สายน้ำ สายชีวิต : น้ำใจ ไหลเย็น...

ทุก ๆ ครั้งที่มีโอกาสเข้าป่าข้าพเจ้าจะสัมผัสได้ถึงความร่มเย็น

ทุก ๆ ครั้งที่มีโอกาสเข้าไปอาศัยอยู่ในบ้านซึ่งโอบล้อมด้วยธรรมชาติที่แท้จริงนั้นช่างเย็นกายและเย็นใจ...

ข้าพเจ้าได้ยินคำพูดของเพื่อนคนหนึ่งที่พูดคุยกับพี่น้องที่อาศัยอยู่ในบ้านห้วยหยวก ต.ขุนวิน อ.แม่วาง จ.เชียงใหม่ว่า ที่นี่อยู่กันสบายนะเพราะว่าไม่มี "หน้าร้อน..."

ข้าพเจ้าหวนกลับมาคิดทบทวนคำพูดของเพื่อนก็พบว่า "เออใช่" เขาไม่มีหน้าร้อน เพราะตอนที่ข้าพเจ้าไปนั้นก็เดือนเมษายน-พฤษภาคม ตอนเย็นฝนตกทุกวัน ตอนกลางถึงมีแดดแต่ก็มีเงาไม้ให้หลบ ตอนกลางคืนอากาศเย็นแบบที่คนพื้นราบอย่างเราคิดไม่ถึงว่าฤดูนี้จะต้องพกผ้าห่มไปด้วย...!

ตอนเช้าอากาศดีมาก ความชื้นสัมพัทธ์ในอากาศสูง

หมอก น้ำค้าง เกาะและร่วงรินอยู่ตามใบหญ้า

ฝูงวิหค นกกา ร่ำร้อง เสียงระงม

กลางดึก เงียบสงัด ด้วยมีป่ารกชัดห้อมล้อม

อีกทั้งไม่มีเสียงตื๊ด ต๊าด ดังออกมาจากโทรศัพท์ของใคร เพราะไม่มีผู้บริการโทรศัพท์รายใดส่งสัญญาณไกลครอบคลุมถึง

ชีวิตในบ้านนั้นจึงเป็นที่เย็นกายและเย็นใจ

สายน้ำเย็นไหล หลั่งริน ไม่เคยเหือดแห้ง ถึงแม้นยามหน้าแล้งน้ำจะน้อยแต่ก็เพียงพอสำหรับการอุปโภค บริโภค

ยามหน้าน้ำ น้ำหลาก แต่ไม่เคยพรากโคลนตมถล่มถมทับหมู่บ้าน เพราะที่นี่มีป่าไม้อุดมและ "สมบูรณ์"

เหนือจากหมู่บ้านห้วยหยวกขึ้นไป 5 กิโลเมตร เป็นที่ตั้งของวัดหลวงขุนวิน วัดเก่าแก่ตั้งแต่สมัยครั้งพุทธกาล

และเมื่อก้าวย่างขึ้นไปอีก 5 กิโลก็จะพบกับหมู่บ้านเล็กใน "ป่าใหญ่" (โครงการบ้านเล็กในป่าใหญ่อันเนื่องมาจากพระราชดำริ) อันเป็นที่อาศัยของพี่น้องชาว "ขุนวิน"

ข้าพเจ้าใช้เส้นทางนี้เดินลัดเลาะไปเรื่อย ๆ ทะลุลงไปถึงบ้าน "สบลาน" และเดินลัดเลาะลำน้ำ "แม่ขาน" อันเป็นลำธารสายใหญ่ ตัดขึ้นเขาไปอีกไม่ไกลก็ถึง "ออบขาน" อันเป็นที่ตั้งของอุทยานแห่งชาติ อุทยานอันเป็นที่พึ่งของชาติที่จะมอบความ "ร่มเย็น" ให้กับพี่น้องชาวเชียงใหม่รวมถึงพี่น้องชาวไทยทุกคน

เส้นทางการเดินทางสายนี้ห้อมล้อมด้วยต้นไม้เขียวขจี ถึงแม้นว่าจะมีแสงแดด แต่ก็เหมือนมีหลังคาอันสูงใหญ่ กางร่มให้เดินตลอดทั้งเส้นทาง...