ผู้ใหญ่ "ใหญ่" เสมอ...

ชีวิตที่ต้องอดทนกับความอึดอัด...

ความอึดอัดว่าแย่แล้ว ยังต้องอดทนกับความอึดอัดอีก

การที่อยู่กับผู้ที่สมมติตนว่าเป็น "ผู้ใหญ่" ใหญ่แล้วยึดถือความคิดของตัวเองเป็นใหญ่ ใหญ่แบบนี้นี่ปวดหัวเน๊อะ

ผู้ใหญ่มักมองว่าผู้น้อยทำอะไรก็ไม่ดี "ผิดหมด"

ผู้ใหญ่มักมองว่าผู้ใหญ่ทำอะไรก็ดี "ถูกหมด"

ชีวิตคนเราก็ต้องอดทนอยู่ด้วยความอึดอัดอย่างนี้แหละ "เศร้าจัง..."

ถ้าหากมีผู้ใหญ่ที่เป็นกลาง เข้าใจสัจธรรมแห่งชีวิตแล้วก็ดีไปอย่าง

แต่ผู้ใหญ่แบบนี้หายาก "ยากจริง ๆ..."

ส่วนใหญ่ ผู้ใหญ่จะไม่ค่อยเข้าใจอะไรในชีวิต ชอบทำตัวใหญ่ ใหญ่คับบ้านคับซอย

เฮ้อ... โตขึ้นแล้วเราจะเป็นผู้ใหญ่อย่างที่เรากำลังบ่นไหมหนอ?

ถ้าเราเป็นผู้ใหญ่อย่างนี้ แล้วเราจะไปบ่นใคร บ่นตัวเองก็ไม่ได้ เพราะคนเรามักคิดว่าตัวเองถูกอีกนั่นแหละ

คนตัวเล็ก ๆ ทำอะไรก็ไม่ได้ ทำอะไรก็ผิดไปหมด

ผิดในสายตาคนที่สมมติตนว่า "ใหญ่..."

[ปภังกร]

ผู้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ ๆ กับผู้น้อยที่คอยยุแยง ตะแคงรั่วก็ยิ่งหนัก

ยุดีก็ยิ่ง ยุไม่ดีก็ยิ่งยุ่ง

ถ้าผู้ใหญ่ ไม่ใหญ่สมชื่อ คือ ไม่หนักแน่นใน "ธรรม" ง่อนแง่น คลอนแคลน แคร์ความคิดเห็นของคนอื่น ๆ มากกว่า "แคร์ธรรม" แบบนี้เป็นผู้ใหญ่ก็ไร้ประโยชน์

สู้กลับมาเป็นเด็กเล็ก ๆ เสียยังจะดีกว่า

เพราะเด็ก ๆ เล็ก ๆ นั้น ไม่มีอำนาจบังคับบัญชาใคร เด็กไม่ได้เป็นตัวอย่างแก่ใครให้ทำตาม

พอผู้ใหญ่ทำโน่น ทำนี่ โดยเฉพาะทำไม่ดี เด็กก็ทำตาม

แต่พอเด็กทำดี ผู้ใหญ่ก็มีอัตตา ไม่ยอมทำตาม โลกของเรามันก็เป็นซะอย่างนั้น...

[ธนิตย์ สุวรรณเจริญ]

• ชอบครับ!
• เรียกใหม่ดีไหม
• เรียกเด็กว่าผู้ใหญ่
• เรียกผู้ใหญ่ว่าเด็ก
• เด็กจะได้ใหญ่
• ผู้ใหญ่จะได้ไม่ใหญ่

 

[ay]

เราก็เจอสิ่งเหล่านี้ในที่ทำงานเหมือนกัน เลย

แต่ ต่อไปนี้เราจะถือเป็นโอกาสอันดีที่มี input มาให้เราได้ภาวนา เจริญสติ

เพราะบางที ความคิดเราเองที่ทำให้เราปวดหัว กะคนที่เราเคยเรียกว่า "คนพวกนี้"

เราเลยรู้สึกขอบคุณเขา แทน

และเลยไม่มีพวกเขา พวกเราและ

เพราะ เราคิดใหม่ว่า

ไม่มีใครสมบูรณ์ เต็ม เบ็ดเสร็จ

ในตัวผู้ใหญ่ทุกคน ....

ก็ยังมีเด็กตัวน้อยๆในดวงจิตที่ยังคงต้องเรียนรู้และเติบโต อย่างไม่มีวันจบสิ้นจนตาย มั้ง!

แต่อย่างไรก้ตาม ไม่ว่าผู้ใหญ่หรือเด็ก

ก็สมควรจะได้รับเมตตาจากเรา และใครๆ หรือแม้แต่จากตัวเอง ไม่ต่างกัน

เพราะเมตตา นั่นแหละ จำทำให้เรา เติบโต เป็นผู้ใหญ่อย่างแท้จริง

และรู้สึกสงบสุขภายใน ได้

และเรารู้สึกอยู่ในสังคมที่แตกต่างนี้ได้ง่ายขึ้น ได้มากขึ้น มีความสุขสงบขึ้น

[ปภังกร]

ถูกต้อง ถูกต้อง ถูกต้อง

การให้อภัยเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุด

ถ้าผู้ใหญ่ไม่ว่าเรา ไม่กวนประสาทเรา เราก็ไม่มีโอกาสที่จะให้อภัยเขา

อยู่ดี ๆ ก็ได้ทำ "มหาทาน" เน๊อะ

เป็นทานที่มีอานิสงส์ใหญ่ มีผลใหญ่

ชีวิตคนเราก็ซับซ้อน ซ่อนเหงื่อนอย่างนี้แหละ

ไม่มีอะไรที่จะถูกใจเรา และเราก็ไม่สามารถทำอะไรที่จะถูกใจเขา

มีแต่ความถูกต้องเท่านั้นที่จะพาชีวิตเราให้ "มั่นคง..."

เจอเรื่องนี้แล้วยิ่งซึ้งในคำว่า "สรณะ (ที่พึ่ง)"

ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี พระพุทธเจ้าเป็นที่พึ่งอันประเสริฐของข้าพเจ้า

ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี พระธรรมเป็นที่พึ่งอันประเสริฐของข้าพเจ้า

ที่พึ่งอื่นของข้าพเจ้าไม่มี พระสงฆ์เป็นที่พึ่งอันประเสริฐของข้าพเจ้า

คนและสมมติสงฆ์พึ่งไม่ได้ ไม่ควรไปพึ่งและอ้างอิงมาก อ้างอิงแล้วปวดหัว

เพราะเขาโอนไป เอนมา ไม่หนักแน่น

เราก็งง คนนี้พูดทีก็เอนมาทางนี้ที คนโน้นพูดที อ้าว... เปลี่ยนอีกแล้ว

พระพุทธ พระธรรม พระอริยสงฆ์ เป็นที่พึ่งที่เที่ยงแท้และแน่นอน...

สองปีที่แล้ว เคยไปฟังงานสัมนาที่chula

วิทยากร พูดมาประโยคหนึ่ง เราซึ้ง จำจนวันนี้

แกพุดว่า : เราจะไม่จน หากเราไม่รู้สึกจน เสียเอง ความพอเพียงทำให้เราไม่จน

แกพูดเรื่องอื่นนะนะ แต่ว่า เราปิ๊ง ไรบางอย่าง เลยนำมาใช้กะชีวิตด้านอื่นๆด้วย

ใช่

สักสองปีมานี้ ทุกครั้งที่เรา รู้สึกแย่ ไม่ว่าเรื่องไร

เราจะตระหนักไว้ก่อนเลยว่า

เราทำร้ายตัวเอง

บางทีสิ่งที่กวนประสาท เรา อาจเป็นความคิดเรา เอง

หากเราทำใจดั่งใบบัวได้ ก็กระทบไมกระเทือน

หากเราพยายาม มองแง่ดีไว้ เราจะสบายใจ

ท่านผู้ใหญ่ อาจไม่ได้ตั้งใจ ให้เรารู้สึกแย่ เคยมีคำกล่าวว่า มนุษย์ทุกคนทำดีที่สุดแล้ว ณ เวลานั้นๆ ณ ปัจจัยแวดล้อมนั้น ๆ

ขอเป็นกำลังใจให้ท่านเขียนสิ่งดีดี สอนเราคะ

[ay]

วันนี้ มีเรื่อง เล่าเรื่องหนึ่ง เกิดที่ทำงาน เมื่อเช้า

ตัวเราเอง เขียนอีเมล เกี่ยวกับเรื่องงาน (รายละเอียดเมลคงไม่ต้องเล่า) ไปยัง คุณ a แล้วสำเนาสารนั้นให้ B C D E ด้วย

เสร็จ แล้ว คุณ a ตอบเมลกลับมา ด้วยสำนวน ของเธอ

เสร็จ เราก็ตอบ ขอบคุณไป ปกติ แล้วทำงานอื่นต่อ

ปรากฎ ช่วงบ่าย สองในสมาชิก ที่เราสำเนา สารฉบับ นั้น

มาพูดกะเราว่า เมื่อเช้า aเขียนแรงจังนะ พร้อมทำหน้าแหยๆ แบบว่า เหมือนอยากปลอบใจเรา

เราบอกไปว่า เหรอ ไม่รู้สิ ไม่คิดอะไร

จบ+*********

เราไม่คิดอะไรจริงๆ เมื่อเช้าเริ่มวันด้วยการสวดมนต์ ตั้งใจดี

ตอนเราเขียนเมลหา a เราคิดดีเจตนาดี ไม่คิดไร

ไม่รู้ว่าสารนั้นจะไปกระทบ a โดยไม่ได้ตั้งใจหรือเปล่าไม่รู้

และ a ตอบกลับมา ด้วยโทสะ หรืออะไรเราก็ไม่รู้

รู้แต่ว่า เราตั้งใจดี ไม่คิดลบ ในการสื่อสาร ก็แค่นั้น

เรารู้แต่ว่าเมื่อเช้า จนตลอดวัน การสื่อสารกะ a ไม่ทำให้เรากระเพื่อมได้เลย

เพราะเราคิดดี เรามีตัวตั้งดี เราไม่รู้เรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ

แปลกใจ ที่คนอื่น มาพูดเหมือนปลอบใจเราทำนองว่า อย่าจ๋อยนะ เขาเขียนแรง

เหรอ เรานี่ไม่รู้เรื่องเลย

วันนี้ข้างในเราดี ใครทำเรากระเพื่อมไม่ได้ ดีจัง

จะพยายามต่อไป

ยิ้มๆๆๆๆ ไว้ แบบท่านอาจารย์สอน

สวัสดี

วันนี้เลิกงานเร็ว แวะมาเยี่ยม link ท่าน

ยังไม่พบงานเขียนใหม่

เลยขอทิ้ง อักษร เป็นกำลังใจ ให้ท่าน เขียนงานดีดี ออกมาให้พวกเราได้อ่านกันอีก

จะได้ประโยชน์ กันสำหรับเพื่อนๆที่แวะมาอ่าน ถ้วนหน้า