ผมเกือบทำให้ “วันดี ๆ” ของชีวิตหล่นหายไปจากชีวิตเสียแล้ว เพียงเพราะภารกิจส่วนตัวและราชการบีบเร่งให้สัญจรอย่างเร่งรีบ จนเกือบไม่ได้ไปเยือนมิ่งมิตร “ชาวบล็อก” ที่บ้าน “พ่อครูบา” เสียแล้ว
ผมออกเดินทางอย่างเด็ดเดี่ยวโดยปล่อยวางภาระราชการไว้เบื้องหลัง มุ่งตรงออกจากมหาสารคามไปสู่สวนป่าของพ่อครูบาพร้อมรถยนต์คู่ชีวิต ไปทั้ง ๆ ที่ยังไม่ทราบแน่ชัดเลยว่า ใครและใครหอบความรักมาแบ่งปันความรักกันที่นั่นบ้าง ? กระนั้นก็ยังโชคดีบ้างที่ยังพอทราบข้อมูลคร่าว ๆ จาก อ.แป๋ว (paew) ที่กรุณาให้ข้อมูลสังเขปผ่านโทรศัพท์ที่อาภัพคลื่น..
ผมออกเดินทางจากมหาสารคามตอน 4 โมงเช้าและไปถึงที่นั่นราว ๆ เกือบเที่ยง....
ท่านอาจารย์อุทัย...เป็นคนแรกที่สัญจรออกมาต้อนรับและพาผมเดินลัดอ้อมไปชานครัวทักทายปราศรัยกับหลายท่านรวมถึงพ่อบ้านคนเก่งอย่างพี่สมนึก (สะ-มะ-นึ-กะ) ที่โชว์ฝีมือเป็นที่ประจักษ์อยู่ในครัวอย่างโดดเด่น จากนั้นก็เข้าสู่ตัวเรือนใหญ่ที่มีกลิ่นอายความอบอุ่นห่มคลุมอยู่อย่างละมุนละไม
ในห้องกว้าง มี อ.วันพิชิต (ย่ามแดง) และ อ.สิริ (ครูเสือ) นั่งประจำการอยู่ก่อนแล้ว และเราก็ทักทายความเป็นลูกอีสานด้วยกันอย่างสนิทแน่น ไม่นานนัก พี่แป๊ด รัตติยา ก็เข้ามาสมทบ โดยคุณย่ามแดงร้องทักพี่แป๊ดให้ทายว่า “ผมเป็นใคร..จำได้มั๊ย..จำได้มีรางวัลให้กอด..?” และชั่วครู่พี่อึ่งอ๊อบ (Miss somporn poungpratoom) ก็มาถึงอีกคนและยังมีการร้องแซวในทำเดียวกันคือ “ทายสิใครมา ทายถูกมีรางวัลให้กอด..?” ....ผมเป็นงง เป็นปลื้มและประหม่าอยู่อย่างลึกเร้น รวมถึงการมาเยือนของ “เจ้หนิง” ในเวลาอันไล่เลี่ยกัน
ต่อจากนั้นเราและเราก็พูดคุยกันหลายเรื่องและล้วนเป็นเรื่องที่ดูเหมือนจะเข้มข้น เครียด...อยู่ไม่น้อย เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำงาน โลกและชีวิตของสังคม
ถัดจากนั้นชั่วครูใหญ่ อ.แป๋ว (paew) อ.ขจิต ครูอ้อย สิริพร อ.เมตตา รวมถึง พ่อครูบา ก็กลับจากการไปเที่ยวท่องชมสวนป่าฯ สมทบด้วยเสียงแห่งความรักและมิตรภาพอันคึกครื้น
หลังมื้อเที่ยงอันอิ่มอร่อย ผู้มาเยือนหลายท่านทยอยเก็บสัมภาระข้าวของเพื่อเตรียมสัญจรกลับบ้าน และไม่ลืมวาระสำคัญแห่งชีวิตคือการ “รดน้ำดำหัว – ขอพร” จากพ่อครูบาและคู่ชีวิตของพ่อครูบาที่เรารักและเคารพประดุจญาติผู้ใหญ่ จากนั้นรับของฝากของต้อนจากเจ้าบ้านผู้แสนดีและเปี่ยมความเมตตาอย่างถ้วนหน้า...โอบกอดกันและกัน โบกไม้โบกมือ ส่งคำพรให้กันและกันสู่การเดินทางโดยสวัสดิภาพ
ผมเป็นกลุ่มเกือบสุดท้ายที่เคลื่อนตัวออกจากบ้านครูบาโดยมี อ.แป๋ว นั่งมาเป็นเพื่อน...
ภาพและบรรยากาศของมิตรภาพและความรักแจ่มชัดและมีชีวิตอย่างน่าประทับใจ กู่ก้อง เกิดขึ้นและดำเนินไปในความรู้สึกนึกนึกคิดของผมอย่างไม่รู้จบ ...
ผมรักบรรยากาศและทุกอย่างที่เกิดขึ้น ณ ที่นั่น ตื้นตันในมิตรภาพและความรักอย่างสุดซึ้งจนไม่อาจเอ่ยคำใดได้มากไปกว่านี้อีกแล้ว
ผมรักบรรยากาศและทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นั่น...อย่างที่สุด
ที่นั่น... ที่ซึ่งมีพ่อครูบา...เป็นศูนย์รวมจิตใจของใครอีกหลายคน
ดีจังคะ ได้เห็นบรรยากาศ วันงานวันสุดท้ายที่
บ้านพ่อครูบา....เสียดาย ไม่ได้อยู่ร่วมด้วยคะ
ไปวันแรก และวันที่สองก็พาทีมมาเด็กรักป่า
ยังคิดอยู่ว่า คุณแผ่นดิน น่าจะมาร่วมด้วย
สวัสดีครับคุณ แผ่นดิน
มาติดตามอ่านบันทึกที่มีชีวิตของท่านครับ
เพิ่งทราบจากคุณแผ่นดินนี่แหละว่ามี รดน้ำขอพร พ่อครูบาด้วย ดีจังครับ
สวัสดีครับ..
ผมเสียดายมาก..และมากจริง ๆที่ไม่ได้เจอกันที่นั่น..ชีวิตและการงานมากล้นจริง ๆ ..สัญจรไปตามที่ต่าง ๆ อย่างไม่ว่างเว้น...ได้รับทราบเรื่องราวของคุณดอกแก้วที่นั่น รวมถึงการไปเยือนเด็กรักป่าของชาวบล็อก...พลอยเป็นสุขและปลื้มอย่างบอกไม่ถูก
ขอบคุณมากครับ...
มีช็อตเด็ดๆ ภาพบรรยากาศที่คุณแผ่นดินพบทักทายชาวบล็อกด้วย...อิอิอิ...แต่คงมาลงใน G2K ไม่ได้...อิอิอิ....พูดเล่นค่ะ
เวื่อวานนี้ขอบคุณมากๆ ค่ะ ...สำหรับการขับรถที่ปลอดภัย และขอโทษด้วยค่ะ ที่วูบหลับ 3 รอบ กว่าจะถึงมหาสารคาม ... ขอบคุณมากๆ ค่ะ
ขอโทษค่ะ พี่พิมพ์ผิด กรุณาลบข้อคิดเห็นอันบนด้วยนะค่ะ...ขอบคุณค่ะ
สถานที่เดียวกัน บรรยากาศเดียวกัน...
ถ่ายทอดจากมุมมองของหลาย ๆ ท่าน...
อ่านแล้วก็ได้อรรถรสต่างกันครับ...
แต่สิ่งที่ได้เหมือนกันคือความสุขใจที่ได้อ่านครับ...
ขอบคุณครับ...
เสียดายที่เช่นกันที่ไม่ได้พบอาจารย์ที่นั่น...ผมนำข้อมูลเรืออีโปงที่กรุณาให้ข้อมูลแก่ผมไปเผยแพร่แก่นิสิต ซึ่งได้ประโยชน์มาก ...
ช่วงนี้การงานยังคงมีอย่างไม่ว่างเว้น ทั้งในสำนักงานและออกสู่พื้นที่...เหนื่อยบ้างเหมือนกัน แต่ก็มีความสุขดีครับ...ได้กำลังใจที่ดีจากคนรอบข้าง รวมถึงชาวบล็อกอย่างสม่ำเสมอ
ขอบพระคุณคำแนะนำชวนเตือนใจให้คิดมาก ๆ นะครับ ผมจะจดจำและเพียรพยายาให้ดีที่สุด
ขอบพระคุณครับ....
น่าประทับใจจังเลยค่ะ
ตกลงใครได้กอด อ.แผ่นดินบ้างค่ะ
คลทายถูกกันทุกท่าน.....อิอิ
ขอบคุณอาจารย์มากครับที่ให้เกียรติแวะมาทักทาย
เรามีความสุขกันมากที่ได้รดน้ำขอพรจากพ่อครูบา...จัดขึ้นอย่างง่าย ๆ เป็นกันเอง แต่อบอุ่น
ขอบคุณครับที่นั่งมาเป็นเพื่อน..คราวหน้าถ้ารู้ว่าจะได้รับใช้อาจารย์เช่นนี้ จะงดเอารถลงพื้นที่ แต่จะเช็ดล้างให้สะอาดเลยครับ...เมื่อวานแย่หน่อนพัดลมไม่ทำงาน เลยต้องต้านลมมาอย่างทุลักทุเล...
อันที่จริงไม่อยากจะบอกเลยว่าผมน่าจะวิ่งรถได้ประมาณ 2 ชั่วโมง แต่เกรงอาจารย์จะถึงขอนแก่นค่ำ เลยทำเวลาเร็วกว่าปกติอยู่บ้าง
ขอบคุณครับ
ผมว่าชาวบล็อกจะได้ซึมซับบรรยากาศอันดีงามที่เกิดขึ้นที่สวนป่าบ้านพ่อครูบาอย่างหลาหลายเป็นแน่...แต่ทั้งหมดจะช่วยย้ำให้เห็นพลังมิตรภาพที่เกิดขึ้นในโลก G2K อันทรงพลังนี้อย่างน่าประทับใจ
ไกลแค่ไหนก็มาถึงกันได้ เพียงเพราะเป็นประดุจญาติมิตรกันและกัน...เป็นญาติมิตรในครอบครัว G2K ของเราทุกคน
คุณพนัส
เข้ามาชมและเก็บความรู้สึกดีๆผ่านบันทึกครับ เชื่อแน่ก่อนที่จะคลิกเข้ามา ว่ามีอารมณ์ที่ละมุนละไมเต็มไปหมดแน่...ผมคิดไม่ผิดครับ
มีความสุขกันทุกคนเลยครับ
สวัสดีค่ะน้องชาย คุณแผ่นดิน
ขอบคุณค่ะที่นำบรรยากาศเข้ามาในหัวใจอีกครั้ง
เป็นการรดน้ำขอพรที่เรียบง่าย สมถะ แต่ยิ่งใหญ่มาก และเพียงไม่ถึง 3 วันผมมีโอกาสรดน้ำขอพรผู้ใหญ่ติดต่อกันถึง 2 งาน , งานแรกรดน้ำขอพรจากผู้เฒ่าผู้แก่แถบชุมชนของมหาวิทยาลัย และล่าสุดก็ที่สวนป่าของพ่อครูบา...
การรดน้ำดำหัวขอพรผู้ใหญ่..เป็น "เนื้อหา" ที่แท้ของสงกรานต์ แต่ทุกวันนี้เราหลงไปกับ "รูปแบบ" ที่ผลิกภาพของ "เทศกาลนำ"ไปอย่างน่าใจหาย
ขอบพระคุณมากครับ....
คุณย่ามแดง...
ยืนยัน..ถึงขั้นหล่อ คม เข้ม..ยิ้มมีเสน่ห์เลยแหละ..สงสัยสาว ๆ หลงรักมากโข กระมัง,
..ขอบคุณมากครับที่แวะมาให้กำลังใจ...อ.ย่ามแดง...คือคนที่มีทรงผมเหมือนเพิ่งปลดระวางจากกรมทหารมานั่นแหละครับ
เป็นไง...ดูดี ใช่ไหมครับ
สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน
ดีใจมาก ที่ได้มีโอกาส f2f กับคุณแผ่นดิน ซึ่งเหมือนกับที่วาดฝันไว้เลยค่ะ
สัมผัสคุณแผ่นดิน จากปลายอักษร ได้อย่างไร เจอตัวเป็น ๆ ความรู้สึกนั้น ก็ไม่ต่างค่ะ
เสียดายนิดเดียว เกรงใจไม่กล้ากอดค่ะ ได้แต่ซบไหล่ เบา ๆ แค่นี้ ก็สุขใจหลาย เด้อ
ก๊าก ๆๆ
รวมตัวกันทั่วประเทศเลยนะครับ ชาวเฮฮาศาสตร์
ทั้งดีใจ ทั้งเขิน..ตั้งสติไม่ได้และไม่กล้ามองเลยว่าใครกอดบ้าง แต่ อ.แป๋ว ทำหน้าที่บันทึกเรื่องราวนั้นไว้ชัดแล้ว...
เริ่ม จาก. อ.เมตตา ...พี่แป๊ดและครูอ้อย ปิดท้ายด้วยพี่สมพร...ตามลำดับ..
อบอุ่นดีครับ...อ้อมกอดมิตรภาพยิ่งใหญ่เหลือเกิน...
ความดีของพ่อครูบา จะนำพาผู้คนไปเยือนอย่างไม่รู้จบ ...
สักวันผมเชื่อว่า อ.ลูกหว้าจะไปที่นั่น ไปเป็นลูกสาวคนสวยอย่างเต็มยศอีกคนของพ่อครูบา
ผมเชื่อเช่นนั้น นะครับ....
วันดีๆ ต้องมีหลายครั้งซิคะ...คล้ายๆกับวันเบาๆ ไงคะ ดีใจที่ได่พบกันค่ะ เขียนเก่งนะคะ...วันนี้ต้องลองจรดปลายนิ้วบ้างแล้วค่ะ..
สวัสดีครับ..คุณเอก
ผมเพิ่งเดินทางกลับมาถึงมหาวิทยาลัย แต่ถือโอกาสไม่นั่งโต๊ะทำงาน กระนั้นก็แวะเข้าไปเช็คงานแล้ว..เลยถือโอกาสมานั่งเขียนโครงการลงสู่ชุมชนเพื่อเสนอมหาวิทยาลัย...
ขอแบ่งปันความสุขนั้นผ่านบันทึกไปยังคุณเอก - นะครับ และขอให้มีความสุขกับการทำงานและการใช้ชีวิตสืบไปอย่างไม่รู้อิ่ม
อาจารย์Handy |
ในโลก G2K มีความรักและมิตรภาพอันยิ่งใหญ่ที่ซื้อไม่ได้แต่แลกได้ด้วย "ใจ"
โลกไม่เงียบเหงา เพราะยังมีคนให้เราได้คิดถึง โดยเฉพาะคนในโลก G2K ...ผมรักและคิดถึงเสมอ ...
ขอบคุณครับ
ผมดีใจไม่แพ้กัน...แต่ดีใจที่ถูกกอดโดยครูอ้อย
ดีใจจริง ๆ ครับ....พูดอะไรไม่ออกจริง ๆ ....
ดีใจ... ดีใจจริง ๆ ... ขอบคุณครับ
ตัวจริงพี่แป๊ดอารมณ์ดี มีมุกฮาคลาสสิคมาก..และละเอียดอ่อนตามที่คาดไว้...เพราะสังเกตเห็นว่าน้ำตาดูจะเอ่อล้นอยู่ไม่ขาดระยะ โดยเฉพาะในช่วงที่จะอำลาพาจาก ยิ่งดูเหมือนอ่อนไหวเหลือเกิน..
ดีใจเช่นกันครับ..ที่ได้รู้จักตัวจริง และดีใจที่โดนกอดโดยพี่แป๊ด...อบอุ่นมาก ๆ ...(ยิ้ม ๆ)
ขอบคุณครับ...ไว้คราวหน้าก่อนกอดใหม่แล้วกัน..ว่ามั๊ย 555
พี่อัมพร ครับ
เสียดายพี่ไม่ได้มาด้วย...กระนั้นก็ระลึกถึงไม่สร่างนะครับ ผมลงพื้นที่แทบทุกวัน บริหารเวลายากไม่น้อย ทั้งในงานบนโต๊ะ...งานนอกพื้นที่และเวลาในบล็อก รวมถึงเวลาเพื่อคนที่เรารัก...
ส่งผ่านความสุขไปยังพี่อัมพรด้วยบันทึกเหล่านี้นะครับ
คุณโก๊ะ ครับ...
โลกไม่เงียบเหงา เพราะยังมีคนให้เราได้คิดถึง
คุณโก๊ะ...ก็เป็นคนหนึ่งในวาทกรรมนั้น นะครับ
ผมแวะไปอ่านและฝากคำไว้แล้วนะครับ..ได้ความรู้ในเรื่องการกอดอย่างแจ่มชัด (กอดสงบ) และเข้าใจตัวตนของพี่มากขึ้น...อบอุ่นและผ่อนคลายมากครับ
...รักพี่สาวคนนี้มากเช่นกันครับ...