โอกาสที่ได้รับ...ต่อการสงเคราะห์

เย็นย่ำมากแล้ว...บรรยากาศรอบด้านเริ่มมืดสลัว ความเงียบเข้ามาปกคลุมที่วัด

ข้าพเจ้ากับโบโซ่เดินไปตามบริเวณที่เป็นเขตสร้างเจดีย์ เมื่อสักประมาณก่อนหน้าไม่ถึงชั่วโมงหลวงปู่ท่านปรารภเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งที่หนีทุกข์ร้อนจากสามีมาพึ่งใบบุญ

เธอเดินทางมาจากต่างภาค สามีติดยาเสพติดและมักทำร้ายร่างกาย ทุบตีเธออยู่เป็นประจำ ... ความทุกข์เดือดร้อนนี้ทำให้เธอทนไม่ได้และได้แยกทางจาก สามี และเร่ร่อนทำงานไปกับกลุ่มคนผู้รับเหมาก่อสร้าง...

เธอเดินทางมาที่วัดเพื่อที่จะมาทำงานรับจ้างให้กับผู้รับเหมา แต่เขาได้หยุดงานเดินทางไปที่อื่น อีกหลายวันถึงจะได้ย้อนกลับมาทำงานที่วัดอีก...

สามวันที่ผ่านมาไม่มีใครทราบแน่ชัดว่า...เธอพักอยู่อย่างไร

ข้าพเจ้าเดินไปตามความมืดไม่มีเพิงที่พัก ...ได้เอ่ยเรียกหาเธอเพื่อว่าจะได้ยิน

ในท่ามกลางความเงียบ ...

และแล้วก็ได้ไปเจอเธอที่ซอกเล็กๆ...ที่หนึ่งในบริเวณเจดีย์ที่ยังสร้างไม่เสร็จ ความมืดทำให้มองไม่เห็นแต่ทราบว่ามีการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิต

ข้าพเจ้า...จึงได้แนะนำตัวและเอ่ยบอกว่าหลวงปู่ให้มาดูแลเพื่อพาเธอไปพักที่ศาลาสาม ท่าทางของเธอดูซื่อๆ ...แววตาดูน่าสงสาร เวทนา ข้าพเจ้าได้บังเกิดเป็นความรู้สึกถึงการเกิดมาว่าช่างดูเป็นทุกขเวทนาเหลือเกิน...มีคนที่ตกทุกข์อีกมากมายในโลกนี้ หากว่าเราต่างช่วยเหลือเกื้อกูลกัน...ความเบาบางแห่งความทุกข์นั้นก็จะบังเกิดขึ้น...หรืออาจจะทำให้ชีวิตนี้พอเผชิญอยู่ได้

เมื่อได้เจอตัวเธอแล้ว...ข้าพเจ้ากับโบโซ่ได้ช่วยเธอเก็บข้าวของ...

และพาเข้าไปกราบหลวงปู่ ท่านเมตตาชี้ทางการช่วยเหลือให้เธอ ท่านเอ่ยให้ทำงานในครัววัด และหากเป็นไปได้ก็ให้บวชชี เพื่อผ่อนหนักของสภาวะชีวิตให้เบาบางขึ้นอันผ่านจากการได้ทำกุศล...

จากนั้นข้าพเจ้าก็ได้พาเธอไปฝากไว้ในความดูแลของคุณแม่ชี...

เป้าหมาย...แห่งการเยียวยาคือ การฟื้นฟูและเติมเต็มทางด้านจิตใจเพื่อให้เธอมีพลังแห่งชีวิต สำหรับข้าพเจ้าแล้วนี่เป็นอีกหนึ่งภาระกิจที่หลวงปู่เมตตาให้โอกาสให้ข้าพเจ้าได้ฝึกฝนบนเส้นทางแห่งการได้สงเคราะห์สรรพสิ่งต่างๆ...

...

 

๗ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔