ระหว่างคุยกับเพื่อนเกี่ยวกับ วิทยานิพนธ์/งานวิจัยที่ศึกษาความคิดของหลวงพ่อพุทธทาส ผมคิดหัวข้อวิจัยนี้ได้ "นิติธรรมในความคิดของพุทธทาสภิกขุ" หัวข้อนี้น่าจะสอดคล้องกับเพื่อนของผมคนนี้ที่กำลังหาหัวข้อวิทยานิพนธ์ทางนิติศาสตร์

นี่น่าจะเป็นครั้งแรก กับการตื่นขึ้นมาแล้ว มึนหัว ลุกขึ้นก็เหมือนโลกหมุน ตัวโยกโคลงไปมา อยากจะอาเจียน...ทบทวนตัวเองกับการกินอาหารเมื่อวาน ไม่มีอะไรแปลกใหม่ ที่ใหม่คือ มังคุด น่าจะเกิดจากท่านอนที่ไม่ได้เรืองมากกว่ากระมัง หรือไม่ก็เกิดจากการใช้ความคิดเพื่อเขียนงานมากกว่า ดีแล้วที่เกิดอาการแบบนี้ จะได้รู้ว่ามีสิ่งนี้อยู่

คำพูดที่แสดงความเห็นออกไป คือสิ่งแสดงถึงความพึงพอใจและไม่พึงพอใจ โดยไม่จำเป็นต้องกรอกในแบบสอบถามเพื่อสอบถามความพึงพอใจ

2556/6/9-07.18 น.

เมื่อคืนฝันว่า พี่ชายที่ตายไปแล้วมาขอนอนมุ้งเดียวด้วย แต่ผมไล่เขาออกไป เพราะไม่ชอบนอนกับใคร

เช้านี้ หลังจากอ่านงานใน gotoknow ใจนึกถึงอาจารย์ประมวล ยั่งยืน ขณะนี้ท่านอยู่จังหวัดชุมพร ย้อนไปถึงสิ่งที่อาจารย์เคยบังคับให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่อยากทำ เช่น บังคับให้พิมพ์สัมผัส บังคับให้เรียนภาษาอังกฤษกับอาจารย์ชิน มาวันนี้ ใจผมรู้สึกขอบคุณท่านมาก บางทีความเป็นเด็กเราไม่รู้หรอกว่าอนาคตของเราคืออะไร ผุ้ใหญ่จึงต้องเตรียมความพร้อมให้เด็กๆ กรณีของผม หากปล่อยให้ผมทำในสิ่งที่ผมอยากทำ ไม่แน่ว่าผมจะทำสิ่งที่อยากทำนั้นสำเร็จ ชีวิตเด็กๆ ทำสิ่งนี้เบื่อแล้วไปทำสิ่งโน้น ทำสิ่งโน้นแล้วไปทำสิ่งนั้น หาความเป็นชิ้นเป็นอันค่อนข้างยาก เช้านี้ขอระลึกถึงคุณธรรมของอาจารย์ประมวล ยั่งยืน

ขนมจีนนั้น เมื่อผสมกับแกง คละกันแล้ว ไม่อาจเก็บไว้ได้นาน เพราะมันจะบูด แต่ถ้าเพียงเส้นขนมจีน อาจเก็บไว้ได้ถึงพรุ่งนี้ ใจที่เจือด้วยสิ่งอื่น จะไม่ยั่งยืนเท่าใจบริสุทธิ์

วันก่อนคิดได้ว่า "ขณะกิน หากกินแล้วเอร็ดอร่อย จงยับยั้งที่จะกิน" ความคิดนี้เกิดขึ้นขณะกินอะไรบางอย่าง ที่ซื้อมาประทังชีวิตที่บ้าน ปกติสำหรับคนทั่วไป หากกินอะไร ซื้อมาจากร้านไหน แล้วอร่อย เราก็จะไปกินอีก ไปซื้อมาอีก แต่ผมสอนตัวผมเองว่า ถ้าอร่อยจงยับยั้งที่จะกิน

นี้เป็นบันทึกในกระดาษ "กินขนมจีน ถ้ารู้สึกอร่อย และอยากกินอีก แม้จะอิ่มท้องแล้ว....จงอย่ากินขนมแบบนี้อีก เพราะมันไม่อร่อยจริง"

ผมเข้าไปอ่านเนื้อหานี้ ทำให้ผมมีความคิดนี้คือ

ความเห็นของผมว่า

• เขียนเพื่อให้ประทับใจนั้น ในบางครั้งเรารู้ดีว่าไม่ใช่เรื่องจริง แต่ถ้าเขียนออกไปแล้วทำให้คนอื่นร่าเริงอย่างประทับใจ เราจึงยอมเขียน สำหรับผมเห็นว่า เขียนเรื่องจริงตามความรู้สึกจริงดีกว่า เพราะคิดว่า ความประทับใจที่เกิดจากข้อความไม่จริงนั้นจะเป็น -1-1 = 0+0
• เขียน เพราะเป็นเรื่องราวจริงๆ ในบางครั้งเราจำเป็นต้องใช้ภาษาที่เรามีอารมณ์แบบนั้นและประสบการณ์แบบนั้น ทำให้ผู้อ่านที่มีประสบการณ์ไม่เหมือนเรา "ไม่ประทับใจ" อาจจะเท่ากับ +1 -1=+1 (ไม่ใช่ภาษาคณิตศาสตร์)
• มีข้อความจำนวนมากที่เขียนสื่อสาร ความจริงด้วยภาษาน่าประทับใจโดยไม่แต่งแต้ม ก็น่าจะได้เท่ากับ +2 ความเหมาะเจาะดังกล่าวนี้ ผมคิดว่าไม่ใช่เรื่องง่ายนัก
• ผมคิดอย่าง นี้ครับ เราอยู่ในสังคม โดยเฉพาะ "ไทย" ต้องมี "มารยาท" ในการพูด บางครั้งเราต้อง "มารยาท์" ทั้งที่เราไม่ได้อยากทำ ทำอย่างไรให้เราไม่มี "มารยาท์" เราก็ต้อง "ดีจริง" อาจไปเข้าหลักของบางคำสอนที่ว่า "ดีที่กาย ดีที่วาจา และดีที่ใจ" ฝึกจนกว่าจะเป็น "อัตโนมัติ" จึงจะกลายเป็น "ข้อความจริงอย่างน่าประทับใจ" ทั้งหมดเป็นความเห็นนะครับ ไม่ใช่ผมปฏิบัติได้ :-)

ตื่นมาเช้านี้เวลา ๐๕.๓๐ น. สงสัยว่าทำไมสว่างเร็วนัก ลุกขึ้นแปรงฟันและเดินรดน้ำต้นไม้ข้างบ้านไปด้วย ต้นไม้ประกอบด้วย ต้นกล้วย ต้นมะม่วง ต้นมะละกอ ต้นมะขามหวาน อย่างละต้นสองต้น ล้วนแต่ยังเล็กสูงเท่าหัวเข่า...รดน้ำต้นจำปี ต้นกระดังงาสงขลา บัวสีเหลือง(ใส่น้ำ) และต้นมะลิซ้อน ที่เพิ่งนำลงในดินเมื่อวานนี้ ด้วยหวังว่า มันจะโตขึ้นมาเพื่อให้ร่มเงา อนึ่ง สี่ต้นล่าสุดนั้นนำมาเป็นของขวัญให้สาวน้อยร้อยชั่งประจำตัว ๐๖.๓๐ น. ซักผ้า ตากผ้า ดื่มนำหนึ่งกล่อง ขนมหนึ่งชิ้น รีดผ้า ก่อนแต่งตัวออกไปสถานที่ปฏิบัติงานประจำปี

ผมเพิ่งเดินทางกลับจากสงขลาและถึงปทุมธานีเมื่อวานนี้...จำได้ว่า มีหัวข้อที่ผมคิดว่าน่าจะศึกษาสำหรับตัวผมเองคือ "ข้อเสนอทางปรัชญาต่อความเป็นไปของโลก(โลภาภิวัตน์)ด้วยมิติของกาลามสูตร"

วันนี้คงต้องรีบกลับบ้าน เพื่อเตรียมเก็บเสื้อผ้า เพราะพรุ่งนี้หลังเลิกงาน ต้องเดินทางไปรับแม่ที่ชุมพร ก่อนที่จะไปสงขลาเพื่อร่วมงาน "โนราห์โรงครู" งานที่เขียนค้างไว้ คงต้องเก็บไว้ก่อน เตรียมหนังสือไปอ่านระหว่างเดินทางด้วย

วันนี้นั่งอ่าน ไกวัลยธรรม ของหลวงพ่อพุทธทาส ในหนังสือชุดธรรมโฆษณ์ ได้กุญแจดังนี้

เกวละ หน้า ๑๖ = ไกวัลธรรม

กฎคือพระเจ้า..กฎคือเต๋า..กฎหรือปรมาตมัน หน้า ๓๓,๔๖

ไกวัลยะและอสังขตะ หน้า ๔๕

ธรรมเปรียบเทียบ หน้า ๔๗

เกวละ หน้า ๖๘

ว่าง หน้า ๙๙

ไกวัล-ดับ หน้า ๑๐๐

ได้หัวข้อวิจัยว่า "วิธีการสอนจริยธรรมของพุทธทาสภิกขุ"

เกิดคำถามว่า ถ้าจะซื้อหนังสือเล่มนี้จะซื้อได้ที่ไหน ค้นจาก google พบว่า น่าจะซื้อได้จากธรรมสภา โทร.024411535,028887940

เมื่อวานประมาณ ๑๘.๐๐ น. หลังจากเล่นตีลูกขนไก่เสร็จ จึงผ่านมาทางศาลเจ้าที่ ภายในมหาวิทยาลัย เห็นท่านฯอธิการ กำลังเข้าไปเปลี่ยนน้ำแดงและเครื่องบูชา

สิ่งที่ผมคิดคือ เข้าใจว่าช่วงนี้คงมีปัญหารุมเร้าจิตใจกระมัง จึงทำให้เราต้องอาศัยพลังภายนอกตัว ทำให้ผมนึกถึงบทสวดมนต์ "พหุงเว สะระณัง ยันติ..."

...ขอสรรพชีวิตจงมีความสุขร่วมกันโดยทั่วกัน...

11.25-30-04-56

เวลาประมาณ ๒๒.๐๐ น. ของคืนที่ผ่านมา ผมได้พูดประโยคเหล่านี้กับสาวน้อยร้อยชั่งของผมที่โทรศัพท์มาจากสงขลาว่า "ชีวิตเรา เราเลือกแล้ว จะดีหรือร้ายที่เกิดขึ้นข้างหน้า เราก็จำต้องยอมรับมัน เพราะเราเลือกแล้ว จำนวนมากที่เราเลือกแล้ว เราไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้า แต่เมื่อมันเกิดก็ต้องยอมรับมัน เพราะชีวิตนี้คือชีวิตเรา" ..."เราเป็นคนกลาง เราคงพูดอะไรไม่ได้ และคงทำอะไรไม่ได้" ข้อความนี้ ปรารภกรณีน้าสาวบนว่าจะรับโนราห์หากสอบบรรจุราชการได้ แต่เมื่อได้แล้วก็ไม่รับตามที่บนไว้ และอีกกรณีหนึ่งวิทยาศาสตร์ยังเข้าไม่ถึงว่าเป็นภาวะทางจิตหรืออะไรกันแน่

11.20-30.04.56

เมื่อวาน 15.00 น. ผมเพิ่งเดินทางกลับจาก มหาวิทยาลัย มหาจุฬาฯ วังน้อย เพราะไปทดลองปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานดู ว่าจะเกิดผมดี-ร้ายอย่างไร ข้อค้นพบคือ "ดี" แม้เวลาจะน้อยนิดคือ ๖ คืน ๗ วัน ก็ตาม

ถึงวัดก็ได้...บุคคลรอบตัวเป็นนาบุญให้ทำอีกมากมาย (ความคิดนี้เกิดขึ้นระหว่างกินข้าว 22/4/2556)

..."ตัวกู ของกู" มันสมบูรณ์...ทำเพื่อองค์กรหรือเพื่อทำลายองค์กร..ถ้าทำแล้วไม่ได้ทำให้สมาชิกรู้สึกว่า "ฉันมีความสุขกับการได้มีชีวิตอยู่" องค์กรมีทรัพย์สินมาก แต่คนอยู่กันอย่างฝืนยิ้ม น่าจะไม่ใช่องค์กรแห่งสุขแล้วกระมัง...ถึงอย่างไร "บ้านเมืองนี้ก็ไม่ใช่ของเรา เราเอาไปไม่ได้" ถ้าคิดแบบนี้ ก็แสดงว่า เราไม่ได้อยู่เพื่อองค์กรแห่งสุข...(ความคิดนี้เกิดเมื่อไปซื้ออาหารกล่องวันที่ 22/4/2556)

เช้าวันนี้ (๐๗.๐๐ น.)หลังจากไปส่งสาวน้อยหน้าหวานไปทำงานที่รพ.แล้ว ผมขับรถขึ้นไปบนภูเขาคอหงส์ มองลงมาเห็นภาพบรรยากาศยามเช้ากับตัวเมืองหาดใหญ่ "นี่คือสิ่งก่อสร้างที่เราสร้างขึ้น" มีทั้งสูง ต่ำ แหลม ป้าน เหลี่ยม กลม และหลากสี อันคนเราก็คงมีไม่แตกต่างจากสิ่งก่อสร้างที่เห็นนั้น

ระหว่างดูหนังเรื่อง "ชีวิตมหัศจรรย์ของพาย" ได้ความคิดนี้

• ขอบคุณที่ทำให้ชีวิตมีชีวิต ทั้งร้ายและดี
• มันแค่สิ่งเล็กๆเท่านั้นเอง..โลกเอย
• พระเป็นเจ้าคือจินตนาการ

"เรื่องบางเรื่องไม่จำเป็นต้องรู้ ถ้ารู้แล้วไม่ได้ทำให้ชีวิตดีขึ้น จะรู้ไปทำไม"....

"อย่าคิดแต่หากำไรเข้าองค์กร โดยลืมนึกใจของคนอื่น" .... "เราเป็นองค์กรแบบใด เพื่อค้ากำไร หรือเพื่อสาธารณประโยชน์"... ความคิดนี้เกิดขึ้นเมื่อทราบว่า จะมีการประมูลร้านขายอาหารใหม่ โดยไม่สนใจว่าคนเก่าที่เคยทำมานั้น ดีหรือไม่อย่างไร เป็นการเอาเงินมาเป็นตัวตั้ง มากกว่าการเอาน้ำใจของคนเป็นตัวตั้ง อนึ่ง เมื่อเราเอาเงินเป็นตัวตั้ง เราอย่าหวังน้ำใจที่ดีจากกันและกัน เพราะเมื่อเราขอความช่วยเหลือจากเขา โดยขอให้เขาช่วยเหลือเรา เป็นเรื่องน่าละอายใจ เราต้องจ้างเขามากกว่าเงินที่เราได้

พบเศษกระดาษกว้างยาวเท่าไม้บรรทัด ๑ ฟุต ในนั้นเป็นลายมือผมเอง จำไม่ได้ว่าเขียนไว้เมื่อไร ข้อความคือ "เรามักมองข้อกฎหมายและวิธีการ มากกว่าความรู้สึกของผู้เขียน" จำไม่ได้ว่า ข้อความนี้ที่เขียนไว้ในบรรยากาศใด

ตำแหน่งทางวิชาการ อาจเป็นเหมือนดาบสองคม คมหนึ่งคือเกียรติทางสังคม ซึ่งทางสังคมถือว่าเป็นเรื่องที่ดี คนในวงการเดียวกันต่างยกย่องว่าดีว่าเก่ง แต่อีกคมหนึ่งที่ดูจะอันตรายสำหรับการพัฒนาจิตวิญญาณคือ การเพิ่มอัตตาให้กับตัวเอง ยิ่งคนให้เกียรติมาก ยิ่งคิดว่าตัวสุดยอดกว่าใครอื่น และจะคิดว่าเหนือกว่าคนอื่นที่ยังไม่มี ทั้งที่ตำแหน่งดังกล่าวเป็นเพียงสิ่งสมมติทางสังคม แต่เรากลับมองว่ามันคือความจริงแท้ของตัวเรา นี่กระมังคือความหลงตามสภาพที่ไม่รู้จริง (โมหะ) 

21/02/2556

09.00-11.00 น.

หมายเหตุ ความคิดนี้เกิดขึ้นเมื่อสังเกตรองศาสตราจารย์ท่านหนึ่ง ขณะเดินทางไปเป็นกรรมการคัดลายมือนักเรียนชั้น ป.1-ม.6 ที่โรงเรียนในเขตเทศบาลตัวเมืองปทุมธานี

• ทำไมเด็กเดี๋ยวนี้โกหกกันเป็นนิสัย
• เพื่อให้ได้คะแนนและผ่านวิชา ยอมเอาอาจารย์ที่ปรึกษามาอ้างอิง เพื่อจะบอกว่าตนทำงานครบ เข้าเรียนครบ เข้ากิจกรรมครบ และทำข้อสอบได้ แต่เมื่อตรวจสอบงาน+คะแนนสะสม+ฯลฯไม่ถึงเกณฑ์
• จะเชื่อใครดี

ความคิดนี้เกิดเช้านี้ ๑๘ ก.พ.๒๕๕๖ เวลา ๐๘.๓๐ น. ระหว่างที่ฟังเพื่อนระบายเรื่องที่เกิดกับเพื่อนให้ฟัง กรณี นักศึกษาหญิงพร้อมด้วยเพื่อนและอาจารย์ที่ปรึกษามายืนยันความสามารถ

--------------------

• เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ระหว่างเล่นกีฬา ประมาณ ๑๘.๐๐ น.-๑๘.๓๐ น. ได้ยินเสียงดัง "บรึม" สนั่น เดิมทีเข้าไปใจว่าเป็นประทัด แต่เสียงมันดังกว่าประทัด และแน่นกว่าประทัดมากมาย
  
• เห็น นศ.คนหนึ่งเอาของบางอย่างไปเหวี่ยงลงคูน้ำ แล้ววิ่งออกมา แล้วมันก็บรึ้มอีกสนั่นใหญ่
• เท่าที่นับได้ มีเสียงบรึมประมาณ ๕-๖ ครั้ง แต่ละครั้งห่างกันประมาณ ๑๐ วินาที-๓ นาที
• อาจารย์ท่านหนึ่งบอกว่า เป็นระเบิดปิงปอง ผมก็เพิ่งรู้ว่าเสียงดังอย่างนี้นี่เอง 
• เรื่องนี้เกิดภายในสถาบันการศึกษา สังเกตว่า ไม่มี รปภ.มาดูแลเลย
  
• คนอื่นๆรวมถึงพวกเราก็คงไม่กล้า เพราะเกรงอันตราย

ผมนึกถึง "การศึกษาหมาหางด้วน" ของพุทธทาส ภิกขุ

การเป็นเจ้าอาวาสนั้น....แสนจะลำบากใจ...ต้องดูแลใครก็ไม่รู้...ไม่ใช่ลูกใช่หลาน ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไข...หลากคนหลายพ่อพันแม่...แต่ก็ต้องรับให้ได้เพราะเราคือเจ้าอาวาส...เจ้าอาวาสบางคนของบางวัด แม้จะไม่เคยได้เป็นพ่อแม่ใครโดยสายเลือด แต่สามารถเป็นเจ้าอาวาสที่เหมือนพ่อแม่ได้อย่างน่าเคารพกราบไหว้...เอเมน...สาธุ

• สอนตัวเองในบ่ายนี้ว่า อย่าพูดคำว่า "พี่น้อง" ถ้าไม่ทราบว่า "พี่น้องคืออะไร"
  
• สอนตัวเองในบ่ายนี้ว่า อย่าคิดว่าสิ่งนั้นมีอยู่ จนกว่าจะเห็นด้วยตาตัวเองว่า สิ่งนั้นมีอยู่