อนุทินที่ ๑๓๖๕

เธอมีเหตุผล...เมื่อวานพี่ฟ้าครามกลับจากการเรียนพิเศษ...มาถึงเธอขอย่าไปขี่จักรยานเล่นรอบหมู่บ้านกับพี่ๆ ในหมู่บ้าน...เล่นไปสักพัก ย่าเห็นเธอดูหงอย ๆ ย่าถามว่า...เป็นอะไร? เธอไม่ตอบและไม่พูด ย่าเริ่มสงสัย เธอต้องมีอะไร?...ย่าเลยปล่อยเธอสักพัก...แต่ก่อนจะเข้านอน เธออดไม่ได้จึงเล่าให้ย่าฟังว่า...เป็นเพราะเธอตัวเล็กกว่าพวกพี่ ๆ...เขาชวนเธอเล่น โอ อา น้อย ออก ของเล่นเด็ก ๆ...เธอเล่นคราวใด แพ้ทุกที แล้วเธอก็ต้องวิ่งตามหาพี่ๆ ให้ได้...บางทีเธอไม่แพ้ พี่แพ้ เธอตัวเล็ก เธอจึงวิ่งหนีไม่ทัน ก็ถูกจับให้แพ้อีก...เธอจึงบอกว่า "เธอไม่ขอเล่นเกมส์นี้ด้วย"...มันวิ่งจับพี่ๆ เขาแล้วหาไม่ค่อยได้ มันเหนื่อย...คริๆๆ กว่าจะบอกย่าได้...เรียกว่า "เธอมีเหตุผลของเธอจริงๆ"...การเลี้ยงเด็กก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะคะ จะบอกให้...บางครั้งต้องให้เวลาเธอเล่าเรื่องด้วยตัวเอง

๑๘ เมษายน ๒๕๖๑

อนุทินที่ ๑๗๘๐

มีสิ่งหนึ่ง...ที่นางตั้งใจจะทำในตอนนี้...ฝากไว้ก่อนลาจากโลก

๒๑ เมษายน ๒๕๖๑

อนุทินที่ ๑๗๗๘

"ธรรมะ"...ใช้ได้กับการดำเนินชีวิตในทุกๆ วัน...หากเข้าใจดีพอ

๒๑ เมษายน ๒๕๖๑

อนุทินที่ ๑๗๗๙

การมีวิสัยทัศน์...คือ การมองได้ไกล สามารถประยุกต์เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นกับเหตุการปัจจุบันและที่ผ่านมาในอดีตได้...คนที่มีวิสัยทัศน์ที่ดีกว่า สามารถทำการใด ๆ ได้เร็วกว่า...มองได้อย่างรอบคอบกว่าและมีโอกาสได้เร็วกว่าคนที่ไม่มีวิสัยทัศน์หรือคนที่ไม่ได้คิดอะไรเลย

๒๑ เมษายน ๒๕๖๑

อนุทินที่ ๑๗๗๔

ปัจจุบันมีทั้งการรู้จริง...และรู้ไม่จริง...สิ่งใด คือ ตัวพิสูจน์

๒๐ เมษายน ๒๕๖๑

อนุทินที่ ๑๗๘๑

คนเราต้องมีสติ...และไม่ต้องไปตัดสินคนอื่น...อย่าวิพากษ์วิจารณ์คนอื่น โดยไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย

๒๒ เมษายน ๒๕๖๑

อนุทินที่ ๑๗๘๒

วันนี้วันพระ...อยู่คนเดียวให้ระวังความคิด...อยู่ร่วมมิตรให้ ระวัง!!! วาจา...

๒๒ เมษายน ๒๕๖๑

ในที่สุดวันนี้ผมก็ต้องยอมโอนอ่อนผ่อนตาม กระแสเทคโนโลยี....

เช้าวันนี้ตื่นมาแต่ 6 โมงเช้า นั่งเชคเมล์ และงานตัวเองที่ยังต้องทำ โอ้ววว มีอีกมากมาย ช่วงสายขับรถพาหญิงสาวผู้เป็นภรรยา ไปโรงเรียนแม้วันนี้เป็นวันหยุด เธอก็ต้องทำงานเพราะเข้าใกล้เวลาเปิดเทอม ที่จะต้องเตรียมขัดถูห้อง จัดตารางสอน และหน้าที่ใหม่ในการรับผิดชอบกิจการสหการของโรงเรียนที่ฟื้นฟูขึ้นใหม่ ทำให้ต้องไปหาซื้อชั้นวางของร่วมกับทีมงาน เราใช้รถยนต์ฟอร์ แรงเยอร์ของผมไปขนชั้นวางของมือสองมา 6 ชิ้น เต็มกระบะท้ายพอดี แวะทานก๊วยเตี๋ยวมื้อกลางวันที่บ้านก๊วยเตี๋ยว ก่อนที่จะเข้าไปยกชั้นวางของให้กับโรงเรียน เรียบร้อย ผมกับหญิงสาวฯ ก็ออกเดินทางไปหาคุณแม่ ที่บ้านริมแม่น้ำป่าสัก จุดหมายประสงค์หลักที่เดินทางไปนอกจากเพื่อหาเวลาว่างไปหาแม่แล้ววันนี้เรามีเป้าหมายพิเศษ คือการไปดูไห ที่เป็นข่าวใหญ่โตว่าขุดพบเป้นฐานรองพื้นและโครงสร้างของโบสถ์โบราณอายุกว่า 300 ปี ซึ่งที่นั่นเป็นวัดบ้านเกิดและเป็นที่วิ่งเล่น เรียนหนังสือของผมมาแต่สมัยยังเล็ก เราได้รับความกรุณาจากคนงานที่กำลังขุดแต่งโบสถ์จากกรมศิลปากรอย่างมากที่อนุญาตให้เข้าไปดูไหที่ขุดพบ ซึ่งถูกนำมาวางเรียง อวดโฉมหลังจากนอนนิ่งใต้พื้นมากกว่า 300 ปี ในไห เต็มไปด้วยพระ พระพาย ....

ผมเดินทางกลับ และแวะโลตัส เพราะหญิงสาวของผมเะออึดอัดเต็มทนกับการไร้ร่องรอยการติดต่อของผมผ่านแอพลิเคชั่นยอดฮิต มานนานนับเดือน ที่จริงผมว่าผมมีอิสระ และมีเวลาอ่านหนังสือมากขึ้นเมื่อไม่มีไลน์ ไม่มีสมาร์ทโฟนใช้ แต่ก็อีกนั่นแหละ สังคมรอบข้างก็กดดัน ปรานามหยามเหยียด ...

ในท่ามกลางการพัมนา ไปสู่ความทันสมัย เมื่อเราถูกกล่าวหา และนิยามว่าล้าหลัง ทางเดียวที่จะพ้นความล้าหลังไปได้ก็คือต้องซื้อเทคโนโลยี วันนี้ผมจ่าย ไป 3990 บาท แลกกับ จอ 5.5 นิ้งอันเขื่อง ความจำภายใน 16 กิ๊ก กล้องหน้า แปดล้าน กล้องหลัง 13 ล้าน ผมไม่รู้หรอกว่ามันคือะไร แต่ ดูเหมือนเพื่อเก่า ๆ ในไลน์หลายต่อหลายคนจะดีใจที่เห็นผมกลับคืนวงการ

ก่อนนอนคืนนี้ผมคงต้องนั่งพิมพ์บทความให้ได้สักหน้าสองหน้า ตามที่สันยิงสัญญากับผู้จัดงานว่า ขอแค่วันศุกร์นี้ จะส่ง ผมเป็นคนผลัดวันประกันพรุ่งซะนี่กระไร

วันนี้ แม้จะตื่นเช้าลุกขึ้นมาทำงานเขียนบทความที่สัญญาค้างไว้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะลุก ๆ นั่งๆ เปลี่ยนอริยาบท ปัญหาขาบวมมีความสอดคล้องกับท่านั่งและการเดินทางจริง ๆ กว่าจะได้ลุกไปอาบน้ำอาบท่า ก็ปาไป 10 โมงกว่า ตั้งใจออกไปหาอะไรกินในร้านที่มีแอร์ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไป วน ๆ เดิน ๆ อยู่ในบ้านแบบเสียเวลาไปทั้งวัน สมาร์ทโฟนอันใหม่เริ่มพ่นพิษ มันเข้ามาครอบงำความคิดและเวลา ที่จะต้องหยิบขึ้นมาดู มาอ่าน มาเม้นต์ จนเสียเวลาไปทั้งวัน คงต้องสร้างกฎเหล็กให้กับตัวเองเสมือนไม่เคยมีมันมาเป็นเวลากว่าสองเดือน เห็นทีว่าจะต้องตั้งกฎเหล็ก เชคไลน์และเมลและเฟสบุค เป็นช่วงเวลา เช่น 8.00 น.รอบหนึ่ง 12.30 น.รอบนึง 19.00 น.รอบนึง แค่นั้นพอ ไม่งั้นมันจะเข้ามาแทรกแซงวิถีชีวิตเราเยอะไป

ด้วยความที่ไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน บ่ายสามกว่า ๆ หญิงสาวของผมก็ชวนไปหาอะไรกิน ในร้านอาหารที่เขาร่ำลือในความใหม่ มีชื่อว่าร้าน อะไร จุดสักอย่าง คนกำลังเห่อ เด็กนักเรียนเข้าร้าน คนโตพาลูกจูงหลานมาเข้าร้าน เหมือนเรา จนแน่นร้านต้องนั่งรอคิวเกือบครึ่งชั่วโมง พอได้ที่นั่งก็แสนจะคับแคบสั่งเมนูก็รอนาน เจ้าของร้านหน้าบูด รสชาติไม่อร่อย แพงเวอร์ และกลับมาถึงบ้านทำเอาระบบขับถ่านแปรปรวน

ที่จริงร้านหรู อาหารอร่อย มันมีมูลค่าส่วนเกิน ที่เราไม่ควรสัมผัสมันพร่ำเพรื่อ ทุกอย่างก็เหมือนกันถ้ามากเกิน ไม่มีอะไรดี ชีวิตจึงควรต้องมีลิมิต

คงเป็นเรื่องจริงที่ใคร ๆเขาบอกว่า เมื่อายุเพิ่มมากขึ้นความคิดจะเปลี่ยน สัปดาห์ที่แล้ว ผมเอื่อยเฉื่อยกับตัวเองมาตลอดสัปดาห์ แม้กระทั่งมีงานสอนในวันเสาร์ ก็ขี้เกียจอย่างมากที่จะไปสอน พอดีพายะฝนเช้ามืดวันเสาร์ทำให้ความขี้เกียจสำเร็จผล กล่าวคือ นิสิตโทรมาของด เนื่องจากไม่มีสักคนเดียวที่เดินทางได้ถึงมหาวิทยาลัย เพราะน้ำท่วมถนน55 สายทั่ว กทม. 

ความขี้เกียจที่ดำเนินมา 1 สัปดาห์ กลับทำให้ผมรู้คุณค่าของเวลาทุกนาที ที่เรามักจะเสียไปกับการนอนอ้อยอิ่งบนเตียงนุ่มในห้องแอร์ที่แสนสุขสบาย มันทำให้ผมได้ใช้เวลาทบทวนอยู่กับตนเองว่าเราจะเดินไปข้างหน้าต่อไปอย่างไร อะไรคือเป้าหมายในชีวิต คุณค่าใดที่เราจะส่งมอบให้กับโลกใบนี้ ผมตื่นลืมตามาในวันนี้ด้วยความมุ่งมั่นว่าจะเปลี่ยนตัวเอง ผมเสพข่าวสารเลวร้ายมากเกินไปภายใต้ความเชื่อว่าเราคือคนทันโลกทันเหตุการณ์ ผมรู้มากรู้เยอะรู้ไปทุกเรื่องและยุ่งไปทุกเรื่องทั้งที่เรื่องบางเรื่องไม่ได้กระทบหรือเดือดร้อนอะไรแก่เรา กับข่าวร้าย ๆที่แพร่กระจายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในสื่อที่มีมากมายหลายช่องเต็มไปหมด ผมเสพแล้วเอามาปรุงแต่ง เป็นความรัก ความเกลียดชัง ความปลื้มใจ ข่าวที่ใครบางคนขึ้นรถกระบะเพื่อรวบรวมต้นดาวเรือง ก็ถูกผมนำมาปรุงแต่งจนกลายเป็นอารมณ์บูดเน่าของตัวเองก่อนที่จะแพร่มันออกไปในห้วงจักรวาลผ่าน เฟซบุค และอากัปกิริยาที่มีต่อคนรอบข้างซึ่งเห็นต่าง

ด้วยกระบวนการใกล้ๆกันแบบนี้ทำให้ผมทะเลาะกับโลก ทะเลาะกับตัวเองมานานแสนนาน จนเป้นยี่ห้อแปะที่หน้าผากว่าเป้นตัวอันตราย แม้ว่าใจจริงจะไม่อยากเป็นตัวอันตรายของใครก็ตามที

แต่ละวันที่ผ่านไปเหมือนมันง่ายนะ แต่จริงแล้วมันไม่ง่ายเลย หลายวันหรืออาจเป็นเดือนที่ผ่านมา มัวปล่อยเวลาให้ล่วงเลย ใช้เวลา่ส่วนใหญ่กับโลกออนไลน์ อารมณ์เสียไปกับความขึ้น-ลงของคน และจิตใจของตนเอง แม้จะกลับมาเริ่มเขียนอนุทินเพื่อสำรวจตนเอง และ confess กับตนเอง เพื่อการปรับปรุงตัวให้ดียิ่งขึ้น มารก็ยังทะลุทะลวงเข้ามาก่อกวนจิตใจให้คลอนแคลนในเป้าหมาย ที่คิดวาดเอาไว้ 

สองปีที่แล้ว ตัดสินใจละทิ้งความมั่นคงเหมือนยามชายฝั่งที่นั่งนอนสุขสบายบนรประภาคาร มาสู่หนทางใหม่คือลงมาในเรือลำใหญ่ที่ล่องลำอยู่ในทะเลกว้าง ทั้งเป็นความท้าทายส่วนตัวและเป็นความหลงใหลที่มีต่องานนี้อย่างลึกซึ้งมานับแต่ปี 2541 เป็นอย่างน้อย แต่ละวันมันก็มีปัญหาเข้ามาให้แก้ไม่ได้ขาดนับแต่ตัดสินใจเข้าสู่เส้นทางนี้ กว่าจะได้มาจริง ๆ ก็เป็นเวลาเกือบปี และเมื่อมาอยู่ที่นี่ปีกว่า ยิ่งรู้สถานะว่า เรามีภาระสำคัญที่จะต้องทำ มันพูดตรงนี้ก็ยาก แต่เรือที่เขาทิ้งกันหมดแล้ว มีรอยรั่ว ไม้กระดานผุ พายก็กร่อน จะต้องโต้คลื่นไปตามแรงลมกลางทะเลที่เวิ้งว้าง กับลูกเรืออีก8-9 คน ที่หวังจะไปถึงฝั่ง เราไม่อาจถีบใครลงจากเรือลำนี้ได้เว้นแต่ลูกเรือจะท้อใจแล้วกระโดดหนีไปตายเอาดาบหน้าเอง  ปัญหามีให้แก้รายวัน ประสบการณ์ในการควบคุมเรือลำใหญ้่ ที่มีอายุมากกว่า 43 ปีลำนี้ กลางทะเลและคลื่นลม 

ผมกำลังเอื้อมมือไปจับหางเสือบังคับเรือด้วยมือที่สั่นเทาเพราะความกลัวและกังวล ทั้งที่เคยต้องบังคับเรือลำหนีมาหลายหนในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา กระแสคลื่นลมแรงขนาดนี้กับสภาพเก่าแก่ของลำเรือ ผมไม่รู้จะพามันฝ่าคลื่นไปได้อย่างไร แต่ผมก็ต้องทำเพราะผมรักเรือลำนี้ ผมรักเรือลำนี้มาก ผมอยากบอกลูกเรือที่อยู่ในเรือลำนี้ว่า เราจะพาพวกเธอไปถึงฝั่ง ฝั่งของทุกคน จะไม่มีสักคนเดียวที่ถูกถีบลงจากเรือ มากกว่านั้น ผมนี่หล่ะ จะปะพุ เคาะพ่นสี ซ่อมบำรุงเรือลำนี้ใหม่ ให้เป็นเรือที่ยิ่งใหญ่ มั่นคงและเป้นที่พึ่งของผู้คนต่อไปตราบนานเท่านาน

ทุกวันนี้เรามีเทคโนโลยีที่ก้าวหน้า เรามีไฟฟ้า มีรายการโทรทัศน์ มีแอร์คอนดิชั่น มีโทรศัพท์ที่ย่อเอาโลกมาไว้ในมือ มีคอมพิวเตอร์ให้ทำงานซึ่งล้วนแล้วแต่ต้องใช้พลังงานอย่างมาก พลังงานจากฟอสซิลและพลังน้ำจากเขื่อนถูกนำมาผลิตเป็นไฟฟ้าและน้ำมันเราอาจเป็นเผ่าพันธุ์ที่ใช้แหล่งพลังงานสะสมนับล้านปีหมดได้ภายในไม่กี่สิบปี โดยเราต้องจ่ายสนนราคาเพื่อความสะดวกสะบายและความบันเทิง ลำพังค่าไฟ สำหรับบ้านที่ผมอยู่ก็เฉลี่ยตกเดือนละ 1500 บาทหรือปีละ 18000 บาท สำหรับคนจนเมือง หมื่นแปดพันบาทก็แค่หมื่นแปดพันบาท แต่สำหรับนักวิเคราะห์เศรษฐกิจอย่างคาร์ลมาร์กซ์ คงจะบอกเราวา ค่าไฟของครอบครัวเจ้าหนึ่งปี มีค่าเท่ากับพลังแรงงานทั้งหมดที่ใช้ผลิตทองคำน้ำหนัก 15.2 กรัม หรือ 1 บาท มาร์กซ์ ก็คงนับตั้งแต่การขุดทอง หลอมทอง มาจนถึงการทำให้เป็นรูปทรงที่สวยงาม การพัฒนาจึงตามมาด้วยการบั่นทอนและฟุ่มเฟือยนานัปการ

กลับมานึกถึงคำกล่าวที่ว่า นอนตื่นสายเป็นสิ่งไม่ดี อันนี้ ผมก็เห็นว่าเมื่อสังคมแวดล้อมอีกทั้งอาชีพการงานเปลี่ยนไป การตื่นเช้าก้ไม่ได้หมายความว่าจะได้ทำงานเสมอไป ดูอย่างผมเป็นต้น ผมตื่นเช้า แม้ไม่ทิ้งตัวลงบนที่นอนอันอ่อนนุ่มเพื่อหลับต่อ ผมก็ใช้เวลาโต๋เต๋สัพเพเหระ กว่าจะได้ลงมือทำงานจริง ๆ ก็สายบ่ายแก่ พูดก็พูด ตั้งแต่เริ่มทำงานมาผมยังไม่ค่อยได้ใช้เวลาอย่างเต็มที่กับการทำงานซักที ไม่ใช่เพราะอินดี้ว่าจะทำงานไปทำไม แต่เพราะความไม่รับผิดชอบมากกว่า คือขี้เกียจและมาเอาตัวรอดในเวลาใกล้ ๆ จะต้องถึงกำหนดส่งทุกที วันนี้ตื่นนอนมาราวตีสี่ ยังไม่เริ่มงานเลย ทั้งที่ตั้งใจตื่นมาทำงาน ใช่แล้ว ปั่นต้นฉบับงานวิจัย ที่เลยกำหนดส่งมากว่า 1 เดือนแล้ว ......

อันที่จริงก็เป็นคนตื่นเช้า ตื่นเช้าได้อย่างสบาย ๆ ตื่นเช้าทุกวัน ตื่นเช้ามานานแล้ว เดี๋ยวนี้ราวตีสามครึ่งถึงตีสี่ นาฬิกาชีวภาพก็ทำงาน เสียก็แต่ว่าความขี้เกียจทำให้เดินกลับมาทิ้งตัวลงบนที่นอนอ่อนนุ่มในห้องนอนที่ยังเย็นฉ่ำด้วยอากาศที่ถูกปรับอุณหภูมิ การตื่นเช้าเป็นสิ่งดี เป็นคุณธรรมที่ถูกพร่ำสอนมาจากรุ่นปู่ย่าตายาย ทำให้คนนอนตื่นสายดูจะเป็นคนขี้เกียจ เพราะเมื่อก่อนทุกคนต้องตื่นมาหุงหาอาหาร เพื่อเตรียมตัวไปทำไร่ไถนาหรือค้าขาย กระนั้นการพูดว่าให้ตื่นเช้าอย่างเดียวก็ดูเหมือนคนสมัยก่อนจะตื่นเร็วมากแม่เล่าให้ฟังว่า สมัยที่ต้องหาบของไปขายตลาดภาชีกัน ตีสามทุกคนจะตื่นหุงหาข้าวปลาแล้วส่วนของที่เตรียมไว้ใส่หาบตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น ก็พร้อมเอาขึ้นบ่า เดินลัดทุ่งเป็นทิวแถวกันไปสู่ตลาดภาชีตลาดใหญ่ที่เป็นชุมทางการรถไฟ แต่การตื่นเช้าไม่ได้ทำให้คนสมัยก่อนพักผ่อนไม่เพียงพอ เพราะแม่เล่าว่า การตื่นตีสามได้ก็เพราะสมัยก่อนชาวบ้านเขากินข้ากันตั้งแต่ใกล้ ๆ 6 โมงเย็น กินแล้วเป็นอันว่าจบกันเพราะหลังจากมื้อเย็นฟ้าจะมืด มีแต่แสงตะเกียงรำไร ใครที่ยังเตรียมข้าวของสำหรับไปทำมาหากิน ทำไร่ทำนา หรือทำมาค้าขายไม่เสร็จก็มีเวลาอีก สองชั่วโมงที่จะเตรียมตัว ไม่เกินสองทุ่มทุกคนก็กางมุ้งนอนหลับพักผ่อนกัน ถ้านับกันว่านอนสองทุ่ม ตื่น ตีสาม ก็แสดงว่าเขาสามารถพักผ่อนกันได้ถึง 7-8 ชั่วโมงทีเดียวซึ่งแน่นอนว่าเป็นเวลาที่พอเพียงโดยเฉลี่ยสำหรับคนทั่วไป วิถีคนสมัยก่อนที่ไม่มีไฟฟ้า กลางวันจึงทำงาน ทำอย่างมาก ทำเพื่อให้แล้วเสร็จทันแสงสว่างที่มีเวลาจำกัดเพียง 12 ชั่วโมง และเวลาค่ำคืนเป็นเวลาที่ต้องพักผ่อนแม้จะไม่อยากพักผ่อนก็ตามที เพราะไม่มีแสงสว่างใดแล้วส่วนการใช้ไต้ เทียนหรือตะเกียงนอกจากจะไม่สว่างเพียงพอต่อการทำงาน ยังมีเงื่อนไขของการหายากและราคาแพงเป็นความสิ้นเปลืองโดยใช่เหตุ

ผมรู้สึกต้องซุกซ่อนสิ่งดีๆที่ตัวเองได้รับอยู่เสมอๆ นั่นอาจเป็นเพราะ ผมสะท้อนตัวเองว่า การได้รับการยกย่อง ให้ได้รับรางวัลใดๆ มักเป็นสิ่งที่ควรเก็บไว้เงียบๆ การเก็บเรื่องดีๆในชีวิตตัวเองไว้เป็นเรื่องเงียบ มันได้กลับมาทำให้ผมลืมความดีงามของตัวเอง  คุณธรรมของการเจียมตนถ่อมตัว ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนกระจอก ไม่ภูมิใจในตนเอง ลืมความดีที่ตนทำ ลืมรางวัลในชีวิตตัวเองจนหมด 

ผมเปิดเว็บเล่นไปเล่นมา เจอคนที่เคยได้รางวัลนักเรียนดีเด่น หลายต่อหลายคน แสดงความภาคภูมิใจในเกียรติยศอันสูงสุดในชีวิต แต่เกียรติยซเดียวกันนี้ผมกลับซุกซ่อนไว้ เพราะเกรงว่าถ้าเล่าให้ใครฟังจะกลายเป็นการอวดตัว ล่วงล้ำคุณธรรมแห่งการถ่อมตน

ปีการศึกษา2536ผมได้รับพระมหากรุณาธิคุณ ทรงพระราชทานรางวัลนักเรียนดีเด่น รางวัลพระราชทาน มัธยมศึกษาตอนปลายขนาดกลาง ขณะที่ยังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 จากวันนั้นเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย ผมแทบไม่เคยบอกใคร และยิ่งวันเวลาผ่านไป ผมเกือบลืม เกียรติยศที่ทรงพระราชทานอันสูงสุดแก่วงศ์ตระกูลนี้ 

ผมอยากใช้โอกาสนี้สำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ กราบขอบพระคุณ คุณพ่อคุณแม่คุณครูอาจารย์ที่สั่งสอนขัดเกลาผมจนได้รับเกียรติอันสูงสุดนี้ 

| อนุทิน ... ๘๓๕๖ |

"มะม่วง"

| อนุทิน ... ๘๓๕๗ |

"พรบ.คอมฯ แก้ไข"

to be pleased = มีความยินดี พอใจ ยินดี โปรด

จาก Kandowriting

ในตอนที่คุณยังหายใจอยู่วันนี้

อาจมีใครหลายคนกำลังตายจากไป

จงกตัญญูต่อวันนี้เถิด

อย่าเสียเวลาในขณะปัจจุบันนี้เลย!

#freePai and the lèse majesté suspect !

............

โดยพื้นฐานความจริงดังกล่าว ทั้งสองฝ่ายจึงได้ร่วมมือกันปฏิบัติการเพื่อการกดขี่ประชาชนลงไว้เป็นทาส เพื่อแต่ละฝ่ายจะได้ร่วมมือกันขูดรีดต่อไปได้ต่อไปอย่างสะดวกดาย...เสียงสะท้อนจึงดังก้องมาจากประชาชนไทยเสมอว่า ศัตรูตัวสำคัญที่เขาจะต้องขจัดอย่างรีบด่วนที่สุดก็คือ จักรวรรดินิยมจากภายนอกและศักดินาจากภายใน

จาก โฉมหน้าศักดินาไทย ของสมสมัย ศรรีศูทรพรรณ นิติศาสตร์ ๒๕๐๐

#หากสมสมัยยังมีชีวิตอยู่

………………………..