เรื่องหมู ๆ ...กับการเย็บแผลของหมออนามัย
วันที่ 7 มิถุนายน 2554
เกือบห้าโมงเย็นแล้ว พี่ ๆ เริ่มแยกย้ายกลับบ้าน บรรยากาศของสถานีอนามัยเงียบเหงาเล็กน้อย คงมีผมกับน้องคนงานเท่านั้นที่ยังไม่กลับบ้าน
ผมกำลังสะสางงานบนโต๊ะที่กองสุมอยู่...อย่างตั้งใจ แต่ก็ได้ยินแว่ว ๆ ว่า มีเสียงรถมอเตอร์ไซด์เข้ามาตัวอาคารอนามัย สักพัก...ก็ได้ยินเสียงของคนถามน้องคนงานว่า
"หมอเขาจะทำให้ไหมนะ ?
"รอถามหมอก่อนนะคุณยาย" เสียงน้องคนงานตอบ
ผมก็งงงวย เพราะหมอต้องบริการให้ผู้รับบริการอยู่แล้ว ทำไมต้องถามด้วย ผมจึงเดินออกจากห้องด้วยความสงสัย พบคุณยายคนหนึ่งนั่งอยู่เก้าอี้ยาวข้างนอก ผมเห็นห่อผ้าขนหนู เหมือนตัวเด็กเล็ก ๆ และยายเริ่มเปิดผ้าออกช้า ๆ สิ่งที่อยู่ในนั่น คือ "ลูกหมู" ตัวแดง ๆ เล็ก ๆ กำลังครวญครางเบา ๆ
คุณยาย "ละออง" ภายหลังที่ผมได้รู้ชื่อ บอกกับผมว่า ลูกหมูอายุเพิ่งได้ 10 กว่าวัน ถูกแม่ของมันเหยียบจนเป็นแผล ยาวประมาณ 4 เซนติเมตร และปอดทะลักออกมา หลังจากที่คุณยายเข้าไปดูแม่หมูและลูกหมูในคอก
ถึงผมไม่ได้มีความรู้เรื่องสัตวแพทย์ หรือปศุสัตว์เลย แต่ก็พบว่า มีคนที่นำสัตว์ต่าง ๆ มาให้ผมรักษาเสมอ ๆ เช่น นก ไก่ สุนัข แมว และ วัว เป็นต้น
แม้อาจจะเกินหน้าที่ไปหน่อย แต่ผมก็อดสงสารสัตว์เหล่านั้นไม่ได้ (ดูสายตาลูกหมูที่อ้อนผมเสียจริง) และชาวบ้านก็ล้วนผูกพันกัน เมื่อเขามาหาเราก็แสดงว่า ต้องอยากให้ผมช่วยเหลือ ผมนึกในใจว่า เมื่อผมตั้งใจทำแล้ว และทำไปด้วยความเมตตา ทั้งต่อคนและสิ่งมีชีวิต น่าจะเป็นสิ่งที่ผมพึงกระทำอย่างยิ่ง แม้จะผิดหลักวิชาการไปบ้างก็ตาม
ผมใช้ปากคีบดันปอดกลับเข้าในโพรงกระดูก และเริ่มเย็บแผลให้ลูกหมูน้อย แต่อาจจะโหดร้ายไปบ้าง ที่ไม่ได้ฉีดยาชา เพราะไม่มั่นใจว่า จะใช้ขนาดเท่าไหร่ เพราะลูกหมูน้ำหนักเพียงกิโลกรัมกว่า ๆ
ผมเย็บแผลแบบหลอม ๆ เพียง 2 เข็ม ครับ และปิดแผลด้วยก๊อซ ให้ยาแก้ปวด และยาแก้อักเสบชนิดน้ำเชื่อมแบบเด็กทาน โดยให้กินครั้งละ 0.1 ซี.ซี. และให้คำแนะนำคุณยายว่า ให้นำลูกหมูมาล้างแผลทุกวัน แยกลูกหมูออกจากแม่หมูเพราะกลัวแม่ และพี่น้องหมูจะทำให้แผลอักเสบ และครบ 7 วัน ให้หมอตัดไหมครับ
ขณะเขียนบันทึก ณ เวลานี้ ผมภาวนาว่า ให้ลูกหมูรอดปลอดภัย และมาตัดไหมตามนัด เพราะห่วงว่า ปอดออกมานอกผิวหนังอย่างนั้น กลัวเขาทนพิษบาดแผลไม่ไหว
ผมพูดกับคุณยายครั้งสุดท้ายว่า...
"คุณยายครับ ถ้าอาการของลูกหมูเป็นอย่างไร ? กรุณามาบอกผมด้วยนะครับ"
ความเห็น (8)
พูดไม่ออกครับ...ขนาดไม่อยู่ในเหตุการณ์ใจยังสั่นตาม...ผมไม่ใช่คนเห็นเลือดแล้วเป็นลมนะครับ แค่เห็นแล้วมือสั่นทำไรไม่ถูกครับ (ฮ่าๆ)... จะเลือดคนหรือเลือดสัตว์ ก็ไม่ไหวครับคุณหมอ
ปล. ขอให้หายไวๆนะน้องหมู
เห็นหมูน้อยแล้วก็เศร้า
เห็นน้ำใจหมออนามัยแล้วก็มีความสุข
ขอบคุณครับ
- มายิ้มๆ
- เอาใจช่วยน้องหมู กำลังน่ารักเลย
- ทำหลายหน้าที่แต่มีความสุขดีนะครับ
- ขอชื่นชม
- รอดูตอนหมูน้อยมาตัดไหมนะครับ
- สวัสดีค่ะ
- เห็นภาพลูกหมูแล้วน่าสงสารมาก
- คุณทิมดาบ ตามมาบอกพวกเราต่อนะคะว่าเขารอดไหม
- เอาใจช่วย และขอบคุณแทนลูกหมูน้อยค่ะ
สวัสดีค่ะ
น่าสงสารจัง ตาอิดโรยมากเลย
ยายคิมชอบตรงนี้ค่ะ แต่หลายคนละเลย...ถือว่าธุระไม่ใช่
ด้วยความเมตตา ทั้งต่อคนและสิ่งมีชีวิต น่าจะเป็นสิ่งที่ผมพึงกระทำอย่างยิ่ง แม้จะผิดหลักวิชาการไปบ้างก็ตาม
คริๆๆๆๆน่ารักค่ะ
ผมเย็บเจ้าหมูน้อย เมื่อวันที่ 8 มิ.ย.54
คุณยายละออง มาหาผมวันที่ 11 มิ.ย.54
บอกว่า เจ้าหมูน้อย ตายเมื่อวานนี้
ผม..................................
อ่านบทความแล้วซึ่งใจในความงดงามของผู้รักษา
แต่พออ่านความคิดเห็นทราบว่า
เจ้าหมูน้อยได้จากไปแล้ว
เชื่อว่าด้วยกุศลเขาจักไปสู่ภพภูมิที่ดี
อนุโมทนาสาธุ ค่ะท่านพี่
ชีวิตไม่เที่ยงหนอ
กุศลใดที่ข้าพเจ้าสร้างมาขอให้เจ้าหมูน้อยได้รับไปเต็ม ๆสาธุ