วันนี้ มีความสุข ๓ เรื่อง

เรื่องแรก มีครูสาว ๒ คน จากโรงเรียนขนาดเล็กมีเด็ก ๓๓ คน มีเธอสองคนเป็นครู อยู่ที่โคกสำโรง ลพบุรี ขับรถมาเพื่อปรึกษางานวิชาการที่บ้านหนองผือ เพราะเห็นว่าเล็กเหมือนกัน..สรุปว่าเราได้เพื่อนและได้เป็นเครือข่ายกันแล้ว

เรื่องที่สอง ครูนิรุต ผู้เชี่ยวชาญด้านงานเกษตรของโรงเรียน เดินท่อส่งน้ำจากสระสู่แปลงนา ได้ประสบความสำเร็จ ยังเหลือเดินท่อเล็กเพื่อส่งน้ำให้ต้นมะนาว เป็นเครื่องบ่งชี้ว่า "งานเกษตรพอเพียง" กำลังจะเดินหน้าไปได้อย่างสวยงาม

เรื่องที่สาม เด็กอนุบาลบ้านอยู่หลังโรงเรียน ตามพี่มาซื้อไข่ที่โรงเรียน ๒๐ ฟอง เราแถมนมให้ ๒ กล่อง ช่วงบ่าย เด็กอนุบาลมาคนเดียว บอกว่าพ่อให้มาซื้อไข่ เราบอกไข่หมดแล้ว เอานมไป ๑ กล่อง เด็กรับนมแล้วยิ้มชื่นใจ เราเอะใจ ถามว่า ถ้าครูมีไข่ไก่ เธอจะซื้อเท่าไหร่   "ไม่รู้ครับ"   ขอดูตังค์หน่อย "ไม่มีครับ"    โถ อยากกินนมก็ไม่บอก

สัปดาห์ที่ 10 วันที่ 15 - 19 กรกฎาคม 2556

        สัปดาห์นี้วุ่นๆทั้งการสอนและการฝึกซ้อมนักกีฬา การสอนก็ต้องสอนให้จบหน่วยที่ 1 พเนื่องจาก ร.ร ปิด 10 เปิดเรียนก็มีการสอน ส่วนกีฬาก็ต้องฝึกซ้อมเนื่องจากใกล้วันแข่งขึ้นทุกที การแข่งกีฬา ร.ร ในเครือเทศบาล มีทั้งหมด 6 ร.ร. การแข่งขันกีฬามีสองวัน ซึ่งกีฬากรีฑาที่ดิฉันและเพื่อนเอกพลศึกษาดูแลนั้นเป็นประเภท กีฬากรีฑารุ่นอายุ 8 ปี ชายและหญิง รุ่นนี้คว้าแชมป์เป็นอะไรที่น่าภูมิในมากที่เด็กๆทุกคนตั้งใจในการฝึกซ้อม และวิ่งกันด้วยหัวใจเต็มร้อย เด็กบางคนไม่สบายแต่ก็ยังอยากที่จะวิ่ง เมื่อวิ่งเสร็จก็ต้องนำตัวส่งโรงพยาบาลทันที บางคนวิ่งติดหนึ่งในสามคนก้ต้องเสียน้ำตาเนื่องจากอยากได้เหรียญทอง สองวันของการแข่งขันต้องนวดให้นักกีฬาก่อนการแข่งวิ่งและต้องเช็ดน้ำตา พร้อมกับปลอบนักเรียนเพื่อให้นักเรียนหยุดร้อง ชีวิตการเป็นครูมีอะไรที่เราต้องเรียนรู้และต้องฝึกอีกมากมาย การเป็นครูต้องเป็นได้ทุกบทบาท เป็นเพื่อน เป็นพี่ และเป็นพ่อแม่ คนที่สองที่คอยชี้นำลูกศิษย์ไปในทางที่ถูกต้อง

เป็นอีกวันหนึ่งที่สมควรแก่ชีวิตบนโลกนี้ ทำงานบ้าน

ให้รับฟังความทุกข์ใจและอาการทางกาย ของผู้ป่วย CA 

อ่านหนังสือธรรมให้เพื่อนผู้ป่วยฟัง

สนทนาแลกเปลี่ยนแนวทางการช่วยเหลืองานโรงพยาบาลในหอผู้ป่วย

สวดมนต์เย็นที่วัดป้อมวิเชียรโชติการาม

เดินออกกำลังกายกลับบ้านครึ่งทาง

เพราะเวลามืดค่ำแล้วไม่สมควรที่สว.จะมาเดินคนเดียวอีก 1 กิโลถึงบ้าน

นั่งรถเมล์เล็กกลับบ้าน

เขียนบันทึก

ฟังเพลงสมาธิ

ฟังเด็กๆร้องเพลง

แวะเยี่ยมบันทึก

อ่านธรรมะจากบันทึกสุญญตา

อนุโมทนา พรุ่งนี้เข้าป่า 

ไปดูแลต้นไม้ที่ปลูกไว้

เอาต้นไม้ไปปลูก

 เอาเมล็ดมะม่วงหาวกับมะระจีนไปโรย

ให้ฝึกอยู่กับธรรมชาติ

เก็บสมุนไพรไทยผลไม้ป่า

 -เวลาเย็น ๆ ณ ร้านค้าเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง@พรานกระต่าย...

                                    -ซื้อของทั้งหมดเป็นเงิน 21 บาท จ่ายเงินให้ยายเจ้าของร้านค้าไป 25 บาท ยายทอนเงินมาให้ 9 บาท เอ๊ะ!!!ทำไมทอนมาตั้ง 9 บาท หนอ??? ต้องทอน 4 บาทนี่นา....

                                    -คืนเงินให้ยายไป 5 บาท 

                                    -ยายบอกว่าก็ซื้อของ 21 บาท ต้องทอน 9 บาทสิ......

                                    -ก็เลยบอกยายว่า ผมให้เงินยายไป 25 ครับ มีแบ๊งค์ 20 กับเหรียญ 5....

                                    -ยายบอก.....ขอบใจมากนะไอ้หนู..ยายนึกว่าเหรียญ 10.......

                                   -ครับยาย..

ฝนตกทั้งวันทั้งคืน...ไปไหนไม่ได้วันหยุด..ยืนมองตะไคร่น้ำเกาะตามพื้น

คุณยายเดินไปเหยียบที่เขียวๆ..เกือบล้มหน้าฟาด..วิ่งตามเจ้าแพๆ ตัวน้อย หลานสาวจอมซน..

วันนี้..เลยจัดการขัดซะหน่อย..เอ้อหน่ะ..ได้เหงื่อแฮะ..นานๆได้ทำงานแบบได้เหงื่อซะที..

เดินไปดูต้นดาหลาหน้าบ้าน..มีดอกด้วย..เลยจัดการแยกกอ..เอาไปปลูกได้อีกสองสามกอ..อิอิ..

ดอกไม้ชื่อแปลกๆ ออกแขกทางใต้..สวยดีนะ..เจ้าดาหลา..เจ้าดอกไม้รูปร่างแปลก สีสันของเจ้า สลับชั้นลดหลั่นกัน..

ดังจะบอกกับเราว่า..คนเรา..ต้องรู้จัก..ที่ต่ำที่สูง..เมื่อถึงเวลานั้น..ไม่ว่าอะไรก็ย่อมมีการเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา..

ไม่มีใครหลุดพ้นไปได้..สิ่งที่ยังคงอยู่..คือ..ความดีที่ไม่มีวันหายไปจากใจและความรู้สึก..ต่างหาก..

"ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า" 

นี่คือคำพูดที่ "เพื่อน ๆ " นอกวงการถามครูแอ้ หลังจากที่รู้สึกเพลีย ๆ กินอาหารได้น้อยลง
และก็ไอ อุณหภูมิร่างกายวัดได้ประมาณ 36 องศา 

ไปหาหมอที่โรงพยาบาลเอกชน คุณหมอสั่ง admit ในเย็นวันศุกร์ ครูแอ้ก็โทรคุยกับตัวแทนประกัน
จากนั้นก็ตอบตกลงในทันที

และนี่คือการพักผ่อนที่ครูแอ้รู้สึกถึงความสุขจริง ๆ  แม้ว่าจะต้องนอนกินยา มีสายน้ำเกลือเชื่อมต่อ

"สุขภาพของตัวเอง ไม่มีใครที่จะมาสนใจและให้ความสำคัญ ถ้าไม่ใช่ตัวของตัวเอง"

ดังที่ท่านดาไล ลามะ กล่าวว่า  “มนุษย์เรานึ้ ยอมสูญเสียสุขภาพเพื่อทำให้ได้เงินมา แล้วต้องยอม
สูญเสียเงินตรา เพื่อฟื้นฟูรักษาสุขภาพ ...................

                               

“Man surprised me most about humanity. Because he sacrifices his health in order to make money. Then he sacrifices money to recuperate his health. And then he is so anxious about the future that hedoes not enjoy the present; the result being that he does not live in the present or the future; he livesas if he is never going to die, and then dies having never really lived.”    <Dalai Lama XIV>

นับแต่วันนี้ไป ครูแอ้คงต้องถามตัวเองทุกวันบ้างแล้วว่า

" ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า"

เย็นนี้ เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า  เข้า กทม. ไปพบ รมต. พานิชย์ นัดหารือ เรื่องชาวนาและราคาข้าว

กับสมาคมชาวนาและเกษตรกรไทย พรุ่งนี้ บ่ายโมงที่กระทรวงพานิชย์ 

ตัวแทนจากภาคใต้ 3 ท่าน คือ นคร พัทลุงและสงขลา 

สุขกับทุกข์โลกธรรมนำให้คิด    

ทุกชีวิตต้องประสบพบเพียงฝัน

เมื่อประสบพบสุขสนุกพลัน   

แต่ทุกข์นั้นบ่นเพ้อละเมอไป

อันที่จริงต้องทำใจให้รู้เท่า  

 การโศกเศร้ากับทุกข์ไม่สุกใส

ถึงมีสุขก็อย่าเหลิงระเริงใจ   

เพียงผ่านมาพาให้ได้ตริตรอง

ท่านแนะนำย้ำเตือนใจให้ตั้งมั่น   

อย่าสำคัญโลกธรรมคำทั้งสอง

มีสติรู้เท่าคอยเฝ้ามอง  

มีสติคุ้มครองใจไม่ทุกข์เอย 

| อนุทิน ... ๔๔๓๐ |

"ความดี"

บันทึกยามดึก ... ขอจงเชื่อมั่นในการทำความดี เพราะความดีมีอยู่จริง ...

วันแรกของชีวิตหลังเกษียณ ที่ไปช่วยบริการทางวิชาชีพ ในรั้วมหาวิทยาลัย ยังเหลือคนไข้อีกสองราย

ใบมะม่วง15-20 (เฉพาะที่ไม่ฉีดสารใดๆ) แก่หน่อย  น้ำ 3 แก้วค่อยๆตุ๋นจนน้ำเขียวขจี ตักน้ำส่วนที่ได้จากการตุ๋น รักษาเบาหวานดี...นั่งรถนาน ง่วงอีกแล้ว

ความหวังอันสืบเนื่อง...

ภาพนี้น้องน้ำตาลเป็นคนถ่ายภาพ จากภาพสะท้อนเรื่องราววิถีชีวิตของพวกเราได้ดีมาก "มดแดงกับครีม" มักจับคู่ทำงานด้วยกันแบบขำน่ารัก แตงโมกับน้องพลอยก็จะอยู่ใกล้ชิดกับแม่ครู ... ส่วนน้าติ๋วเป็นแขนขาเอื้ออำนวยพวกเราทุกคน น้ำตาล...คอยสะท้อนภาพให้เราได้ดูเสมอผ่านเลนส์กล้อง...

ระลึกถึงซึ่งครูผู้สอนสั่ง

เมื่อคราครั้งที่ฉันนั้นโง่เขลา

ก็ได้ครูแนะนำพร่ำขัดเกลา

จนมืดมนบางเบาได้เข้าใจ

ครูท่านสอนกลอนโคลงกลบท

หลากหลายรสบทร้อยกรองอันผ่องใส

แต่พากเพียรเลียนครูดูห่างไกล

ยังวนไปวนมาน่าอายนัก

เมื่อทุกสิ่งผันแปรไม่แน่นอน

 จะเดือดร้อนเหนี่ยวรั้งทำไมหรือ

 ถึงไขว่คว้าให้หยุดสุดสองมือ

 คงยากยื้อให้คงอยู่เคียงคู่เรา

 ถึงวัตถุสิ่งของที่ต้องใช้

 เนิ่นนานไปใช้บ่อยบ่อยย่อมพลอยเก่า

 หากยึดมั่นถือมั่นไม่บรรเทา

 ทุกข์เบาเบาย่อมหนักนับทวี

 นับประสาอะไรใจคนเล่า

 ไม่เหมือนเก่าขึ้นลงหาคงที่

 ย่อมสอดส่ายพึ่งพิงสิ่งดีดี

 แม้เรานี้ก็เป็นดังพรรณนา

 ชีวิตใครใครเขาก็เท่ากัน

 ย่อมพากเพียรใฝ่ฝันปรารถนา

 เสาะแสวงความมั่นคงแห่งชีวา

 ถึงเวลาก็เปลี่ยนแปลงแสดงไป

 ก็จงรู้เท่าทันมันทุกสิ่ง

 รู้เท่าทันกับความจริงสิ่งไหนไหน

 เมื่อประสบพบผ่านการใดใด

 จงวางใจให้เป็นเถิดประเสริฐนัก