สัมคมนี้เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ? (ตอนที่ ๔ งานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติครั้งที่ ๓)

เมื่อเราไปถึงมีแต่เรื่องดี ๆ คนดี ๆ คำพูดคำทักทายที่ดี ๆ น่าฟัง คนเท่าเทียม อ่อนน้อมถ่อมตน อยากให้สังคมทั่ว ๆ ไปเป็นเช่นนี้ ประเทศเราจะได้มีความสุขกันทุกคน

           ผมกลับถึงบ้านเมื่อวานนี้ (๑๐ ธ.ค.๔๙) หลังจากที่เดินทางไปตั้งแต่วันที่ ๖ ธ.ค.๔๙ เพื่อสัมมนาโครงการเกษตรแบบยั่งยืนเพื่อสิ่งแวดล้อม กรุงเทพ ฯ  (บันทึกตอนที่ ๓)

          สิ่งแรกที่รีบทำทันทีเมื่อวางสัมภาระเดินทาง คือ รีบเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์ เชื่อมต่ออินเตอร์เนต และเข้าไปเยี่ยมกัลยณมิตร ใน GotoKnow โดยคิดตลอดการเดินทางว่า เพื่อนกัลยณมิตรคงมีอะไรมาเล่าสู่กันฟังให้เราได้สุขใจอีกแน่ ๆ และก็เป็นดั่งคาดคิดจริง ๆ เพื่อนกัลยาณมิตรได้พูดถึงซึ่งกันและกันรวมทั้งผมด้วย   ผมคิดว่าเราคงพูดถึงกันไปนานแสนนาน   และคงไม่มีวันเบื่อที่จะพูดถึงกัน

          ถ้าใครซักคนที่เข้ามาอ่าน อาจจะงง ๆ และมองได้ว่าดูเหมือนไม่มีอะไรเลย ก็เพียงแต่พูดคุยกล่าวถึงกัน สาระไม่เห็น แต่แท้ที่จริงนั้นสาระมีมากจนคาดไม่ถึง หากมองดูและพิจารณาให้ลึกซึ้งครับ นี่คือช่วงหนึ่ง   เหตุการณ์หนึ่งที่เกิดขึ้นที่สามารถเป็นกรณีศึกษาเรียนรู้ได้เป็นอย่างดี ตั้งคำถามซักนิดสังคมนี้เกิดขึ้นมาได้อย่างไร

(คุณนิดหน่อย คุณศิริ พี่เม่ย ท่าน อ.ปารมี)

(บรรยากาศห้องคุณอำนวย โดยท่าน อ.หมอ JJ และกัลยาณมิตรกำลัง ลปรร.)

(ห้องคุณอำนวย : คุณหมอฟัน(เด็ก) กำลัง ลปรร.)

(คุณทวี คุณเมตตา คุณสิงห์ป่าสัก คุณนันทา)

ทั้ง ๆ ที่ต่างคนต่างไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย อยู่ต่างพื้นที่ ต่างหน่วยงาน ต่างอาชีพ ต่างเพศและน่าศึกษาเรียนรู้ด้วยซ้ำไป ต่างวัย ต่างการศึกษา ต่างตำแหน่งหน้าที่ ต่างประสบการณ์ และมีอีกหลายอย่างที่แตกต่าง แต่เมื่อมาอยู่ในสังคมนี้ทำไมทุกคนเท่าเทียมกัน อยากเจอกัน ดีใจและมีความสุขเมื่อได้เจอกัน

(ครูนงเมืองคอน คุณเล็ก-ศุภลักษณ์)

          ในงานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติ ครั้งที่ ๓ ต่างคนต่างวิ่งหากัน ต้องการอย่างยิ่งที่จะรู้จักตัวจริง เสียงจริง ของกันและกัน นี่มันเป็นสังคมอะไรกันแน่ ?

         เมื่อเจอกันต่างยิ้มแย้มแจ่มใสมีความสุข เหมือนเคยรู้จัก เหมือนเคยเจอกัน แล้วมาเจอกันใหม่ ซึ่งก็เป็นเพียงบางท่านเท่านั้นที่เคยเจอกันแล้ว แต่ส่วนมากเพิ่งเจอเป็นครั้งแรก

          บรรยากาศทั่ว ๆ ไป ในงาน มีแต่กระแสจิตแห่งคุณงามความดีแผ่ไปทั่ว เหมือนกับอาจารย์ท่านหนึ่งได้เคยบอกไว้ตอนที่ผมไปอบรมที่โรงเรียนผู้นำ มูลนิธิ พลตรี จำลอง ศรีเมือง กาญจนบุรีว่า เวลาเราไปเข้าวัดทำบุญเรารู้สึกร่มรื่นสงบเย็น และปลอดภัย นั่นเพราะรอบ ๆ ตัวเรามีแต่กระแสจิตแห่งคุณงามความดีแผ่กระจายอยู่รอบตัวเรา และถ้าเราไปอยู่บริเวณที่เขาเล่นการพนัน เราจะรู้สึกมันวุ่นวายเร้าร้อน หวั่น ตระหนก น่ากลัว นั่นเพราะจิตแต่ละคน มีกิเลศ ตัณหา อยากได้อยากมี อยากชนะ ไม่อยากแพ้ ต่างไม่ไว้ใจกัน ทำให้เราที่ได้สัมผัสพลอยกระทบไปด้วย อย่างน้อยเราก็หวั่นว่าถ้าตำรวจมาเราก็พลอยถูกจับไปด้วย

          คิดแล้วอย่างที่ท่านอาจารย์บอกไว้จริง ๆ ในงานมหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติที่ผ่านมา เมื่อเราไปถึงมีแต่เรื่องดี ๆ คนดี ๆ คำพูดคำทักทายที่ดี ๆ น่าฟัง คนเท่าเทียม อ่อนน้อมถ่อมตน อยากให้สังคมทั่ว ๆ ไปเป็นเช่นนี้ ประเทศเราจะได้มีความสุขกันทุกคน

เขียนใน GotoKnow โดย ชาญวิทย์-นครศรีฯ
ใน เส้นทางเรียนรู้อันยาวไกล

คำสำคัญ (Tags): #มหกรรมการจัดการความรู้แห่งชาติ

หมายเลขบันทึก: 66445เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2006 08:37 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 17:41 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (10)

ครูนงเมืองคอน

เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2006 09:31 น. ()

เรียน คุณชาญวิทย์ นครศรีฯ

อ่านแล้วได้ความรู้สึกว่าเหมือนยังอยู่ในเหตุการณ์อยู่เลย
ในความเห็นของผมที่คุณชาญวิทย์ตั้งคำถามว่าสังคมเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร(ดีๆอย่างนี้) ผมคิดว่าเพราะมีคน(ดีๆ)อย่างนี้นี่เอง...เข้าข้างตัวเอง หมู่พวกตัวเองหรือเปล่าไม่รู้
เห็นด้วยอย่างยิ่งกับอาจารย์ท่านนั้นที่บอกตอนที่คุณชาญวิทย์ไปอบรมที่มูลนิธิพลตรีจำลอง ศรีเมือง นั่นแหละครับที่ว่าสำคัญที่คนเราจะแวดล้อมไปด้วยหมู่คนพันธุ์ใดเป็นสำคัญ
ดีใจครับที่คุณชาญวิทย์กลับถึงบ้านแล้ว ผมคงจะไปคุยด้วยไวๆนี้ ที่ออฟฟิสใหม่ สนง.เกษตรจังหวัดนครศรีธรรมราช

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2006 09:55 น. ()

เย คุยกันตั้งนานเพิ่งพบตัวเป็นๆกัน แต่ได้คุยไม่นานเลย มัวแต่ทำงานอยู่ เสียดาย
ทุกท่านเป็นกัลยาณมิตรที่ดีมากจริงๆ ขอบคุณผู้ใหญ่ใจดีทุกท่านครับ

รศ.พญ. ปารมี ทองสุกใส

เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2006 09:56 น. ()

เห็นด้วยกับครูนงค่ะ อ่านแล้วเหมือนยังอยู่ในงานอยู่เลย อบอุ่นมากๆ

nidnoi

เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2006 10:17 น. ()

ตามมาดูแล้วค่ะ

ถึงแม้จะไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ยังระลึกถึงอยู่นะคะ

ครูนงกับคุณชาญวิทย์ เหมือนแฝดเลยค่ะ

โอ๋-อโณ

เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2006 13:06 น. ()

คุณชาญวิทย์เขียนได้เหมือนนั่งอยู่ในใจพวกเราทุกคนเลยนะคะ รู้สึกเช่นนี้เหมือนกัน เราไม่ได้สนใจเลยว่าแต่ละท่านมีตำแหน่งหน้าที่อะไร เราตื่นเต้นดีใจ อบอุ่นที่จะได้พบกัน เราศรัทธากันที่ตัวตนแท้ๆของแต่ละคน เพราะเรารู้จักความคิด แนวคิดของกันและกันนั่นเอง ขอบคุณบันทึกดีๆเช่นนี้ค่ะ

เมตตา

เขียนเมื่อ 11 ธันวาคม 2006 19:39 น. ()

เพราะเราต่างเป็นคนทำงาน กระมัง...ในบันทึกที่เขียนจึงเพิ่มพลังกันได้...แม้มิบ่นถึงอุปสรรคในงาน...ต่างบอกเล่าในมุมที่เสริมพลังกัน...แต่เรารู้ว่าในทุกอริยาบทของการทำงานมีทั้ง...สำเร็จ...เกือบอีสำเร็จ....ไม่สำเร็จ....อันนี้กระมังทำให้มิตรภาพ งอกงาม...ขอบคุณค่ะ