ความวัวไม่ทันหาย ความความเข้ามาแทรก บททดสอบความแข็งแกร่งของชีวิตมีให้ได้เรียนรู้เสมอ เรียนรู้ที่จะดำรงอยู่ เรียนรู้จะสุขในชีวิตที่เจอวิกฤต

ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้นตามกาลเวลาฟ้ากำหนด ยอมจำนนต่อสถานการณ์ที่โชคชะตาประทานมาให้...อย่างน้อยก็ยังมีกำลังใจ เต็มไปด้วยไออุ่นของความรัก

ช้า เร็ว เราก็มีวันสิ้นสุดแห่งกาลเวลา จึงเรียนรู้ที่จะอยู่ในวันนี้อย่างเป็นสุขเปี่ยมด้วยรอยยิ้มคงไม่ใช้เหตุที่ป่วย แต่ยิ้มที่จะสู้และยอมรับในชะตากรรมต่างหาก

เมื่อกายไม่ให้ ใจก็เริ่มอ่อนแอ

เป็นไปตามวัย ทั้งใจและกาย หักโหมกับชีวิตมากเกินไป กว่าจะรู้ตัว ไม่มั่นใจว่าสายไปไหม แต่ข้อเข่าเสื่อมเป็นอาการที่เริ่มมาปีกว่า ดันปีนเขาไปเยี่ยมซาไกทุกเดือนตอนนี้มีใบสังทั้งใบแดงและใบดำ...กับงานที่ทำจึงต้องกลับมาทบทวนหวลคิดไตร่ตรองอย่างรอบคอบ อีก 7 ที่ต้องรับใช้จะไหวไหม เป็นกำลังใจให้กับตัวเอง สร้างพลังบวกที่จะอยู่อย่างมีความสุขในสถานการณ์วิกฤตเช่นนี้

ทุกครั้งที่รู้ศึกแย่แก้การปลดปล่อย บันทึกในสิ่งที่ตนเองมีความรู้สึก คิดถึงอนุทินโกทูโน เสมอ และหลาย ๆ ครั้งมักจะเจอปัญหาอาจเป็นเพราะว่าใช้ไอแพด หรือความเร็วเน็ตไม่เอื้ออำนวยก็เป็นได้ อาการช็อตจึงเกิดขึ้นได้เสมอ...แต่สิ่งที่ไม่เคยลืมเลือนไปจากหัวใจคือ มิตรภาพและมิตรแท้ เพียงแต่ต่างก็เปลี่ยนสถานที่ไปพบกันตามความสะดวกทันที ทันใจในการสื่อสาร....

บันทึกในวันที่รู้สึกแย่...

เมื่องเสียงของนักเรียนบอกว่า..คุณครูขาตั้งแต่เปิดเทอมมาหนูยังไม่ได้เจอนหน้าอาจารย์......(บางคน) เลย

งานเลี้ยงส่งงานย้าย งานหาเสียง งานผิดหวังจาก 2 ขั้น งานส่วนตัวสารพัดกลายเป็นวัฒนธรรมการเดินสายไม่เข้าห้องเรียนของครู...ดูเป็นความปกติไป..ส่วนครูที่มุ่งหน้าตั้งตาสอนด้วยจิ้ตวิญญานกลับกลายเป็นคนผิดวัฒนธรรมขององค์กร

ทิ้งภาระกิจงานสอนไปบริการนาย ได้ดิบได้ดี นักเรียนเป็นอย่างไรมิใช่หน้าที่...ทำไมจึงต้องทวีความรุณแรงมากขึ้นทุกที

บางที....อาจคิดมากไปเองก็ได้ เด็กเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ตามหลักสูตรใหม่ใช่ไหม..จะพยายามทำใจให้มากกว่านี้

เหน็ดเหนื่อยกันมานาน..วันนี้ได้มีวันหยุดที่ว่างอย่างบริสุทธิ์ มีงานก็ตอนเย็นมีงานแต่งงาน

ได้ว่างบ้างก็รู้สึกดี น่าจะบริหารเวลาให้กับตัวเองบ้างอย่างนี้......ยังไม่สายที่จะให้เวลากับตัวเองได้บันทึกเรื่องราว

ความทรงจำ ถอดบทเรียนชีวิต ที่ต้องคิด และไตร่ตรอง...มองดูสังคม.และคนรอบข้าง..ในแบบฉบับบของคนแก่

เหงาเล็กน้อยวันนี้ไม่มีกิจกรรม..ในชีวิตประจำวัน...ขอบันทึกสักเล็กน้อยกับความรู้สึกดี ๆ  ของครูหยิน

พร้อมกับแวะเยี่ยมเยียนมิตระภาพดี ๆ ที่ครูหยินมีอยู่ในใจ

วันหยุดอีกสักวันจะขอแบ่งปันเวลาบันทึกใน G2K

วันหยุดสุดสัปดาห์ไม่มีคาบสอน ...ได้พักผ่อนด้วยการสะสางงานที่ค้างคาให้เบาบางลง

เผื่อมีเวลาจัดสรรค์ ได้แบ่งปันความรู้สึกดี ๆ ที่เรามีต่อกันเสมอ..ใกล้เต็มทีที่จะมีเวลา

มาบันทึกเรื่องราวดี ๆ ที่อยู่ในความทรงจำ....บันทึกไว้อ่าน ในยามแก่เฒ่า พร้อมบอกกล่าวเพื่อนฝูง

แลกเปลี่ยนความคิด...ให้ชีวิตได้ สำราญราญหัวใจ.....

วันนี้เกือบเสร็จ แต่หันดูเวลา  17.00 น.ขอโอกาสหน้าอีกดีกว่า

คิดถึงทุกคนจังเลย

ขอบันทึกความรู้สึก...ดี ๆ ที่แย่เหมือนกัน งานเข้าอย่างเร่งด่วนที่ต้องทำทั้งที่เป็นวันที่โรงเรียนหยุดเพื่อให้ได้ไปวัดทำบุญ

แต่ก็ยังดีนะที่วันเสาร์ที่ผ่านมาได้มีโอกาส พาแม่และครอบครัวไปทำบุญครบรอบวันที่พ่อเสียชีวิต

จึงต้องเลือกระหว่างทำบุญ กับทำงานด่วน งานส่วนรวมที่เพิ่งเข้ามา เพียง 6  ชั่วโมง

ใช้เวลาในการตัดสินใจ เลือกผลประโยชน์ส่วนรวมต้องมาก่อนตามคำสอนของพระบิดา

อดทนนะ...วิถีหนึ่งของการทำความดี...เพื่อองค์กร..ปลอบใจตัวเองปนความเศร้าเล็กน้อย

อย่างน้อยก็ได้รับสิ่งดี ๆ จาก.....คุณ rojfitness  ที่ส่งเสื้อมาเป็นกำลังใจให้กับโครงการ

มันจะต้องมีความสุขสักอย่างละนะ...ขอบคุณมาก..ที่ดีใจมากกว่าคือ การได้มีโอกาสไปค้นหาที่อยู่ และได้พบกับผู้ใหญ่ใจดี นี่คือความสุข ความดีใจมากกว่า...ก็คงถึงเวลากลับบ้านเสียที่...วันนี้เอาเท่าที่ได้

คิดถึงผู้คน ใน G2K ทุก ๆ คนตั้งใจหลายครั้งแล้วอุปสรรคมากจริง

คุณมะเดื่อ น้องเพชร ทญ.ทิรัมภา หมอเปิ้ล ยาย ธี ลุงวอ และอาจารย์แม่วิไลวรรณ และคนอื่น ๆ อีกหลาย ๆ คน

วันหยุดสุดสัปดาร์ดูเหมือนว่าได้หยุดพัก...เหนื่อยมามากนัก..ท่ามกลางความสุข..ที่ได้ค้นพบ

ความสุขไม่คงที่.....

ความดีสิมั่นคง.......

"ความสุขมีได้กันทุกคน"

แต่ "ความดี" น้อยคนที่จะมี

นัดกลุ่มนักเรียนมาเขียนป้ายรณรงค์ วันแห่งคูคลอง  วันหยุดงาน แต่ได้ทำสิ่งที่ตนรัก ก็เหมือนการพักผ่อน

ท่ามกลางความเหน็ดเหนื่อง ถ้าอิ่มเอม และมีความสุข ได้ทำความดีเพื่อสังคมมันก็ค้มโครต ๆ ๆๆ

วันนี้ก็เป็นแค่วันพุธ...แต่เป็นวันสุดสัปดาห็ สำหรับครูหยิน..เพราะพรุ่งนี้..ค่ายการเรียนรู้การใช้ชีวิอย่างพอเพียงก็ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง...ทั้งเหนื่อย..(เพราะแก่แล้ว)...และหนักพอสมควรดวยวิถีที่เปลี่ยนไปของชีวิตผู้คน และนักเรียน มีความเปลี่ยนแปลงไปตามสถานการณ์ สถานภาพ...ความอยากที่จะเห็นนักเรียนเป็นเด็กดี..เริ่มมัปัจจัยข้อจำกัดมากขึ้นทุกที

บางทีธุกิจเข้ามาครอบงำ..ความอยากได้ อยากมี  ก็มากถมไป ใครเล่าจะคิดถึงส่ิงที่ถูกต้องดีงาม ไม่ตามกระแส

แลไป แลมา...เราต่างหาก...นะ ที่ยึดมั่นมากเกินไป...ต่อไปจะปล่อยวางให้มากกว่านี้

555  วันนี้ลุงวอ..มานอนที่สวนเป็นพลังใจให้ครูหยินอีกครั้ง

บันทึก บันทึกความสุขกับการเป็นครู แค่มีลูกศิษย์ แวะมาเยือน  อย่างไม่ขาดสายช่วยคลายเหงา เติมคุณคุณค่าของชีวิตได้ตั้งมากมาย

เธอล้วนเป็นครบอครัวที่ค่อนข้างลำบากแต่ของฝากติดมือมาถึงครูเสมอ เฉลี่ยนตังคนละน้อย นิดหน่อยก็ยังดี ทำให้ครูซึ้งน้ำใจจริง

ตัวไม่ค่อยจะมีกิน แต่ยังเสียสละซื้อขนมเล็ก ๆ น้อย ๆ มาฝาก. นี่แหละคือคนไทยโดยแท้จริง

เล็กน้อยในราคาแต่มีคุณค่าทางจิตใจมหาศาล

ห่างหายกันไปหลายวันด้วยภาระกิจที่มากมายวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์ที่ทำหน้าที่สอน ครูต้องเข้าประชุมเตรียมตัวเขียนแผนการสอนแนวใหม่......   เรื่องเด็กเราค่อยว่ากันการเตรียมเอกสารการประเมินต้องเป็นเรื่องหลัก.  อยากให้หน่วยงานทางการศึกษาเห็นคุณค่าของเด็กโดยแท้จริงเสียที เด็กจะได้มีคุณภาพอย่างแท้จริง.  พรุ่งนี้ นักเรียนหยุดเรียนเพื่อให้ครูเข้าอบรม.... จะมีใครไหมที่เข้าใจถึงผลกระทบที่จะเกิดกับผู้เรียน....หรือว่าแสวงหาแต่ความสุขส่วนตัวอย่างไม่รู้จักพอ...ก็ไม่รู้สินะ555บ่นๆๆ ไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา

บันทึกวันศุกร์...ขอเป็นวันเสาร์

ด้วยภาระที่แนบแน่น...ทั้งที่เป็นวันหยุด...เตรียมตัวเดินทางต่อไปภูเก็ต

พักผ่อนพักใจให้เต็มอิ่ม...จากการที่เหนื่อยล้ามาเป็นเวลานาน...

ฝนตก...เริ่มกรีดยางมีรายได้เพิ่ม

ฝนตก...ต้นไม้งดงาม เบ่งบานหลากสีสรรค์

ฝนตก...แผ่นดินชุ่มชื่นอุดมครัน

ฝนตก...พัดลมร้อน..เย่นชุ่มฉ่ำสบายใจ

ฝนตก...อาหารในสวนกลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง ไม่ต้องซื้อ และไม่ขาย แจกฟีรเพื่อนบ้านแบ่งกันกิน

ฝนตก....ต้นหญ้า กล้าไม้แต่ละต้น ผลิใบ รับฤดูกาลของวันใหม่อย่างสดใส

ครูหยินจะเดินทางไปไหน ก็ไม่ต้องห่วงต้นไม้มากนัก

บันทึกวันศุกร์

วันนี้มาทำงานที่โรงเรียนเช่นเดิม

เพราะเป็นโรค ออฟฟิชลิซึม ห่างหายไปหลายวัน แบตเตอรี่เริ่มเต็ม กลับมาเตรียมตัวรับใช้สังคมต่อไป

ปรับเนื้อหาใหม่คงต้องเขียนแผนการสอนใหม่....งานที่ยังค้างอยู่ก็มีมาก ปัญหาหลายอย่างก็คาราคาซัง

ชีวิตไม่มีความแน่นอน..จึงต้องบริหารจัดการอย่างมีคุณภาพ ไม่ได้มีโอกาสบันทึก G2K  ด้วยภาระกิจที่ล้นหลาม

จะพยายามจัดการไปทีละอย่าง พรุ่งนี้ลูกสาวทั้ง 2 ก็เดินทางมาถึง..ความสุขอีกครั้งหนึ่งที่ได้อยู่ร่วมกันพร้อมหน้า

แม้ว่าจะเจอพายุบ้าง ก็ต้องไม่หวั่นไหว...มีกำลังใจมากมาย..จึงต้องเก็บทุกข์ว่อนไว้  อย่าให้ใครแลเห็น

สู้ ๆ ๆ เพราะสู้มาแล้วมากมาย...ชีพคงไม่วายถ้าต้องสู้ต่อไป

บันทึกวันหยุดสุดสัปดาห์...

ได้ผ่านกิจกรรมมาหลายเรื่องราว

มีความสุขกับการที่ได้รับแขก สมาชิกโกทูโนว์..ทั้งคุณมะเดื่อ  ลุงวอ และคุณพ่อเขียน

ได้เยี่ยมเยียนสถานที่ต่าง ๆ ในอำเภอปากพะยูนท่องเที่ยวกัน อย่างสนุกสนาน

เปี่ยมไปด้วยความสุข...ความอบอุ่น...ได้แลกเปลี่ยนพูดคุยกันตามประสาคนพันธ์เดียวกัน

สุขภาพก็เป็นใจ...ขาที่เจ็บมากก็ทุเลาลง..ทำให้การท่องเที่ยวเป็นไปอย่างราบรื่น

--------------------------------------------------------------------------

โดยส่วนตัวก็มีปัญหาเรื่องการเรียนของน้องอัญเล็กน้อย ถึงพอประมาณ

เพราะขณะที่เตรียมตัวฝึกสอน...ก็ได้รับผลการสอบ 1 วิชา ได้ F มา

มีผลต่อการฝึกสอน  แม้ 1 วิชาก็ต้องใช้เวลาที่สูญเสียไป  1 ปี

คิดในทางเศรษฐกิจแล้วก็เป้นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่พอประมาณ

กำลังดำเนินการแก้ปัญหาอยู่...ถึงอย่างไรก็ยอมรับในชตากรรม

เพราะปัญหามีไว้ให้แก้มิใช่มีไว้ให้กลุ้ม........................

ทำให้ได้บทเรียนมากมายในชีวิต....

หัวใจที่แข็งแกร่ง คือพลังแห่งชัยชนะ  มิหวั่นไหว  ยิ้มได้เมื่อภัยมา

หัวเราะ 555 บอกว่าสู้ต่อไป.....

ที่สำคัญเตรียมตัว..เดินทางไปเที่ยวต่อที่กุยบุรี  บ้านคุณมะเดื่อ ในวันที่ 4-6 เมษายนนี้

คงจะพบกับกัลยาณมิตร เช่นน้องอร  น้องเพชร  และใครต่อใครอีกหลายคน

ก็รู้สึกตื่นเต้นตั้งแต่รู้ว่ามีโอกาสได้ไปสูง....แต่ครูหยินไปกันทั้งครอบครอบครัว

พ่อ แม่ และลูกอีก 2 คน

ห้วงเวลแห่งความสุข  สนุกแสนสุขสันต์

ทำให้เราชาว Gotoknow  ได้พบกัน

ร่วมสร้างฝัน  เติมแต่ง เป็นแรงใจ

อยาก  ให้กัลยส ณมิตร GotGoknow  ที่มุ่งมั่นอยู่กับการปฏิบัติหน้าที่

ได้มีโอกาสชารช์แบตเตอรี่ ให้กับชีวิตเหมือนที่เราได้พบกันใน 3  วันนี้

ภาพบันทึกความสุขจากความรักของเรา GotGoknow  

บันทึกวันศุกร์...

สุดท้ายของวันทำงานวันนี้มีข่าวคราวหลายเรื่องราว  คุณมะเดื่อกำลังเดินทางมา

ตอนเวลา 8.000 น. ทราบว่ามาถึง จ.สุราษ  ฯ แล้ว 

อาการป่วยก็เป็นใจ  วันนี้ไม่เจ็บมาก

เตรียมหมวกจากซองน้ำยาปรับผ้านุ่มให้เป็นที่เรียบร้อยแล้วรวมกับเสื้อยืด

ธนาคารความดีกู้วิกฤตชีวิตโลกด้วย

สำหรับคนดี และคนเก่งอย่างคุณครูมะเดื่อ   งานฝีมือจากครูหยินเองล่ะ

เรื่องที่ 2 ครั้นมาถึงโรงเะรียนในยามเช้า มีนักเรียน พร้อมผู้ปกครองมานั่งรอเพื่อขอคำปรึกษา

การเจรจาจึงสำเร็จได้ด้วยดี......ยกเว้น งานครูหยิน..ไม่เสร็จซักที  เพราะมีภาระกิจจริง ๆ

เรื่อง ที่ 3 ครอบครัววีต้าที่ส่งขยะแลกเสื้อและหมวกสำหรับเด็กน้อย.....

แวะเอาน้ำมัน เพื่อรักษากระดูกที่เจ็บ พร้อมกับมะม่วงดองเป็นของฝาก

เรื่อที่ 4 ลืมไปซะแล้ว โดมีดบาด แผลใหญ่ไว้ต้อนรับคุณมะเดื่อ กับลุงวอในวันนี้

ไม่เป็นไร เจ็บแผลดีกว่าเจ็บใจ...แมงโม่ชัย 555

ให้ครูหยิน

....บันทึกวันศุกร์สุดสัปดาห์ของการปฏิบัติหน้าที่....

1  สัปดาห์ที่ผ่านเป็นช่วงเวลาของคนดัง....

เดินสาย..วันละ 2- 3 งาน ต้องวางแผนการแต่งกาย  

และการเดินสายว่าจะไปงานไหนก่อนกัน เส้นทางอย่างอย่าง และช่วงเวลาไหน

เอาเสื้อผ้าสำรองใส่ไว้ในรถ..เพื่อเปลี่ยนแปลงตามความเหมาะสม

ระหว่างงงานศพกับงานแต่ง.....ATM  กดได้ทุกวัน แจกกันไม่หวาดไม่หวั่น

ลูกศัษย์รุ่นนั้น  ลูกศิษย์รุ่นนี้....ได้สังสรรค์กันไปในตัว

นับรุ่นกันไม่ถูก.....แม้ว่าจะต้องเสียค่าใช้จ่าย

แต่ฏ็ได้มิตรภาพที่ยังยืนกลับมา....มีความสุขไปตามอัตภาพ

ของความเป็นครู...555   ร่ำรวยศิษย์

บันทึกความสุขในวันศุกร์  การสอบปลายภาคได้สิ้นสุดลง ณ กาลเวลานี้

ตื่นเช้าขึ้นมาเดินทางไปงานของน้องสาวที่แสนดี..พบกับลูกสาว...(เก่า ๆ)

สร้างความสุข....สำราญใจที่ได้พบกัน

กลับมานั่งรอนักเรียนที่สนใจดูคะแนน หรือปรับคะแนนบ้างตามอัตภาพที่พอช่วยได้

มันเป็นเวลาราชการ  แม้ว่างก็ต้องนั่งที่โต๊ะทำงาน

รอเวลาเดินทางไปงานลูกศิษย์ในช่วงบ่ายอีกรอบที่สอง

วันนี้วันดี  จึงมีงานเข้ามากมายเหลือเกิน

ทั้งงานแต่ง งานศพ  ไม่มีว่างเว้น ตั้งแต่ 3 -  14 มี.ค.57

สุขภาพก็ยังไม่ดีขึ้น..เริ่มเกิดอาการวิตก...เมื่อไหรจะหายจะได้กลับเป็นครูหยินคนเดิม

ว้า...แล้วไปรักษาที่ไหนดีหนอ...เป้นโรคอะไรกันแน่

ชีวิตดูเหมือนจะเสียสูญ...เพราะขาดความคล่องตัว  ขาดความคล่องแคล่ว อึดอัดเต็มที

555 ทำใจได้  666

บันทึกวันหยุดสุดสัปดาห์ วันศุกร์ที่ 28  ก.พ.57

เป็นที่มีการเรียนวันสุดท้ายของอีกหนึ่งปีการศึกษา

ทางโรงเรียนจึงจัดกิจกรรม ปัจฉิมนิเทศก์..ให้กับนักเรียนชั้น ม.3  และ ม.6

วันนี้จึงปราศจากคาบสอน...เพราะจัดกิจกรรมไปแล้ว 2  คาบเรียน

ตอนเช้าได้มีโอกาส  ทำบุญตักบาตร..สร้่างความสุขให้กับชีวิต

อาการป่วยก็ดีขึ้นเป็นลำดับ...คงจะมีโอกาสได้ทำกิจกรรมกับนักเรียนกันอีก

ครูหยินเชื่อมั่นเสมอว่า...หลังฝนซาฟ้าก็ใส

ไม่มีใครทุกข์ไปตลอดชีวิต...ไม่มีใครสุขไปตลอดชีวิต

ทุกชีวิตต้องแสดงละคร..ไปตามวิถีของชีวิตตามกฏแห่งกรรม

เพราะสัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม....จึงน้อมรับกับผลการกระทำที่เกิดขึ้นเสมอ

พรุ่งนี้..เป็นวันหยุด...ก็คงไม่มีโอกาสได้หยุด

เพราะต้องคุมสอบนักเรียนที่สอบเข้าชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 

ที่สมัครเข้าเรียนห้องเรียนพิเศษ...

งานวันหยุด...ครูหยินจะเป็นคนพิเศษ  ได้รับคำสั่งแต่งตั้งเสมอ

ด้วยเหตุผลที่ว่า...เป็นคนที่พร้อม ไม่มีภาระ  ชอบมาโรงเรียนอยู่แล้วโดยพื้นฐาน

ไม่โวยวาย.....ก้อไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นข้อดี...หรือว่าเป็นเหยื่อของสังคม

แต่ตั้งใจทำด้วยความยินดี...ตามคำของพระบิดา

บันทึกวันศุกร์พลาดโอกาส เพราะวุ่นวายมากกับภาระกิจ

มีนัดเลี้ยงฉลอง  นักศึกษาฝึกสอน....ที่บ้านสวนไอดินกลิ่นป่า

เป็นอันว่า............ต้องยกเลิก

ด้วยภาระกิจ และสุขภาพที่ย่ำแย่

จึงมีวันเสาร์ แห่งความสงบ..เพราะยกเลิกทุกรายการ

ได้พักผ่อน...ได้มีเวลาเป็นของตัวเองที่จะทบทวน

ถอดดบทเรียนชีวิต...ที่วุ่นวายจนไร้ความเป็นตัวตน

เหนื่อยล้าเหลือเกิน...น้องป่วย  หลานชัก...หลานมีปัญหา....ครอบครัวติดขัด...

เป็นภาระครูหยินทุกเรื่องราว

บางครั้งเหนื่อย   บางครั้งท้อ...แต่เมื่อเหตุการณ์ผ่านไป...ก็มักจะมีความสุข...เสมอ..

และปลอบใจตัวเองทุกครั้ง...ให้บริการเขาดีกว่าเราเป็นเอง...

นี่คือเคล็ดลับในการสร้างสุขให้กับชีวิต...ด้วยภาระกิจที่ต้องแบกรับจนเกือบตั้งตัวไม่ทัน

ผ่านงาน  กิจกรรมคืนสู่เหย้าไปด้วยดี

มีคงไว้..คือ comment ที่แสนสาหัสสากัน

ต้องบันทึกความทรงจำ...ของน้อง ๆ ที่จะเก็บไว้เป็นบทเรียน

ไม่มีงานใดที่สำเร็จอย่างสวยงามเสมอไป

นำบทเรียนของวันนี้..มาถอด..เรียงร้อย...

นอนเลียแผล....ที่บาดลึกลงไปในทรวงของหนุ่มน้อย-สาวน้อย

และ....ผู้ที่คอยผลักดันความสำเร็จของนู๋น้อยทั้งหลาย

ประวัติศาสตร์ได้ถูกบันทึก...จารึกไว้ในความทรงจำของศิษย์เก่าทุกคน

ทั้งน่าประทับใจ....การแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้น

แม้เป็นหนึ่ง..ที่ได้อยู่เบื้อหลังความสำเร็จ

แต่ได้ค้นพบบทเรียน..หลายบทที่สามารถนำมาปรับใช้ในการพัมนาการจัดกิจกรรมในโอกาสต่อไป

บันทึกหน้าของการเรียนรู้...ในประวัติศาสตร์...ไม่มีวันจบไปจากชีวิต

มันจะสิ้นสุดเมื่อถึงลมหายใจสุดท้าย

แต่ก็ภูมิใจ....ที่ได้เรียนรู้จากชีวิตจริงอย่างไม่ท้อถอย

บันทึกวันเสาร์

เพราะวันศุกร์วุ่นวายทั้งวันไม่มีโอกาสได้บันทึก

ภาระกิจ...ที่มากมาย..ต้องจัดการ  

บริหารให้งานคืนสู่เหย้าสามารถสำเร็จได้

ด้วยผู้คนหลายฝ่าย...งานหลายด้าน..

ความแตกต่างระหว่าบุคคล...

ความพร้อมของทีมงาน....

การแบ่งภาระงาน..........

การประชาสัมพันธ์...ตลอดจนการประสานงาน....

คงไม่ใช่เรื่องที่ง่ายนัก

ความเป็นมือโปรของการทำกิจกรรม....ต้องเรียนรู้..

คอยจัดการให้งานแต่ละงานก้าวไปอย่างดงามที่สุด  ตามศักยภาพ

ต่างคน  ต่างความคิด...

การบริหารการจัดการจึงเริ่มต้นตั้งแต่  

เรียนรู้ผู้คน...เรียนรู้วัฒนธรรม...เรียนรู้ความต้องการ....

เรียนรู้ที่จะมองหา...ที่พึ่ง...ที่ปรึกษา...

เพราะการก้าวบินไปให้ไกล...จำเป็นจะต้องปรึกษา  หารือผู้ผ่านประสบการณ์

งานจะต้องสำเร็จลุล่วงด้วยดี

เว้นว่าง...ห่างหาย

มีลมหายใจไปได้รายวัน ๆ ก็ถือว่าเป็นบุญของชีวิต

ภาระกิจ..ที่ล้นหลามคือบทพิสูจน์....ศักยภาพของความเป็นมนุษย์

คาถาที่ต้องท่องไว้ในใจ คือ....งานหนักไม่เคยฆ่าคน

ภาระกิจ   ภาระหนัก....

ดีกว่านอนเจ็บป่วยอยู่ในโรงพยาบาล

จึงต้องทำอย่างเดียว...ทำ  ทำ  ทำ ตราบเท่าที่เรายังมีลมหายใจอยู่

เมื่อเสร็จสิ้น...เหลือไว้คือความภาคภูมิใจ

เหนื่อยหนัก...อยากพักบ้าง

แต่ก็คิดได้ว่า...

ยังมีเวลาอีกมากมายในหลุมฝังศพ

แม้วันนี้.......มิใช่วันศุกร์

แต่ครูอยากบันทึกปนบ่นรำพรรณ...ว่า..

พรุ่งนี้ต้องลาโรงเรียนเพื่อพาน้องชายไปรักษาโรคพิษสุราเรื้อรัง

ที่โรงพยาบาลราชนครินทร์ สงขลา

ติดต่อเข้าไปได้  เพราะมีรุ่นพี่ที่ทำงานอยู่คอยประสานงาน

ยังไม่รู้เลยว่าจะประสบความสำเร็จสักปานใด

เป็นเรื่องใหญ่ที่ครูหยินกลัดกลุ้มในหัวใยในตอนนี้

สุรา...ยาเสพติดมิเคยเมตตาปราณีใคร

แต่ทำไมใคร ๆ เขาจึงปรารถนา

ความสุขที่เคยมี  กลับสลายไปภายในพริบตา

เมื่อต้องมารักษาน้องชายตัวดี...ที่แสนดื้อ..ด้วยพิษของสุรา

ว้า...เหนื่อยเหลือเกิน...แต่ก็อต้องทำหน้าที่ให้ดีทีสุด

เท่าที่ครูผู้หญิงคนหนึ่งจะทำได้

ทำเพื่อคนอื่นได้ตั้งมากมาย...แล้วกับน้องชายตัวเองเว้นวรรคได้ไง

บ๊าย บ่าย ๆๆๆๆๆ

               อาทิตย์ 26 มกราคม  2557

เพราะ...วันศุกร์ไม่มีโอกาสบันทึก

555..ขอเปลี่ยนวันก้อแล้วกัน เป็นวันเสาร์....

ห่างไป 3  วัน.

วันพุธ...22  มกราคม 2557 พานักเรียนไปศึกษาพิพิธภัณฑ์...และการอนุรักทรัพยากรธรรมชาติ  

ตลอดจนการประกอบอาชีพพร้อมกับการรักษาทรัพยากรธรรมชาติอย่างยั่งยืน

วันพฤหัสที่ 23 มกราคม 2557 ไปรับเกี่ยรติบัตรรางวัลรองชนะเลิศ อันดับ 1 ในด้านการนวัตกรรมการเรียนรู้  การอบยู่อย่างพอเพียง

ที่สกสค.ตรัง

วันศุกร์ ที่ 24 มกราคม 2557 โดนคำสั่งม็อบ  ให้ปิดโรงเรียนจึงเดินทางไปสงขลาเพื่อเฝ้าผู้ป่วยที่โรงพยาบาลสงขลา

วันนี้เดินทางกลับมา...จึงแวะสะสางงานกันหน่อย..ตามแบบฉบับบที่ใครว่าครูหยิน officlism 

เป็นโรคติดสำนักงาน...เพราะมันเป็นความสุขโดยแท้จริงของวิชาชีพครู

สุขที่จะเขียน   สุขที่จะอ่าน  เก็บตัวเงียบ ๆ คนเดียว...นี่คือชีวิตครูหยิน