เมื่อเช้ามืดตื่นขึ้นมาแว้ปแรกที่รู้สึกตัว ระลึกถึงอาเตี๋ย "ความตายและการกักขัง" อาเตี๋ยควรได้รับการดูแลในวาระสุดท้ายที่บ้านท่ามกลางบรรยากาศที่อบอุ่น แต่ความหวาดกลัวมักกักขังผู้คนไว้ในกรอบด้วยเหตุผลที่ดีและสวยหรูเสมอ

แต่ ณ เวลาขณะที่เขียน note นี้อาเตี๋ยได้ละจากร่างกายนี้ไปอย่างเสียสละจนวินาทีแห่งลมหายใจสุดท้าย...

อย่าเอาแต่ใจตัวเองหลาย อย่าเอาแต่อารมณ์ ความชอบใจของตัวเองหลาย เรียนรู้ที่จะเสียสละอย่างไร้เงื่อนไขหน่อย เราไม่อยากให้ใครมาทำอะไรให้เราหรอก ไม่มีใครเราก็ทำของเราเองได้ ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน เพียงเพื่อเราอยากให้ใจอ่อนโยนขึ้น หากทำไม่ได้ก็แล้วไป มันยากอยู่ที่จะหาใครมาร่วมทุกข์ เฉลี่ยทุกข์กับเรา...

ทำให้ได้คิดต่อไปว่า หากเราเข้าใจในเรื่องทุกข์ เราจะมีพลังมากพอที่จะเฉลี่ยทุกข์กับผู้อื่น และนั่นหมายถึงเราจะไม่แบ่งปันทุกข์ในใจเราไปถาถมใส่ผู้อื่นมากไปกว่านี้ ตราบเท่าที่เรารู้ตัว...และนั่นก็ย่อมหมายถึงการหยิบยื่นสันติสุขสู่ใจนั้นแล้ว