ทักษะชีวิต..จิตอาสา..พัฒนาตนเอง
ที่โรงเรียน..เมื่อวาน..วันเสาร์ ๒๑ ธันวาคม ๒๕๕๖ ขออนุญาตผู้ปกครองนักเรียน ขอสอนพิเศษ..เนื่องจากหลักสูตรการศึกษาขั้นพื้นฐาน มีเนื้อหาสาระวิชาบานเบอะ..สอนจริงๆก็คงไม่หมด หรือสอนไม่ทันนั่นเอง..แต่ก็มีประเด็น ที่มีบางโรงเรียนยังไม่ทันได้สอนอะไรด้วยซ้ำ..เนื่องจากเป็นโรงเรียนชั้นนำ เหมาะที่จะทำกิจกรรมข้างนอก ประเภทโรดโชว์ หรืองานอีเว้นท์นั่นแหละ..ก็ว่ากันไป ทางใครทางมัน ทำวันนี้ให้ดีที่สุด..คุณป้าวิ สอนไว้เช่นนั้น .... ประเดี๋ยวก็หมดปีการศึกษาแล้ว
อธิบายสักนิด..เดี๋ยวเจ้าพ่อเจ้าแม่หลักสูตรหรือนักวิชาการ..จะเข้าใจผมผิด ว่าช่างไม่รู้อะไรเสียเลย ขณะเดียวกัน ครูรุ่นใหม่ก็เป็นกังวล..และไม่เข้าใจว่าการที่ "เรียนปนเล่น" นั้นน่ะ เด็กเขากำลังเรียนอยู่ อย่าไปทุกข์ร้อนกับการที่จะต้องเรียนจบเล่ม จบทุกเรื่อง เรียนหมดทุกตัวบ่งชี้ ทุกตัวชี้วัด ชี้โบสถ์ แบบเป๊ะกันทุกหน่วยทุกตารางนิ้ว..อย่าลืมว่าหัวสมองเด็กนิดเดียว..อย่ายัดเยียดเนื้อหาที่เป็นขยะให้เด็กเลย..ครูเอง..ตอนที่เป็นเด็กก็ไม่ชอบเหมือนกัน..มิใช่รึ
แล้วผมสอนชดเชยพิเศษทำไม..ตอบเพราะทางราชการเท่านั้น ที่เอาเวลาจัดการเรียนการสอนของครูออกจากห้องเรียน..ไปแล้ว..ก็หลายวัน..ผลประโยชน์ของเด็กขาดหายไป เราต้องชดเชยให้เขา วันข้างหน้า..กว่าจะสิ้นปีการศึกษา คาดว่าครูจะต้องทิ้งห้องเรียนอีกเป็นแน่แท้..สงสารทั้งเด็กและครู วิธีที่ดีที่สุด..คือปล่อยไปตามกระแส แล้วกลับมาดูแล(องค์กร)ของตนเอง
พูดอย่างนี้..แสดงว่าผมเน้นเนื้อหาหลักสูตรล่ะสิ..เปล่าเลย..บอกครูเสมอ..ว่าเราต้องถ่ายทอดวิธีคิด(เครื่องมือ)ให้เขาไปทำมาหากินเพื่อต่อยอดการเรียนรู้ในโลกกว้างต่อไป อย่าได้หลอกตัวเองว่าสอนจบแล้ว หมดแล้ว ครบแล้ว ในโลกใบนี้ไม่มีอะไรเรียนจบ และหนังสือแต่ละเล่ม รวมทั้งนักเรียนแต่ละชั้นปี ไม่มีอะไรสอนได้หมด แต่เราต้องสอนผ่านกิจกรรม..ที่เน้นวิชาแกนคือทักษะ..ภาษาไทย(ที่สัมพันธ์เชื่อมโยง ฟังพูด อ่านเขียน) และคณิตวิทย์ (วิเคราะห์เชิงระบบ) วิชาที่เหลือบูรณาการกันไปอย่างมีแบบแผน...
คำพูดที่น่าคิด..แต่น่าจะมีบางคนยังไม่เข้าใจ..นั่นคือ..เราต้องสอนวิธัการตกปลาให้กับเขา ไม่ใช่สอนการซื้อปลาหรือกินปลา...มิฉะนั้น..เขาจะไม่เหลืออะไรเลย...
อันนี้ครูเขาก็จะย้อนว่้า..ก็อยากจะให้เป็นเช่นนั้น..แต่ถ้าหากมัวแต่บูรณาการ ผ่านการเล่น เรียนรู้อย่างมีความสุข สนุกจังเลย ลัลล้านอกห้องเรียน แลกเปลี่ยนกับภูมิปัญญาท้องถิ่น....พอไม่ทันสิ้นปี มาแล้ว สมศ.สทศ.สพป.สพฐ.ศธ.
ONET NT LAS ที่มีแบบทดสอบยากมหาโหด ชนิดที่ครูตอบไม่ถูก ตรงนี้ผมคิดว่าคนออกข้อสอบ..น่าจะเป็นครูโรงเรียนสาธิต /ครูที่ไม่ได้เรียนจิตวิทยา /เป็นดร.ในมหาลัย/ เป็นครูที่ไม่เคยประสบความสำเร็จด้านการสอน แต่เขาจ้างมาออกข้อสอบ..ให้ยากและ(คิดว่า)ได้มาตรฐานตนเอง
ผมคิดต่อเล่นๆ ..ว่าทำไมไม่ออกข้อสอบกันง่ายๆ ขำๆ ให้เด็กสนุก ๆ มีความสุขและสำเร็จในการสอบ..และไม่ต้องประเมินเปรียบเทียบชาติใดที่มันแพ้เราในซีเกมส์..เพราะจริงแล้ว มันก็ไม่ได้ดีไปกว่า เรา แต่เราชอบประจานกันเองมากกว่า
จึงขอพาดพิงกำนันสุเทพ.ที่ผมไม่เคยสนใจ ไม่ให้ความสำคัญมานานแล้ว..แต่ลึกๆก็ยิ้มๆ ที่ท่านทำอะไรสำเร็จลงได้..อย่างน้อยก็ทำให้ รมต.ศธ.รักษาการ ที่ผมสุดแสนรำคาญในคอรับฉันเชิงนโยบาย..ถ้ากำนันได้ไปต่อ..ขอได้ไหม..เลิกล้มองค์กรการศึกษามหาชนทั้งหลาย ที่ไทยหมดเงินปีละหลายหมื่นล้าน..แล้วหันมาดูแลเขตพื้นที่และโรงเรียนให้บริหารจัดการและนิเทศติดตามการศึกษาอย่างจริงจัง
เขียนเรื่องทักษะชีวิต..ก็จะจบชีวิตหรือเปล่า ชั่งหัวมัน..เป็นคำที่คิดแล้วขำ อย่างมีความสุขและอยากทำงานที่ยากลำบากต่อไป วันเสาร์..เหนื่อยมาก แต่สนุกที่มีโอกาสสอนนวดฝ่าเท้าให้นักเรียน ให้ไปนวดพ่อแม่ผู้ปกครอง ให้เด็กได้ใกล้ชิดผู้ใหญ่ในบ้าน ประสานสัมพันธ์และกตัญญู ต่อไปเด็กจะได้เรียนรู้นอกโรงเรียน ในศาสตร์ทำนองนี้ สามารถพึ่งพาตนเองได้ในชีวิตประจำวัน
ก่อนกลับบ้าน นักเรียนไม่ลืมรดน้ำพัก..เลี้ยงไก่..ดูแลสวนสมุนไพรและเล่นดนตรี นี่คือกิจกรรมเสริมพิเศษให้เขา..ในวันหยุดครับ
ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
๒๑ ธันวาคม ๒๕๕๖
ความเห็น (15)
อ่าน..แล้ว..คิดถึง..วันสุดคะนึง..ที่เด็ก..ถูกขอ..ให้..โห่...(๕๕๕๕๕๕)...เสียงที่ดังออกมาจากปากเด็ก...หิววววว..ครางดังแบบเงียบๆ..หายไปในลำคอ..สองที..อิอิ.......
อยากให้คุณยายขยายความ..ผมเองอ่อนด้อยสติปัญญา เดี๋ยวผู้อ่านจะเข้าใจผิด..ประเด็นคือ.วันนั้น.คุณยายไม่เห็นความสุขของเด็กผม..ไม่เห็นความสงบสุข ร่มเย็น บนความพอเพียงและบริบทที่พึงมีพึงได้ พีงอยู่พึงเป็น..และทำมันให้ดีที่สุด..บนพื้นฐานการพึงตนเอง(บ้าง) นี่คือหนองผือ...แต่วันนั้นคุณยายได้รับรางวัลสุดคะนึงที่โรงเรียนอื่น แทนที่จะรับรางวัลที่ผม ซึ่งจะเรียบง่ายใสซื่อ แต่ไม่หิวโหย มีดนตรีขับกล่อมสบายๆ ในสไตล์ของผม ที่ไม่ชอบปะทะกับกลุ่มคน ที่มาเบียดบังเวลาของเด็ก(หรือเปล่า) ที่เต็มไปด้วย ลาภ ยศ สรรเสริญ เยินยอ และผลประโยชน์ แน่นอน ผมไม่ชอบการศึกษาแบบวางยาและหางด้วน..ไม่บอกก็ต้องบอก ที่เราไม่ได้สัมผัสสุดคะนึงที่หนองผือ เฉยๆครับ ...ได้แต่รำพึงและคิดถึงคุณยาย ผ่านดอกไม้ช่อเล็กช่อนั้น..ทุกวัน....และไม่ลืมพระคุณ..ของคุณยายและคุณป้าวิ....ก็พอ
ชอบความคิด ความรู้สึกของผอ. ตรงๆ ที่ไร้มายาคติทางความรู้สึกครับ ซึ่งตรงข้ามกับสังคมปัจจุบัน..จึงของคำอีกครั้ง "..อย่ายัดเยียดเนื้อหาที่เป็นขยะให้เด็กเลย..ครูเอง..ตอนที่เป็นเด็กก็ไม่ชอบเหมือนกัน..มิใช่รึ ...เราต้องสอนวิธีการตกปลาให้กับเขา ไม่ใช่สอนการซื้อปลาหรือกินปลา มิฉะนั้น เขาจะไม่เหลืออะไรเลย.. อย่างน้อยก็ทำให้ รมต.ศธ.รักษาการ ที่ผมสุดแสนรำคาญในคอรับฉันเชิงนโยบาย" เรื่องนี้ ลองอ่านบันทึกของผมเสริมนะครับ เรื่อง "ภูมิคุ้มครอง พร่องไปไหม"
ขอบคุณผอ. สู้ต่อนะครับบ
ไม่ว่ามิติใด
ผมก็ยังศรัทธาต่อการศึกษา ทั้งในระบบและนอกระบบ
เพราะมันคือระบบและกลไกของการสร้างชีวิต-สังคม
...
ชื่นชม ครับฯ
I read comments on "garbage" (knowledge) and thought about garbage from packaging (prodct wrappers), they say we 'need' packaging to keep 'produts' wholesome. What do we say when we teach kids something they can't see how they can use it. From teachers' and perhaps curriculum designers' point of view: such 'garbage knowledge' can be packaging materials to make products 'wholesome' ;-)
สวัสดี..ผอ.ชยันต์..ที่เคารพ..ที่จะให้ขยาย..ความ..ก็คือ....เหตุการณ์ที่ได้สัมผัส..ในเวลา..ที่ไม่ห่างกัน..และ..ระยะเวลา..การเดินทาง...ไป..เพื่อ..(..อะไร..ก็ไม่รู้..และไม่ใช่ในโลก..ที่..มี คำถามที่ไม่มีคำตอบ)...เหมือน..กับที่ท่าน..บอกเล่ามาใน..หน้านี้...(เสียงของเด็กๆที่ได้ยินตอนนั้น..มันดังขึ้นมาในหู..ขณะที่อ่าน..บล้อกนี้...)มีเสียงบอกให้เด็กโห่..เล่น..ดนตรี...(โห่..ฮี้..โห่..ฮิ้ว)...เคยได้ยิน..สมัยก่อน..ตอนไปงานวัด..เขาเล่นกลองยาวกัน...เด็ก..ก็โห่..ตามคำขอ..ที่ดังขึ้น..แบบ เด็กๆ..(คือไร้เดียงสา...เป็นเสียงตามคำขอ..ไม่ใช่เสียงตามประเพณี..นิยม)..เพราะ..เด็ก..คงพอได้เรียนรู้..ว่า..เล่น..กลองยาว..พอเป็น..และหัด..โห่...(พอ..ถูกขอให้โห่..ก็อาจจะขัดเขิน..หรือ..ขี้เกียจ..จะโห่..ซึ่ง..ยายธี..มิอาจ..จะรู้ได้..."ก็เพียงแต่มี..อารมณ์ (ขัน)..ตอนนั้น"..มา..มีโอกาศ..ตอนอ่าน..ข้อเขียนของท่าน..."ก็เลย..ระลึกถึงเสียงที่ได้ยินตอนนั้นขึ้นมา...เพราะมันไพเราะและน่ารัก..มั้กๆๆเลย...คือความไม่เดียงสา...."
เรื่องของความสุข..เด็กๆที่..หนองผือ..หรือ..เขานางสางหัว..นั้น..คงไม่แตกต่างกัน....(หาก..ผู้ใหญ่..จะมีความจริงใจ...)....ที่จริง..เรา..(ยายวิ..ยายธี)..ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องมาตลอด...(หากผู้..ใหญ่ๆ..ทั้งหลายจะมีวิจารณะญาณ)..เราสองคน..เพียงมีโอกาศเดินแสวงบุญ..ในรูป ธรรมดาๆธรรมชาติ..เท่านั้น..ด้วย..คาระวะ..จาก..ยายธี
สวัสดีครับ...และขอบคุณมากๆเลย กับทุกกำลังใจที่สุภาพเรียบร้อย
คุณ ส.ที่ผมเคารพ..เรามันคนบ้านเดียวกัน.ไม่ต้องยกยอปอปั้นกันก็ได้..ผมก็เป็นเช่นนี้..แค่นั้น
คุณแผ่นดินครับ ท่านคิดดีทำดีและมีการศึกษา..ผมก็เช่นกัน..และอยู่ในวงการ มานาน ปฏิบัติมากกว่าพูด พอได้พูดก็เลยพูดตรงเสียเยอะแยะ...มันไม่ก่อประโยชน์อันใดก็ช่างเถอะ.ครับ.คิดว่าเอามันส์ก็แล้วกัน ท้ายที่สุด ผมก็ตีหัวเข้าบ้าน สอนหนังสือ เก็บกระดาษกวาดขยะต่อไป..มีความสุขพอๆกับเขียนบันทึกนี่แหละ
ด้วยความเคารพคุณยาย. ผม...กราบขอโทษอะไรก็ไม่รู้..ยายก็รับไหว้ผมด้วยก็แล้วกัน เข้าใจได้ทันที ครับ เห็นภาพเลย จะเรื่องเดียวกันหรือเปล่า..อย่างน้อยก็จะบอกคุณยายว่า ผมร่ำเรียนทางดนตรีมา..เป็นศาสตร์ที่ลึกซึ้งและมีครูบาอาจารย์ ประเภทครูพักลักจำ..นำมาสอนเด็ก พอเป็นพิธี ว่าทำได้/ว่ามีแล้ว แค่นั้น มันไม่ได้อรรถรสหรอกครับ มันต้องให้เด็กเต็มใจรักและถ่ายทอด อย่างมีอารมณ์สุนทรีย์ มีชีวิตชีวา ในเวลาที่เหมาะสมด้วย มิฉะนั้น..มันจะกลายเป็นเวทีเชือดเด็ก คนดูจะสมเพท ซึ่งคุณยายใช้คำว่า ไร้เดียงสา..เราพูดเรื่องเดียวกันหรือเปล่า ครับ คุณยายธี ที่น่ารักมั้กๆ
โลตัส..สุพรรณบุรี ๑๓.๓๐ น. ร้านกาแฟสด
http://www.youtube.com/watch?v=vhWOscDnZas<p>ผอ. ครับชอบเพลงประกอบจัง..ขอมอบอีกเพลงนะ น่าจะเข้ากันได้ดี “ครูบนดอน” (ครูบนดอย) ธารทิพย์ ถาวรศิริ</p>
ตามมาให้กำลังใจผอ วันนี้ผมมามอบดอกไม้ให้พี่ใหญ่ครับ
ผมคิดว่าผอ มาถูกทางแล้วในเรื่อง การสอน ผมกำลังกังวลเรื่องNT และ ONET แต่จะสอนให้นักเรียนตกปลาแน่นอนครับ
มาเรียนรู้ทักษะชีวิตด้วยความชื่นชม ขอบคุณมากครับผม
มาให้กำลังใจค่ะ สู้ สู้ ค่ะ พี่น้องชาวไทย
สอนให้นักเรียน ตกปลา แล้ว
อย่าลืมสอนให้ ทำเบ็ด , สานลอบ ,ไซ และข้องใส่ปลา ด้วยเด้อค่ะ
ขอชื่นชมในแนวคิดของอาจารย์ที่ใช้ในการสอนเด็ก สุดยอดครับ
