บันทึกนี้...พี่เบิร์ดคนดี(ตอนที่ 1)
...เมื่อผู้เขียนมีเหตุให้ต้องย้ายมาช่วยราชการโดยด่วน...ที่โรงเรียนบ้านควนเสม็ด อำเภอสะเดา จังหวัดสงขลา...สิ่งที่ได้รับมอบหมายเป็นงานหลัก คือ สอนวิชาวิทยาศาสตร์ ชั้น ป. 1 - 6 และรับผิดชอบงาน " เด็กพิการเรียนร่วม"...ซึ่งเป็นงานที่ไม่มีใครอยากทำ...ผู้เขียนมาใหม่พอดี...โยนให้ซะเลย
ณ วันนี้ขอบอกว่า " ขอขอบคุณมากที่สุด...เพราะทำให้รู้สึกว่าความเป็นครู มีค่ามากขึ้น..."
เด็กพิการเรียนร่วมที่โรงเรียนจากการคัดกรองมี 4 ประเภท คือ
1. เด็กบกพร่องทางการเรียนรู้(LD) จำนวน 27 คน
2. เด็กออทิสติก จำนวน 1 คน
3. เด็กบกพร่องทางอารมณ์ จำนวน 1 คน
4. เด็กบกพร่องทางสติปัญญา จำนวน 7 คน
รวมจำนวนทั้งสิ้น 36 คน ซึ่งเรียนอยู่ชั้น ป.1 จำนวน 14 คน และ 14 คนนี้ คือเด็กที่ผู้เขียนต้องรับผิดชอบ...และใน 14 คน มีเด็กออทิสติก 1 คน และ เด็กบกพร่องทางอารมณ์ 1 คน
บันทึกนี้ขอกล่าวถึง...พี่เบิร์ด...คนดีที่ครูรักและคิดถึง...เพราะผู้เขียนอยู่ที่ไหน พี่เบิร์ดก็อยู่ที่นั่น...เป็นเงาติดตามตัว...คนนี้ไงค่ะ..." พี่เบิร์ด"...เรียนชั้น ป.1
พี่เบิร์ดเป็นเด็กออทิสติกที่ขยันมาโรงเรียนมากที่สุด รักความสะอาดสุด ๆ ชอบขีดเขียนอยู่ตลอดเวลา แต่เดิมไม่สามารถบังคับการขีดเขียนได้ เช่น เขียนเลข 1 ก็เขียนไม่ได้...แต่พยายามเขียนเต็มหน้า...และชอบระบายสี อารมณ์อ่อนไหวง่าย...ชอบคนพูดเพราะและจริงใจ...สิ่งสำคัญ คือ เวลาพี่เบิร์ดถามอะไร...แล้วเราตอบส่ง ๆ... พี่เบิร์ดจะรับรู้ได้...อารมณ์ก็เริ่มเสียและทำการก่อกวน...ถ้าพี่เบิร์ดรักใคร สนใจใคร คนนั้นสำคัญเสมอ ดังนั้นคน ๆ นั้นต้องจริงใจกับพี่เบิร์ดทุกปฏิกิริยา...ไม่เช่นนั้นพี่เบิร์ดก็จะเริ่มก่อกวน อาละวาด...
ผู้เขียนจะสอนที่ห้องประจำ คือ ห้องเรียนวิทยาศาสตร์ ฉะนั้น เด็กทุกห้องต้องมาเรียนวิชาวิทยาศาสตร์ที่ห้องนี้ ...ผู้เขียนเจอกับพี่เบิร์ดเมื่อต้องเข้าสอนวิทยาศาสตร์ ชั้น ป.1 ปรากฎว่า 1 เดือนต่อมา พี่เบิร์ดไม่เข้าห้องเรียนชั้น ป.1 แต่จะมาเฝ้าผู้เขียนที่ห้องวิทย์ ทำยังไงก็ไม่ยอม...ผู้เขียนจึงปรึกษากับครูประจำชั้น ป.1 ว่าจะแก้ปัญหาของพี่เบิร์ดอย่างไร ครูประจำชั้นบอกว่าขอยกพี่เบิร์ดให้ผู้เขียนรับผิดชอบแล้วกัน เพราะถึงอยู่ในห้องชั้น ป.1 พี่เบิร์ดก็ไม่เรียน ไม่ทำอะไรเลย แถมก่อกวนเพื่อน ๆ อีกต่างหาก ...อจึ๋ย...งานเข้า...งานเข้า... เอาไงเอากัน...ผู้เขียนเริ่มการจัดการเรียนรู้ให้กับ พี่เบิร์ด เมื่อเดือน ก.ค. 2552 โดยเริ่มจากกิจกรรมต่าง ๆ ในแต่ละวันดังต่อไปนี้ตามลำดับ
1.ให้ปั้นดินน้ำมัน แล้วมาเล่าให้ผู้เขียนฟัง ว่าปั้นอะไรบ้าง...
2. ระบายสีภาพต่าง ๆ โดยผู้เขียนจะซื้อหนังสือระบายสีภาพในหมวดหมู่ต่าง ๆ มาให้พี่เบิร์ด ...แล้วให้เขาเลือกว่าวันนี้จะระบายสีภาพไหน หมวดหมู่ไหน พอพี่เบิร์ดเลือกได้แล้วก็ไปถ่ายเอกสารให้...พอระบายสีเสร็จก็มาเล่าให้ผู้เขียนฟังว่าภาพนี้ในความคิดของพี่เบิร์ดเป็นยังไง...เล่า ๆ ไปตามจินตนาการของเขา...
ซึ่งกิจกรรมต่าง ๆ เหล่านี้ต้องทำควบคู่ไปขณะเดียวกับที่ผู้เขียนจัดการเรียนการสอนให้เด็กปกติห้องต่าง ๆ ที่หมุนเวียนมาเรียนห้องวิทย์...ฮ่า ๆ ...ว่าแล้วงานเข้าซ้ำมากว่าเดิม...ขณะกำลังสอนมันส์ เข้าด้ายเข้าเข็ม ทั้งผู้สอนและผู้เรียน...
พี่เบิร์ด : ครูครับ ๆ มาดูนี่เร็ว...ผมทำสวยไหม...ครูว่าผมปั้นอะไร...ผมทาสีเป็นยังไง...ครูครับครูไม่สนใจผมเลย...
ทันใดนั้นพี่เบิร์ดก็เริ่มตะโกนเสียงดัง เดินวนไปมา ตีเด็กคนอื่น ๆบ้าง...ผู้เขียนเลยต้องหยุดสอนและเข้าไปหาพี่เบิร์ด...ขณะที่เข้าไปดูผลงานเขา...ผู้เขียนก็จะพูดบอกเขาว่า..
" พี่เบิร์ดครับ...ครูภูมิใจพี่เบิร์ดมาก...พี่เบิร์ดเก่งมาก...แต่ครูจะภูมิใจสุด ๆ เท่าฟ้า...ถ้าพี่เบิร์ดไม่ทำแบบเมื่อกี้อีก...เพราะยังไงครูก็ต้องมาดูสิ่งพี่เบิร์ดทำอยู่แล้ว...ก็ครูรักพี่เบิร์ด...แต่พี่เบิร์ดต้องรอบ้างนะครับเพราะครุต้องสอนเพื่อน ๆคนอื่น ๆ ด้วย...พี่เบิร์ดเข้าใจไหมค่ะ"
แรก ๆ พี่เบิร์ดไม่สนใจ...ไม่ยอมเข้าใจ..ยังทำแบบเดิม...แต่พอนาน ๆ ประมาณ 2 สัปดาห์...พี่เบิร์ดก็เริ่มยอมรับกติกามากขึ้น ซึ่งผู้เขียนต้องข่มอารมณ์ เรียกสติ ทุกครั้งที่พี่เบิร์ดก่อกวน...จนเริ่มชิน...และปรับความรู้สึกได้ดีขึ้น....กว่าจะมาถึงวันนี้...วันที่เรายอมรับกันและกัน...เข้าใจกันและกัน...เรียนรู้กันและกัน...หนักเอาการสมคำว่า "ครุ" ดีจริง....แต่ในความหนักนั้นก็แฝงด้วยความสุขใจ
เมื่อกล้ามเนื้อมือพี่เบิร์ดแข็งแรงเพียงพอ ผู้เขียนก็เริ่มให้เรียนรู้เรื่องพยัญชนะ...
พี่เบิร์ดกำลังเรียนรู้พยัญชนะ ง , จ ...โดยระบายสีภาพให้ตรงกับพยัญชนะ
(พรุงนี้ผู้เขียนจะนำผลงานพี่เบิร์ดมาโชว์ค่ะ)
ทุกเย็นวันศุกร์และเช้าวันจันทร์ พี่เบิร์ดจะเข้ามาพูดกับผู้เขียนเสมอ ๆ ว่า
"ครูครับ...เวลาโรงเรียนปิดแล้วครูอยู่บ้าน...ครูคิดถึงผมไหม...ครูครับรู้ไหมผมรักใคร...ผมก็รักครูไง..."
เพียงถ้อยคำเท่านี้...เบิร์ดรู้ไหมครับ...หัวใจครูคนนี้พองโต อบอุ่น สุขใจ เป็นที่สุด...เบิร์ดครับ...ขอบคุณนะค่ะ...ที่ทำให้ครูรู้สึกภูมิใจในความเป็นครู...
ความเห็น (23)
voryaผู้เฒ่าหน้าตาเชย
สวัสดีครับครูอ๋อย อ่านบันทึกน้องอ๋อย กลางดึกขนพองวาวด้วยพลังแห่งความเข้าในในความเป็นครู
ที่ต้องเรียนรู้ร่วมกับนักเรียน
เช่นเดียวกัน "การบริการผู้ป่วยด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ ที่นักสาธารณสุขชอบพูดกัน
แต่การกระทำมักไปไม่ถึง
ที่รพ.ปากพะยูน มีคนบ้ารายหนึ่ง ชอบขึ้นมาที่รพ.เวลากลางคืน บางทีพกมีดปาดตาลมาด้วย
คืนไหนผมไม่อยู่เวร ตำรวจก็พาตัวไป แต่ถ้าผมอยู่เวร ก็คุยกันรู้เรื่องถ้ามาเวลากลางวันผมก็จะพาแกไปกินกาแฟ
เพื่อนๆมักแซวว่าผมบ้าพูดกับคนบ้ารู้เรื่อง
เขามีนิทานเล่าให้ผมฟังว่า ....
เขาชอบครู เขารักครู ครูมรรยาทดี ไม่อ้อร้อ
เขาบอกว่าพยาบาลอ้อร้อ ตอนที่เขาไปอยู่รพ.สวนสราญรมย์ที่สราษฎร์
ทุกบ่ายพยาบาลจะมาชวนแกไปเดินเล่น เขาไม่ชอบที่พยาบาลมาอ้อร้อ(พยาบาลพาไปบำบัดจิต)
และมักมีเรื่องเล่าดีๆในมุมที่เราไม่เคยสัมผัสมาเล่าให้ฟังเสมอ เจอกันในตลาดก็ ...หมอขอต้งค์ยี่สิบกินน้ำชา
มาแลกเปลี่ยนกับน้องครูอ๋อยว่าเราต่างเรียนรู้ด้วยกันครับ
ขออภัย ลืมเข้าระบบครับ และลืมทักน้องแอมแปร์ สวัสดีครับน้องแอมแปร์ หวะหีมปลุกมาสวัสดีกลางดึก
สวัสดีน้องอ๋อยและน้องแอมแปร์หลานรัก
คิดถึงมาก - มากที่สุดเลยค่ะ ไม่เจอเป็นปี
ได้เป็นครูสอนเด็กพิเศษเรียนร่วมหรือคะ
เด็กๆพวกนี้รักครูมากนะ พี่เคยมีประสบการณ์
มาส่งความสุขและความปรารถนาทุกประการจงมีแด่ท่านตลอดไปค่ะ
ส.ค.ส.2553 จากครูจิ๋วค่ะ
+ สวัสดีค่ะบังที่รัก เคารพและคิดถึง...
+ ติดตามข่าวบังจากบันทึกเสมอ ๆ ค่ะ...สุดท้ายบังได้ไปเยี่ยมชมค่ายพี่คิม...ที่พิษณุโลกไหมค่ะ...อุตสาห์ไปถึงสระบุรีแล้วมิใช่หรือค่ะ...
+ "เพื่อนๆมักแซวว่าผมบ้าพูดกับคนบ้ารู้เรื่อง" ทำเอาอ๋อยได้ยิ้ม...แบบว่าอ๋อยนึกออกเลยว่าเป็นแบบไหนเวลาบังนั่งคุยกับเพื่อนคนดั่งกล่าว...คงหัวเราะกันคิกคัก...เอ ๆ ออ ๆ กัน...
+ บังเล่าแล้วทำให้นึกถึงเนื้อหาเพลงคาราบาว...ที่ว่า" ผมเป็นคนบ้า...ไม่ใช่คนไม่ดี.."
+ บังค่ะ...บังทำให้อ๋อยมีกำลังใจมากขึ้นค่ะ...เพราะอ๋อยต้องเตรียมใบงานให้เด็กพิการเรียนร่วมที่อ๋อยรับผิดชอบทุก ๆ คืน...โดยขอเบียดเบียนเวลาของแอมแปร์และพ่อสัมมานะค่ะ...แต่พัฒนาการของเด็ก...ทำให้เรามีแรงใจนะค่ะ...อิ อิ...แต่แรงกายไม่ค่อยเหลือ
+ พ่อสัมเคยเปรย ๆ ว่า " เป็นสามีครูและลูกครู ก็ต้องเสียสละร่วมกับครูเยอะเหมือนกัน...ตั้งแต่ทรัพย์สินเงินทอง...แม้กระทั่งเวลายังต้องเสียสละเลย"
+ อ๋อยก็พยายามจัดสรรเวลานะค่ะ...แต่บางทีเพลินเลยกินเวลาครอบครัวไป...บ่อย ๆ เข้าก็เลยมีคำคมจากพ่อสัมหลุดมาสะกิดนิดหนึ่งนะค่ะ...
+ บังค่ะ...ครอบครัวเรารัก เคารพ คิดถึงบังเสมอๆ ค่ะ...บังเป็นบุคคลตัวอย่างที่โดนพ่อสัมยกมากล่าวอ้างเวลาอบรมสั่งสอนน้องชายของเขานะค่ะ...
+
+ สวัสดีค่ะพี่นงเยาว์...ที่รักและคิดถึง...
+ น้องอิฐเป็นอย่างไรบ้างค่ะ...ปีใหม่นี้แม่ลูกคู่นี้แอบไปดู๋ดี๋ที่ไหนกันค่ะ...
+ พี่นงเยาว์ค่ะ...เล่าแลกเปลี่ยนกันบ้างนะค่ะ......แนะนำอะไรอ๋อยบ้างนะค่ะ...อ๋อยยากได้มากเลยค่ะ...เพราะการเรียนรู้เด็กแบบนี้มันต้องใช้ประสบการณ์เชิงประจักษ์เป็นดีที่สุดเลยค่ะ...ตอนนี้ก็ดีขึ้นสำหรับการรู้เขารู้เรา...แต่เมื่อเขามีพัฒนาการ...เขาก็จะมีอะไรแปลกใหม่มาให้เราเรียนรู้ ปรับเปลี่ยนกันไปเรื่อย ๆ อีกนะค่ะ...
+ เหนื่อยค่ะเหนื่อย...เวลาเหนื่อยมาก ๆ แล้วเขาก็อาละวาด...พระแม่เจ้า...เกินบรรยายเลยค่ะ...
+ คิดถึงเช่นกันค่ะ
+
+ สวัสดีค่ะครูพี่จิ๋ว...ขอบคุณมากค่ะสำหรับดอกไม้หลากสีสีนแห่งชีวิต...
+ ช่วงนี้ปัตตานีเหตุการณ์ดูจะรุนแรงอีกนะค่ะ...รักษาตัวรักษาใจด้วยค่ะ...
+ อ๋อยฝากความคิดถึงเจ้าโอหนุ่มร่างใหญ่ด้วยนะค่ะ...
+ เมื่อวันศุกร์ สพท.สงขลา เขต 3 ออกคำสั่งรับโอนย้ายแล้วค่ะ...ต่อไปอ๋อยก็ไม่ต้องช่วยราชการอีกค่ะ...
+ หากถามถึงการทำงานที่ไหนสุขใจกว่า...ทำงานแถบหนองจิกเราอบอุ่นหัวใจกว่ากันเยอะค่ะ...เราทำงานแบบพี่น้อง...มีอะไรทุกงานเราก็ช่วยเหลือกัน...
+ พี่ครูจิ๋ว...เป็นอย่างไรบ้างค่ะ...คิดถึงเสมอ ๆ นะค่ะ
เย้ๆๆๆๆๆ กลับมาแย้วววว
พอลล่าเพิ่งกลับมาจาก สงขลาค่ะ พี่อ๋อย...
นำพรแด่ พี่อ๋อยและครอบครัวครับ
สวัสดีปีใหม่ค่ะ พี่อ๋อยและน้องแอมแปร์ที่แสนคิดถึง
มาทายทัก น้องแอมแปร์ แม่อ๋อย และพ่อน้องแอมแปร์สุดที่รักแม่อ๋อยค่ะ
สุขสันต์ปีใหม่ การงานก้าวไกล ไร้โรภัย เอาน้องเก็บตังค์มาเยี่ยมค่ะ
ด้วยความระลึกถึง ม่อนมาสวัสดีปีใหม่ครับ
ขอเป็นกำลังใจให้ครูอ๋อยครับ
สู้ สู้เพื่อเด็ก ๆ ที่โอกาส
- เพิ่งพบบันทึกนี้ครับ
- น้องแอมแปร์สบายดีนะครับ
สวัสดีค่ะครูพี่อ๋อยน้องแอมแปร์
เป็นไงบ้างค่ะกับภารกิจใหม่ หายเงียบไปคงยุ่งอย่างแรง ใช่ไหมเอ่ยคะ
มาทายทัก คิดถึงคิดถึงจัง .. อยากจะบินไปสงขลา หากแต่ส่งใจไปก่อนนะคะ
หายไปนานจังครับ
คิดถึง
มาชม
มีความสุขกับงานใหม่ที่ทำในสถานที่ใหม่นะครับ...อิ อิ อิ
๑๐ กุมภ์ ... มาจองไว้ล่วงหน้าก่อนนะคะ ช่วงนั้นปูติดงานที่ตรัง
เกรงว่าจะไม่ได้มาทายทัก ... สุขสันต์ล่วงหน้าน้องแอมแปร์คะ
เป็นสาวแล้วนิ ... อย่าลืมเล่าข่าวคราว น้องนะคะพี่ครูอ๋อย ;)
โกปั๋ง มาชวนน้องแอมแปร์ไปขี่รถถีบจ้า ;)
สวัสดีครับครูอ๋อย อ่านบันทึกน้องอ๋อย กลางดึกขนพองวาวด้วยพลังแห่งความเข้าในในความเป็นครู
ที่ต้องเรียนรู้ร่วมกับนักเรียน
เช่นเดียวกัน "การบริการผู้ป่วยด้วยหัวใจของความเป็นมนุษย์ ที่นักสาธารณสุขชอบพูดกัน
แต่การกระทำมักไปไม่ถึง
ที่รพ.ปากพะยูน มีคนบ้ารายหนึ่ง ชอบขึ้นมาที่รพ.เวลากลางคืน บางทีพกมีดปาดตาลมาด้วย
คืนไหนผมไม่อยู่เวร ตำรวจก็พาตัวไป แต่ถ้าผมอยู่เวร ก็คุยกันรู้เรื่องถ้ามาเวลากลางวันผมก็จะพาแกไปกินกาแฟ
เพื่อนๆมักแซวว่าผมบ้าพูดกับคนบ้ารู้เรื่อง
เขามีนิทานเล่าให้ผมฟังว่า ....
เขาชอบครู เขารักครู ครูมรรยาทดี ไม่อ้อร้อ
เขาบอกว่าพยาบาลอ้อร้อ ตอนที่เขาไปอยู่รพ.สวนสราญรมย์ที่สราษฎร์
ทุกบ่ายพยาบาลจะมาชวนแกไปเดินเล่น เขาไม่ชอบที่พยาบาลมาอ้อร้อ(พยาบาลพาไปบำบัดจิต)
และมักมีเรื่องเล่าดีๆในมุมที่เราไม่เคยสัมผัสมาเล่าให้ฟังเสมอ เจอกันในตลาดก็ ...หมอขอต้งค์ยี่สิบกินน้ำชา
มาแลกเปลี่ยนกับน้องครูอ๋อยว่าเราต่างเรียนรู้ด้วยกันครับ
เป็นไรที่น่าจะสนุกมากนะ........................คับ
มีโอกาศผมคงได้ไปเที่ยวบ้างนะคับ........
ดีใจมากๆค่ะ ที่ได้เห็นอีกครั้ง
บายดีไหมคะ
น้องแอมแปร์คงโตมากแล้ว อยากเห็นค่ะ
ส่งรูปมาให้ป้าดูบ้างนะ
บอกน้องนะคะว่า ป้าต้อยคิดฮอดค่ะ