อนุทิน 157460

ผมรู้สึกต้องซุกซ่อนสิ่งดีๆที่ตัวเองได้รับอยู่เสมอๆ นั่นอาจเป็นเพราะ ผมสะท้อนตัวเองว่า การได้รับการยกย่อง ให้ได้รับรางวัลใดๆ มักเป็นสิ่งที่ควรเก็บไว้เงียบๆ การเก็บเรื่องดีๆในชีวิตตัวเองไว้เป็นเรื่องเงียบ มันได้กลับมาทำให้ผมลืมความดีงามของตัวเอง  คุณธรรมของการเจียมตนถ่อมตัว ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนกระจอก ไม่ภูมิใจในตนเอง ลืมความดีที่ตนทำ ลืมรางวัลในชีวิตตัวเองจนหมด 

ผมเปิดเว็บเล่นไปเล่นมา เจอคนที่เคยได้รางวัลนักเรียนดีเด่น หลายต่อหลายคน แสดงความภาคภูมิใจในเกียรติยศอันสูงสุดในชีวิต แต่เกียรติยซเดียวกันนี้ผมกลับซุกซ่อนไว้ เพราะเกรงว่าถ้าเล่าให้ใครฟังจะกลายเป็นการอวดตัว ล่วงล้ำคุณธรรมแห่งการถ่อมตน

ปีการศึกษา2536ผมได้รับพระมหากรุณาธิคุณ ทรงพระราชทานรางวัลนักเรียนดีเด่น รางวัลพระราชทาน มัธยมศึกษาตอนปลายขนาดกลาง ขณะที่ยังศึกษาอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่5 จากวันนั้นเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย ผมแทบไม่เคยบอกใคร และยิ่งวันเวลาผ่านไป ผมเกือบลืม เกียรติยศที่ทรงพระราชทานอันสูงสุดแก่วงศ์ตระกูลนี้ 

ผมอยากใช้โอกาสนี้สำนึกในพระมหากรุณาธิคุณ กราบขอบพระคุณ คุณพ่อคุณแม่คุณครูอาจารย์ที่สั่งสอนขัดเกลาผมจนได้รับเกียรติอันสูงสุดนี้ 

[แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช]

ยินดีด้วยค่ะ การทำดี จนถูกยกย่อง จะทำให้เรามีกำลังใจทำดีตลอดไปค่ะ