333 วันใน gotoknow.org
บันทึกของคุณขจิตบันทึกนี้ทำให้ดิฉันอยากเขียนบันทึกนี้ขึ้นมาทันทีในช่วงเช้าแต่กว่าจะเคียร์ตัวเองได้ก็เย็นคล้อยมาจนป่านนี้แล้ว333 วันที่ดิฉันเปิด blog ครั้งแรกคงมีเหตผลเหมือนหลายๆ คนมีคนจูงมือไปให้เจอ......แล้วดิฉั๊นก็ทิ้งให้blog ร้าง 6 เดือนเต็ม...จะโดยเหตุผลอะไรก็ไม่แน่ชัดนัก มาเริ่มเขียนอีกทีเมื่อมีงานได้รับมอบหมาย...จำเป็นต้องเขียนเพราะต้องสื่อสารไม่ได้ออกจากใจเล้ย!...ไม่แปลกที่บันทึกของดิฉั๊นบันทึกแรก...อ่านแล้วน่าเผาทิ้งมาก....(มีคนบอกแบบนั้น)เพราะเรามิได้ทำด้วยใจเราทำเพราะเรามีหน้าที่ต้องทำ...ดูไร้อารมณ์กว่าทำด้วยใจเยอะเลยไม่เชื่อท่านลองเปรียบเทียบชัดๆว่า หากเรามีชีวิตคู่อยู่ด้วยหน้าที่กับอยู่ด้วยใจเนี่ย...มันแตกต่างกันขนาดไหน...หลังจากดิฉันเขียนเพราะหน้าที่ต้องเขียน...อยู่หลายเดือนติดวังวนติดกรอบตัวเองเพราะไปตั้งชื่อ blog ว่า"เลขานุการเครือข่ายการจัดการความรู้ระหว่างมหาวิทยาลัย" จะเขียนเรื่องอะไรสักทีก็ใจก็จดจ้องสื่อสารแต่กับงานที่ "เกี่ยวกับชื่อ blog" อยากเขียนอะไรก็เขียนไม่ได้ติดกับตัวเอง..กับชื่อที่ตั้งขึ้นเอง..ทนไม่ไหวแล้วเปิดBlog ใหม่ดีกว่า"เก็บได้จากการทำงาน"เริ่มเขียนอะไรที่นอกเรื่องแต่เป็นสิ่งที่เก็บได้จากการทำงานพัฒนาบุคลากรที่ทำอยู่ดูมีความสุขในการเขียนขึ้นเยอะค่ะ..ก็ไม่มีผิดไม่มีถูกนี่เป็นสิ่งที่เราเก็บได้ ห่างกัน 10วัน ดิฉั๊นเปิด blog "มุมละไม-ไดอารี"...อันนี้ซิสนุกเลยเขียนทุกเรื่องที่พบเห็นในมุมของตัว...แล้วดิฉันก็หมั่นดูแลบันทึกของตัวเอง...ดู Balance ของแต่ละ blog โดยเหลือบดูจากปฎิทินด้านขวามือให้มีสมดุล..แต่แปลกดิฉันมักวิ่งไปเขียนที่ "มุมละไม" มากกว่าที่อื่น ดิฉันพบว่า.....blogger ทั้งหลายที่เข้ามาวนเวียนในบันทึกของดิฉันเขาสัมผัสดิฉันรู้จักจากการเขียนบ่อยๆคนที่มีปฏิสัมพันธ์ ติดตามบ่อย จะตามหากันจนเจอผู้อ่านก็ดูเหมือนจะตั้งใจค่ะ..ว่าจะมาสัมพันธ์ใน blogไหนของเรา
ในบันทึก "งานพัฒนาบุคลากร"ก็จะมีขาประจำในฟิวส์ งานมาอ่านแต่จะน้อยกว่า....เพราะเราเจองานที่ตรงๆ จะจะ ผางผาง น้อยแต่ละคนมีบริบทของตัวเอง(อันนี้อาจผิด)หลายครั้งดิฉันอ่านของคน HRD วันนี้ก็ยังให้ความเห็นทันทีมิได้แต่....อีกหลายวัน...หลายเดือนบ่อยๆ ดิฉันวิ่งกลับมาซมซานหาบันทึกที่อ่านผ่านไปแล้วอย่างเข้าใจยิ่งขึ้น
เรียนรู้ว่า คนที่มาหาดิฉัน
1.จะชอบอะไรสักอย่างของเราแล้วมาติดตามงานเขียนหากเราตอบต่อด้วยอัธยาศัยอันดี เธอก็จะมาหาเราประจำ...ประจำ...จนคุ้นเคยกันดี
2. blogงานพัฒนาบุคลากร จะมีคนที่ทำงานด้านเดียวกันมาอ่านบ่อยที่อ่านอย่างเดียวแต่ไม่ให้ความเห็นเนื่องจาก..เป็นการลงเนื้อหางานที่แตกต่าง.วันหนึ่งหากมีบันทึกที่ตรงกับงานแบบตรงเผงซึ่งมีโอกาสยากเพราะ blogger ในฟิวล์เดียวกันยังมีน้อยแต่กระนั้นก็ยังมีงานคุณภูคาที่ทำงานด้าน HRD มาให้อ่านบ่อยๆ อ่านจนรู้จักงานของเขาเวลา มีปัญหาเกี่ยวกับงานคิดไม่ออกส่งเมลไปถาม ก็มีบ่อย
3.การให้กำลังใจกันมีกันสม่ำเสมอเห็นชัดจากคุณขจิต...คุณโอ๋-อโณ พี่เม่ยคุณนิดหน่อยคุณศิริที่ทำให้รู้จักงานพยาธิมากขึ้น คุณกฤษณาและคุณหมอสมบูรณ์ที่แวะเวียนมาให้กำลังใจเสมอแม้จะคนละ สายงานกันเปิดโลกทัศน์ในคน ต่างฟิวส์ มากขึ้น
4.คนที่ทำงานการจัดการความรู้เหมือนๆกันจะเรียนรู้...การก้าวย่าง...วิธีการทำงานเช่น ดิฉันเรียนรู้จากทีมงานม.นเรศวรม.ขอนแก่น ทีมงาน มมส. กระทั่งทีมงานส่งเสริมการเกษตร ทีมกศน.
5.คนงานคล้ายๆกันก็จะมาวนเวียนเช่นคุณสมพร...คุณใบบุญ...หรือท่านอื่นๆ ที่ดิฉันอาจกล่าวไม่หมด
นั่นคือความพร้อมให้แบบใจมาก่อนเมื่อมีจังหวะเราทำการใหญ่ได้แน่นอน ดิฉั๊นคิดเช่นนั้น
แน่นอนชุมชนคนเขียน blog เกิดที่ชัดในใจดิฉันได้เห็นความสัมพันธ์ที่เกิดได้อย่างน่าอัศจรรย์ในgotoknow แห่งนี้ นอกจากนั้นแล้วมีเกลียวความรู้อะไรเกิดขึ้นบ้าง...เป็นความคิดคำนึงที่คิดต่อไป....ไม่จบ
ความเห็น (33)
ขอจอง(ในใจ)ไว้ก่อน
เดี๋ยวตามมาให้ คห เพิ่ม อิอิ เดี๋ยวความรักจะตก 55
ไปส่งญาติกลับกรุงเเทพฯ ก่อนค่ะ
โอเป็นหนึ่งในข้อแรกของพี่เมตตาเลยล่ะ "ชอบอะไรสักอย่างของเราแล้วมาติดตามงานเขียน" ถึงจะตอบรึไม่ตอบโอก็ตามพี่เมตตาแทบทุกบันทึกเลยค่ะ
โอว่าพี่เมตตาเป็นผู้หญิงทำงานที่มีเสน่ห์มาก ๆ คนนึงเลยล่ะ เขียนอะไรออกมาก็ทำให้เห็นภาพเหมือนพี่เมตตามาคุยอยู่ตรงหน้านี่ล่ะค่ะ
..
มารายงานตัวค่ะ...คุณ "เมตตา" ว่ากลับมาแล้ว เป็นเพราะทนคิดถึงคุณเมตตาไม่ไหวค่ะ
ระลึกถึงเสมอค่ะ คุณเมตตา ผู้มีจิตใจเมตตา
โอว่าพี่เมตตาเป็นผู้หญิงทำงานที่มีเสน่ห์มาก ๆ คนนึงเลยล่ะ เขียนอะไรออกมาก็ทำให้เห็นภาพเหมือนพี่เมตตามาคุยอยู่ตรงหน้านี่ล่ะค่ะ
พี่อยากให้เป็นประโยคนี้มากกว่าค่ะโอ โอว่าพี่เมตตาเป็นผู้หญิงทำงานที่มีเสน่ห์มาก ๆ คนนึงเลยล่ะ เขียนอะไรออกมาก็ทำให้เห็นภาพเหมือนพี่เมตตามาเอาคางเกยคอคุยใกล้ๆล่ะค่ะ ...
แบบว่านานๆ จะมีคนชมที
อูยยยยยย ๆๆๆ
เห็นภาพ เห็นภาพ ...
อย่านะ เดี๋ยวมีหวั่นไหวล่ะก็ ยุ่งเชียว ^o^
- อ่านทุกบันทึกที่คุณเมตตาเขียนค่ะ เหมือนอย่างที่คุณเมตตาบอก บันทึกบางบันทึกแม้จะตรงใจกับงานที่เราทำ แต่หลายครั้ง สมองสั่ง ปลายนิ้วสัมผัสแป้นพิมพ์ พิมพ์ไปสองสามประโยค ก็หยุดทบทวน ให้สมองสั่งอีกครั้ง สุดท้าย ก็ลบดีกว่า ตัวเองเป็นอย่างงั้นจริง ๆ ค่ะ ทั้ง ๆ ที่สิ่งที่ได้จากบันทึกนั้น มีประโยชน์หรือจุดประกายในงานให้ตัวเองได้เยอะมาก ในขณะที่บางบันทึก
- cheers !!! ka
- เยียมมากครับ เห็นกับความคิดเห็นของที่พี่โอ๋-อโณ นะครับที่ว่า "การค้นพบตัวเองเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่"
- ผมเคยเขียนแล้วครับ พรุ่งนี้จะนำมาบันทึกแลกเปลี่ยน
คุณเมตตาคะ
- เป็นความสุขของคนคอเดียวกันและต้องมาพบกันทุกวันใน G2K
- เป็นความสัมพันธ์ที่ก่อ-เกิดขึ้นอย่างแน่นแฟ้น โดยไม่รู้ตัว
- เป็นความผูกพันที่กำลังหยั่งลึกลงไปในทุกวัน ๆ
สิ่งที่เกิดตามมา
- การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในการใช้ชีวิต
- การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในเรื่องราวการทำงาน
- การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น(ของแต่ละคน)
คุณเมตตา
- เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ G2K มีสีสัน
- เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ก๊วนเรามีชีวิตชีวา(เป็นพวกเดียวกันแล้วอ่ะนะ)
- และคิดว่าหลาย ๆ คนได้ติดตามอ่าน blog คุณเมตตาอยู่เสมอ
- เป็นกำลังใจให้กันต่อไปให้ถึงวันที่ 666 แล้วค่อยว่ากันต่อนะคะ
ขอจบพร้อมกันเรือนรักเรือนทาสค่ะ(อ้าวเกี่ยวกันได้ไงเนี่ย)
- มาช้าดีกว่าไม่มานะครับ
- มัวแต่ติดอยู่ที่บันทึกนี้
- ไปทานข้าวหน่อยเดียวพี่ไมโตแพ้พี่สมจิน ยิ้ม ยิ้ม
- ชอบที่พี่เก็บประเด็นได้เร็ว
- เลขามหัศจรรย์
- รอคุณหมอปราบยุงมาหรือยังครับ
- ผมว่าการที่เราค้นพบตัวเองนี้ เป็นสิ่งที่สำคัญที่จะทำให้เราดึงศักยภาพที่มีอยู่ในตัวเราออกมาได้ บางทีคนรอบข้างก็ช่วยทำให้เรารู้จักตัวเองครับ
- เวลาที่ผ่านไป พอนานขึ้น ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรมากขึ้น ความสัมพันธ์ของ Blogger ใน Gotoknow ดูจะแน่นแฟ้นขึ้น
- ผมขอยืนยันกับคุณโอด้วยคน ว่า คุณเมตตาเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์จริง ๆ ครับ
- เขียนบันทึกแล้วครับ ตามคำสัญญา
- Gotoknow.org กับ 365 วันของการ ลปรร. (ลิงค์)
เยี่ยมมากค่ะกับการค้นพบตัวเอง
หลาย ๆ คนที่ได้อ่านแล้วคงได้แรงบันดาลใจกลับไปเป็นกระบุง...ขอชื่นชมอีกครั้งค่ะ
คุณเมตตา
ไปทานข้าวก่อนดีกว่า
รอได้ เดี๋ยวค่อยมาตอบ
เป็นห่วงสุขภาพค่ะ
อิอิอิ
คุณเอก...คุณอร ขอบคุณค่ะ ที่มาร่วมเชียร์กัน คุณโอ๋ คุณศิริ เราต่างเป็นำกลังใจซึ่งกันและกันเราเติมเต็มกันอยู่เรื่อยๆ จึงไม่กล้าที่จะห่างหายไปจาก g2k
คุณสิงห์ป่าสัก ตามไปอ่านแล้วค่ะ...ขอบคุณค่ะ
คุณเมตตา
ตกลงออกห้องประชุมมาได้ทานข้าวหรือยังคะเนี่ย
- confirm ค่ะ ^__* ว่าคุณเมตตา เป็น เลขามหัศจรรย์ ค่ะ
- ที่จริงแอบรู้จักคุณเมตตาแบบ F2F ก่อนที่จะมาติดตามใน blog อีกค่ะ แต่ตอนที่อยู่มอนอ มีอะไรให้ตื่นตาและตื่นเต้นมากจนไม่กล้าเข้าไปทักทายใครมากอ่ะค่ะ แต่ก็ถึงบางอ้อนะคะว่า ทำไมน้องแต้ว ถึงได้ฝากขนมไปให้พี่เมตตา ^__*
คลับคล้ายคลับคลาว่า อ่านบันทึกแรกของคุณเมตตาเรื่อง ติด http://gotoknow.org/blog/km-psu/38917 แต่ไม่ได้ให้ความเห็นอะไร นึกแต่เพียงว่าเขียนเก่งจัง เห็นภาพตามเลย จนมาถึงเรื่องเด็ดดอกหญ้าสะเทือนถึงดวงดาว http://gotoknow.org/blog/km-psu/54115 ที่สัมผัสได้ถึงพลังที่ล้นออกค่ะ จากนั้นก็เหมือนกับว่าพลังของคุณเมตตาจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ และที่ทำให้ดิฉันติดงอมแงม คือซีรี่ส์ตามหานางฟ้า ทั้งๆที่โดยนิสัยจะไม่ค่อยชอบละครที่ต้องติดตามเป็นตอนๆเท่าไหร่ค่ะ เรียกว่าอ่านแบบลุ้นๆ ไปตลอด มีครบรส
ได้เรียนรู้หลายๆอย่างเหมือนอ่านตำราพิชัยยุทธทั้งบู้ ทั้งบุ๋น แล้วยังแถมมีบทหวานบ้าง ตลกบ้างแทรก ในบันทึกของคุณเมตตาค่ะ ขอบคุณค่ะ
- มาทักทายเลขาบ้าพลัง เอยเลขามัศจรรย์