การอบรม "การใช้บล็อก" ที่มีการใส่ "ความสุข" ลงไป ทั้งผู้ให้และผู้รับ :)

หากพวกเขามีความสุข และได้พัฒนาตนเองต่อ ๆ ไป เด็กนักเรียนก็จะมีความสุข สังคมไทยก็จะมีความสุข ประเทศชาติก็จะมีความสุข ... คนให้ความรู้ก็ย่อมมีความสุขเช่นกัน

หลังจาก เคยเห็น "คนเห่อกล้องใหม่" ไหมครับ ... ภาพชุดนี้ชัดเจน เปลี่ยน ! ... ผ่านไปเพียง 1 วัน

เพื่อนผมผู้มีใจอันแรงกล้าในการให้ความรู้คุณครูในการใช้งานบล็อกแห่ง Gotoknow.org ก็เริ่มปฏิบัติการ

ผมไปรับเพื่อนผมยามเช้าตรู่ (สำหรับผม) เวลา 08.45 น. ณ ที่พักอันสุดแสนคลาสสิคและอบอวลไปด้วยความอบอุ่นของสถานที่แห่งนี้อย่างแทบไม่ค่อยค้นพบในเส้นทางสายเหนือแห่งนี้

เมื่อผมไปถึง เพื่อนผมซึ่งเป็นตรงเวลามาก ได้มานั่งรอที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ บริเวณชั้น 1 ของที่พัก ... ผมต้องรอให้แขกทานกาแฟร้อนให้เสร็จเสียก่อน แต่ที่แน่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือดังไม่เคยขาดสาย จากมิตรรักแฟนเพลงมากมายในทุก ๆ วัน รวมถึงเช้าวันนี้ด้วย

ในระหว่างการรอคอยอันแสนยาวนาน (ทำให้ดูนานเข้าไว้) ผมได้พบแมวเจ้าบ้าน อันเป็นแมสค็อท ณ บ้านอ้ายหล้า (http://www.banilah.com/) แห่งนี้ ... ขอซื้อกลับบ้าน ตัวละ 30 บาท ... น้อง ๆ แถวนั้นไม่ยอม ... ผมจึงเลือกกดชัตเตอร์แทน

สีเหมือนแมวกวนโอ๊ยที่บ้านเปี๊ยบ เพียงแต่ว่า ...

พุงมันปลิ้นกว่า อย่างเห็นได้ชัด ... เวลาจับพุงมัน มันจะเล่นด้วยแบบน่ารักมาก ... เลยกลายเป็นขวัญใจของแขกที่มาพักอีกต่างหาก

นี่คือ ... สาเหตุหลักของการเลือกที่พัก ณ ที่แห่งนี้ของเพื่อนผมครับ ...

ตั้งแต่การรับโทรศัพท์การจองที่พัก น้ำใจบริการที่งดงาม อัธยาศัยที่มีให้ต่อผู้เข้ามาพักเหมือนคนรู้จักกันมานาน และไม่รู้สึกว่าเขาทำเพื่อการค้า ไม่เชื่อลองถามเพื่อนผมดูครับว่า จริงไหม อะไรที่ดึงดูดใจเขามากขนาดนี้ อิ อิ

เราเดินทางมาถึงที่ฝึกอบรมประมาณ 9 โมงกว่า ๆ แต่สิ่งที่ต้องทำก่อน คือ ผมต้อง Upload ไฟล์ Power Point สำหรับการอบรมขึ้นเว็บส่วนตัว เพื่อให้ผู้รับการอบรมดาวน์โหลดมาอ่านไปพร้อม ๆ กับการอบรม

ทำให้เราขึ้นไปที่ห้องคอมพิวเตอร์ช้าไปสักนิด ... ขึ้นไปก็ต้องตกใจว่า ไหนว่า 3 โรงเรียนมีคนแค่ 20 คน บวกกับอาจารย์น้อง ๆ แต่ที่ไหนได้ ได้รับทราบว่า 3 โรงเรียน 43 คน เต็มห้องกันเลย

เรานำ Notebook ออกมาใช้งานทั้งสองตัว เพราะการอบรมเป็นการประสานงานกันระหว่างผมกับเพื่อนผม

เพื่อนผม เกริ่นนำ เรื่องราวของ gotoknow ในภาพรวมเสียก่อน อันด้วยประสบการณ์จริงที่พบปะเรื่องราวต่าง ๆ มากมายในรอบ 2 - 3 ปีมานี้

เขาคือ Superman ขวัญใจของคุณครูทั้งห้องอบรม พูดคำเมืองเป็นน้ำ

ผมจะสลับกับเพื่อนผมเป็นระยะ ๆ ตลอดการอบรมของวันนี้ ต่างคนต่างคิดว่า ใครควรจะพูดในการอบรมหัวข้อใดบ้าง ก็โยนไมโครโฟนให้เลย โดยไม่มีการนัดหมาย

การอบรมแบบนี้จริง ๆ ตอนแรกตั้งใจจะดำเนินตามหัวข้อของ Power Point ที่ใช้ แต่ที่ไหนได้ ... เราพูดและอบรมกันตามความเป็นธรรมชาติของการเรียนรู้ที่สุด ตามวัยวุฒิของผู้เรียน

อันเป็นเรื่องปกติของความไม่คุ้นเคยต่อเทคโนโลยีใหม่ของคุณครูหลาย ๆ คน แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะผมและเพื่อนมีความเข้าใจดีถึงความไม่คุ้นเคยที่เกิดขึ้น เราจะค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป ไม่รีบร้อนใด ๆ

ผมเลือกที่จะทำลายกำแพงระหว่างผู้อบรมกับผู้เข้าอบรม โดยการแจ้งให้คุณครูทั้งหลายทราบว่า การอบรมครั้งนี้ไม่ใช่เป็นการอบรมที่ดำเนินการตามโครงการที่เขียนไว้แต่อย่างใด หรืออบรมเหมือนเขตพื้นที่ฯ ที่อบรมครู แล้วครูกลับโรงเรียนไปแล้วไม่ได้อะไร (ครูไม่ได้อะไร เขตพื้นที่ฯ ก็จะว่าครูไม่สนใจเอง)

การอบรมมันต้องเริ่มที่ "ใจ" ก่อน ... เมื่อ "ใจ" พร้อม จึงค่อยเริ่มได้

เออ คือว่า ... ภาพแสงสวยน่ะครับ เลยเอามาคั่น อิ อิ

ผมกับเพื่อนผม ไม่ใช่ว่า จะมีการสอดและประสานกันได้ดีอะไร เพราะเป็นครั้งแรกที่ต่างฝ่ายต่างมองวิธีการสอนของแต่ละคน สายวิชาชีพก็ต่างกัน ความคิด ความเชื่อบางอย่างก็ย่อมต่างกันเป็นธรรมดา ถือว่า ย่อมหาทางคุยหลังไมค์แน่ ๆ ... เพื่อนกันย่อมรู้จักให้อภัยกันได้ทุกเรื่อง

แต่ ... เหมือนคนร้องเพลงประสานเสียง คือ เสียงต่ำ คลอไปกับ เสียงแหลม เพลงออกมาเพราะ อย่างไม่น่าเชื่อ

เห็นมองความตั้งใจของคุณครูทั้งหลายสิครับ ... เหนื่อยแค่ไหน ก็ยังชื่นใจเสมอ

เพื่อนผม ... จะเป็นตัวแทนของความจริงจัง ประสบการณ์อันยาวนาน และทุกสิ่งที่ทำ คือ เพื่อสังคมและประเทศชาติ (ใครเคยสัมผัส คิดว่า จริงไหมครับ) ... ยิ่งพูดคำเมือง ยิ่งได้ใจคุณครู ผสมกับความเป็นวิทยากรในหลายเวที

ส่วนผม ... จะเป็นตัวแทนของความฮา ตลกบริโภค จนดูไม่ค่อยมีสาระมากนัก ชอบหาเรื่องลดความหนักใจของผู้เรียน ค่อย ๆ พูด และทุกกระทำต้องแสดงถึงเหตุผล (เด็กโต ๆ ผู้ใหญ่ ย่อมต้องการเหตุผลในการกระทำเสมอ ไม่เชื่อลองสังเกตุดูนะครับ ไม่งั้น ไม่ทำ หรือไม่ตั้งใจ)

สิ่งที่ผมได้สัมผัสตลอดทั้งวันนี้ คือ ความตั้งใจจริงของคุณครูผู้เข้าอบรม ซึ่งปกติไม่ได้พบบ่อยนัก โดยประสบการณ์ที่พบมาจะเป็นการทำทุกอย่างเพื่อตัวเองเป็นหลัก เช่น ทำผลงานวิชาการ วิทยฐานะ โยงเข้าเรื่องนี้เท่านั้น มากกว่าการเลือกที่จะสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ หรือพัฒนาตัวเอง

เรื่องนี้วิทยากรสัมผัสได้ตรงกัน

ภาพนี้คุณครูแวะมาเหยียบเบรคกันด้วยบรรยากาศแบบง่าย ๆ สบาย ๆ ไม่มีพิธีรีตองใด ๆ เลย

คุณครูสามารถสร้างสมุดบันทึกและเขียนบันทึกได้แล้ว 1 บันทึก พร้อมสามารถเขียนความคิดเห็นได้อย่างรวดเร็ว แสดงถึงความใส่ใจมาก ๆ พร้อมกันนั้น เพื่อนผมได้นัดแนะบรรดาแม่ยกของ gotoknow ที่อยู่ในที่ต่าง ๆ มาช่วยต้อนรับบล็อกเกอร์ใหม่จากเชียงใหม่กันหน่อย สร้างความตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เพราะทำแล้วเห็นผลจริงว่า มีคนสนใจตนเองจริง ๆ ด้วย

การอบรมมีการใส่ "ความสุข" ลงไปในตัวผู้เข้ารับการอบรม ผมเชื่อว่า เขาจะได้รับความจริงใจและตั้งใจของพวกเราทุกคน

พวกเราเชื่อว่า หากพวกเขามีความสุข และได้พัฒนาตนเองต่อ ๆ ไป เด็กนักเรียนก็จะมีความสุข สังคมไทยก็จะมีความสุข ประเทศชาติก็จะมีความสุข ... คนให้ความรู้ก็ย่อมมีความสุขเช่นกัน

เคยเชื่อแบบนี้บ้างไหมครับ :)

ขอบคุณ ความตั้งใจของคุณครูทุกท่าน

ขอบคุณ Superman Canon 40d ที่หมดโอกาสบันทึกภาพในวันนี้

ขอบคุณ แม่ยกแห่ง gotoknow ทุกคนที่ทำงานกันข้ามจังหวัด

ขอบคุณ A.Son เจ้าของโครงการวิจัยเล็ก ๆ นี้

ขอบคุณ กฎแห่งแรงดึงดูด ที่ทำให้คนดี ๆ มารวมกัน

ขอบคุณ กัลยาณมิตรทุกท่านที่ติดตาม :)

ขอบคุณมากมายครับ :)

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน รอยเท้า ภาพถ่าย และ ความทรงจำ

คำสำคัญ (Tags): #gotoknow#wasawatdeemarn#การเขียนบันทึก#ความตั้งใจ#ความสุข#คุณเอก จตุพร#บล็อก#วสวัตดีมาร#เชียงใหม่

หมายเลขบันทึก: 260567เขียนเมื่อ 12 พฤษภาคม 2009 00:51 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 20:44 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (52)

วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--

เขียนเมื่อ 12 พฤษภาคม 2009 01:14 น. ()

อาจารย์ครับ...ผมมัความสุขครับ กับบันทึกนี้

"ขอบคุณ กฎแห่งแรงดึงดูด ที่ทำให้คนดี ๆ มารวมกัน"

Wasawat Deemarn