขอนำเอาเรื่องสดๆเมื่อเช้านี้มาบันทึกไว้ก่อน  กันลืมครับ

    เมื่อเช้านี้ผมมีนัดจะต้องพาญาติไปสอบเกี่ยวกับเรื่องวิทยุสมัครเล่น แถวสำโรงครับ  ผมไม่ค่อยว่างจึงกะว่าจะใช้เวลาในรถ ติวเข้มเรื่องที่เขาไม่สันทัดคือความรู้เกี่ยวกับไฟฟ้า อิเล็กทรอนิกส์ และถ้าเขาอนุญาตให้เข้าฟังการอบรม ก็อาจอยู่ฟังและช่วยอธิบายบางเรื่องตามสไตล์ของผม  ซึ่งคนมักบอกว่าเข้าใจง่าย ชัด ไม่สับสน แต่จะอธิบายอย่างไรเอาไว้โอกาสเหมาะจะนำมาบอกกล่าวครับ

    เรื่องที่อยากเล่ามากๆก็คือเหตุการณ์ที่ผมพบเจอในรถเมล์ครับ  ที่ต้องนั่งรถเมล์ก็เพราะพบความจริงว่า เขาไม่อนุญาตให้คนนอกที่ไม่ได้สมัครสอบเข้าฟังการอบรม  และทราบว่าการสอบจะทำในช่วงบ่าย  งานเราค้างและรออยู่อีกมากมาย จึงตัดสินใจทิ้งรถไว้ให้น้องและหลาน ขับกลับกันเอง ส่วนผมนั่งรถเมล์กลับก็ได้ ไม่ได้ลำบากอะไร ไม่ว่าจะนั่งหรือยืน .. ถึงเป็น สว. ก็ยังไม่ใช่รุ่นใหญ่นี่ครับ

    สำโรงผมเคยผ่านบ่อย แต่ไม่ได้ใช้บริการรถเมล์ วันนี้มายืนรอที่ป้าย ด้วยความไม่รู้ ว่าสายใหนบ้างผ่าน และจะไปไหน เป้าหมายของเราคือไปแถวปากทางลาดพร้าว  ตอนแรกก็ใช้วิธียืนดู ไปเรื่อยๆเพื่อหาความรู้  ร้อนแดดก็ยอม  เพราะถ้าถามใครเราก็ได้แค่รู้ว่าสายนั้นไปลาดพร้าว  แต่เราก็ยังอยากดูว่ามันมีไปทางเยาวราชมั้ย ทางประตูน้ำมั้ย สายอะไร ไปไหนบ้าง เผื่อจะได้ใช้ประโยชน์ในภายหน้า หรือไว้บอกใครๆที่มีปัญหา  แดดร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ พอดีเห็นรถแอร์สองสามคันตามติดกันมา  หนึ่งในนั้นมีป้ายบอกว่า ขึ้นทางด่วน ผมเลยไม่รอช้า ก้าวขึ้นทันที เพราะคิดว่าคงลงทางด่วน ใกล้ๆบ้านเราก็ได้  หรือหากไม่ใช่จะต่อรถอีกก็ไม่เป็นไร  ขอได้นั่งดับร้อนไปสักพักก็ยังดี  แต่แล้ว ..... ( ขึ้นบรรนทัดใหม่ .. ไม่อยากให้ยาวเกิน )

    เมื่อผมถามคนขับและกระเป๋ารถ ที่ยืนอยู่ใกล้คนขับ ว่า ลงทางด่วนที่ไหน ก็ได้คำตอบว่า แถวๆคลองเตย คนขับรถตอบ  ผมถามต่อว่า จะไปลาดพร้าว ต่อรถที่ไหนดี แล้วผมก็นั่งลง ในขณะที่คุณกระเป๋าเธอใจดี อนุเคราะห์ ให้คำตอบผมว่า เดี๋ยวต่อสาย 192 ก็ได้้ และเตรียมเก็บสตางค์ค่ารถจากผม  ทันใดนั้นมีสุภาพสตรีผู้โดยสารท่านหนึ่ง บอกผมว่า  สาย 192 ก็ขึ้นตรงนี้แหละ ผมจึงขอร้องให้คนขับเปิดประตูรถ ที่ปิดขังเหยื่อคือผม ไว้แล้ว

    ผมก้าวลงจากรถคันดังกล่าว ในขณะที่สาย 192 ที่ผ่านเซ็นทรัลลาดพร้าว ตามมาติดๆพอดี จึงได้ขึ้นรถคันใหม่นี้กลับบ้านโดยสะดวกโยธิน ... นิยายโลกท่อนนี้สอนอะไรครับ .. ท่านผู้ชม !

    ยังครับยังมีต่อ ...

    ที่หน้าห้างเซ็นทรัลลาดพร้าว ผมยืนรอรถเมล์สาย 136 ที่จะวิ่งผ่าน (อดีต)แดนเนรมิตร และเลี้ยวขวาที่แยกรัชโยธิน ผ่านม.ราชภัฏจันทรเกษม และวิ่งตามถนนรัชฎาภิเษกไปสิ้นสุดที่คลองเตย มีฝรั่งคนหนึ่งยืนรอและขึ้นรถคันเดียวกันนี้ด้วย  ผมนั่งเบาะหน้าติดกับชายหนุ่มสวมเสื้อสีดำคนหนึ่ง  รถเคลื่อนตัวไปได้ไม่เกิน 100 เมตร โชว์เฟอร์สาวใหญ่ มาดแมน ก็ส่งเสียงเตือนมาอย่างสุภาพว่า .. พี่ผู้ชายเสื้อดำ ช่วยขยับแขนเข้ามาในรถด้วย ผมหันไปดูก็เห็นครับว่า ชายหนุ่มข้างๆผม เอาข้อศอกพาดหน้าต่างและยื่นออกนอกตัวรถเล็กน้อย .. แล้วก็ทำตามคำแนะนำของคนขับรถ .. รถคันนี้ไม่มีแอร์ครับ แต่การกระทำมันต่างกับที่ผมพบในรถแอร์เมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา ยังกับ ฟ้า และ เหว ... โลกหนอโลก

    ของแถมครับ .. พอใกล้แยกรัชโยธิน รถเบี่ยงออกเลนขวาสุดเพื่อเตรียมเลี้ยว  ขณะที่คุณฝรั่งคนนั้นยืนขึ้นเตรียมลงป้ายที่รถสายนี้ไม่ได้เข้าจอด  เพราะอยู่ใกล้สี่แยกดังกล่าว เสียงคนขับสาวตะโกนบอกว่า " ยู ยู ยู .. ป้ายนี้ไม่จอด .. ต้องลงป้ายหน้า " ผมเลยยังสงสัยอยู่จนบัดนี้ว่า .. ที่พอเลี้ยวขวา แล้วฝรั่งคนนั้น รีบลงป้ายแรกที่รถจอดนั้นเป็น เพราะเขาฟังภาษาไทยรู้เรื่อง หรือว่า สถานการณ์พาไปกันแน่ เพราะหากเป็นฝรั่งที่ไม่รู้ภาษาไทย ยังไง ยังไง ก็คงรู้ได้ แค่คำว่า .. ยู ยู ยู