เปลือยความสุข (30) : บ้าน... ผมมีความสุขกับการได้กลับบ้าน
สำหรับผมแล้ว การกลับบ้านแต่ละครั้ง มักนำพาความอิ่มสุขมาเยือนหัวใจเสมอ
ระยะทางจากที่ทำงาน (มหาสารคาม) ไปจนถึงบ้าน (กาฬสินธุ์) กินระยะทางในราวๆ ๘๐ กิโลเมตร
จะว่าไกลก็ไกล จะว่าใกล้ก็แสนใกล้
หากแต่ในโลกแห่งชีวิตนั้น การงานก็พรากผมห่างเหินไปจากบ้านอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
บ้านของผมปลูกสร้างขึ้นมาเพียงเพื่อเป็น "พื้นที่ชีวิตของคนรัก" นับตั้งแต่พ่อ แม่ พี่น้อง รวมถึงเพื่อนชีวิต และเจ้าลูกชายสองหนุ่ม หรือแม้แต่ลูกหลานเหลนโหลนทั้งปวง
เคยมีคนถามทักอยู่บ่อยครั้งว่าทำไมถึงไม่ปลูกบ้านที่มหาสารคามอันเป็นอู่ข้าวอู่น้ำและเมืองแห่งการศึกษาที่เป็นเส้นทางอนาคตของลูกๆ
หรือแม้แต่ทำไมต้องมาปลูกบ้านอยู่ท้ายทุ่ง ทั้งๆ ที่ในหมู่บ้านก็ยังสามารถรื้อหลังเก่าแล้วปลูกขึ้นใหม่ได้
ครับ-ผมไม่เคยรกรำคาญใจกับคำถามสองคำถามเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับสุขใจ-อิ่มใจกับข้อซักถามเหล่านั้นเป็นที่สุด เพราะมันทำให้ผมทบทวนสุขใจกับวิธีคิด ณ “ต้นน้ำ” ในการปลูกบ้านของตนเอง
สำหรับคำถามแรกนั้น – ผมไม่อาจฝังเถ้ากระดูกตัวเองไว้ที่มหาสารคามได้ บรรพชนรากเหง้าของผมอยู่ที่ชนบทกาฬสินธุ์ ในยามที่ผม หรือแม้แต่ผู้คนในเครือญาติสิ้นเวรกรรมหมดลมหายใจไปจากโลกใบนี้ ผมไม่พึงปรารถนาให้กระดูกของผมพลัดบ้านมาไกล ลำบากลูกเต้าต้องสัญจรกลับไปทำบุญให้กับผมและปู่ย่าตายาย หรือแม้แต่ญาติพี่น้องแบบข้ามจังหวัด
เรียกได้ว่าไปครั้งเดียวเบ็ดเสร็จหลายอย่างๆ ในตัวเองนั่นแหละ ซึ่งเรื่องราวที่ว่านี้ได้อธิบายให้เจ้าสองหนุ่มรับรู้ชัดแจ้งแล้ว พร้อมกับการวางแผนให้มีบ้านหลังเล็กๆ ในมหาสารคามอีกหลัง เพื่อรองรับวิถีชีวิตของเพื่อนชีวิตที่ต้องลูกแลเจ้าสองหนุ่มในเรื่องการเรียน (ส่วนผมเกริ่นบอกไว้ล่วงหน้าว่าจะกลับไปเป็นชาวนา) โดยกระนั้นก็คงอีกนานแสนนานมิใช่ย่อย เพราะลำพังตอนนี้การจัดการกับหนี้สินก็ยังเป็นเรื่องท้าทายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน
ส่วนคำถามที่สองนั้น- ผมจงใจปลูกบ้านที่ท้ายทุ่ง มันเป็นความมั่นคง หรือปลงใจเลือกอย่างไม่อิดออด เพราะทุ่งนาที่ว่านี้คือพื้นที่ชีวิตที่หล่อหลอมผมมาตั้งแต่เด็ก หล่อหลอมและหล่อเลี้ยงให้ผมเติบใหญ่มาจนบัดนี้ โดยไม่หลุดกรอบไปสู่เรื่องร้ายๆ และกลายเป็นภาระสังคมเหมือนวัยรุ่นทั่วไป
ครับ-ทุ่งนาอันเป็นพื้นที่ชีวิตการปลูกบ้านของผมนั้น เมื่อครั้งที่ยังเป็นเด็กและวัยแรกหนุ่ม ชีวิตผมว่ายวนอยู่ตรงนั้น นับตั้งแต่ “นอนนา,เลี้ยงวัว,เกี่ยวหญ้า,เกี่ยวข้าว,รดน้ำผัก,ถอนมันสำปะหลัง,จับปลา, ดักนก, จีบสาว,” ฯลฯ
วิถีอันเป็นนาฏการณ์เหล่านั้นฝังแน่นเป็นรากลึกอยู่ในตัวตนของผม ถึงแม้วันนี้สภาพการณ์ต่างๆ จะเปลี่ยนผ่านไปอย่างมหาศาล หากแต่ทุกครั้งที่กลับบ้าน ผมกลับรู้สึกว่าทุกสิ่งอย่างยังมีตัวตน และกวักมือเรียกผมอย่างสุภาพอยู่ตลอดเวลา
แน่นอนอนครับ ผมปลูกบ้าน ณ ทุ่งนาอันเป็นพื้นที่ชีวิตของผมเอง ผมกำลังพาตัวเองกลับสู่อดีตกาลของตนเอง และหันกลับไปปลุกอดีตให้กลับมามีชีวิตอีกครั้ง โดยเฉพาะการปลูกต้นไม้ไว้ตามจุดต่างๆ ที่ผมเคยเห็นและเคยได้พิงพักอาศัยในอดีต หลายต่อหลายต้นถูกตัดโค่นไปเมื่อหลายสิบปีก่อน หากแต่ในปัจจุบัน ผมเริ่มทยอยปลูกคืนกลับให้ใกล้เคียงกับที่เดิมของมันไปเรื่อยๆ เป็นต้นว่า ต้นกระโดน,ต้นแดง, ต้นประดู่,ต้นมะกอก, ฯลฯ
ขณะเดียวกันก็นำต้นไม้ต้นอื่นๆ เข้าไปใช้ชีวิตในพื้นที่เหล่านั้นร่วมกัน เช่น ต้นจาน, ต้นหางนกยูง, ต้นคูน, ต้นสัก, ต้นแคร์นา, ต้นกาสะลอง, ลั่นทม, ค้นยาง, ต้นตะเคียน, ต้นพยอม, ต้นหูกระจง ฯลฯ
หรือแม้แต่เคยมีสระ ผมก็ขุดสระ เคยมีเปลให้ผูกนอนก็หาเปลมาผูกมาแขวนไว้ เรียกได้ว่าทำทุกอย่างให้ใกล้เคียงกับพื้นที่ชีวิตในอดีต หรือความทรงจำของตัวเองให้ได้มากที่สุด
เป็นธรรมดาครับ หลายคนคงคิดและบ่นจิกในใจตัวเองว่าผมเป็นคนประเภทจ่อมจมกับอดีตอย่างไม่รู้จบ ชอบ (คิด) ใช้ชีวิตแบบเทาๆ หม่นๆ จะสุกใสสว่างชัดก็ไม่ใช่ จะมืดใบ้ก็ไม่เชิง
ไม่เป็นไรครับ- ผมรู้ดีว่าการจ่อมจมกับภาพความหลังในท้องทุ่งที่ว่านี้ คงไม่ได้ฉุดรั้งให้ผมตกอับ ดักดาน หรือหล่นหายไปจากสังคมได้หรอก ตรงกันข้ามมันกลับทำให้ผมมีพลังในการทัดทานรับมือ หรือแม้แต่เอาตัวรอดจากอุปสรรคและความหลอกหลวงจากผู้คนในวันนี้ได้อย่างเข้มแข็ง
และเชื่ออย่างแม่นมั่นว่า ทั้งเพื่อนชีวิตและเจ้าลูกชายทั้งสองคนก็หลงรักพื้นที่ชีวิตแห่งนี้ไม่แพ้ผม ดังจะเห็นได้จากเจ้าสองหนุ่มรักที่จะกลับบ้านไปใช้ชีวิตกับปู่-ย่าอยู่เนืองๆ จนเป็นที่มาของบันทึก “เปลือยความสุข” หรือ “ส่งลูกไปเรียนพิเศษที่บ้านนอก” นั่นแหละ
ครับ- ผมมีความสุขกับการได้กลับบ้านเสมอ ไม่ว่านานๆ ทีกลับครั้ง หรือกลับเพียงชั่วครู่ชั่วยาม ผมก็มีความสุข
และการกลับทุกครั้ง ผมก็ไม่ลืมที่จะเดินทอดเท้าเยี่ยมชมสนทนากับหมู่ต้นไม้รอบๆ บ้าน พร้อมๆ กับรดน้ำให้กับพวกมัน ดึกดื่นก็รด –
และนอกจากนั้นยังรวมถึงการวิ่งเล่นหยอกล้อกับ “เจ้าตูบ” พันธุ์พื้นบ้านสองสามตัว ซึ่งทำหน้าที่องครักษ์พิทักษ์บ้านอย่างสัตย์ซื่อ
ครับ- ผมมีความสุขกับการได้กลับบ้านเสมอ
เพียง "หลับฝัน" ว่าได้ "กลับบ้าน" ผมก็มีความสุข –
ผมมีความสุขที่จะหลับฝันว่าได้กลับบ้าน – กลับบ้าน และกลับบ้าน
หมายเหตุ :
บันทึกนี้เขียนขึ้นจากแรงบันดาลใจเมื่อครั้งกลับบ้านในวันพ่อ โดยการซื้อต้นไม้ไปปลูกเพิ่มไว้ที่บ้าน เป็นเสมือนของขวัญที่มีให้กับพ่ออย่างเงียบๆ
ความเห็น (13)
ใช่แล้วค่ะกลับบ้านแล้วมีความสุขมากมายถึงแม้จะกลับแล้วอยู่ได้ไม่นาน อ่านจบแล้วได้ยิ้มมีความสุขไปด้วย ดีมากๆเลยค่ะที่มีโอกาสได้เตรียมการความสุขไว้ มีความสุขขณะที่ทำทุกครั้ง และความสุขในวันข้างหน้าที่พร้อมไปอยู่ตลอดไปถึงเวลานั้นต้นไม้คงโตเต็มไปหมด เป็นสิ่งที่พี่ดาเองก็อยากทำมากบ่นกับลูกไว้ ความฝันของแม่คือมีพื้นที่ปลูกต้นไม้มากๆ ตอนนี้ก็มีมากแต่อยู่ในกระถาง ก็สุขใจแต่ไม่เต็มที่สักเท่าไหร่ สงสารต้นไม้อยู่ในกระถาง
แก้วบานเต็มต้นที่บ้านสุพรรณ
เป็นเพราะชีวิตดั้งเดิมของคุณแผ่นดินมีความรัก + ความอบอุ่นมากกว่า...เช่นเดียวกับพี่เอง ไม่มีสิ่งใดที่ให้ความรัก + ความอบอุ่นเราได้เท่ากับครอบครัวของเราเอง...ดีแล้วค่ะ ดังที่พี่เขียนไว้ว่า เมื่อคนเราขึ้นที่สูงได้ ก็ต้องหาทางลงด้วยตัวของเราเองได้ด้วยค่ะ...ชอบภาพหนุ่มน้อยนี้จัง เหมือนชีวิตของ "พี่ภัคร" + "พี่เพรียง" เลยอ่ะ :):)
ชีวิตคนเราจะไปสูงได้นั้น พื้นฐานเบื้องล่างที่อยู่ต้องแน่นและแข็งแกร่งด้วย จะได้เป็นภูมิคุ้มกันให้กับพวกเขาได้ในอนาคตค่ะ เมื่อสูงแล้ว ต้องอย่าลืมอดีตที่เราเคยเป็นมาค่ะ...น้อยคนนักที่จะเป็นได้แบบนี้...ชอบ ๆ ๆ ๆ ค่ะ...
พี่ผมอ่านและเป็นสุขจริงๆบทความนี้ ..ผมเองก็จากบ้านมานับ 10 กว่าปี เรียน จนกระทั่งทำงาน ลืมไปเลยจริงๆความหมายของการอยู่ จนบางครั้งจะซื้อบ้านอยู่เมืองกรุง "แม่บอกว่าบ้านเราก็มีบ้านกลับมาที่บ้าน" ขอบคุณที่เรียกความรักและความทรงจำกลับคืนมากๆพี่ และภาพที่ผมประทับใจเจ้าตัวน้อย ปิ้งเนื้อย่างข้าวกิน จะมีไหมหนอเด้ก กทม. เมืองกรุงเป็นแบบนี้ รู้จักก่อไฟ นึ่งข้าว ย่างหรือไม่...วันนี้มีความสขุจริงๆบทความนี้ ผมอ่านเจอหนังสือบทนี้พอดีให้ด้วยครับพี่
ลูกแผ่นดินบอกว่า
กลับบ้านครั้งไหนก็มีความสุขเสมอนะครับ
ขอบคุณมากๆครับ
ขอบคุณมากๆครับ ได้รับความอบอุ่นกับครอบครัวที่มีธรรมชาติและความสุข
อนาคตบ้านหลังนี้ต้องร่มรื่นและเต็มไปด้วยความสุขค่ะ
พี่ขออวยพรให้เป็นเช่นนั้น และจะต้องเป็นเช่นนั้นค่ะ
บ้านที่เราเคยอยู่มาย่อมอยากจะไปอยู่นานๆเพราะยังคงความเป็นบ้านธรรมชาติ ต้นไม้และท้องทุ่งนะคะ คิดถึงบ้านเช่นกันสิ้นปีคงได้ไปนอนกับแม่แล้วค่ะ
น้องวนเวียนกับการทำกินเสมอนะคะ ดูจากหุ่น .... ไม่แปลกใจ
ไม่มีที่ใดสุขใจเท่าบ้านเรา อิ อิ เหมือนกันเลย ๒ - ๓ ทุ่ม ก็ยังรดน้ำต้นไม้
ใกล้เคียงมากค่ะ แบบบ้านและชายทุ่งของบ้านเกิด แต่ที่นาของพี่ห่างไป ๒ หมู่บ้าน
...บ้านดูโปร่งโล่งสบาย อบอุ่นน่าอยู่นะคะ...
คนนี้ .. ทำให้บ้านมีความสุข นะคะ
สบายดีนะครับ
กำลังจะโดนแม่ไล่ออกจากบ้านและกองมรดกเหมือนกันครับ
555
แวะมาสวัสดีปีใหม่กับอาจารย์แผ่นดินนะครับ
ด้วยความระลึกถึง