มันคือประสบการณ์

ถ้าพูดถึงเมื่อสมัยที่ผู้เขียนยังเป็นเด็ก ๆ แล้วล่ะก็...จะไม่นึกหรือคิดไม่ถึงเลยก็ว่าได้...ว่าปัจจุบันนี้ กาลเวลาที่ผ่านมานั้น เป็นเช่นไร?...มีเหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย เหตุการณ์แล้ว เหตุการณ์เล่า นับไม่ถ้วน...เรียกว่า ในสมัยเด็ก ๆ เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นกับตัวเรา อาจพูดได้ว่า มันยังไม่ได้สะสมเป็นประสบการณ์ชีวิตนั่นเอง

         แต่พออายุของตัวเรามากขึ้น  เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น 

มันกลายเป็นเรื่องการสะสมประสบการณ์ชีวิตของตัวเรา บางเรื่อง บางเหตุการณ์ มีทั้งความสุข - ความทุกข์, ความสมหวัง - ความไม่สมหวัง, ความดีใจ - ความเสียใจ, ความยินดี - ความไม่ยินดี, ความดี - ความไม่ดีต่อตัวเอง, ฯลฯ มากมายจนนับไม่ถ้วนกับชีวิตคนเรา

        สำหรับตัวผู้เขียนเอง...มีความคิดเห็นว่า 

"มันเป็นเรื่องของสัจธรรม ความจริงของคนเราที่เกิดมาบนโลกมนุษย์ เป็นเรื่องของการใช้ชีวิตนับตั้งแต่ตัวเราลืมตา อ้าปาก เกิดมาเป็นมนุษย์"...แต่การใช้ชีวิตดังกล่าว เป็นเรื่องการดำเนินชีวิตแบบเบื้องต้น คือ "เป็นเรื่องธรรมดาของการใช้ชีวิต"...แต่เรื่องที่มันไม่ธรรมดา ก็คือ...ในโลกของการทำงาน การใช้ชีวิตจริง ๆ ทำไม มนุษย์เราจึงต้องดิ้นรน ขวนขวาย สิ่งต่าง ๆ เอาให้กับตัวเองอย่างมากมาย... ยิ่งเรื่องผลประโยชน์ + ความเห็นแก่ตัว ไม่คิดถึงเรื่องประโยชน์ส่วนรวม (คิดแต่ส่วนตนมากกว่าส่วนรวม) + การคิดเปรียบเทียบในแต่ละกลุ่ม (ไม่คำนึงถึงเหตุและผล) แล้ว ทำไม??? มันมากจริง สำหรับสังคมของการใช้ชีวิตร่วมกันบนโลกมนุษย์

       จะมีสักกี่คน ที่คิดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่เป็นอยู่ 

มันได้มาแล้วก็ดับไป เห็นแต่ว่า...แต่ละคนก็ดิ้นรน ขวนขวายให้ได้มา บางครั้งการที่จะให้ได้มาก็ไปทำให้คนเขาเดือดร้อน แต่คน ๆ นั้นกลับไม่คิด คิดอย่างเดียว คือ "ฉันต้องได้ ถ้าฉันไม่ได้ ฉันจะเสียประโยชน์...ยิ่งสมัยนี้บางคนคิดว่า ค่าตอบแทนของเขาถ้าได้แล้วนำไปคิดไปคำนวณจะทำให้ได้ผลประโยชน์ขึ้นมามาก มายกว่าที่ยังไม่ได้...อะไรมันจะปานนั้นหนอ...สำหรับโลกของการทำงานในยุค นี้"...ทำไม??? ไม่คิดบ้างว่า...อย่างไรแล้ว เดี๋ยวฉันก็ต้องได้อยู่แล้ว เพียงแต่รอเวลานิดหนึ่ง เพราะบางเรื่อง ยิ่งเป็นเรื่อง "การทำงาน" แล้ว จะให้ได้ดั่งใจของเราคิดเองนั้น คงเป็นไปไม่ได้...เรื่องของการทำงาน บางเรื่องก็จะต้องเกี่ยวเนื่องในเรื่องของกระบวนการในการทำ + การมีส่วนร่วมของคนอื่น (อาจอยู่ในรูปของคณะกรรมการ) เพราะการทำงานไม่ใช่คนที่เขาทำ ๆ คนเดียว...ต้องเข้ามามีส่วนร่วม + เวลาที่แต่ละคนว่างไม่ตรงกัน ฯลฯ...

นี่เป็นการสะท้อนให้เห็นถึง "การทำงานในโลกของคนทำงาน ยุคเก่ากับยุคปัจจุบันนี้" ซึ่งไม่เหมือนกับในสมัยที่ผู้เขียนนั้น ทำงานตอนที่ผู้เขียนทำงานเมื่อตอนที่ผู้เขียน ยังเป็นเด็กเลย... ผู้เขียนคิดว่า สมัยที่ผู้เขียนเป็นเด็กและมาจนปัจจุบันนี้ สิ่งที่ผู้เขียนยึดหลักและใช้ในการทำงาน นั่นคือ "ความอดทน + ความเข้าใจในระบบของชีวิตและการทำงาน"... แต่สำหรับเด็กยุคใหม่ล่ะ มีความอดทนเหมือนกับคนรุ่นก่อน ๆ เขาหรือเปล่า? หรือว่าต้องใจเร็ว ใจไวให้เท่าทันกับ ยุคเทคโนโลยีในสมัยนี้"... อย่าลืมนึกถึง...ประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าประโยชน์ส่วนตน...

        จะมีใครสักกี่คน 

ที่คิดบวก...ยิ่งเข้าสู่สังคมแห่งการทำงานด้วยแล้ว มีแต่คนที่เห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนมากกว่าประโยชน์ส่วนรวม ไม่คำนึงถึงใจเขา -

ใจเรา...มันก็เป็นเรื่องยากที่จะจูนให้แต่ละคนมามีความคิดเหมือนตัวของเรา ที่มีความคิดบวก + เข้าใจความรู้สึกของเขา + เห็นใจ + เอาใจเขามาใส่ใจเรา...ผู้เขียนคิดว่า..."มันเป็นเรื่องที่ยากมากจริง ๆ สำหรับสังคมของการทำงาน"...มันจึงทำให้กลายมาเป็นปัญหาในการทำงานที่ตัวเรา ต้องหาสาเหตุ + หาทางแก้ไข...แต่ถ้าหาสาเหตุแล้ว + แก้ไขไม่ได้ ก็ต้องปล่อยไป ปล่อยให้กาลเวลาเป็นเครื่องตัดสิน เพราะถ้าเราคิดไปก็เท่านั้น

          เคยมีใครคิดบ้างไหม???ว่า...ชีวิตคนเราเกิดมาก็เท่านี้เอง 

สุดท้าย...ก็เห็นว่า "ทุกคนต้องเข้าไปนอนในห้องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ นั้น กันทุกคน"...การดิ้นรนไปเพื่อผลประโยชน์ส่วนตนนั้น ก็เพื่อสนองตัณหา + ผลประโยชน์ของตัวเองเท่านั้น...ตายไปแล้วก็ไม่เห็นที่จะนำเรื่องตัณหา + ผลประโยชน์ติดตัวไปได้กันสักคน??? ท่านว่าจริงหรือเปล่า? แต่ทำไม??? คนเราจึงต้องดิ้นรนกันล่ะ???