โลกและชีวิต (157) : อย่า...
อย่าเขินอาย
ต่อการแสดงความเคารพต่อการพรากจาก
ด้วยการร่ำไห้...
อย่าทุกข์ทรมาน
กับสิ่งที่ยังไม่ลงมือทำ
แต่จงลงมือทำ
อย่าให้ความฝันเลื่อนลอยอยู่บนผืนฟ้า
และจินตนาการอันไพาศาล ไร้ขอบเขต
แต่จงลงมือทำ
อย่าโศกเศร้ากับอดีตกาล
ราวกับว่า
ชีวิตจะไม่มีพรุ่งนี้อีกต่อไป
อย่ารอคอย
แต่จงขยับเท้า
ไปข้างหน้าช้าๆ ....
อย่ามัวแต่นั่งคิดถึง
แต่เรียนรู้ที่จะแสดงออกซึ่ง...
ความคิดถึง
อย่ามองไปข้างหน้าจนไกลโพ้น
แต่จงมองในระยะสุดสายตา
และมีสมาธิต่อสิ่งที่ทำ
อย่าจริงจัง
แต่ไม่จริงใจ
ในสิ่งที่กำลังลงมือทำ
ความเห็น (6)
อย่าเขินอาย
ต่อการแสดงความเคารพต่อการพรากจาก
ด้วยการร่ำไห้........
ขอบคุณค่ะ
มีนักศึกษาม ราชภัฏเชียงใหม่มาเต็มเลย
มาทักทายกันหน่อยครับ
กลัวเด็กๆเขินอาย
555
อย่าให้ความฝันเลื่อนลอยอยู่บนผืนฟ้า.....
ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ ^O^
กำลังถามตัวเองอยู่ทุกข้อ...โดยเฉพาะ..สุดท้าย..ของบท..นี้...
ฝาอถามไปกับสายลม..เจ้าแมลงภู่ตัวอ้วน...เจ้าจริงจังกับดอกไม้ดอกนี้แค่ไหนเจ้าจริงใจไหมเนอะ..ที่ผสมเคล้าเกสร..เพิ่มพันธุ์ไม้..รึไร...
ฝัน ๆๆๆ ในที่สุดก็จะได้ดังฝันทุกครั้งไป
พี่แก้ว
คุณแผ่นดิน ... เด็ก ๆ ครูเป็นเลิศเข้ามาเยี่ยมแล้วนะครับ ;)...