ข้อความนี้ผุดขึ้นเมื่อตีสามกว่าๆของเช้าที่ผ่านมา....การเกิด การตาย การเกิดใหม่ ความดับไป ไม่ใช่สิ่งสำคัญ สิ่งสำคัญคือลมหายใจในวินาทีนี้....ลมหายใจกับปัจจุบัน...ลมหายใจเพื่อการจะมีชีวิตอยู่....

ขณะจัดการกระดาษบนโต๊ะทำงาน(มันรกเกินไปแล้ว)เห็นเศษกระดาษแผ่นหนึ่งกว้าง ๒ นิ้ว ยาว ๘ นิ้ว มีการเขียนอะไรบางอย่างไว้ หนึ่งในนั้นคือข้อความว่า "ภาษาอังกฤษจากการคาดเดาหรือจะเก๋าเท่าบาลีซึ่งมีที่มา" หวนคิดได้ว่า ข้อความนี้เกิดขึ้นเมื่อครั้งไปเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติม แต่ผมก็คิดไปอีกว่า ภาษาต่างๆต้องมีที่มาสิ ไม่ใช่เกิดขึ้นมาลอยๆ ที่มาที่ผมคิดคือ รากศัพท์

ที่นี่สงขลา...ผมมาส่งสาวน้อยร้อยชั่งที่สงขลาหลังจากที่เธอไปศึกษาที่ราชวิถีในสายงานเฉพาะทาง...เมื่อวานเป็นวันรวมญาติ..เราไปเที่ยวกันที่หาดแก้ว สิงหนคร คลื่นใหญ่มาก แต่เราก็เล่นกันสนุกสนาน ข้อค้นพบ การพายเรือสู้คลื่นนั้นเหนื่อยทีเดียว การทำงานที่ต้องต่อสู้กับอะไรหลายๆอย่าง ก็เหนื่อยเช่นกัน  การพายเรือสองคน เราต้องรู้ใจกัน ถึงจะไปด้วยกันอย่างดี เหมือนการมีครอบครัวและการทำงานร่วมกัน หากรู้ใจกัน ปัญหาและอุปสรรคที่ยากเย็นจะกลายเป็นความง่ายขึ้น

ก่อนเข้าทำงาน เหลือบมองไปเห็นภาพนี้ ณ สถานที่แห่งหนึ่ง

ผมกลับมีความคิดว่า ตำแหน่งผู้บริหารมหาวิทยาลัย/นโยบาย ควรเป็นรากต้นไม้มากกว่ายอดด้านบน

สถาบันการศึกษานำเอาระบบคอมพิวเตอร์ตรวจวัดเพื่อการเข้าทำงานมาใช้ (เครื่องแสกนนิ้วมือ) สถาบันการศึกษานั้น กำลังบอกสังคมว่า เราต้องพัฒนาความสำนึกในการปฏิบัติหน้าที่ของบุคลากรในสถาบัน หรือ ความอ่อนด้อยในการปฏิบัติหน้าที่นั้นมีอยู่มากกว่าความมีระเบียบในการปฏิบัติหน้าที่ / สถาบันการศึกษาหลายแห่ง ไม่จำเป็นต้องนำเอาระบบนี้มาใช้ หากความสำนึกในการปฏิบัติหน้าที่ของบุคลากรมีมากกว่าความอ่อนด้อยในการปฏิบัติหน้าที่ / ในการนำเอาระบบใดมาใช้ในองค์กร ไม่ใช่ว่าเพราะที่อื่นมี องค์กรของเราก็ต้องมี / ในเรื่องระเบียบวินัย แม้จะมีเครื่องมือหลายร้อยประการ ก็ไม่สามารถทำให้คนไร้ระเบียบกลายเป็นคนมีระเบียบไปได้ สุดท้ายก็หาทางเล็ดลอดช่องว่างของระเบียบอยู่ดี / (ความคิดก่อนลุกจากที่นอนเมื่อตีห้าของเช้านี้ ๒๓/๐๑/๒๕๕๖)

เมื่อเราคิดว่าสิ่งนั้นคือของเรา เราจึงอยากให้สิ่งนั้นเป็นอย่างที่เราคิด เมื่อสิ่งนั้นไม่เป็นอย่างที่เราคิด เราจึงเศร้า...เสียดาย...เสียใจ...(ความคิดผุดขึ้นขณะดูสตาร์วอรส์ เสียดายหุ่น R2)

ความผิดหวัง ทำให้ ความเหิมเกริมลดลง...ความผิดหวัง ทำให้เราได้ทบทวนตัวเอง...ความผิดหวัง ทำให้เรามีปัญญาขึ้น... ความผิดหวังคือบททดสอบชีวิต...ความผิดหวังทำให้เราผ่อนคลายในภายหลัง

"สิ่งของมีค่าอย่าตั้งไว้นอกห้อง" เหล่านักศึกษารีบเก็บสิ่งของมีค่าคือ กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์ นาฬิกา เป็นต้น แ้ล้วนำไปไว้ในห้อง ผมออกไปดูนอกห้อง สิ่งที่นักศึกษาไม่เก็บเข้าไปไว้ในห้องคือ หนังสือ

ถ้าเรายอมรับว่า เขามีความสามารถและเราเชื่อถือเขา ไม่ว่าเขาทำอะไรก็ดีไปเบิ๊ดดดดดด

คนที่ตั้งชื่อเด็กเกิดใหม่ทุกวันนี้ไม่ใช่พ่อแม่...แต่เป็นคนเขียนบทละครโทรทัศน์

ความตายไม่มีจริง จะมีก็แต่การเปลี่ยนสภาพและการท่องเที่ยว

หลายคนเป็นคนใจบุญ ชอบไปปฏิบัติธรรม ชอบไปวัด แต่แปลกใจ ในหลายคนที่ว่านั้น เมื่อเข้ามาสู่องค์กร กลับสร้างบาปกรรมให้แก่คนอื่นด้วยการเบียดเบียน จึงดูเหมือน ในคนๆหนึ่งมีความขัดแย้งระหว่างบุญและบาปอยู่ภายใน คนที่ไม่คิดร้ายกับใครๆ ไม่อะไรๆ แม้จะถูกเบียดเบียน ช่างเป็นคนมีบุญแท้ (คำรำพึงขณะปั่นจักรยานเข้ามาที่ทำงาน (๐๗.๑๕ น.)

ทำจิตใจให้สงบประมาณ ๑๕ นาที ก่อนเข้าสู่การปฏิบัติงาน เราจะพบว่า อารมณ์ดี ประสบการณ์ที่ผ่านมาชัดเจนมากเมื่อนำมายกตัวอย่างประกอบ ทุกอย่างราบรื่น ร่าเริง ฯลฯ โดยสรุปคือ ทำจิตให้สงบก่อนทำงานมีผลดีกว่าจิตเศร้าหมอง

ปีนี้ อธิการบดี มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย คือ พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต/มีฤกษ์, ศ.ดร.) ได้รับพระกรุณาโปรดสถาปนา เป็นพระราชาคณะเจ้าคณะรองชั้นหิรัญบัฏ (รองสมเด็จพระราชาคณะ) ในราชทินนามที่ "พระพรหมบัณฑิต"

internet ของมหาวิทยาลัยฯใช้ไม่ได้เกือบสัปดาห์เต็มๆ บุคลากรบ่นกันเป็นแถว บางคนแทบทำอะไรไม่ได้เลย...เหตุการณ์นี้คือภาพปรากฏที่พิจารณาได้ว่า เราฝากชีวิตไว้กับเทคโนโลยี ผมจินตนาการต่อไปว่า ถ้าไฟดับทั้งเมือง อะไรจะเกิดขึ้นกับคน

คนมีรายได้น้อย ซื้อส้มใบเดียวกันได้แพงกว่าคนมีรายได้มาก

๐๖.๕๙ เปิด gotoknow ในห้องทำงาน เมื่อเช้านี้ลำบากหน่อยที่น้ำไม่ไหล นี่คือผลของการต้องพึ่งพาความสะดวกสบายของเครื่องมือมนุษย์ชนิดหนึ่ง ทุกวันนี้ลงไปอาบน้ำคลองไม่ได้ เพราะเราใช้คลองแทนหลุมขยะ น้ำจึงเน่าเสีย น้ำไม่ไหลทำให้เกิดสำนึกว่า คราวหลังต้องหาภาชนะเก็บน้ำไว้ และเช้านี้มีน้ำที่เก็บน้ำไว้ในถัง จึงได้ใช้ประโยชน์จากน้ำนั้น...น้ำคือชีวิต

ผลการประเมินการสอน : หากเราต้องการให้ผู้เรียนคือศูนย์กลางของการเรียนรู้ เราน่าจะถามผู้เรียนว่าทำอะไรบ้าง...ไม่ใช่ถามว่า ผู้สอนได้ทำอะไรบ้าง

เมื่อวาน ผมต้องเวียนยูเทิร์น ๓ รอบ แต่ละรอบ ๆ ละ ๑๐ กิโล สิ่งที่ผมคิดคือ ถนนราดยางราบเรียบ หลายเลน มีที่วางเยอะ แม้ว่ารถจะเยอะก็ตาม ปัญหาคือ บนที่วางเรียบนั้น บางแห่งมีหลุม แต่ทำไม เราเลือกที่จะลงหลุม ขณะที่บางคันไม่ลงหลุม บางทีเราไม่ได้เลือกที่จะลง หากแต่สถานการณ์ทำให้เราต้องลงหลุม แต่บางทีเราก็ไม่ลงหลุม สถานการณ์ชีวิต อาจเป็นเหมือนทางที่ว่านี้

ลูกบาป พ่อแม่ต้องมาขอพบอาจารย์พร้อมกับบอกว่า ที่ผ่านมาได้ทำทุกอยางให้ลูกชาย (ปรนนิบัติรับใช้) วันนี้ลูกสอบวิชาอาจารย์(ไม่ใ่ช่ผม)ไม่ผ่าน อยากให้ลูกผ่าน อาจารย์ช่วยหน่อยเถอะ พร้อมกับหิ้วของฝากเยอะแยะมาฝาก ผมคิดในใจว่า มันน่าเตะลูกแบบนี้นัก ต้องให้พ่อแม่ช่วยตลอดชีวิตหรืออย่างไร

เมื่อผู้เรียน คึกคัก ใฝ่เรียน ใฝ่รู้ มันทำให้จิตวิญญาณของผู้ดูแลห้องเรียนมีชีวิตชีวาไปด้วย เวลาช่างเร็วเหลือเกิน...ปรบมือข้างเดียวมันคงไม่ดัง

ผมเห็นผู้เรียนแต่ละคนเฮฮาสนุกสนานเมื่อได้เรียนเรื่อง วัฒนธรรมท้องถิ่นกับการดำเนินชีวิต แต่ละคนนำสิ่งที่ตัวเองรู้และประสบในท้องถิ่นออกมาแลกเปลี่ยน ทำให้เห็นว่า เรื่องบางเรื่องที่มีชื่อเรียกเหมือนกัน แต่รายละเอียดจะแตกต่างกันตามความคิดของแต่ละท้องถิ่น เมื่อท้องถิ่นเปิดกว้าง ย่อมมีความหมายท้องถิ่นเอง แต่อาจอันตรายในบางลักษณะ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ผมคิดคือ น่าจะเปิดหลักสูตร "วัฒนธรรมและสังคมศึกษาเปรียบเทียบ" โดยเชื่อว่า ในท้องถิ่นมีภูมิปัญญาบรรพบุรุษที่ควรอนุรักษ์ การแปลงภูมิปัญญาแบบใหม่ให้สอดรับกับท้องถิ่น และเอกลักษณ์ทางความคิดของคนท้องถิ่นที่แตกต่างจากต่างแดนทีเดียว

มหาวิทยาลัยภาคกลาง มีจุดเด่นอันหนึ่งคือ ความหลากหลายของวิถี (วัฒนธรรม) เมื่อแต่ละคนที่เป็นตัวแทนของภาคได้เล่าเรื่องของตนทำให้คนภาคอื่นได้เรียนรู้ไปด้วย คิดโยงไปถึงวิศวกรรมควรตอบรับวิถีบ้านเกิดเมืองนอนของตน เข้มแข็งแล้วค่อยกระจายสู่รอบข้างและกว้างไกล

จงให้อาจารย์ภาคภูมิใจว่าเราเป็นศิษย์ของท่าน

 ขณะนี้บนโต๊ะภายในห้องสมุดของ มจร.วังน้อย มีหนังสือ ๕ เล่มที่ผมหยิบมาจากชั้นวาง คือ ศาสนาสากล เขียนโดย สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (พิมพ์ ธมฺมธโร) พิธีกรรมในศาสนา เขียนโดย ศาสตราจารย์ ดร.คุณหญิงสุริยา รัตนกุล รัฐกับศาสนา บทความว่าด้วย อาณาจักร ศาสนจักรและเสรีภาพ เขียนโดย พิพัฒน์ พสุธารชาติ ศาสนาสากล เขียนโดย พลตรี หลวงวิจิตรวาทการ และฮินดู-พุทธ จุดยืนที่แตกต่าง เขียนโดย สุมาลี มหณรงค์ชัย

ผมเปิดดูทั้งหมด โดยเฉพาะสารบัญ ขณะนี้ผมอ่านคำนิยมของหนังสือสองเล่มจบ คือเล่มรัฐกับศาสนาและฮินดู-พุทธ คนเขียนคำนิยมคนเดียวกันคือ สมภาร พรมทา ดูเหมือนภาษาและอารมณ์ในการเขียนของสองเล่มจะต่างกัน แต่สิ่งที่ผมได้คติคือ "จงให้อาจารย์ภาคภูมิใจว่าเราเป็นศิษย์ของท่าน" ชีวิตคนเรานั้นต้องพัฒนาได้ ดูอย่างงานเขียนเรื่องรัฐกับศาสนา ผู้เขียนเรียนจบสายวิศวกรรมและบริหารธุรกิจ แต่สามารถเขียนงานทางปรัชญา ศาสนา สังคม ได้

หลายคนมีอาจารย์ หากเรายังเรียนหนังสืออยู่ จงอย่าทำให้แรงกายแรงใจที่อาจารย์ทุ่มเทให้กลายเป็นสิ่งว่างเปล่า อย่างน้อย การเดินขึ้นบันไดจะไม่เห็นการย่ำอยู่กับที่ก็พอ มากน้อยขึ้นกับศักยภาพของแต่ละคนไป

ผมนั่งดูอาจารย์โกยทางยูทูบ ตอนหนึ่งพระเอกถูกฝ่ายผู้ร้ายยิง ปรากฎว่า รถยางแบน(แตก) ไปต่อไม่ได้ ทูนกับลักษณ์จึงปรึกษากัน และคงต้องพักกันที่รถนั้น ปัญหาคือ เอาข้าวที่ไหนกิน ทูนบอกว่า อย่างน้อยก็ต้องมีบ้านแถวนี้ ซึ่งก็ต้องมีอาหารกินแน่ๆ ผมนึกถึง โฮมสเตย์ มันคงไม่มีของฟรีอีกต่อไปแล้ว เพราะทุกบ้านที่เราพักและไปหาอาหารกิน เราต้องจ่ายเงิน แตกต่างจากสมัยก่อนที่กินฟรีได้ (อันที่จริงก็ไม่ได้ฟรีหรอก เพราะคนให้เขาปลื้มใจที่ได้ให้ สิ่งที่ได้คืนคือความปลื่มใจล้นหลาม)