สำนึกดี ..เพราะมีแม่

วันเกิดปีนี้ คิดถึงแม่มากกว่าทุกปี แม่เป็นคนแรก ที่โทรมาอวยพรวันเกิดให้ลูก ตอนตีห้าครึ่ง แม่ วัย ๗๕ ปี ยังละเอียดอ่อนและหวังดีต่อลูกเสมอ

พ่อจากไปได้ ๓ ปี ผมโชคดีที่ยังมีแม่เป็นแบบอย่างและให้ลูกได้มีโอกาสทดแทนพระคุณ แม่ไม่เคยเรียนหนังสือ ไม่จบชั้นอะไรเลย แต่แม่อ่านออกเขียนได้ และเป็นผู้นำครอบครัวได้อย่างเข้มแข็งนัก

พ่อผมเป็นเสมียน แม่เป็นแม่บ้าน ค้าขายผลไม้บ้างในบางโอกาส ครอบครัวเราจึงเป็นส่วนหนึ่งของมนุษย์เงินเดือน ที่อาศัยบ้านหลวงอยู่(ห้องแถว) และส่งลูกเรียน ป.ตรี ป.โท จนจบทั้งสี่คน ได้รับราชการงานทุกคน แม่ไม่เคยเรียนรู้เรื่องราว"พอเพียง" แต่แม่เป็นต้นแบบอย่างแท้จริง ของการประหยัด อดออม อดทน อดกลั้น ยอมขมแล้วขมอีกและสู้ชีวิตเพื่อลูก เพียงเพื่อให้ลูกได้รับการศึกษาสูงสุด

เพราะสัมผัสความยากจนยาวนาน ประจักษ์แจ้งทั้งกายและใจผมจึงสงสารแม่ และช่วยแม่ประหยัดสุดๆ โดยเฉพาะช่วงเรียนวิทยาลัยครู หารายได้พิเศษจากกิจกรรมวิทยาลัย ช่วยครูบาอาจารย์บ้าง พอสอบบรจุได้ เงินเดือนเกือบครึ่งก็แบ่งให้แม่ พอเรียนต่อ ป.โท ก็ใช้เงินเดือนตัวเอง และพอมีเหลือช่วยค่ากับข้าวพ่อกับแม่ด้วย

ตอนหลังๆ เมื่อมีโอกาสรวมญาติ แม่ จะเล่าให้ใครต่อใครฟังเสมอ ถึงชีวิตผม ที่อดทนต่อสู่้มากับครอบครัว ไม่เที่ยวเตร่ ไม่เกเร พ่อแม่พูดคำไหนคำนั้น เชื่อฟัง ไม่ต่อปากต่อคำ ไม่มีการสร้างความหนักอกหนักใจ

แม่ไม่ชอบการเป็นหนี้ ตอนที่ผมอยู่ ป.๗ แม่หมุนเงินไม่ทัน แม่ไปขอทุนกับครูประจำชั้น ครูบอกว่าให้ไม่ได้ เพราะผมมีพ่อรับราชการ ผมไม่เสียใจหรอก ที่ไม่ได้ทุน ทั้งที่เรียนดี (สอบได้ที่ ๑ - ๓ ตลอด)ประพฤติดี ลายมือสวย แต่ผมสงสารแม่..... ตั้งแต่วันนั้นมา....ผมอยากเป็นครูที่สุดเลย

๒๙ เมษายน ๒๕๒๙ ผมสอบเป็นครูได้ที่ จ.ศรีสะเกษ กราบลาพ่อกับแม่ ผมจะไปคนเดียว พ่อกับแม่ไม่ต้องลำบากไปส่งผม ..ผมบรรจุโรงเรียนกันดารที่สุดของอำเภอ ลงรถสองแถวแล้วเดินเท้าทางเกวียนอีก ๔ กม.ที่นั่นมีเด็กยากจน ๑๐๐% ผมคุ้นชิน ที่ได้สอนพวกเดียวกัน

ทำงานและช่วยเหลือเด็กขาดแคลนมาตั้งแต่เป็นครู พอมาเป็นผู้บริหาร ก็พยายามหาทุนช่วยโรงเรียนและมอบทุนการศึกษาให้เด็กทุกปี มากบ้างน้อยบ้าง แต่ไม่เคยตั้งชื่อทุนว่าเรียนดีแต่ยากจนเลย แต่บอกว่าเป็นทุนสนับสนุนเด็กดี ตั้งใจเรียน มีความกตัญญู ช่วยเหลือพ่อแม่ ครูอาจารย์ และมีผลการเรียนดีด้วย เพื่อเป็นแบบอย่างในการส่งเสริมให้เด็กมีกำลังใจในการทำความดี

ภาพล่าสุด ไม่ได้มีความบังเอิญแต่อย่างใด คุณครูคัดเลือกเด็กที่สนใจใฝ่เรียน มีระเบียบวินัย มีผลการเรียนปานกลาง มาฝึกฝนทักษะวิชาการ ด้วยความที่เขาเป็นเด็กดีอยู่แล้ว จึงฝึกไม่ยาก เข้าแข่งขันระดับเขตพื้นที่ ได้รางวัลระดับทอง ๗ คน ผมมอบทุนการศึกษาให้พร้อมเกียรติบัตรที่ลงนามโดย ดร.ธวัชชัย พิกุลแก้ว ผอ.สพป.กจ.๔

ผมกล่าวชมความเป็นคนดี คนเก่งของนักเรียน ให้ผู้ปกครองที่มาร่วมงานฟัง และขอบคุณที่ท่านอบรมลูกเป็นอย่างดี..ผมมีวันนี้ได้ เพราะคำแม่สอน ขอให้ผู้ปกครองจงอดทน และหมั่นสั่งสอนลูกให้เชื่อฟังพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย..ต่อไปผมจะให้เด็กเขียนเรียงความเล่าเรื่องจริงที่ทำความดีต่อผู้มีพระคุณ แล้วผมจะมีทุนการศึกษาให้...ผมชอบลูกกตัญญู..ครับ

เขียนใน GotoKnow โดย ชยันต์ เพชรศรีจันทร์
ใน เรื่องเล่า....จากโรงเรียนเล็ก

คำสำคัญ (Tags): #Happy Ba ใฝ่รู้#การบริหารจัดการ#บ้านพอเพียง#เรื่องเล่าจากโรงเรียนเล็ก

หมายเลขบันทึก: 511414เขียนเมื่อ 9 ธันวาคม 2012 13:02 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 กันยายน 2013 21:27 น. ()สัญญาอนุญาต: ครีเอทีฟคอมมอนส์แบบ แสดงที่มา-ไม่ใช้เพื่อการค้า-ไม่ดัดแปลงจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (12)

Dr. Ple

เขียนเมื่อ 9 ธันวาคม 2012 13:35 น. ()

ได้อ่าน วิถีชีวิตท่าน ผอ.ชยันต์ ... อ่านแล้ว...รู้สึกดีมากๆๆเลยนะคะ .... เป็นเหมือนประโยคนี้เลยนะคะ "ความสุขของคนรอบข้าง คือ ความสุขของ ผอ.ชยันต์" ..... เป็นความสุข จากการให้ นะคะ หมอเปิ้น คิดเช่นนั้น นะคะ

ขอบคุณนะคะ ที่แบ่งปัน