อนุทิน 151712

วันนี้ แม้จะตื่นเช้าลุกขึ้นมาทำงานเขียนบทความที่สัญญาค้างไว้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะลุก ๆ นั่งๆ เปลี่ยนอริยาบท ปัญหาขาบวมมีความสอดคล้องกับท่านั่งและการเดินทางจริง ๆ กว่าจะได้ลุกไปอาบน้ำอาบท่า ก็ปาไป 10 โมงกว่า ตั้งใจออกไปหาอะไรกินในร้านที่มีแอร์ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ไป วน ๆ เดิน ๆ อยู่ในบ้านแบบเสียเวลาไปทั้งวัน สมาร์ทโฟนอันใหม่เริ่มพ่นพิษ มันเข้ามาครอบงำความคิดและเวลา ที่จะต้องหยิบขึ้นมาดู มาอ่าน มาเม้นต์ จนเสียเวลาไปทั้งวัน คงต้องสร้างกฎเหล็กให้กับตัวเองเสมือนไม่เคยมีมันมาเป็นเวลากว่าสองเดือน เห็นทีว่าจะต้องตั้งกฎเหล็ก เชคไลน์และเมลและเฟสบุค เป็นช่วงเวลา เช่น 8.00 น.รอบหนึ่ง 12.30 น.รอบนึง 19.00 น.รอบนึง แค่นั้นพอ ไม่งั้นมันจะเข้ามาแทรกแซงวิถีชีวิตเราเยอะไป

ด้วยความที่ไม่ได้กินข้าวมาทั้งวัน บ่ายสามกว่า ๆ หญิงสาวของผมก็ชวนไปหาอะไรกิน ในร้านอาหารที่เขาร่ำลือในความใหม่ มีชื่อว่าร้าน อะไร จุดสักอย่าง คนกำลังเห่อ เด็กนักเรียนเข้าร้าน คนโตพาลูกจูงหลานมาเข้าร้าน เหมือนเรา จนแน่นร้านต้องนั่งรอคิวเกือบครึ่งชั่วโมง พอได้ที่นั่งก็แสนจะคับแคบสั่งเมนูก็รอนาน เจ้าของร้านหน้าบูด รสชาติไม่อร่อย แพงเวอร์ และกลับมาถึงบ้านทำเอาระบบขับถ่านแปรปรวน

ที่จริงร้านหรู อาหารอร่อย มันมีมูลค่าส่วนเกิน ที่เราไม่ควรสัมผัสมันพร่ำเพรื่อ ทุกอย่างก็เหมือนกันถ้ามากเกิน ไม่มีอะไรดี ชีวิตจึงควรต้องมีลิมิต