ไม่มีที่ใดไม่ใช่ "ห้องเรียน" ของ "ชีวิต"
บ่ายสองโมงเศษของเมื่อวาน หลังเซ็นแฟ้มจำนวนมากเสร็จสิ้นลง ผมถือโอกาสพาตัวเองออกมาจากโต๊ะทำงานและห้องหับอันจำเจ
- โดยมีวัดสุธรรมารามของบ้านหนองแข้ เป็นจุดหมายปลายทาง
วัดสุธรรมาราม, เป็นวัดที่ตั้งอยู่ในเขตพื้นที่บ้านหนองแข้ ต.ขามเรียง อ.กันทรวิชัย จ.มหาสารคาม ครอบคลุมพื้นที่ทางใจและทางสังคมของชาวบ้านหนองแข้ หมู่ที่ 4 และ 21 จำนวนประมาณ 105 ครัวเรือน
ระยะทางจากมหาวิทยาลัยไปจนถึงวัดฯ ไม่ห่างไกลนัก แต่คะเนได้ว่าคงไม่เกิน 5 กิโลเมตร
ผมเลือกที่จะเดินทางด้วยรถยนต์ส่วนตัวหลังจากรู้ว่ารถตู้ของหน่วยงานไม่ว่างให้บริการ โดยแรกเริ่มเดิมทีกะจะชวนน้องๆ ในทีมงานลงพื้นที่ไปด้วย แต่เห็นว่าหลายคนกำลังก้มๆ เงยๆ อยู่กับงานเฉพาะหน้าอย่างสาหัส เลยจำต้องล้มเลิกความตั้งใจนั้นทันที
- และเลือกที่จะ “บินเดี่ยว” แบบเก๋ๆ แทน
(ซ้าย) กุฏิสงฆ์ที่สร้างเมื่อปี ๒๕๑๘ (ขวา) ศาลาที่สร้างขึ้นเพื่อจัดเก็บสิ่งของเครื่องใช้ของวัด
การลงพื้นที่ของผมในครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์หลัก ๒ ประการ
ประการแรกคือการไปพบปะเยี่ยมเยียนชาวบ้านที่ประสบภัยน้ำท่วม (พูดราวกับเป็นนักการเมือง-เลยใช่ไหมครับ)
รวมถึงการไปดูสภาพพื้นที่หลังภัยน้ำท่วม (เผื่อช่วยอะไรได้บ้าง)
และที่สำคัญประการที่สองเลยก็คือ การไปสำรวจพื้นที่ในการจัดกิจกรรมสาธารณประโยชน์ในพื้นที่ของวัดวาอาราม
จะว่าไปแล้ว ภารกิจทั้งสองประการนั้น ก็หาใช่หน้าที่โดยตรงของผม หรือแม้แต่หน่วยงานของผมที่ต้องรับผิดชอบ หากแต่เป็น “ภารกิจทางใจ” ที่ผมคิดอยากจะทำ และปรารถนาที่จะต่อยอดความคิดของตัวเองอีกครั้ง หลังจากก่อนหน้านั้น เคยได้ตะลุยออกไปจัดกิจกรรมในทำนองนี้มาแล้วเป็นระยะๆ
โดยส่วนตัวนั้น ผมปรารถนาที่จะเห็นมหาวิทยาลัยให้บริการด้านต่างๆ ต่อชุมชนรายรอบมหาวิทยาลัยอย่างสม่ำเสมอ ร่วมประสานใจสร้างชุมชนให้เป็น “ศูนย์การเรียนรู้” ร่วมกันระหว่างชุมชนกับมหาวิทยาลัย พร้อมๆ กับการส่งเสริมและสนับสนุนให้ชุมชนได้ยืนหยัดด้วยรากฐานอันเป็นภูมิปัญญาของชุมชน มากกว่าการเคลื่อนไหลไปตามกระแสทุนนิยม จนไม่หลงเหลือ “รากเหง้า” ให้แตะต้องสัมผัส
ดังนั้น ในระยะหลายปีมานี้ ผมจึงดิ้นรนหางบประมาณจากแหล่งต่างๆ ไปจัดกิจกรรมกับชุมชนรายรอบมหาวิทยาลัยเป็นระยะๆ ผ่านมิติของ “ค่ายอาสาพัฒนา” ในรูปแบบต่างๆ ทั้งค่ายสร้าง-ค่ายสอน-ค่ายเรียนรู้แบบบูรณาการ โดยหวังให้ชุมชนเกิดความตระหนักในคุณค่าและศักยภาพของตนเอง และเชื่อมโยงไปสู่การเปิดพื้นเป็น “ห้องเรียน” ให้นิสิตได้เข้าไปศึกษาเรียนรู้ร่วมกัน ทั้งในหมู่นิสิตกับนิสิต และนิสิตกับชาวบ้าน
- มิติการเรียนรู้ที่ผมว่านั้น อาจหมายถึงมิติแห่งการเปิดตนเปิดใจสู่กระบวนการต่างๆ เป็นต้นว่า
· การทำงานเป็นทีม
· การเป็นผู้นำและผู้ตามที่ดี
· การวางแผนงานและบริหารจัดการ
· การคิดวิเคราะห์ สังเคราะห์ และแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า
· การซึมซับวิถีวัฒนธรรมของชุมชนด้วยการฝังตัวอยู่ในชุมชน ฯลฯ
และที่สำคัญอีกอย่างที่ผมให้ความสำคัญเป็นอันดับต้นๆ เลยก็คือ การปลูกฝังเรื่อง “จิตอาสา” หรือ “จิตสำนึกสาธารณะ” ให้แก่นิสิต เพื่อให้ความตระหนักถึงความรับผิดชอบทั้งต่อ “ตนเอง” และ”สังคม” เป็นที่ตั้ง ซึ่งกระบวนการทั้งปวงนั้น บางครั้ง ลำพังการเรียนรู้จากห้องเรียน ก็ไม่สามารถเชื่อมโยงมาสู่เรื่องเหล่านี้ได้เสียทั้งหมด
ส่วนเหตุผลของการเลือกพื้นที่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยนั้น ผมก็ตอบอย่างชัดเจนมาในทุกยุคสมัย ไม่ว่าจะเป็นการให้บริการแก่ชุมชนอันเป็นที่ตั้งของมหาวิทยาลัย ความสะดวกในเรื่องระยะทาง ทั้งการริเริมและต่อเนื่อง
รวมถึงความสะดวกของการในเรื่องระยะทางและเวลาของการลงสู่การศึกษาเรียนรู้ของนิสิตกับชุมชน
ซึ่งไม่จำเป็นต้องเสียเวลาเดินทางไปไกลแสนไกล ข้ามวันข้ามคืน จนเหนื่อยหนักคอพับคออ่อนอย่างที่พบเจออยู่ในปัจจุบัน
แต่นั่นก็ไม่ใช่ว่าจะปิดประตูตายสำหรับการเดินทางไปยังที่อื่นๆ เสียทั้งหมด เพราะแนวคิดที่ว่านี้เพียงต้องการให้นิสิตมี “ห้องเรียนชีวิต” ในอีกนิยามหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัย ไปมาสะดวก..และเชื่อมความเป็นชุมชนกับมหาวิทยาลัยอย่างสนิทแน่นเท่านั้นเอง
ศาลาวัดที่เริ่มเสื่อมโทรมรอการซ่อมแซมปรับปรุง
และสำหรับครั้งนี้..
การมาเยือนวัดสุธรรมาราม จึงเป็นแต่เพียงการสำรวจพื้นที่ของการให้บริการชุมชนเท่านั้น ยังไม่หลงหลักปักใจว่าจะเลือกพื้นที่ดังกล่าวเป็นสถานที่ของการให้บริการทางสังคมและผูกโยงเป็นพื้นที่แห่งการเรียนรู้ หรือ “ห้องเรียนชีวิต” ของนิสิตและชาวบ้านแต่อย่างใด
โดยก่อนหน้านี้สักเล็กน้อย ผมได้รับข้อมูลข่าวสารจากชาวบ้านว่า “ศาลาวัด” กำลังผุกร่อน หลังคาเสื่อมโทรม มีรูรั่วกระจายเต็มไปหมด หน้าฝนคราใดน้ำเจิ่งนองทั่วพื้นศาลา ลำบากขนย้ายทรัพย์สินสิ่งของกันจ้าละหวั่น อีกทั้งพื้นที่ก็เริ่มคับแคบ งานบุญงานทานคนล้นศาลากันทุกปี –
ด้วยเหตุนี้แหละ ผมถึงจำต้องลากสังขารดุ่มเดินลงพื้นที่ด้วยตนเอง เพียงเพื่อมาดูให้เห็นกับตาว่าสภาพที่ว่านั้น จริงเท็จอย่างไร ? และเร่งด่วนแค่ไหน ? หรือพอจะช่วยอะไรได้บ้าง ?
- ซึ่งก่อนหน้านั้น ผมก็ประสานเรื่องงบประมาณบ้างแล้ว คาดว่าอย่างน้อย ก็คงพอมีทุนรอนให้ช่วยเหลือได้บ้างในระดับหนึ่ง
จากสภาพที่พบเจอนั้น
ศาลาหลังที่ว่านี้สร้างขึ้นในราวๆ ปี ๒๕๑๖ ตอนนี้สภาพผุพังอย่างเห็นได้ชัด หลังคามีรูรั่วเต็มไปหมด พื้นศาลาเริ่มมีอาการทรุด ผนังศาลาที่ก่อด้วยอิฐเอนทรุดรอทะลายตัวลงทุกขณะ จำต้องใช้ลวดขึงยึดไว้ในแน่นหนากับเสาไม้ที่หยัดยืนเป็นแกนหลักของศาลา
จากการพูดคุยกับแกนนำชาวบ้านรวมถึงพระเจ้าอาวาสนั้น ทำให้รู้ว่าเดิมทีลูกหลานที่ไปทำงานในกรุงเทพฯ จะนำผ้าป่ามาทอดถวายในห้วงสงกรานต์ แต่พอเจอพิษเศรษฐกิจแบบจังๆ เลยจำต้องชะล่าถอยออกไปอย่างน่าเห็นใจ พลอยให้แผนการซ่อมแซมนี้ชะงักลงอย่างไม่มีข้อแม้
- ส่วนทุนรอนที่มีอยู่ในมือหลายหมื่นบาทนั้น ก็ไม่เพียงพอต่อการซ่อมแซมเป็นแน่แท้ จึงจำต้อง “รอศรัทธา” และ “ปาฏิหาริย์” มาเกื้อหนุน
ด้านหลังของศาลาที่คาดว่าเป็นจุดที่ต้องทุบเพื่อขยายพื้นที่การใช้สอยให้กว้างขวาง
สิ่งที่ผมค้นพบข้อเท็จจริงบางประการก็คือ
ขณะนี้ ยังไม่แน่ชัดว่าจะซ่อมแซม ด้วยการมุงหลังคาและขยายห้องหับให้กว้างขวางขึ้น หรือไม่ก็รื้อออกให้หมด จากนั้นก็ยกเสาให้สูง เทคานใหม่และมุงหลังคาใหม่ไว้ก่อน ทีเหลือค่อนระดมทุนทำให้แล้วเสร็จ
ซึ่งแนวคิดหลังนั้น เรียกได้ว่าเป็นการทำใหม่ หรือสร้างใหม่เลยก็ว่าได้
และนั่นก็หมายถึงเงินก้อนโตไมใช่ย่อยเลยทีเดียว …
เพียงเพราะความต้องการที่ยังไม่แจ่มชัดนั้น ผมจึงร้องขอให้ชาวบ้านได้พูดคุยกันอีกสักรอบว่าต้องการอะไร ? มีแผนระยะสั้นระยะยาวรองรับหรือไม่ ? และงบประมาณต้องใช้เท่าไหร่ .?.มีทุนอยู่แล้วกี่บาท ? ฯลฯ เสร็จแล้วค่อยหวนกลับมาหารือกันอีกรอบก็ยังไม่สาย..
สิ่งเหล่านั้น คือทางออกที่ผมเชื่อว่าเหมาะสมที่สุด ทั้งการกลับไปสู่การถามตัวตนของชุมชนเองว่าต้องการอะไร ..และมีต้นทุนอะไรแค่ไหน ทุกอย่างที่มีอยู่สอดรับกับความเป็นไปได้กี่มากน้อยกันแน่ แต่ถึงกระนั้นก็เป็นที่น่ายินดีว่าชาวบ้านเปิดเผยข้อมูลว่า ขณะนี้มีเงินอยู่กี่หมื่น และจำนวนเงินที่ว่านั้น ก็พร้อมที่จะนำมาสมทบแบบไม่เกี่ยงงอน ขอเพียงมหาวิทยาลัยเข้ามาเกื้อหนุนอีกแรงหนึ่ง
อย่างน้อยเจตนารมณ์เช่นนั้น ก็พลอยทำให้ผมอุ่นใจถึงความเป็น “ส่วนร่วม” ของชุมชนอยู่มาก เพราะนั่นคือการยืนยันได้ว่า เราได้เริ่มต้นด้วยกัน และชุมชนก็รู้สึกถึงการเป็น “เจ้าของ” ในสิ่งที่เรากำลังจะให้บริการ
แต่ด้วยความที่ยังไม่ชัดเจนในสิ่งที่ต้องลงมือทำ ผมจึงยังคงไม่ให้ความหวังใดกับชาวบ้านมากนัก แต่รับปากว่าจะกลับมาพูดคุยกันอีกรอบ โดยเก็บงำแนวคิดของการสร้างพื้นที่แห่งการเรียนรู้ร่วมกัน (ห้องเรียนชีวิต) ไว้เงียบๆ …
ไว้ให้ชาวบ้านชัดเจนในสิ่งที่ต้องการ ค่อยมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้ หรือขายฝันร่วมกันอีกครั้ง
บางทีศาลาหลังที่ว่านี้ อาจไม่แต่เฉพาะเป็นพื้นที่การจัดกิจกรรมในทางศาสนาเท่านั้น หากแต่บางที อาจเป็น “ห้องเรียนชีวิต” อีกห้องหนึ่งเลยก็ได้ …
แต่ตอนนี้คงยังไม่ถึงเวลาที่ผมต้องสื่อสารอะไรไปมากกว่านี้..กระมัง !
แต่อย่างน้อยก็ยืนยันได้ว่า ผมจะยังคงเดินทางเพื่อสร้างห้องเรียนชีวิตให้เกิดขึ้นในชุมชนรายรอบมหาวิทยาลัยให้จงได้
- เพราะผมเชื่อว่า ในโลกใบนี้ ไม่มีที่ใดที่ไม่ใช่ “ห้องเรียน” ของ “ชีวิต
๑๖ ก.พ.๕๒
บ่ายคล้อยของวันทำงาน
ความเห็น (31)
ดีมากมากครับ นิสิต ได้จะเรียนรู้ พื้นที่ใกล้ มมส
- ตามมาดูบ้านหนองแข้
- เป็นบทเรียนชีวิตจริงๆๆด้วย
- สบายดีไหม
- คิดฮอดหลานน้อยสองคน
สวัสดีค่ะมาชื่นชมและร่วมยินดีกับกิจกรรมดีๆค่ะ
ขอบคุณนะคะที่ให้ได้เรียนรู้ร่วมกัน
" ในโลกใบนี้ ไม่มีที่ใดที่ไม่ใช่ “ห้องเรียน” ของ “ชีวิต ^_^
- สวัสดีค่ะ อ.แผ่นดิน
- หน่วยงานป้าแดงเอง ระดับผู้ปฏิบัติก็ชวนกันทำกิจกรรมคล้ายๆแบบนี้ แต่ก็ยังไม่ชัดเจนระดัีบผู้บริหารค่ะ
- แต่การทำอะไรที่ไม่เป็นทางการ ก็ดูเหมือนสบายใจมากกว่านะคะ
- ขอบคุณค่ะ หวังว่าคงมีโอกาสได้ร่วมบุญกันนะคะ
สวัสดีครับ
ความจริง "บวร = บ้าน วัด โรงเรียน" โดยเฉราะ ร ตัวนี้ คือ สถาบันอุดมศึกษาแห่งภูมิปัญญา ซึ่งห่างกันแค่ 5 กม.
เป็นกำลังใจให้ครับ
สวัสดีค่ะ
- ชื่อบันทึก
- ได้ใจความและความหมายค่ะ
- ขอขอบคุณค่ะ
สวัสดีคะ อาจารย์พนัส
มาเรียนรู้จากอารย์เพิ่มนะคะ
ภาพและตัวหนังสืออธบายได้ชัดเจนนะคะ
พี่ประกายโหวตให้รับรางวัลคะ
- สวัสดีอาจารย์
- เป็นกิจกรรมที่ดี นิสิตจะได้รักถิ่นบ้าง และได้ทำประโยชน์ให้กับชุมชนอีกด้วย
- ขอบคุณ
สวัสดีครับ อ.JJ
ช่วงนี้มาแรงใจและพลังกลับมาเขียนบันทึกอีกรอบ นั่นคงเป็นเพราะผมมีงานรับผิดชอบมากขึ้น กลับมายังที่เดิม ตำแหน่งเดิม และพ่วงแถมงานใหม่มาให้ทำ
เป็นธรรมดาที่ผมจะรู้สึกเสมอว่า ในเวลาที่งานหนักๆ นั้น ผมจะมีพลังเป็นที่สุด ซึ่งต่างจากช่วงว่างงานสิ้นเชิง ช่วงนั้น จิตใจจะเหี่ยวเฉา ไร้พลังชีวิต
นี่กระมังครับที่เขาว่า "เปลี่ยนงานหนัก...เป็นพลังชีวิต"
ขอบพระคุณครับ
สวัสดีครับ..อ.ขจิต ฝอยทอง
- วันที่ 27 ก.พ.นี้จะไปสวนป่า...
- อ.ขจิต ไปร่วมวงด้วยหรือเปล่าครับ
- ...
- ช่วงนี้คงเริ่มตรวจการบ้านเรื่องรางวัลสุดคะนึงแล้วกระมัง...
- หนักหน่อยครับ
- เป็นกรรมการไม่ค่อยสบายใจกันนักหรอก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามเถอะ เพราะผลการตัดสิน ก็คงไม่สามารถถูกใจใครทั้งหมด แต่สำคัญคือ ..กรรมการได้ทำหน้าที่อย่างดีที่สุดแล้ว (เป็นกำลังใจให้..นะครับ)
- ....
- บ้านหนองแข้...
- หลายปีมาแล้ว ผมเคยได้รับงบประมาณมาก้อนหนึ่ง ผมเป็นเจ้าของโครงการเองนะครับ แต่มอบเงินให้นิสิตไปออกค่ายสร้างลานกีฬาให้ชาวบ้าน เพราะในหมู่บ้านไม่มีสนามกีฬาเลย เล่นแอโรบิคและเล่นกีฬากันตามทุ่งนา..และลานบ้านของคนอื่น
- ...
- นั่นคือเรื่องราวที่ผ่านมา
- วันนี้ ..ทุกอย่างยังคงมีรอยต่อที่แตะต้องและสัมผัสได้
- ...
- ขอบคุณครับ
- ขอให้มีความสุขมากๆ ...
ความเป็น “ส่วนร่วม” ของชุมชน
ทำให้เกิดการพัฒนาที่ยั่งยืน
เปลี่ยนงานหนัก...เป็นพลังชีวิต"
พลิกวิกฤติ เป็นโอกาส ค่ะ
มาชื่นชมสำหรับความคิดอันมีคุณค่า
สวัสดีค่ะ อาจารย์แผ่นดิน
- อ่านบันทึกของอาจารย์แล้วให้หวนนึกถึงบรรยากาศในอดีต (คนแก่มักนึกถึงอดีต)
- สมัยที่เป็นนักศึกษา (ศิษย์เก่า มศว.มหาสารคาม)
- ได้รับการปลูกฝังในเรื่องการออกค่ายอาสาพัฒนาตั้งแต่เรียนปี1
- เริ่มต้นด้วยการหาทุนกันเองค่ะ อาทิ ขายส้มตำไก่ย่าง ในงาน มรดกอิสาน ขายหมูสะเต๊ะและอาหารตามสั่งในงานกาชาด ขายดอกกุหลาบริบบิ้นในงานบอลอาจารย์ จัดฟุตบอลทีมเยาวชนไทย จัดฉายภาพยนต์การกุศล ฯลฯ รวมแล้วได้เงินหลายแสนเลยค่ะในสมัยนั้น (ปี 2521)
- ประเดิมค่ายแรกคือไปสราอาคารเรียนที่บ้านแดงน้อย อ.บรบือ
- ค่ายต่อๆ ไป เราได้งบประมาณจากทบวงมาช่วย ไปหลายค่ายค่ะ มีทั้งสร้างศาลาประชาคมให้หมู่บ้านห้วยผึ้ง ที่อุตรดิตถ์ เชียงใหม่ และ ฯลฯ เรียกว่าปิดเทอมไม่ค่อยได้กลับบ้าน
- แต่ละค่ายมีความสุข สนุกสนาน และทุกข์ทรมานที่แตกต่างกัน มีทั้งที่ต้องลุยน้ำเพียงคอเข้าหมู่บ้าน ยังจำได้ดีคือบ้านแดงน้อย รถติดโคลน ต้นไม้ล้มทับถนนที่บนเขาทั้งคืน แถมกลัวสุนัขจิ้งจอก ดีทีเป็นรถดั๊มใหญ่ของ กอรมน. ต้องนั่งกอดปืนทั้งคืน ที่ จ.อุตรดิตถ์ ทางบ้านไม่รู้เลย ตอนนั้น มันมากค่ะ
- ชีวิตที่ได้เรียนรู้ มิตรภาพจากเพื่อน...น้ำใจจากชาวบ้าน...เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเด็กๆ...เป็นพลังใจให้เราไม่ท้อ
- ที่ยอดเยี่ยมกว่านั้นคือ เราได้เรียนรู้การเป็นผู้นำและผู้ตามที่ดี ทุกคืนเราต้องมีการสรุปงานและวางแผนกันอย่างเคร่งครัด
- ดิฉันถนัดเป็นผู้ตามค่ะ ไม่ค่อยใช้หัววางแผน ชอบเป็นแผนกล้างจานชาม ขายบัตร ขายอาหาร ยื่นของ ชิมอาหาร และเก็บเงิน
- การนับเงินของดิฉัน จะนับไม่ค่อยถูกต้องทำให้เพื่อนปวดหัวบ่อยๆ สมัยนั้นไม่มีเอทีเอ็ม มีเงินสองแสนกหอบใส่ถุงกระดาษถือเอาไว้กับตัว
- ที่ประทับใจไม่ลืมเลือน...นั่นคือบรรยากาศค่ะ เสียงเพลงซึ้งๆ เสียงกีตาร์ เดือนดาว และพระจันทร์ ในยามค่ำคืน หลังจากที่แบกถังปูนมาทั้งวัน (คิดถึงใครด้วยก็ไม่รู้)
- อาจารย์คะ...นั่นคือห้องเรียนชีวิตจริงๆ
- ขอเป็นกำลังใจให้อาจารย์ทำงานเพื่อสร้างสรรค์สังคมตลอดไปนะคะ
- จากคนแก่ที่ยังไม่อยากแก่ (อิๆๆๆๆ) รุ่นเสือดาว 2
สวัสดีครับ เทียนน้อย
ผมมีความเชื่อว่าห้องเรียนของชีวิตอยู่รายรอบตัวเราเสมือนสายลมที่โอบล้อมเราอยู่ด้วยนั่นเอง
ในสมัยที่ยังเด็ก ผมมองว่านอกชานบ้านและสวนหลังบ้านเป็นห้องเรียนที่สนุกและตื่นเต้นมากที่สุดที่ผมหลงรัก นอนนับดาวและฟังเรื่องราวเกี่ยวกับท้องฟ้า,ดวงดาว,ดวงจันทร์ ..เมขลาล่อแก้ว...ฯลฯ ขณะที่สวนหลังบ้านก็มีเรื่องราวของใบหม่อน, ต้นมะเขือ, ต้นมะม่วง คอยหยอกล้อให้เข้าไปวิ่งเล่น..อย่างเป็นมิตร
นั่นแหละครับ ผมถึงเชื่อว่าทุกๆ ที่ ไม่มีที่ใดที่ไม่ใช่ห้องเรียนของชีวิต
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ pa_daeng [มณีแดง คนสวย แซ่เฮ]
ผมเข้าใจข้อจำกัดของการทำงานในระบบสายงานของป้าแดงนะครับ แต่กิจกรรมออกหน่วยให้บริการชุมชนของชาวหมอ,พยาบาลก็เป็นเรื่องที่ชวนยกย่องอยู่แล้ว
ในอดีตผมเป็นคนแรกเลยนะครับที่ทำค่ายในลักษณะสุขภาพ โดยประสานโรงพยาบาลในเขตพื้นที่ที่ออกค่ายมาช่วยตรวจสุขภาพและแจกจ่ายยาให้ชาวบ้าน ซึ่งในขณะนั้น ที่ "มมส" ยังไม่มีคณะแพทย์ ไม่มีคณะพยาบาล ไม่มีคณะเภสัช ไม่มีคณะสาธารณสุข ...
กิจกรรมในทำนองนั้น มาจากแรงบันดาลใจที่ตนเองอยู่บ้านนอกแล้วไม่ค่อยได้รับโอกาสทางสังคมในเรื่องนี้ ประกอบกับการอ่านนวนยิยเรื่องเขาชื่อกานต์ ...ก็เลยตั้งใจว่าถ้ามีโอกาส จะทำค่ายแบบนี้ให้ได้
....
สำหรับผมแล้ว, ...
ผมเป็นคนไม่ติดยึดกรอบจนเกินไปนัก ยึดเป้าหมายเป็นที่ตั้ง และเรียนรู้ที่จะใช้วิธีการต่างๆ ไปสู่เป้าหมาย บางครั้งอิงกรอบ บางครั้งนอกกรอบบ้าง...
แต่ทั้งปวงนั้น, ผมสบายใจที่ได้ทำ อยู่เฉยๆ เป็นทุกข์มากกว่า และที่สำคัญ ไม่ว่าด้วยวิธีการใดเราก็บรรลุเป้าหมายภายใต้กติกาที่ว่านั่นแหละ
...
ขอบคุณครับ
รักษาสุขภาพคักๆ เด้อ...
สวัสดีครับ อาจารย์แผ่นดิน
ขอเชียร์เต็มที่เลยครับกับโครงการดีๆ
ที่ช่วยลดช่องว่างระหว่างสถาบันการศึกษากับชุมชน
ผมเคยมีความคิดส่วนตัวเสมอว่า
สถาบันการศึกษาทุกแห่ง
น่าจะมีการตอบสนอง
และเอื้อประโยชน์ให้กับชุมชน
ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
มิใช่เพียงผลิตบัณฑิตเพื่อตอบโจทย์
ของสังคมเมืองใหญ่
นานๆ ไป ชุมชนก็จะล่มสลาย
สวัสดีค่ะอาจารย์ผู้เปี่ยมด้วยอุดมการณ์
ศรัทธาการทำงานของอาจารย์ที่บอกว่า "มีการอิงกรอบบ้าง บางครั้งต้องออกนอกกรอบบ้าง" ครูแป๋มว่าบางทีการทำอะไรในกรอบมักจะขาดความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ จึงขอทำเพื่อความสบายใจ
อาจารย์ชอบ"เขาชื่อกานต์" ครูแป๋มชอบ "ครูบันนอก"ค่ะ
สวัสดีครับ กัมปนาท อาชา (แจ๊ค)
วัด,บ้าน และโรงเรียน ... คือ โรงเรือนแห่งการเพาะชำชีวิตของชุมชนโดยแท้เลยครับ
ตอนนี้พี่ออกพื้นที่ทำงานลักษณะนี้บ่อยมาก จนบางคนแซวว่า ย้ายไปอยู่ฝ่ายชุมชนสัมพันธ์แล้วหรือไร
การทำงานในทำนองนี้ เป็นเสมือนการตอบโจทย์รากเหง้าความเป็นเด็กชนบทของพี่เอง, ... ในอดีตต้องไปวัดทุกเช้า ถวายภัตตาหารเช้าเสร็จ ก็กินข้าวก้นบาตรค่อยมาโรงเรียน พอถึงเทศกาลสำคัญๆ ก็ขนน้ำเข้าวัด เป็นต้นง
ทั้งสามส่วน, เป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งสำหรับพี่ -
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ ครูคิม
- ขอบคุณคำชมที่ช่วยให้ชีวิตดูแช่มชื่นขึ้นมากโข
- ผมเขียนบันทึกนี้แบบด่วนๆ ..
- ไม่รู้จะเสนออะไรดี เลยเน้นเรื่องการเล่าเรื่องในสิ่งที่ทำ และสิ่งที่คิด
- พร้อมๆ กับการเสนอภาพความเป็นจริง อันหมายถึงศักยภาพ หรือความต้องการอันแท้จริงของชุมชน
- ซึ่งตอนนี้ ก็ยังต้องรอให้ชาวบ้านได้คุยกันอีกรอบ..
- ....
- งานนี้ ยังไม่ถือว่าเริ่มต้น
- ระยะทาง ยังอีกยาวไกลนัก
- ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ พี่ ประกาย~natachoei ที่~natadee
ภาพและตัวหนังสืออธิบายได้ชัดเจนนะคะ
พี่ประกายโหวตให้รับรางวัลคะ
...
ขอบคุณครับ ว่าแต่โหวตให้คะแนนที่ว่านี้ โหวตทางใจ ไม่เกี่ยวกับรางวัลสุดคะนึงใช่ไหมครับ...
วิถีการโหวตรางวัลสุดคะนึงดูคึกคักมากเลย นั่นคือบทพิสูจน์เครือข่ายแต่ละคนเหมือนกัน ส่วนผมนั้น, ถอยมาสังเกตการณ์จะดีกว่า และปล่อยให้บันทึกของตัวเอง ได้บอกเล่าเรื่องราวของมันเอง ส่วนจะก่เกิดประโนชน์อันใดหรือไม่นั้น ก็คงขึ้นอยู่กับผู้อ่านเป็นสำคัญครับ,
....
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ . ศรีกมล
การทำงานกับชุมชน จะช่วยให้นิสิตเกิดความตระหนักถึงการช่วยเหลือสังคม และที่สำคัญก็คือ การฝากถึงนัยยะทางบ้านเกิดเมืองนอนของตนเอง โดยหวังว่า กิจกรรมเหล่านี้ จะสะกิดเตือนให้เขาได้หัวกลับไปถึงบ้านเกิดของตนเอง อย่างน้อยก็ให้มีความรู้สึกผูกพัน และพร้อมที่จะพัฒนา หรือช่วยเหลือตามโอกาสตามความเหมาะสม ต่อไป
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ กระติก~natachoei ที่ ~natadee
งานนี้เป็นเรื่องท้าทายมากเลยครับ โดยเฉพาะการกระตุ้นให้ชาวบ้านลุกขึ้นมาวางแผน บริหารจัดการสาธารณะประโยชน์ของตัวเองร่วมกัน ศาลาที่จะสร้างขึ้นมานี้ เป็นโจทย์ใหญ่ที่ชาวบ้านจะต้องถกคิดร่วมกันอย่างจริงจังว่า แผนระยะสั้นระยะยาวเป็นอย่างไร จะซ่อมแซม หรือวางโครงขึ้นใหม่ สิ่งเหล่านี้ ผมถือว่าเป็นเรื่องท้าทาย และน่าสนใจมาก
ตอนนี้, ผมจึงสนใจวิธีคิดของชาวบ้าน ว่าคิดอย่างไรกับเรื่องนี้ ... ผมคงไม่ลงไปกำหนดอะไร อยากฟังเสียงของชาวบ้านเป็นที่ตั้ง
ขอบคุณครับ
อยากบอกอาจารย์ว่าถ้าจำไม่ผิดเคยไปวัดนี้ค่ะสมัยเป็นนักศึกษามีศึกษาศาสตร์ มข.กับ ม.มหาสารคาม สัมพันธ์ buddy พาไปไหว้พระที่วัดนี้ แต่ตอนนั้นเล็กกว่านี้มากๆ สมัยก่อนนั่งรถมอเตอร์ไวด์ไปค่ะ ไปทานแจ่วฮ้อนริมแม่นำที่ขามเรียงด้วยนะคะ
อ่านบันทึกและข้อความคิดเห็นที่ต่อๆ กันมาแล้วมีความรู้สึกดีค่ะ
ไม่ยึดติดกรอบ กลับไปทวนเรื่องราวในอดีต และเลือกทำดีที่สุดที่ทำได้เพื่อตอบแทนบุญคุณที่ให้เรามี เป็น ได้ในวันนี้ ทำให้ใจของเราเบิกบาน ยินดี เท่าที่เรารู้สึกได้ด้วยตัว และใจเราเอง
และชอบประโยคนี้ของคุณแผ่นดิน "ทุกๆ ที่ ไม่มีที่ใดที่ไม่ใช่ห้องเรียนของชีวิต"
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีครับ อรวรรณ
ได้อ่านบันทึกแล้ว เสมือนได้พบเจอรุ่นพี่ร่วมสถาบันโดยแท้เลยครับ
- ผมเข้าเรียน มศว.มหาสารคาม ปี 2534 แต่จบในนาม มมส เมื่อปี 2538
- มีบันทึกหลายเรื่องมากเลยทีเดียวที่เขียนถึงงานอาสาพัฒนาของมหาวิทยาลัย ลองค้นหาดูนะครับ อาจใช้คำสำคัญว่า "อาสาพัฒนา หรือ กิจกรรมนิสิต" ของ "แผ่นดิน" ก็ได้
- ตอนนี้การออกค่ายอาจดิ้นรนเรื่องเงินทองน้อยกว่าอดีต เพราะมีแหล่งทุนให้ขอรับการสนับสนุนค่อนข้างเยอะ
- ส่วนหนึ่งมหาวิทยาลัยก็มีงบประมาณสนับสนุนพอประมาณบ้างเหมือนกัน
- ปีนี้ มีชมรมสังกัดองค์การนิสิตเกือบๆ จะ 70 ชมรมเลยก็ว่าได้ ซึ่งนั่นยังไม่รวมถึงชมรมในสังกัดสโมสรนิสิต ซึ่งมี 18 สโมสร
- งานฉายหนัง กลายมาเป็นทางเลือกอันดับต้นๆ ของชาวค่าย ลงทุนน้อย ได้ผลตอบแทนค่อยข้างดี ดังนั้นที่หมาวิทยาลัยจึงมักฉายหนังกลางแปลงกันทุกวันศุกร์และวันเสาร์ ส่วนช่วงนี้พักเพราะอยู่ในช่วงของการเตรียมสอบ
- เดือนมีนาคม, จะมีค่ายมากมายหลายค่าย...
- เชิญติดตามผ่านบันทึกของผมได้นะครับ... เผื่อว่า จะได้รับรู้ความเคลื่อนไหวในมิติกิจกรรมของน้องๆ
- และรวมถึงการฝากข้อเสนอแนะไปถึงพวกเขาด้วยเช่นกัน
- ....
- ขอบคุณครับ, ยินดีที่ได้พบเจอ
ไดไปงานมข. มศว. สารคามสัมพันธ์ปี 35 เราน่าจะเรียนรุ่นใกล้เคียงกันนะคะอาจารย์
สวัสดีครับ ณภัทร๙
ด้วยความที่มหาวิทยาลัยตั้งอยู่ในภูมิภาค จึงไม่ละทิ้งเรื่องของการช่วยเหลือชุมชน ตามพันธกิจของการบริการวิชาการและการทำนุบำรุงศิลปวัฒนธรรม ดังจะเห็นได้จาก การจัดกิจกรรมร่วมกับชุมชนในหลายๆ มิติ ทั้งโดยมหาวิทยาลัย และทั้งโดยนิสิต ยกตัวอย่างเช่น
- เทศน์มหาชาติเมื่อเดือนที่แล้ว มหาวิทยาลัยก็จัดกิจกรรมร่วมกับชุมชน ในวงเงินเป็นแสนๆ บาท
- เปิดสนามกีฬาให้ชุมชนเข้ามาใช้ประโยชน์
- เปิดให้ชุมชนมาใช้สถานที่จัดอบรมสัมมนา
- จัดวันเด็กให้เด็กๆ ในชุมชนเข้ามาเรียนรู้
- ลงพื้นที่พัฒนาชุมชนในรูปแบบค่ายและงานวิจัย โดยมีพื้นที่นำร่อง
- ฯลฯ
- เห็นว่าตอนนี้ เรากำลังทำความร่วมมือให้ชุมชนได้หยิบยืมเงินไปสร้างหอพักของชุมชนแล้วให้นิสิตเข้าไปอยู่ และเก็บเงินเข้าชุมชน เป็นต้น
- อันที่จริงมีกิจกรรมที่เอื้อต่อชุมชนหลายโครงการมากนะครับ เพราะมีหน่วยงานที่รับผิดชอบโดยตรง
- แต่สำหรับผมนั้น เป็น "ขาจร" ไปจัดกิจกรรมซะส่วนใหญ่ ยิ่งระยะหลักท่านอธิการบดี กำหนดเป็นนโยบายชัดเจนเลยครับ ยกตัวอย่างง่าย ต้องจัดกฐินทอดถวายที่วัดในชุมชนใกล้ๆ ทุกปี
- ....
- ขอบคุณครับ
สวัสดีค่ะ อ.แผ่นดิน
หนักใจเรื่องโหวต แต่ก็โหวตให้อ.ยูมิ แล้วค่ะ มีหลายคนที่อยากโหวตให้
อ.สบายดีไหมค่ะ
สวัสดีครับ . ครูแป๋ม
- นวนิยายเรื่องครูบ้านนอก..ผมเองก็ชอบเหมือนกัน มีเก็บไว้หลายปก ครับ ถ้าจำไม่ผิดก็น่าจะ 3 ปกได้
- มีวีซีดีหนังเรื่องนี้ 1 แผ่น (แต่หาไม่เจอแล้ว)
- เรื่องของครูบ้านนอก เป็นแรงบันดาลใจอันยิ่งใหญ่ให้ผมเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย ซึ่งดูจากหนงกลางแปลงที่ฉายในบริเวณวัด
- พอโตขึ้น ได้อ่านอย่างจริงจังในตอนเรียนมหาวิทยาลัย ปี 1 ...
- ผมมีบันทึกเกี่ยวกับเรื่อง ครูบ้านนอกไว้บ้างเหมือนกัน ที่นี่ นะครับ
- และนี่คือ ส่วนหนึ่งของถ้อยคำที่ผมชื่นชอบจากนวนิยายเรื่อง ครูบ้านนอก...
"หลักสูตรเป็นเสมือนเครื่องมือที่จะนำไปสู่เป้าหมาย ครูเป็นผู้ใช้เครื่องมือ ดังนั้นครูจึงเป็นผู้กำหนดดอกผลทางการศึกษา ประเด็นเกี่ยวกับการใช้หลักสูตร หรือการจัดการเรียนการสอนของครูมีอยู่สองตอน ตอนแรก ครูสอนหรือไม่สอน ถ้าครูไม่สอนเป็นแต่เพียงนั่งบังเสารับเงินเดือนรอวันเกษียณอายุเพื่อรับบำนาญ การศึกษาก็พังไปหมดแถบแล้ว ตอนที่สอง ถ้าครูสอนก็ต้องถามต่อไปว่า สอนอย่างไร สอนโดยวิธีบอก สอนให้จด สอนให้จำ หรือสอนให้ทำ หรือสอนให้รู้จักคิด การจัดการเรียนการสอนที่พึงประสงค์ คือ สอนคน ไม่ใช่สอนหนังสือ"
สวัสดีครับ ทรายชล
- ดีใจมากเลยครับที่ได้พบเจอกับคนที่ผ่านเวทีกิจกรรมในบรรยากาศแห่งความสัมพันธ์ของสองสถาบัน
- วัดบ้านหนองแข้ เป็นวัดไม่ใหญ่นักครับ ตอนนี้พระสงฆ์อยู่เพียง 2 รูปเท่านั้น
- แต่วัดดังกล่าว มีชาวบ้านจำนวนมากเข้าไปใช้บริการ งานบุญงานทานคนล้นศาลากันทุกครั้ง
- หมู่บ้านนี้ เป็นอีกหมู่บ้านเมื่อฝนตกหนักจะถูกน้ำท่วมขัง
- น้ำใต้ดินกร่อย...
- เมื่อหลายปีที่แล้ว ผมพานิสิตไปออกค่ายที่นั่น สร้างสนามกีฬาไว้ 2 สนาม ทุกวันนี้ยังได้ใช้ประโยชน์กันถ้วนหน้า
- และบางปี ก็พานิสิตไปทอดเทียนพรรษาที่วัดดังกล่าวด้วยเช่นกัน
- .....
- ขอบคุณครับ
- ความดีที่ฝากไว้แก่แผ่นดินเป็นความดีที่ยั่งยืนยิ่งกว่าชีวิตเราอีกค่ะ...ชีวิตมีหมดสิ้น แต่ความดีไม่สิ้นสูญ
- ขอเป็นกำลังใจการฝากชื่อไว้ในแผ่นดินค่ะ
- ซาบซึ้งและประทับใจกับความรู้สึกนึกคิดดี ๆ แบบนี้ มันมีค่ามาก แม้ว่าจะทำยังไม่สำเร็จก็ตาม เพราะขอแค่คิด บางทีก็ยังไม่มีใครได้คิดเลยค่ะ
สวัสดีครับ berger0123
ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมและมาส่งข่าวเรื่องการโหวต นะครับ...
การโหวตรางวัลสุดคะนึง ผมทราบดีว่าเป็นกระแสที่คนให้ความสนใจกันมาก สำหรับผมแล้ว, ..ผมไม่เคยชินที่จะต้องเลือก หรือต้องตัดสินในเรื่องเหล่านี้ และในวีถีการงาน ก็แทบปฏิเสธการเข้าประกวดใดๆ ..
ผมมีเครือข่ายไม่เยอะในเรื่องที่เป็นการงานของตัวเอง แต่ก็ทราบดีว่าเรื่องที่ผมเขียนถึงนั้น ก็มีกัลยาณมิตรจำนวนหนึ่งติดตามให้กำลังใจอยู่อย่างสม่ำเสมอ ..
น้ำใจและมิตรภาพอันดีงามที่ผมได้รับมานั้น ยิ่งใหญ่เกินสิ่งใดเทียบเคียงแล้ว สิ่งต่างๆ ที่มีการแบ่งปันในโอกาสต่างๆ คือรางวัลอันยิ่งใหญ่ที่ผมไม่อาจลืมเลือนไปได้
ผมยังไม่คิดที่จะโหวตให้ใครเกี่ยวกับรางวัลสุดคะนึง,
เพราะเห็นว่า คนที่ผมรักและคนที่ผมชอบ ก็ล้วนได้รับการโหวตไปแล้วแทบทั้งสิ้น และผมไม่สามารถตัดใครต่อใครออกได้ เพราะแต่ละท่าน มีมุมมองชีวิตและการงานที่ต่างกันออกไป
จึงได้แต่เฝ้ามอง และชื่นชมวิธีแห่งการส่งเสริมและสนับสนุนกันเข้าสู่รางวัลสุดคะนึงอย่างเงียบๆ ...
และพยายามจะพัฒนาตนเองจากบันทึกของตนเองและกัลยาณมิตรให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้..
....
ขอบคุณอีกครั้ง, ขอบคุณด้วยความสัตย์จริง...