ชีวิตหลังการบวช
ล่วงเลยเข้าไปเดือนกว่าแล้วที่ดิว...ได้ลาสิกขาจากการบวชเป็นสามเณรภาคฤดูร้อน แต่วิถีชีวิตของดิวก็ยังคงวนเวียนอยู่ที่วัด
ทุกวันหลังเลิกเรียนดิว...จะเข้ามานอนที่วัดและตื่นเช้าไปโรงเรียน
หากแต่ว่า...เป็นวันศุกร์-เสาร์-อาทิตย์ ก็สะพายเป้เล็กๆ ปั่นจักรยานสีชมพูคันเก่งเข้ามาที่วัด และใช้ชีวิตอยู่ที่วัด ...ที่นี่เป็นครอบครัวใหญ่ มีพี่ๆ ต้นกล้าทั้งหลาย (ที่มาฟื้นฟูฯ) เป็นเพื่อนเล่น มีพี่เณรแฟรงค์คอยสอนสวดมนต์ และมีพระอาจารย์คอยอบรมบ่มเพาะชีวิตให้
เสาร์-อาทิตย์ข้าพเจ้าและหมออ้อ ก็จะเข้าไปช่วยกันสอนหนังสือ
ดิวจะมีหน้าที่ทำทุกอย่างเท่าที่เด็กตัวน้อยๆ อายุสิบขวบจะทำได้ ดายหญ้า ... กวาดถูศาลา ล้างถ้วยชาม เด็กน้อยน่ารัก...มีแต่รอยยิ้มอันเบิกบาน จิตใจนี่ดีมากไม่เคยเห็นความขุ่นข้องหมองมัว ...อารมณ์ดีอยู่ตลอดเวลา
สมัยที่บวชเป็นสามเณรก็จะมีเพื่อนที่สนิทกันคือพี่บอย แต่หลังศึกไปแล้วพี่บอยต้องกลับไปอยู่กับพ่อแม่ที่จังหวัดร้อยเอ็ด ดิวจึงกลับไปหาคู่หูเดิมคือ เบียร์... ไม่ว่าจะดึกดื่นแค่ไหนหลังได้ติดตามพระอาจารย์ไปกิจนิมนต์ข้างนอก กลับมาดิวก็จะหาที่นอนเอง และที่ที่ชอบนอนประจำคือ ศาลาสี่จับจองตรงเสาคนละต้นกับเบียร์ เพราะแต่ละเสานั้นจะมีพัดลมติดตั้งอยู่... ไม่เคยหวาดกลัวอะไรในวัดเลย
ที่วัดค่อนข้างจะมืดแต่ชีวิตของดิวก็คุ้นเคยกับวัดเสียแล้ว...
หน้าที่ประจำตอนเช้าก็ออกตามพระอาจารย์ท่านบิณฑบาตร จากนั้นก็ทำวัตรเช้าร่วมกับพี่เณรแฟรงค์ แล้วยกสำรับถวายพระ ทานข้าวและก็ล้างถ้วยชามช่วยพี่ๆ จากนั้นก็ทำงานบ้าง เล่นบ้าง หรือว่าวันไหนมีเรียนหนังสือก็จะเข้าเรียนร่วมกับพี่ๆ วิชาที่เรานำมาสอนกันคือ วิชาคุณธรรม-ศีลธรรม ตอนเย็นก็กวาดลานวัด ทำกับข้าวช่วยพี่ๆ หรือไม่ก็รดน้ำต้นไม้ ...
อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า...ทำวัตรเย็น แล้วก็เข้านอน
หรือว่าวันไหนไปโรงเรียน ก็ไม่ต้องตามบิณฑบาตรตื่นนอนล้างหน้าตาแล้วก็ปั่นจักรยานกลับบ้านไปเตรียมตัวไปโรงเรียน ส่วนตอนเย็นก็เปลี่ยนเสื้อผ้านำการบ้านมาทำที่วัด...แล้วก็เข้าร่วมทำวัตรเย็น...ก็นอน
การบ่มเพาะ...ในความผูกพันต่อวัด
ดิว...ถือว่านี่คือ เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตและความคุ้นเคย ไม่เคยร้องงอแงจะกลับบ้านหาแม่ ไม่เคยอ่อนแอต่อความยากลำบาก ...ชีวิตมีแต่ความสดใสร่าเริงและเบิกบาน
เรื่องเล่าของดิว
...
๖ มิถุนายน พ.ศ.๒๕๕๔
ความเห็น (3)
ตามมาอ่านชีวิตเด็กน้อยครับ
สำหรับผม ชอบมากครับ
ขอให้น้องมีปัญญา
อายุขนาดนี้
ทำได้ถึงอย่างนี้
ผมทึ่งครับ
สวัสดีครับ, พี่กะปุ๋ม ผมขอฝากความคิดถึงไปยัง เณรแฟร้งค์ น้องดิวและน้องเบียร์ด้วยนะครับ หลังจากที่ผมลาสิกขามาผมก็มาเป็นช่างภาพให้กับทางวัดพอตกเย็นผมก็รีบกลับบ้านที่นนทบุรีเลยเนื่องจากว่าวันต่อมาผมต้องไปโรงเรียนแล้ว จึงไม่ได้ไปลาครับ ช่วงนี้ผมก็มีเรียนค่อนข้างหนักและติดสอบอยู่หลายอย่าง...ถ้าหากเมื่อไรที่เป็นช่วงวันหยุดยาวผมก็จะได้มีโอกาสกลับไปเยี่ยมเยียนทางวัดอีกครั้งครับ
จาก...หนุ่ย