เมื่อผมเป็นดาวยั่ว

ถือว่าเราได้ช่วยเหลือคนอื่นและช่วยเหลือสังคม

อ่านจั่วหัวชื่อบันทึกนี้ อย่างเพิ่งตกใจนะครับ เป็นวิธีการตั้งชื่อบันทึกเพื่อยั่วให้คนเข้ามาอ่าน และ ลปรร.ต่างหาก....อิอิ

เริ่มบันทึกกันเลยดีกว่านะครับ....

ผมจะดีใจทุกครั้งที่มีเพื่อนๆ ชาว G2K โทรมาสอบถามถึงวิธีการเขียนบันทึกบ้าง หรือการนำภาพถ่ายขึ้นบล็อกบ้าง และจะว่างเสมอ-ยินดีตอบทุกข้อซักถาม หากมีคนโทรมาสอบถาม เพราะอย่างน้อยก็เป็นการสนับสนุนและให้กำลังใจแก่เพื่อนๆ ที่สนใจอยากจะเขียนบันทึกประสบการณ์การทำงานมาแลกเปลียนกันผ่านบล็อก G2K

เมื่ออาทิตย์ที่แล้วพี่พยอม(ดอกเสี้ยว) หญิงแกร่งจากจังหวัดน่านก็โทรมาหลายรอบเรื่องการนำภาพถ่ายขึ้นบล็อก ซึ่งจากการติดตามก็พบว่าขณะนี้พี่พยอมก็สามารถนำภาพถ่ายขึ้นประกอบในการเล่า-เขียนบันทึกได้เรียบร้อยแล้ว ไม่เชื่อท่านก็ลองคลิ๊กไปอ่านบันทึก แบกเป้...เบิ่งลาวไต้ และ แบกเป้...ตอนที่ 3 ได้เลยนะครับ ต้องขอแสดงความยินดีด้วย ต้องยอมรับว่าพี่พยอมมีความตั้งใจและอดทนเป็นอย่างมาก

วันนี้เช่นกันนะครับ ไม่ได้รับโทรศัพท์มาสอบถามหรือแลกเปลี่ยนประสบการณ์ในการเขียนบล็อกกับใคร แต่วันนี้เป็นการแจกลูกยุครับ ยั่วยุให้พี่ๆ นักส่งเสริมการเกษตรที่สำนักงานเกษตรอำเภอเมืองเขาเขียนบันทึกประสบการณ์ผ่านบล็อกครับ และก็ยุได้สำเร็จคือพี่เขาอยากเขียนแล้วครับ เพราะเขาบอกว่ามีกิจกรรมมากมายที่ได้จัดการ ลปรร.ในภาคสนาม เก็บรูปภาพไว้มากมาย แต่ไม่รู้จะเขียนหรือนำไปแลกเปลี่ยนกับใคร ผมก็เลยเปิดบล็อก G2K ให้ดูวิธี-เนื้อหา และเครือข่ายที่เขียนอยู่แล้วทั้งในส่วนของนักส่งเสริมการเกษตรเอง และเครือข่ายที่ได้ ลปรร.ทั่วๆ ไป เรียกว่าวันนี้ทำหน้าที่เป็นดาวยั่วกันสุดๆ

ได้ผลครับพี่เขาสนใจและนัดกันว่าอาทิตย์หน้าจะเริ่มลงมือเปิดบล็อก และเขียนบันทึกกัน แค่นี้ก็ทำให้ผมมีความสุขใจเป็นอย่างมากแล้วครับ เพราะผมได้เรียนรู้และเห็นประโยชน์ของบล็อก G2K ว่ามีประโยชน์ต่อตนเอง ต่องานและอื่นๆ จริง จึงอยากจะแบ่งปันสิ่งดีๆ เหล่านี้ไปสู่เพื่อนๆ และคนรอบข้างก็เท่านั้นเองนะครับ

การที่จะทำให้คนเขียนบล็อกอย่างต่อเนื่อง หรืออย่างน้อยก็ไม่ทำให้บล็อกตายนั้น จากประสบการณ์การอบรมหรือแนะให้คนเขียนบล็อกที่ผ่านมา พบว่าหากเป็นการเปิดห้องสอนให้คนเขียนบล็อกในปริมาณมากๆ โดยที่คนเข้ามาเรียนรู้วิธีเขียนกันตามกระแส หรือเพราะว่าหน่วยงานเป็นคนจัดกิจกรรมการสอนการเขียนบล็อกขึ้น ส่วนมากบล็อกก็จะตายครับ จะมีก็เพียงบันทึกแรกเพียงบันทึกเดียว

ผมว่าน่าจะเป็นเพราะไม่ได้เกิดความต้องการที่จะเขียนบล็อกด้วยตัวของเขาเองอย่างแท้ ไม่เข้าใจและไม่เห็นประโยชน์ที่จะตามมาจากการเขียนบล็อกแต่อย่างใด อบรมจบก็จบเหมือนกัน ใครจะเข้าไปให้กำลังใจก็แล้ว ยุก็แล้ว (ไม่ยอมเปิดอ่านจะรู้ได้อย่างไรว่าใครมาเยี่ยมเยียนบ้าง) หลายครั้งที่แม้กระทั่งชื่อและรหัสผ่านก็จำไม่ได้....อิอิ

ที่เขียนบันทึกนี้มาไม่ได้ท้อแท้หรือว่าอะไรใครนะครับ เขียนมาด้วยความสุขที่ได้ช่วยเหลือเพื่อนๆ ให้สามารถเปิดบล็อก-เขียนบันทึกได้อย่างราบรื่น แม้จะไม่มีปริมาณหรือจำนวนคนที่มากๆ ก็ไม่คงจะเป็นไร เพราะหากเราสามารถช่วยเหลือหรือสนับสนุนให้เกิดบล็อกเกอร์หน้าใหม่ได้แม้จะเพียงหนึ่งคน ก็ถือว่าเราได้ช่วยเหลือคนอื่นและช่วยเหลือสังคมแล้วนะครับ

บันทึกมาเพื่อการ ลปรร.ครับ

วีรยุทธ สมป่าสัก 12 พ.ย.2550

เขียนใน GotoKnow โดย สิงห์ ป่าสัก
ใน KMนักส่งเสริมการเกษตร

คำสำคัญ (Tags): #ยุให้คนเขียนบล็อก

หมายเลขบันทึก: 145796เขียนเมื่อ 12 พฤศจิกายน 2007 10:36 น. ()แก้ไขเมื่อ 29 มีนาคม 2012 18:36 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน