บันทึกในวันที่รู้สึกแย่...
เมื่องเสียงของนักเรียนบอกว่า..คุณครูขาตั้งแต่เปิดเทอมมาหนูยังไม่ได้เจอนหน้าอาจารย์......(บางคน) เลย
งานเลี้ยงส่งงานย้าย งานหาเสียง งานผิดหวังจาก 2 ขั้น งานส่วนตัวสารพัดกลายเป็นวัฒนธรรมการเดินสายไม่เข้าห้องเรียนของครู...ดูเป็นความปกติไป..ส่วนครูที่มุ่งหน้าตั้งตาสอนด้วยจิ้ตวิญญานกลับกลายเป็นคนผิดวัฒนธรรมขององค์กร
ทิ้งภาระกิจงานสอนไปบริการนาย ได้ดิบได้ดี นักเรียนเป็นอย่างไรมิใช่หน้าที่...ทำไมจึงต้องทวีความรุณแรงมากขึ้นทุกที
บางที....อาจคิดมากไปเองก็ได้ เด็กเรียนรู้ด้วยตัวเองได้ตามหลักสูตรใหม่ใช่ไหม..จะพยายามทำใจให้มากกว่านี้
prayat duangmala
คงต้องโทษวัฒนธรรม เก่า..และหลักสูตรที่ไม่ให้ครูทำหน้าที่อย่างที่เคยทำ ส่วนผู้มีจิตวิญญาณความเป็นครูนั้นคือสุดยอดของคำว่าครูครับ..