เล่าเรื่องแม่
แม่เล่าว่า.. แม่เรียนไม่จบ ป.๔ สมัยเด็กแม่ต้องตื่นแต่เช้ามาต้องหุงข้าว ทำกับข้าว ตักน้ำใส่ตุ่ม ดูแลยาย (ยายเป็นอัมพฤติ ช่วยเหลือตัวเองได้น้อย) แล้วจึงไปโรงเรียนเมื่อสายแล้ว (ไม่เคยได้เคารพธงชาติเลย) เรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง นั่งหลับบ่อยเพราะเหนื่อย ตอนเที่ยงแม่ต้องเดินกลับบ้าน เพื่อมาป้อนข้าวยาย และน้อยครั้งที่จะได้กลับไปเรียนอีก.. น้องๆเรียนทันชั้นป.๔ แล้วก็จบไป แต่แม่ไม่จบไม่ได้ใบประกาศฯ ต่อมาแม่ก็ไม่ไปรร.อีกเลย แม่จึงต้องทำไร่-ทำนา-รับจ้างทั่วไป..
แม่บอกว่า.. ให้ขยันเรียนมากๆจะได้ไม่ลำบากเหมือนแม่ หลังจากพ่อเสียชีวิต แม่เข้มแข็งมากเลี้ยงลูก ๓ คนโดยลำพัง (ตอนนั้นพวกเราเรียนอยู่ชั้นมศ.๓, ม.๓, ป.๖ กำลังจะต้องเปลี่ยนโรงเรียนขึ้นชั้นใหม่) แม่ต้องขายที่ไร่-ที่นา ซึ่งมีไม่มากส่งเสียให้ลูกเรียน, ต้องกู้เงินธกส.ทุกปี, บางครั้งต้องตากหน้าไปยืมเงินจากญาติๆเพื่อมาให้ลูกใช้จ่ายในเรื่องการเรียนแม่บอกเสมอว่า
"การศึกษาเป็นสมบัติที่แม่จะให้ได้.. ลูกๆจะได้มีอาชีพเลี้ยงตัวเองในอนาคต"
มีอยู่วันหนึ่งแม่มาเล่าว่า.. มีชาวบ้านหลายคน พูดกระแนะกระแหนแม่ว่า "ส่งลูกให้เรียนไปเถอะ เดี่๋ยวก็ต้องมาทำไร่-ทำนาเหมือนเดิมแหละ เสียเงินเปล่าๆ" (ในหมู่บ้านไม่นิยมส่งลูกเรียนสูงๆ)
พวกเอ็งสามคนต้องขยันเรียนมากๆ จบแล้วจะได้ทำงานดีๆ เป็นคนดี ชาวบ้านเค้าจะได้ไม่สบประมาทแม่ได้
พวกเราทั้งสามคนพยักหน้าสัญญาอยู่ในใจ
ปัจจุบัน.. มีแต่คนอิจฉาแม่ ทำตามอย่างแม่.. เรื่องส่งเสียให้ลูกเรียนสูงๆ
ณ ตอนนี้.. พี่สาวคนโตเป็นอาจารย์ ๓ สอนภาษาอังกฤษ, kunrapee ทำหน้าที่ดูแลให้คนไข้หลับขณะผ่าตัด, น้องชายเป็นนายทหาร ยศพันเอกแล้วค่ะ (คุยแทนแม่ซะหน่อย) ตอนนี้เราไม่มีหนี้ เรากลายเป็นที่พึ่งพิงให้กับญาติๆ เราไปเที่ยวทั้งครอบครัวบ่อยๆจนหลายคนอิจฉาตาร้อน แม่เล่าว่า.. หลายคนมาพูดว่าแม่โชคดีที่ลูกๆได้ดี หมู่บ้านนี้ไม่มีใครสบายเท่าคุณยายสำราญอีกแล้ว.. ดูแม่มีความสุขดี.. ขอบคุณแม่สำหรับทุกๆสิ่งค่ะ
ปล. ขอนินทาแม่นิดนึงค่ะ.. แม่ไม่เคยกอดลูกๆเลยค่ะ แม่จะสอนและแสดงออกให้เรารู้ว่าแม่รักลูกๆจากการกระทำ เมื่อหลายปีก่อนพวกเราสามคนเริ่มที่จะขอกอดแม่ แม่จะเขิล หัวเราะ แม่บอกว่าอายเค้า ^_^
ความเห็น (19)
- แม่คงดีใจมากๆ
- น้องชายเป็นพันเอก
- ว่าแต่ว่าพี่สาวสอนภาษาอังกฤษอยู่โรงเรียนอะไรครับ
รร.บ้านสุขไพบูลย์ อ.เสิงสาง โคราชนี่แหละค่ะ เป็นรร.ขยายโอกาส ค่ะอ.ขจิต
เคยไปที่เสิงสางครับ แต่ไม่ทราบว่ามีครูบ้านสุขไพบูลย์มาอบรมด้วยไหม
แม่เป็นตัวอย่างให้ลูกๆได้เสมอนะคะพี่อ๋อย ทั้งเรื่องความอดทน เข้มแข็ง ความมานะพยายาม สู้กับตนเอง เพื่อนบ้าน สิ่งแวดล้อม ขอบคุณมากๆค่ะที่ทำให้ระลึกถึงแม่ (มากกว่าที่เห็นและเป็นอยู่)
เรียนอ.ขจิต ครูอ้อยบอกว่า.. เมื่อปีที่แล้วได้อบรมภาษาอังกฤษที่เสิงสางค่ะ.. แต่ปีนี้มาอบรมที่ปักธงชัย
tuktun ใช่เลยจ้ะ.. แม่ต้องอดทนหลายๆเรื่องเพื่อลูก แต่พอโตขึ้นลูกๆมักลืม.. เวลามีความสุข-สนุกสนานมักคิดถึงเพื่อน แต่เมื่อเจอความทุกข์เมื่อไร จะคิดถึงแม่เป็นคนแรก (แฮะแฮะ บางครั้งคุณพี่ก็เป็นเหมือนกัน)
มาร่วมชื่นชมครอบครัวอบอุ่นเพราะมีคุณแม่สำราญเป็นแบบอย่างที่ดี และคุณลูกกตัญญูทั้งสาม..
แม่เคยบอกว่า.. ให้ระลึกและสำนึกในบุญคุณของคนที่เคยให้การช่วยเหลือเราค่ะ.. ทั้งจากการกระทำ-การแสดงออก-คำพูด ขอบคุณพี่ใหญ่ค่ะ
- คุณแม่เลี้ยงลูกเก่งมากค่ะ เป็นตัวอย่างของคุณแม่ที่ดีและมีความสุขในบั้นปลายชีวิต หมดห่วงลูกทุกคนพึ่งพาตนเองและเป็นที่พึ่งคุณแม่ได้อีกด้วย
- สมัยนั้นจะหาคุณแม่แบบนี้ หายากมากค่ะ ปลื้มไปด้วยค่ะ
แม่.. แค่ไม่อยากให้ลูกๆต้องลำบากเหมือนท่านเท่านั้นค่ะ เลยยึดเอาการศึกษามาช่วย ขายทุกอย่างเพื่อให้เราได้เรียน.. พอเรียนจบยังติดลบอยู่เลยค่ะ แต่พวกเราก็ช่วยๆกัน เลยมีวันนี้ วันที่ทำให้แม่มีความสุข ขอบคุณคุณ Sila ค่ะที่มาให้กำลังใจกัน
วันนี้แทบทุกบันทึกที่เปิดอ่าน ต้องมีอันทำให้ซึ้งจนน้ำตาไหล โชคดีไม่มีใครเห็น อิอิอิ
มาชื่นชมบุญคุณแม่ด้วยคนค่ะ ;)
น้องปริมคะ แค่เรานึกถึงแม่ นึกถึงสิ่งที่แม่ทำ สิ่งที่แม่ให้ ทุกสิ่งที่มาจากแม่เราก็น้ำตาซึมกันแล้วหละค่ะ ขอบคุณนะคะ พวกเรามีวันนี้ได้ก็เพราะแม่ค่ะ รักแม่ที่สุด
อ่านไปอมยิ้มไป...
ดีใจแทนคุณยายสำราญจริง ๆ ..."หมู่บ้านนี้ไม่มีใครสบายเท่าคุณยายสำราญอีกแล้ว.. ดูแม่มีความสุขดี.."
ความสุขของแม่ ก็คือลูกเป็นคนดี พึ่งตนเองได้และยังเป็นที่พึ่งให้ญาติๆได้อีกด้วย :)
ระยะหลังมานี่ (หลังแม่อายุ ๗๐ ปี) แม่ชอบเล่าความหลังค่ะ บางเรื่องเล่าแล้วเล่าอีก..
ก็เลยโดนลูกๆแซวเอาว่า "ลำบากแล้วมาสบายดีกว่า สบายแล้วมาลำบากนะแม่นะ"
แม่ก็บอกว่า "เออจริง"
เดี๋ยวนี้พวกเรา มักจะยอมแม่ทุกเรื่อง (แฮะแฮะ เริ่มคิดได้ว่าไม่ควรเถียง อยากทำไรให้ทำ อยากไปไหนก็พาไป เพราะแม่อาจอยู่กับเราได้ไม่นาน)
ขอบคุณคุณหยั่งราก ฝากใบนะคะ
- ลูกๆ ทั้งสาม เป็นอภิชาติบุตร/ธิดา แม่ก็เลยอิ่มสุข มีความสุขไปกับเรื่องดีๆ นี้ค่ะ
ขอบคุณค่ะอาจารย์วิไล คงไม่ถึงกับเป็นอภิชาติบุตร/ธิดา หรอกค่ะ เพราะมีดื้อกับแม่ก็บ่อยเหมือนกัน แต่ระยะหลังๆมานี่ พยายามดื้อน้อยลง เพราะแม่แก่แล้ว เดี๋ยวจะต้องใช้พลังงานมาดุลูกๆเยอะเกินไป ฮิฮิ
/ฝากความระลึกถึง คุณยายสำราญ ด้วยคะ
ด้วยรัก
เรียนคุณระพี...แม่คงดีใจที่ลูกหลานไม่เป็นหนี้
"ความไม่เป็นหนี้เป็นความสุขอันประเสริฐ"
คุณแม่สำราญ ...มีลูกสาม คนประสบผลสำเร็จทุกคน..ยินดีด้วยครับ...ที่บ้านมี ๗ คน ครับ ..ชีวิตเหมือนที่Kunrapeegee เล่าคนสมัยก่อน สมัยเป็นเด็ก แม่ลำบากมาก ฤดูหนาวอากาศเย็น ๆ แม่ลงน้ำ ใช้สวิงหากุ้ง ตั้งแต่ ตี ๔-๕ พอเช้าก็ได้มาทำอาหาร พอโตขึ้นสักหน่อยเห็นแม่ก็หา ของไปแลกข้าว ตั้งแต่เช้าจรดเย็น บ้านไหนสงสาร ก็จะช่วยเหลือ หาบจนบ่าแอ่น บางวันก็ไปหาเศษถาน ตามที่เขาเผา ...แต่แม่ก็ส่งลูกเรียน มีอาชีพการงาน..รับราชการทุกคน..ก็ได้ยินชาวบ้านพูดว่า เลี้ยงลูกได้ดีทุกคน...แต่หารู้ไม่ว่า แม่ลำบากแค่ไหน...สวัสดีครับ
คุณ Stream ยายสำราญ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยค่ะ.. พอเล่าว่าเขียนบันทึกเล่าเรื่องอดีตของแม่และลูกใน Internet (แม่ไม่รู้จัก G2K หรอกค่ะ) แล้วก็มีคนฝากความระลึกถึงมาให้ ฮิฮิ
วอญ่าท่านผู้เฒ่าคะ แม่เป็นหนี้ตั้งแต่เริ่มส่งเสียลูกให้เรียนหนังสือค่ะ หนี้แล้วหนี้อีก จนพวกเราเรียนจบ ก็เริ่มทยอยใช้ไป.. แต่แม่บอกว่าเราโชคดีมาก ที่ญาติที่ให้ยืมเงิน ไม่มีใครคิดดอกเลยค่ะ.. แม่บอกว่า "บุญคุณต้องทดแทน ทดแทนไปเรื่อยๆถ้ามีโอกาส" ไม่ใช่ใช้หนี้เสร็จแล้วจบกัน
คุณแว่นธรรมทอง ลำบากก่อนแล้วมาสบายทีหลังนี่ kunrapee คิดว่าดีนะคะ เพราะเราจะรู้รสชาดของความทุกข์ ก่อนที่จะสุข.. เมื่อเจอเหตุการณ์นั้นซ้ำ เราจะนึกถึงได้ และรู้ค่าของความรักของแม่ รู้ค่าของความสุขที่ได้มา รู้ค่าของคน (ขอชมจากใจจริงค่ะ ที่แม่สามารถเลี้ยงลูกตั้ง ๗ คนและได้ดีหมดทุกคน.. แม่สำราญนี่ถือว่าจิ๊บๆไปเลย เมื่อมาเจอแม่ของคุณแว่นธรรมทอง)