อนุทิน 155526

แต่ละวันที่ผ่านไปเหมือนมันง่ายนะ แต่จริงแล้วมันไม่ง่ายเลย หลายวันหรืออาจเป็นเดือนที่ผ่านมา มัวปล่อยเวลาให้ล่วงเลย ใช้เวลา่ส่วนใหญ่กับโลกออนไลน์ อารมณ์เสียไปกับความขึ้น-ลงของคน และจิตใจของตนเอง แม้จะกลับมาเริ่มเขียนอนุทินเพื่อสำรวจตนเอง และ confess กับตนเอง เพื่อการปรับปรุงตัวให้ดียิ่งขึ้น มารก็ยังทะลุทะลวงเข้ามาก่อกวนจิตใจให้คลอนแคลนในเป้าหมาย ที่คิดวาดเอาไว้ 

สองปีที่แล้ว ตัดสินใจละทิ้งความมั่นคงเหมือนยามชายฝั่งที่นั่งนอนสุขสบายบนรประภาคาร มาสู่หนทางใหม่คือลงมาในเรือลำใหญ่ที่ล่องลำอยู่ในทะเลกว้าง ทั้งเป็นความท้าทายส่วนตัวและเป็นความหลงใหลที่มีต่องานนี้อย่างลึกซึ้งมานับแต่ปี 2541 เป็นอย่างน้อย แต่ละวันมันก็มีปัญหาเข้ามาให้แก้ไม่ได้ขาดนับแต่ตัดสินใจเข้าสู่เส้นทางนี้ กว่าจะได้มาจริง ๆ ก็เป็นเวลาเกือบปี และเมื่อมาอยู่ที่นี่ปีกว่า ยิ่งรู้สถานะว่า เรามีภาระสำคัญที่จะต้องทำ มันพูดตรงนี้ก็ยาก แต่เรือที่เขาทิ้งกันหมดแล้ว มีรอยรั่ว ไม้กระดานผุ พายก็กร่อน จะต้องโต้คลื่นไปตามแรงลมกลางทะเลที่เวิ้งว้าง กับลูกเรืออีก8-9 คน ที่หวังจะไปถึงฝั่ง เราไม่อาจถีบใครลงจากเรือลำนี้ได้เว้นแต่ลูกเรือจะท้อใจแล้วกระโดดหนีไปตายเอาดาบหน้าเอง  ปัญหามีให้แก้รายวัน ประสบการณ์ในการควบคุมเรือลำใหญ้่ ที่มีอายุมากกว่า 43 ปีลำนี้ กลางทะเลและคลื่นลม 

ผมกำลังเอื้อมมือไปจับหางเสือบังคับเรือด้วยมือที่สั่นเทาเพราะความกลัวและกังวล ทั้งที่เคยต้องบังคับเรือลำหนีมาหลายหนในช่วงหนึ่งปีที่ผ่านมา กระแสคลื่นลมแรงขนาดนี้กับสภาพเก่าแก่ของลำเรือ ผมไม่รู้จะพามันฝ่าคลื่นไปได้อย่างไร แต่ผมก็ต้องทำเพราะผมรักเรือลำนี้ ผมรักเรือลำนี้มาก ผมอยากบอกลูกเรือที่อยู่ในเรือลำนี้ว่า เราจะพาพวกเธอไปถึงฝั่ง ฝั่งของทุกคน จะไม่มีสักคนเดียวที่ถูกถีบลงจากเรือ มากกว่านั้น ผมนี่หล่ะ จะปะพุ เคาะพ่นสี ซ่อมบำรุงเรือลำนี้ใหม่ ให้เป็นเรือที่ยิ่งใหญ่ มั่นคงและเป้นที่พึ่งของผู้คนต่อไปตราบนานเท่านาน